Zeg tegen je mannen dat ze nu voor mij werken

In augustus 1971 maakte het niet veel meer uit of je geloofde dat ze een man op de maan hadden gezet. Iedereen had het met eigen ogen gezien, en allemaal tegelijk in The Apollo 11 Show, dus het moest wel waar zijn. Amerika was verblind door de wetenschap, geboeid door techniek en barstte van plaatsvervangende nationale trots over al die Amerikaanse vindingrijkheid, schrijft Ice-9.

Amerika had het onmogelijke bereikt, en niemand was in de stemming om te overwegen dat het onmogelijke – nou ja, onmogelijk was. Amerikanen met korte kapsels, gekleed in hun mooiste witte overhemden met korte mouwen en strakke zwarte stropdassen hadden de dag gewonnen. Iedereen negeerde gewoon vragen als: “Als die eerste voetafdruk een grote sprong voor de mensheid was, wiens twee voeten stonden er dan al op om een ​​kleine stap voor de mens te filmen?” Niemand dacht er veel over na hoe NASA precies de warmteoverdracht in het LEM-koelsysteem op een maanoppervlak had uitgevonden dat (naar verluidt) 250 °F bereikt bij daglicht en er geen atmosfeer is om convectie te bewerkstelligen. Misschien was er een topgeheime ijsmachine aan boord.

Maakt niet uit, wat het meest telde was dat de wereld geloofde dat ze een man op de maan hadden gezet. En zolang Amerika geloofde in zijn prestatie, zou het dat onoverwinnelijke ICBM-kernafleveringssysteem negeren dat de wereld bedreigde als Apollo zelf, klaar om pijlen van vergelding van bovenaf te laten regenen, naar believen en zonder tegenstand op een weerloze mensheid in zijn staat van constante en alomtegenwoordige angst.

Hoi mam, wij zijn nummer 1. De ware missie van het ruimteprogramma is volbracht.

En met Fort Knox bijna uitgeput terwijl een lastig Frans oorlogsschip agressie veinsde voor de kust van NYC en goud eiste in ruil voor zijn lading papieren dollars, sloot president Nixon het Gold Window van het Amerikaanse ministerie van Financiën. Die ene eenzijdige daad op 15 augustus 1971 verscheurde de Bretton Woods-overeenkomst en onthief het Amerikaanse ministerie van Financiën van zijn wereldwijde verplichting om goudreserves te onderhouden. Het markeerde ook de officiële stap van King Dollar naar puur Full Faith and Credit. Nixon gaf zelfs opdracht om de resterende Apollo-missies 16 en 17 te schrappen, maar werd uiteindelijk overruled door zijn superieuren, want de show moet doorgaan.

King Dollar was dood. Lang leve King Dollar, de pure fiat pretender.

De witte magie van The Apollo 11 Show had zijn duistere occulte doel gediend. Nu kon de ad infinitum Treasury obligatie-uitgifte onbeperkt beginnen en het zou werken – totdat het niet meer werkte – door de zwarte monetaire magie van inflatie op te roepen.

We kennen allemaal het veronderstelde mechanisme. Krediet wordt ergens verstrekt en een gelijkwaardige hoeveelheid obligaties en rekeningen wordt ergens uitgegeven en – voila!  Rijkdom wordt gecreëerd. Dus is het niet meer nodig om achter de ploeg te gaan staan ​​en die muilezel de grond in te werken. We worden allemaal direct rijk. Niemand fokt meer muilezels. En die overgebleven muilezels die hier en daar verspreid liggen, produceren niets meer.

Op school leren we de meest heilige wet van de economische wetenschap™ – de wet van vraag en aanbod. Dat onbetwiste dogma waarbij wanneer we spullen eisen die schaars zijn, de prijs van die spullen omhoog gaat. En wanneer we veel verschillende spullen tegelijk eisen en al die verschillende spullen schaars zijn, dan krijgen we inflatie. Zo wordt het op jonge leeftijd in het hoofd van elke Amerikaan gestampt dat inflatie helemaal hun schuld is. Dat kan niet anders, want het is de patriottische plicht van elke Amerikaan om niet alleen spullen te kopen, maar om heel veel spullen te kopen. Tot in het oneindige. Alleen een smerige communist zou de American Way niet omarmen en heel veel spullen kopen. Het is de tijdsgeest van wat we collectief zijn.

En het monetaire systeem is perfect, goedaardig, neutraal en onfeilbaar. Maar het monetaire systeem wordt nooit uitgelegd. Het wordt bijna nooit genoemd, behalve om die paar nieuwsgierige geesten ervan te weerhouden ernaar te vragen. En degenen die volharden in hun onderzoek, worden geconfronteerd met een academisch bouwwerk van verheven eruditie dat uitlegt hoe een perfect monetair systeem plichtsgetrouw een imperfect economisch systeem dient. Een aanpassing hier, een regulering daar af en toe zou dat af en toe imperfecte economische systeem weer in toom moeten houden. Het monetaire systeem is net zo geheim als de eigenaren ervan die geen belasting betalen over winsten en die volgens de wet nooit gecontroleerd of onthuld kunnen worden. Ons wordt verteld dat we gewoon The Economic Science™ moeten vertrouwen, aangezien dat vakgebied de enige en sublieme herkomst is van het hoogste niveau van Ashkenazim-genie.

Wat ons nooit op school wordt geleerd, is dat het ware doel van ons monetaire systeem is om voortdurend inflatie te creëren . Ons wordt nooit verteld dat vraag en aanbod na 15 augustus 1971 de symptomen werden, niet de oorzaken van inflatie. De hoeveelheid spullen in omloop is nu een reactie op de prijs, niet de bepalende factor. De ouderwetse Adam Smith vraag en aanbod werken nu alleen nog op lokale schaal voor producten als Beanie Babies en heroïne op straatniveau. Inflatie is de grote onomkeerbare valkuil waar we allemaal in vastzitten. Inflatie is echter allesomvattend, onontkoombaar en het product van de voortdurende en doelbewuste devaluatie van de pretender king dollar.

En dat is allemaal met opzet. Inflatie omkeren is vergelijkbaar met financiële zelfmoord in het gefinancialiseerde economische systeem. Maar waarom inflatie oproepen? Waarvoor dient het?  Cui bono?

Terwijl de pretender king dollar devalueert, stijgen de prijzen van activa. Deze passieve toename van het eigen vermogen dat voortkomt uit het drukken van geld, wordt gebruikt door degenen die deze activa bezitten om geld te lenen tegen vaste rentetarieven die gelijk zijn aan of lager zijn dan het werkelijke inflatiepercentage. Dit geleende geld wordt gebruikt om meer activa te kopen, en deze nieuwe activa worden meer waard naarmate er meer geld wordt gedrukt en nieuwe inflatie wordt gestapeld op de oude inflatie. Dit nieuwe opgeroepen passieve incrementele eigen vermogen wordt gebruikt om nog meer geld te lenen om nog meer activa te kopen, enzovoort, enzovoort, tot in het oneindige. Inflatie is daarom het middel waarmee een steeds groter wordende pool van onderpand uit het niets wordt opgeroepen, zodat degenen die echte bruikbare spullen bezitten – en binnenin toegang hebben tot het goedkoopste krediet – uiteindelijk alle echte bruikbare spullen bezitten. En ze eindigen met het bezitten van alle echte bruikbare spullen in ruil voor louter fiches geleend papier.

Zo doen ze dat: geld voor niets en cheques gratis.

Dus in tegenstelling tot het communisme, waar na een glorieuze revolutie het eigendom van alles onmiddellijk in handen van de staat komt, wordt door de getoverde inflatie van het financiële “kapitalisme” het eigendom van alles geleidelijk en onmerkbaar geconcentreerd in de handen van een paar bedrijven. Het eindproduct van zowel het communisme als het financiële “kapitalisme” is monopoliebezit van alles. Het primaire verschil is slechts een kwestie van het tempo waarin alles wordt verworven. De wettelijke bevoegdheden die inherent zijn aan monopoliebezit van alles vergemakkelijken de uiteindelijke overdracht van staatscontrole in de handen van deze paar bedrijven. En de controle van bedrijven over de financiële staat met zijn inherente wettelijke bevoegdheden, verandert standaard het doel van de staat van een staat die zijn macht bezit bij de gratie van zijn burgers om de mensen te regeren, in een staat die opnieuw wordt gebruikt om macht uit te oefenen namens de eigenaren van alles om de mensen hun rechten te ontnemen en hen te controleren om de monopolistische eigendomsstructuur van bedrijven in stand te houden.

Het doel van de gefinancialiseerde staat wordt de strijd om te voorkomen dat de bevolking ooit iets volledig bezit. Alles wat de bevolking “bezit” moet worden verkregen door woeker in deze door bedrijven gecontroleerde gefinancialiseerde staat. Inflatie is dus het voertuig waarmee de publieke overheid geleidelijk overgaat in een private dictatuur. Het eindproduct van inflatie is onvermijdelijk gecentraliseerd eigendom en controle over alles, zowel eigendom als mensen – het is communisme met andere middelen. Het is het middel waarmee een volk op een dag zowel bankroet als dakloos wakker wordt in het land dat hun voorouders veroverden.

En om deze inflatie te laten werken richting dat gecentraliseerde eigendom van alles, moet de grootste tovenarij die de wereld ooit heeft voortgebracht, worden opgeroepen over het Amerikaanse volk om te voorkomen dat ze ooit waarnemen dat ze leven te midden van een meest glorieuze revolutie die om hen heen wervelt. De zwarte tovenarij moet verhullen dat de Filosoofkoningen vechten om niet alleen het Amerikaanse volk van alles te beroven, maar het Amerikaanse volk gebruiken om de hele wereld af te sluiten en er volledig bezit van te nemen voor zichzelf.

Als vraag en aanbod niet de belangrijkste oorzaken van inflatie zijn, hoe roepen de tovenaars dan inflatie op?

Inflatie wordt opgeroepen door de monetaire zwarte magie van financialisering. Dit is meer dan de loutere devaluatie van geld en is de ware kracht achter de ICBM’s. Financialisering is het proces waarbij particuliere monetaire verliezen en tekorten van overheidsuitgaven publiekelijk worden gesocialiseerd door inflatie via deze voortdurende creatie van nieuw geld dat op zichzelf geen nieuw nut creëert. Oorlogen, overheidsverspilling, speculatieve investeringsverliezen, expansieve welzijnsprogramma’s die niemand optillen – dat zijn geen “negatief geld” in het gefinancialiseerde systeem. Het zijn allemaal opzettelijke verkwistingen die zich ophopen en de voortdurende devaluatie van de pretender-koning dollar aandrijven, wat de inflatie aanwakkert die de ad infinitum waardering van activaprijzen aanstuurt die nodig is voor het uiteindelijke gecentraliseerde eigendom en de controle van de Amerikaanse natie en de wereld. Uiteindelijk krijgt één groep alle echte spullen, en een veel grotere groep krijgt de financiële entropie en de mensen krijgen de rekeningen via de combinatie van inflatie en belastingen. Het is dus een perfect monetair systeem dat plichtsgetrouw de bezwerende klasse dient ten koste van de productieve klasse – het is het equivalent van socialisme voor de superrijken.

De Economic Science™ is in werkelijkheid de omkering van economie, aangezien een echte economie in de praktijk zou proberen de behoeften van de burgers van een vrije natie te dienen in plaats van hen te onderwerpen door middel van woeker, wetten, regels en propaganda. Daarom moet er een krachtige tovenarij worden opgeroepen om de burgers in het gareel te houden, aangezien deze gefinancialiseerde “economie” niet alleen de vruchten van hun productieve arbeid extraheert, maar ook hun tijd, energie en geest wegzuigt totdat er niets meer overblijft om af te tappen. De Economic Science™ is dus de occulte theorie die de praktijk verbergt waarbij de ziel van Amerika wordt geëxtraheerd, één rentebetaling, CPI-afdruk en belastingdag tegelijk.

Wat op het eerste gezicht onlogisch en roekeloos fiduciair gedrag lijkt van de beheerders van maatschappelijke instellingen in de Verenigde Staten van Amerika, blijkt na rationele en logische analyse een bewuste en gerichte poging te zijn om de VERENIGDE STATEN van AMERIKA onder een nieuw, permanent management te plaatsen.

Maar er zit een extra geheimzinnig aspect aan dit voortdurende oproepen van inflatie. Inflatie is ook het middel waarmee de onhoudbare verplichtingen van de rijken worden onderpand, verhypothekeerd en gedumpt op het grootste deel van de samenleving. Grote particuliere verliezen en de gigantische publieke verspilling die doelbewust wordt gegenereerd om particuliere winsten te genereren, moeten allemaal ergens en op de een of andere manier door iemand worden betaald. Faillissement voor de rijken is een wrede grap die met de samenleving wordt uitgehaald, aangezien het overgrote deel van hun financiële activa schuilt in onsamenhangende doolhofachtige bedrijfsstructuren of wordt vastgehouden in onaantastbare belastingparadijzen in het buitenland. Maar de Piper of Financialization accepteert geen papiertjes als betaling – hij eist zijn pond vlees van de samenleving als geheel.

Dus verliezen en verspilling en oorlogen en wat dies meer zij worden allemaal gedekt door de productieve klasse die de lasten van deze gesocialiseerde inflatie draagt. Wanneer ze geconfronteerd worden met een steeds dalende koopkracht, hebben ze geen andere keuze dan nog meer nut te produceren – dat wil zeggen, harder en langer werken voor minder om “de eindjes aan elkaar te knopen”. En die duurdere dingen die ze moeten blijven kopen om te leven, vertalen zich gewoon in recordomzet van bedrijven en een nieuwe grote ronde jaarlijkse bonussen voor leidinggevenden. Voor degenen die hun bedrijf bezitten, moeten ze efficiënter meer nut produceren en dat betekent arbeidsbesparende methoden en technologie toepassen. Dat vertaalt zich in de eliminatie van productieve werknemers, wat op zichzelf een andere vorm is van inflatiegedreven overdracht van aansprakelijkheid. Maar onderaan de hiërarchie van overdracht van aansprakelijkheid staan ​​de productieve arbeiders die over het algemeen geboeid zijn door schulden en hypotheken, geen eigenaar zijn van hun productiemiddelen en nooit kunnen stoppen met het spel zonder permanent van de hiërarchie te vallen.

Dus de voordelen van deze inflatiegedreven efficiëntie worden direct overgedragen naar de hogere sporten in een gefinancialiseerde economie. Het is niet eigendom dat diefstal is, het is inflatie. En die inflatie is een kenmerk van de koning dollar pretender, geen bug. Wanneer productieve arbeiders uiteindelijk van de onderste sport vallen, klimmen ze bijna nooit meer terug, omdat de adoptie van die efficiënte technologie die nodig is om de inflatie te ontlopen, en de complexiteit en training die nodig zijn om het draaiende te houden, onvergeeflijk zijn. Zodra iemand die onderste sport loslaat, is de inflatoire race verloren en heeft de voorheen productieve arbeider geen andere keuze dan zich aan te sluiten en af ​​te haken of zich aan te sluiten bij de groeiende gelederen van de chronisch werkloze afhankelijke klasse.

Zo is het door inflatie die wordt aangewakkerd door de invoering van fiatgeld dat de meerderheid van de productieve Amerikanen uiteindelijk dakloos en bankroet zal worden in het land dat hun voorouders veroverden. Dat is de reden dat de Philosopher Kings een federale inkomstenbelasting invoerden door de Federal Reserve Act (1913) aan te nemen – het was een dekmantel voor de inflatie die de Amerikaanse natie zou overspoelen. Het jaarlijkse ritueel van inkomstenbelastingen was een krachtige maar ongesofisticeerde vorm van zwarte financiële magie die de last van de publieke woede en frustratie over hun persoonlijke financiën op het belastingmechanisme legde. In tijden van crisis, wanneer de publieke verontwaardiging begint te koken, worden inkomstenbelastingen verzacht en keert een dankbare productieve klasse terug naar haar productieve inspanningen. In tijden van overdaad worden dezelfde inkomstenbelastingen verhoogd zonder dat er ook maar een publiek protest wordt geuit. En ondertussen geeft de productieve klasse haar benarde situatie de schuld aan inkomstenbelastingen, maar erkent nooit de systemische oorsprong van die inflatie, die hun echte vijand is.

De toenemende hoeveelheid schulden die door de maatschappij als geheel wordt geabsorbeerd, betekent dat er ergens steeds meer krediet wordt verleend en ergens een gelijkwaardige hoeveelheid obligaties wordt uitgegeven. De zogenaamde koningsdollar wordt gedevalueerd, inflatie wordt in stand gehouden, activaprijzen stijgen en er wordt nog meer geld tevoorschijn getoverd uit de passieve stijging van dat toegenomen activavermogen. Het meeste van dit nieuwe geld wordt verspild, de koning dollar devalueert verder, er wordt meer inflatie losgelaten en de productieve klasse moet nog harder, langer en efficiënter werken. Dan verhoogt de overheid de belastingen. Er wordt meer schuld geabsorbeerd en ergens wordt steeds meer krediet verleend en ergens wordt een gelijkwaardige hoeveelheid obligaties uitgegeven, en activaprijzen stijgen nog verder. Tot in het oneindige.

Het grote geheim van de zogenaamde koning dollar is dus dat zijn succes ligt in zijn absolute falen om bijna elke burger van de VERENIGDE STATEN VAN AMERIKA te dienen. Daarom zal de inflatie nooit stoppen. Daarom zal onze regering nooit een begroting hebben die in evenwicht is. Daarom zullen we altijd oorlogen, verspilling, Wall Street en uitkeringen hebben. Want hoe erger de inflatie wordt, hoe rijker en machtiger de bezwerende klasse wordt. En er kan onder geen enkele omstandigheid deflatie zijn, want dat zou de klok op het Einde van de Geschiedenis terugzetten.

En al snel zou de zogenaamde koning dollar een regelrechte, doelbewuste mislukking voor de hele wereld blijken te zijn.

MOET JE DEZE VIDEO BEKIJKEN

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over