In een bijzonder artikel onthulde het Amerikaanse tijdschrift Time onlangs hoe de VS en Engeland in de Oekraïne-crisis opereerden met de ethiek van maffia-gangsters en met de vuile trucs van een kaartspeler. Nu willen ze zich terugtrekken en doen alsof de Russen de schuld van alles zijn, schrijft Rainer Rupp.
Een dag voor de inauguratie van Trump op 20 januari legde het gerenommeerde Amerikaanse nieuwsblad Time openlijk uit hoe het imperium in Washington onder president Biden samen met zijn meest toegewijde vazallen in Londen een nieuw hoofdstuk hebben toegevoegd aan hun lange lijst van misdaden tegen de menselijkheid in Oekraïne. Om hun geostrategische doelen te bereiken, zijn de neoconservatieve marionettenspelers in Washington opnieuw letterlijk en zonder scrupules over de lijken van honderdduizenden Oekraïense soldaten en tienduizenden Russen gelopen.
Op 19 januari publiceerde het tijdschrift Time een verbazingwekkend artikel dat, geheel onverwacht, volledig indruist tegen wat de Amerikaanse regering en de westerse mainstream media al jarenlang dag in dag uit propageren. In plaats daarvan bevestigt het artikel op indrukwekkende wijze wat anti-oorlogscampagnevoerders, anti-imperialisten, neutrale academici, activisten en freelance journalisten al lang beweren, namelijk dat …
- de VS waren vanaf het begin van plan Oekraïne te verlaten na de vernietiging van het land als gevolg van een proxy-oorlog om Rusland te verzwakken – wat alleen succesvol was voor de VS;
- ze hebben nooit enige wens of intentie gehad om Kiev rechtstreeks te helpen Moskou te verslaan;
- het was nooit de bedoeling Oekraïne te helpen zijn maximalistische doelen te bereiken, zoals het herstel van de Krim en het herstel van de grenzen van 1991.
Het feit dat een in de VS en daarbuiten gerespecteerd mainstream mediakanaal eindelijk deze onmiskenbare realiteit bevestigt, zorgt ervoor dat sommige commentatoren het vergelijken met een politieke aardbeving.
Explosieve onthullingen in de eerste paragraaf
De korte eerste alinea van het Time-artikel staat vol explosieve onthullingen. Daar kun je lezen dat kort na het begin van de Russische speciale operatie op 24 februari 2022, toenmalig president Biden “drie doelen voor het antwoord van de VS” noemde. Volgens Time magazine was de “overwinning in Oekraïne er nooit één van”, wat vaak werd genoemd in de media en door Europese vazalpolitici. Bovendien was de vaak herhaalde uitspraak van bureaucraten in het Witte Huis dat Washington Kiev zal steunen “zolang als nodig is” nooit bedoeld om letterlijk te worden genomen. In plaats daarvan was het een opzettelijk vage zin, zonder impliciet tijdschema of zelfs maar vermelding van gewenste resultaten.
Geen belofte voor Kiev
Eric Green, een lid van de Nationale Veiligheidsraad van Biden die het Ruslandbeleid leidde, zegt dat de VS ‘opzettelijk … geen beloften hebben gedaan’ aan president Zelenski om ‘alle gebieden terug te nemen die Rusland sinds het begin van het conflict heeft bezet’, en ‘zeker niet” de Krim of de afgescheiden volksrepublieken Donetsk en Loehansk. Hij zei dat het Witte Huis ervan overtuigd was dat dit “de mogelijkheden van Oekraïne te boven ging en zelfs met uitgebreide westerse hulp niet mogelijk zou zijn.” Zelfs toen al werd – zoals het tijdschrift meldt – algemeen aangenomen dat deze proxy-oorlog uiteindelijk “geen succesverhaal” zou zijn voor Kiev, een uitspraak die cynisch is gezien de menselijke offers en materiële vernietiging.
Volgens Time heeft de regering Biden echter haar drie belangrijkste doelen in Oekraïne “bereikt”. Toch biedt “succes op die doelen weinig voldoening” voor sommige van de naaste bondgenoten en adviseurs van de voormalige president. Green werd geciteerd toen hij zei dat de geclaimde overwinning van de VS in Oekraïne “helaas het soort succes is waar je je niet goed bij voelt” vanwege het lijden in Oekraïne en “zoveel onzekerheid over waar dit uiteindelijk heen gaat”.
Geen “direct conflict” tussen de VS en Rusland
Het eerste Amerikaanse doel van Biden in Oekraïne was ‘het vermijden van een direct conflict tussen Rusland en de NAVO’. Wonderbaarlijk genoeg is dit doel, ondanks herhaalde overschrijdingen van de zogenaamde Russische ‘rode lijnen’ door de VS en zijn NAVO-vazallen, tot nu toe bereikt dankzij de terughoudendheid van Moskou.
In maart 2022 sloot Biden in een openbare toespraak expliciet en krachtig bepaalde wapenleveranties van de VS aan Oekraïne uit, omdat dit de Derde Wereldoorlog zou kunnen uitlokken. Na een hernieuwde en ondubbelzinnige waarschuwing van president Poetin zijn escalerende aanvallen met Amerikaanse wapens diep op Russisch grondgebied tot op heden niet toegestaan. Gelukkig heeft dit tot nu toe een open, hete oorlog tussen Rusland en de VS/NAVO voorkomen. In deze context zou je kunnen zeggen dat de voormalige president van de VS zijn doel heeft bereikt. Voorlopig.
Een ander doel was dat Oekraïne zou overleven ‘als een soevereine, democratische staat, vrij om te integreren met het Westen’. Dit vooruitzicht blijft elke dag slinken, omdat het Oekraïense front in deze proxy-oorlog elke dag dichter bij de ineenstorting komt. Kiev wordt geconfronteerd met een potentieel onvermijdelijke nederlaag van enorme omvang, waarbij het conflict waarschijnlijk alleen op Russische voorwaarden kan worden opgelost door middel van een overgave, en Zelenski – of zijn opvolger – geen onderhandelingspositie meer heeft. In het decembernummer van vorig jaar riep de interne postille van de Washington-oorlogshitsers Foreign Polic
Geen ineenstorting van de westerse eenheid
Als derde doel in de Oekraïne-kwestie wilde Biden dat “de VS en zijn bondgenoten verenigd blijven”. In dit opzicht heeft Washington overduidelijk en spectaculair gefaald: de versplintering onder de Europese NAVO-staten en de groeiende politieke instabiliteit in eigen land, waarbij de toenemende weerstand tegen verdere financiële en wapenleveranties aan Oekraïne een rol speelt, kunnen niet langer onder het tapijt worden geveegd, zelfs niet door de beste mediaverhalen.
In Duitsland groeit de ambivalentie in het steunbeleid voor Oekraïne, vooral in vergelijking met andere NAVO-leden zoals Polen of de Baltische gifdwergstaten.
De Franse president Emmanuel Macron, wiens troon steeds wankeler wordt, wordt geconfronteerd met groeiend verzet tegen zijn steun aan Oekraïne, die de afgelopen jaren zeer grillig is geweest, tegen een achtergrond van moeilijke begrotingsproblemen, waarbij Franse unilaterale acties zelfs tot spanningen met andere NAVO-landen hebben geleid. landen
Als we aan Groot-Brittannië denken, is het eerste dat in ons opkomt de extreme Britse agressiviteit tegen Rusland, die nauwelijks kan worden beteugeld door het Amerikaanse pragmatisme. Met name door zijn rol bij het plannen en ondersteunen van offensieven tegen Rusland, zoals de Koersk-operatie of de Krynki-ramp, heeft Groot-Brittannië bewezen een van de meest agressieve supporters van Oekraïne te zijn. Dit staat in schril contrast met het Amerikaanse beleid, dat financiële en wapensteun heeft verleend, maar er ook voor heeft gezorgd een directe confrontatie met Rusland te vermijden.
Iedereen kent nu het standpunt van Hongarije en zijn kritiek op de NAVO. Viktor Orbán heeft herhaaldelijk kritiek geuit op het NAVO-beleid ten aanzien van Oekraïne en opgeroepen tot een meer diplomatieke, minder confronterende aanpak. Hongarije heeft vaak bewezen een obstakel te zijn in de eenmakingsprocessen van de NAVO en de EU, vooral bij besluiten over sancties tegen Rusland.
Turkije heeft een ambivalente houding ten opzichte van Oekraïne aangenomen vanwege zijn regionale ambities op het gebied van buitenlands beleid, omdat het enerzijds NAVO-lid is, maar anderzijds goede economische en diplomatieke betrekkingen met Rusland onderhoudt. Turkije heeft ook herhaaldelijk zijn veto uitgesproken over bepaalde NAVO-besluiten, wat tot spanningen binnen het bondgenootschap heeft geleid.
Bovendien kunnen de instabiliteiten in Oekraïne zelf niet langer over het hoofd worden gezien. Er heerst politieke chaos. Oekraïne heeft enorm geleden onder het gewicht van oorlog en internationale politiek, wat heeft geleid tot nog meer corruptie en enorme economische en demografische uitdagingen. Dit doet zowel de voortzetting van de oorlog als de eenheid en effectiviteit van de Oekraïense regering en het leger in twijfel trekken.
- Militaire nederlagen: Het onvermogen om significante militaire successen tegen Rusland te boeken heeft het moreel en de steun voor de regering in Kiev verzwakt, wat op zijn beurt de eenheid van de westerse steun ondermijnt.
- Tegenstrijdigheden in het NAVO-beleid: Het debat over het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne heeft tot interne spanningen geleid, omdat sommige leden (zoals de VS) meer terughoudendheid hebben getoond, terwijl andere (zoals Polen en de Baltische staten) voorstander zijn van een snellere integratie. Dit heeft de NAVO intern verdeeld en de eenheid ondermijnd.
- Veranderingen in de publieke opinie in Europa: In sommige Europese landen groeit het scepticisme over westerse interventie in Oekraïne, wat tot uiting komt in een groeiende pro-Russische houding of uitputting gedurende de duur van het conflict. Dit zou de politieke steun voor een verenigd EU/NAVO-beleid ten aanzien van Oekraïne verder kunnen verzwakken.
Deze voorbeelden laten zien dat de regering-Biden op spectaculaire wijze heeft gefaald in haar derde doel: het handhaven van de eenheid binnen de NAVO en de westerse wereld met betrekking tot Oekraïne, wat in de nabije toekomst tot verdere fragmentatie en instabiliteit zal blijven leiden.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Er zijn honderdduizenden blanke mannen gestorven, zowel oekies als Russen, dus wat de duivelaanbidders betreft is deze oorlog al een klinkend succes, ongeacht hoe hij afloopt.
Inderdaad, het is schandelijk hoe er door de machthebbers met mensenlevens wordt omgegaan. Als men nu nog steeds bereid is om voor dat schorem oorlog tegen Rusland te gaan voeren omdat de elites dat willen dan is men hersenloos en nooit iets geleerd van de geschiedenis.