Het bezoek van Zelenski is bedoeld om het verloop van de NAVO-proxy-oorlog in de komende drie maanden vorm te geven in de aanloop naar de top van het blok begin juli. De rol van Warschau in de komende gebeurtenissen zal van grote invloed zijn op wat Kiev doet tijdens dit cruciale moment in dat conflict, vandaar de timing waarmee de Oekraïense leider besloot zijn ambtgenoot te ontmoeten. Maar hoe zorgvuldig Zelenski alles ook plant, hij zou er nog steeds niet in kunnen slagen het tij van zijn kant te keren.

Symboliek en inhoud

Zelenski’s eerste staatsreis naar Polen sinds het begin van Ruslands speciale operatie vorig jaar vond eerder deze week plaats, waarbij hij werd onderscheiden met de hoogste burgerlijke eer van zijn gastland, de Orde van de Witte Adelaar. Zijn bezoek vond plaats op een cruciaal moment in de NAVO-proxy-oorlog tussen Rusland en de NAVO, wat een element van intrige toevoegt, evenals de symboliek ervan. Dit stuk zal dus het bovenstaande analyseren om het belang van Zelenski’s laatste reis beter te begrijpen, schrijft Andrew Korybko.

De nieuwste militair-strategische dynamiek

Om te beginnen verklaarde de NAVO-chef medio februari dat zijn blok zich in een zogenaamde “race van logistiek”/”uitputtingsslag” met Rusland bevindt, een race die Moskou aan het winnen is, zoals blijkt uit de aanhoudende militaire veerkracht en de opmerking van Zelensky eind vorige maand over het opraken van munitie. Wagner-oprichter Prigozhin claimde onlangs ook de overwinning in de Slag om Artyomovsk / “Bakhmut” nadat zijn groep het administratieve centrum van die stad had ingenomen, wat leidde tot een beleidsomkering van de Oekraïense leider.

Eind februari zei hij dat zijn troepen dat gebied zouden kunnen verlaten als hun verliezen daar onredelijk zouden worden, maar vorige maand zei hij tegen CNN dat het verlies van die stad ertoe zou kunnen leiden dat Rusland door de rest van Donbass zou trekken. Zelensky bouwde vervolgens voort op deze voorspelling om iets meer dan een week geleden te waarschuwen dat hij in binnen- en buitenland onder druk zal worden gezet om een “compromis” met Moskou te sluiten als dat gebeurt, maar nu is hij teruggevallen op zijn eerdere standpunt nadat hij het publiek had voorgespiegeld een mogelijke terugtrekking te verwachten.

https://dissident.one/2023/03/30/zelenski-zegt-dat-als-hij-bakhmut-verliest-hij-zal-worden-gedwongen-om-een-compromis-te-sluiten-met-rusland/

Het valt nog te bezien wat er uiteindelijk zal gebeuren, maar het lijdt geen twijfel dat de militair-strategische dynamiek in het voordeel van Rusland is. Dit is ook geen wishful thinking, maar is gebaseerd op de vernietigende details in het rapport van de Washington Post van medio vorige maand over hoe slecht het met de strijdkrachten van Kiev gaat. Met deze grotere context in gedachten is het duidelijk dat Zelensky’s laatste reis naar Polen echt plaatsvond op een cruciaal moment in dit conflict.

De De Facto Pools-Oekraïense Confederatie

Wat de symboliek betreft, Polen behoort tot de beste bondgenoten van Oekraïne, zozeer zelfs dat die twee afgelopen mei tijdens het bezoek van president Duda aan Kiev hun wederzijdse intentie hebben uitgesproken om uiteindelijk alle grenzen tussen hen op te heffen. Dit had tot gevolg dat ze geleidelijk opgingen in een de facto confederatie, die het geopolitieke project van Polen bevordert om zijn verloren gemenebest te herstellen bij het nastreven van zijn grote strategische doel om opnieuw een grote mogendheid te worden.

Zelenski’s herbevestiging van hun wederzijdse intentie om alle grenzen tussen hen op te heffen tijdens zijn laatste reis naar Polen versterkt deze beoordeling, net als de drang van een neoconservatieve lobbyist voor dat geopolitieke project in een recent artikel voor het invloedrijke tijdschrift Foreign Policy. Met het oog op het legitimeren van de status van Oekraïne als het de facto protectoraat van zijn land, verklaarde Duda dat Warschau aanvullende veiligheidsgaranties zoekt voor zijn buurland in de aanloop naar de volgende NAVO-top van deze zomer.

Pools-Oekraïense problemen

Want hoe graag die twee hun landen ook geleidelijk willen samenvoegen tot een de facto confederatie, er blijven nog steeds enkele zeer ernstige obstakels op hun weg. Om te beginnen is er natuurlijk de kwestie van de financiering van dit geopolitieke project, dat Polen zich niet kan veroorloven. Ten tweede walgen de Polen van de verheerlijking door Oekraïne van Hitlers fascistische genocidale medewerker, Bandera. Hoe meer de Poolse staat dit tolereert ondanks zijn incidentele retoriek ter verdediging van de historische waarheid, hoe bozer de gemiddelde Polen worden.

Voortbouwend op de bovengenoemde observatie, is de derde uitdaging voor dit geopolitieke project het toenemende anti-establishment sentiment in Polen, wat ertoe zou kunnen leiden dat de Confederatiepartij genoeg stemmen wint tijdens de verkiezingen van dit najaar dat de regerende partij gedwongen wordt om een regeringscoalitie met hen te vormen. Die uitkomst zou deze plannen in de war kunnen sturen, waardoor de uitvoering ervan voor onbepaalde tijd kan worden uitgesteld, vooral als de Confederatiepartij een manier vindt om de vereiste financiering en/of veiligheidsgaranties te blokkeren.

De vooruitzichten van een Poolse militaire interventie

Er kan echter nog genoeg gebeuren voor de volgende verkiezingen, waaronder een Poolse militaire interventie in Oekraïne. De ambassadeur in Frankrijk donderde eind vorige maand: “Als Oekraïne zijn onafhankelijkheid niet verdedigt, hebben we geen andere keuze dan het conflict aan te gaan. Onze fundamentele waarden, die de hoeksteen vormen van onze beschaving, onze cultuur zullen fundamenteel in gevaar zijn, dus we hebben geen keus.” Hoewel de ambassade zei dat zijn woorden uit hun context waren gehaald, was de bedoeling duidelijk.

https://dissident.one/2023/03/20/poolse-ambassadeur-in-frankrijk-dreigt-met-oorlog-tegen-rusland/

Rusland waarschuwt al geruime tijd voor dit scenario, dat een ongekende escalatie zou kunnen betekenen in de NAVO-proxy-oorlog tegen Rusland, omdat Polen officieel lid is van dat blok waarvan de landen wederzijdse defensieverplichtingen hebben. Een Poolse interventie zou dus voor die anti-Russische alliantie als struikeldraad kunnen dienen om haar rol in dit conflict te formaliseren, vooral in het geval dat Polen zijn “eenwording” met Oekraïne aankondigt en het land onder hun paraplu brengt.

Hoewel deze opeenvolging van gebeurtenissen speculatief blijft, is het niettemin gebaseerd op een feitelijke basis, zoals tot dusver in dit stuk is uitgelegd, vooral gezien de nadelige militair-strategische dynamiek die een wolk wierp over Zelensky’s laatste reis naar Polen. Terugkomend op die woorden en rekening houdend met de woorden van de Poolse ambassadeur in Frankrijk en de leiders van deze twee landen die hun wens om alle grenzen tussen hen op te heffen, opnieuw bevestigen, moeten waarnemers de mogelijkheid niet uitsluiten dat dit gebeurt.

Scenariovariabelen

In feite zou het zich heel goed vóór de volgende verkiezingen in de herfst kunnen ontvouwen, indien de Russische inname van Artjomovsk / Bakhmut ertoe zou leiden dat het de rest van Donbass binnenrolt, zoals Zelensky eerder voorspelde, wat Polen ertoe zou kunnen aanzetten om in te grijpen overeenkomstig de voorwaarden die zijn ambassadeur in Frankrijk heeft gesteld. De enige variabelen die dit scenario geloofwaardig zouden kunnen tegenwerken zijn dat Rusland slechts mondjesmaat vooruitgang blijft boeken op het terrein of dat Kiev instemt met een staakt-het-vuren met Moskou alvorens de vredesbesprekingen te hervatten.

De kansen van de eerste zouden kunnen worden vergroot door een golf van moderne westerse wapens naar Oekraïne, terwijl die van de tweede zou kunnen worden verkleind doordat Polen alle steun zou beloven die Kiev nodig heeft om zich niet door de omstandigheden gedwongen te voelen om met Rusland te onderhandelen. Daarin ligt het waarschijnlijke doel achter Zelenski’s laatste reis naar Polen, namelijk om te onderzoeken wat Warschau in dit opzicht precies zou kunnen bieden, om beter te kunnen beoordelen of het de moeite waard is om er serieus over na te denken op dit cruciale moment in het conflict.

Herbeoordeling van Duda’s verzoek aan de NAVO

Duda suggereerde tijdens een interview met Le Figaro begin februari dat hij vreesde dat Frankrijk zou proberen een staakt-het-vuren tot stand te brengen, waarvan het scenario zou kunnen worden bevorderd door Macron’s reis naar China, wiens 12-punten vredesplan werd geprezen door president Poetin tijdens zijn tegenhanger’s bezoek aan Moskou vorige maand. De politieke dynamiek van dit conflict is daarom vanuit het gedeelde perspectief van Kiev en Warschau net zo nadelig als de militair-strategische, aangezien ze beide wijzen op een naderend staakt-het-vuren.

Deze observatie voegt verdere context toe aan Duda’s eis dat de NAVO Oekraïne meer veiligheidsgaranties geeft. Zijn verklaring kan nu worden geïnterpreteerd als een hint naar een aanstaande Poolse militaire interventie (ongeacht of deze wordt voorafgegaan door de formalisering van hun confederatie) of als een suggestie dat deze binnenkort kunnen worden uitgebreid om Kiev te verzekeren van de blijvende steun van dat blok in het geval dat het door omstandigheden wordt gedwongen in te stemmen met een staakt-het-vuren met Rusland (ongeacht wie daarin zou kunnen bemiddelen).

Oekraïnes komende tegenoffensief

Duda’s wens om dit ergens in de komende drie maanden vóór de NAVO-top van begin juli te doen, stelt een concrete deadline voor zijn eis, die samenvalt met het verwachte tegenoffensief van Kiev. Wat dat betreft temperde het eerder aangehaalde rapport van de Washington Post de verwachtingen over het succes ervan, net als de laatste beoordeling van de voormalige commandant van de Poolse landmacht. Waldemar Skrzypczak vertelde vooraanstaande Poolse media dat Oekraïne hier “niet klaar” voor is en dat “nu het tijd is voor politici”.

Cynici die misschien beweren dat deze gepensioneerde ambtenaar geen nauwkeurige informatie heeft over de militair-strategische dynamiek van het conflict, moeten worden herinnerd aan wat de zittende chef van de generale staf van de Poolse strijdkrachten, generaal Rajmund Andrzejczak, eind januari aan door de overheid gefinancierde media vertelde. Hij waarschuwde dat de tijd dringt voor Kiev, bevestigde dat het Russische leger nog steeds formidabel blijft, en uitte zijn ernstige bezorgdheid dat Oekraïne uiteindelijk zou kunnen worden verslagen.

Ondanks deze ernstige analyse van de hoogste militaire functionaris van Polen, die onbetwistbaar in een positie verkeert om de meest up-to-date geheime informatie over de NAVO-Russische proxy-oorlog in Oekraïne te ontvangen, zal Kiev hoe dan ook waarschijnlijk toch een poging wagen tot zijn geplande tegenoffensief. Dat zal op zijn beurt van invloed zijn op de vraag of Polen hun de facto confederatie formaliseert en/of militair tussenbeide komt in haar steun, precies welke veiligheidsgaranties de NAVO Kiev zou kunnen geven, en of er een staakt-het-vuren wordt bereikt vóór de zomertop van het blok.

Afsluitende gedachten

Dit inzicht leidt tot de conclusie dat Zelenski’s laatste reis naar Polen superbelangrijk was, omdat zij het verloop van de NAVO-proxy-oorlog tussen Rusland en de NAVO in de komende drie maanden moet bepalen. De rol van Warschau in de komende gebeurtenissen zal van grote invloed zijn op wat Kiev doet tijdens dit cruciale moment in dat conflict, vandaar de timing waarmee de Oekraïense leider besloot zijn ambtgenoot te ontmoeten. Maar hoe zorgvuldig Zelenski alles ook plant, hij zou nog steeds kunnen falen in het keren van het tij van zijn kant.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/02/01/zullen-de-polen-zich-als-volgende-in-de-oekraiense-vleesmolen-storten-het-lijkt-er-op/