Merz was tot een paar jaar geleden de man van BlackRock in Duitsland. Als hij tot kanselier wordt gekozen, zal hij de kannibalisering van de Duitse (en Europese) economie door toedoen van het Amerikaanse kapitaal versnellen. “Dit is de vos de baas laten spelen over het kippenhok”.
Op de rijpe leeftijd van 69 jaar heeft Friedrich Merz decennialang op dit moment gewacht. Voor de verkiezingen van zondag is hij de aankomend bondskanselier van Duitsland, met zijn Christlich Demokratische Union (CDU) die naar verwachting 30% van de stemmen zal behalen. Hij zal een nieuwe coalitie van uiteenlopende partijen moeten samenstellen, maar Merz zal dat niet erg vinden. Maandagochtend zal hij een van de meest opmerkelijke comebacks in de recente politieke geschiedenis hebben voltooid, schrijft Thomas Fazi.
Merz sloot zich tientallen jaren geleden als student aan bij de partij. Maar vandaag de dag voert hij in feite campagne op een “Make Germany Great Again”-platform — een berekende poging om stemmen te winnen van de Alternative für Deutschland (AfD) door zijn partij naar rechts te verschuiven op kwesties zoals immigratie. Zijn cynisme hier mag niet worden onderschat: net als Donald Trump in Amerika is de miljonair Merz een corporate king in conservatieve kleding.
Merz, laten we dat niet vergeten, vertegenwoordigt al lang de belangen van enkele van ’s werelds machtigste zakelijke en financiële elites, met name als een belangrijke vertegenwoordiger van BlackRock in Duitsland tussen 2016 en 2020. Als Merz wordt gekozen, wordt Duitsland het eerste land dat wordt geregeerd door een voormalige BlackRock-functionaris. Maar zijn banden met elite-instellingen gaan veel verder terug: meer dan twee decennia lang, zelfs voordat hij bij BlackRock kwam, belichaamde hij de draaideur tussen politiek, zakenleven en financiën.
Na de federale verkiezingen van 2002 kreeg Angela Merkel, de toenmalige leider van de CDU, het voorzitterschap van de parlementaire fractie, terwijl Merz werd benoemd tot haar plaatsvervanger. Hun relatie was echter verre van luchtig en Merz trad slechts twee jaar later af, waarbij hij zich geleidelijk terugtrok uit de politiek totdat hij in 2009 het parlement verliet. Toch had hij zelfs vóór zijn vertrek goud in handen. In 2004 werd hij ingehuurd als senior counsel door het internationale advocaten- en lobbybureau Mayer Brown, een zwaargewicht in de industrie met een jaarlijkse omzet van miljarden.
Hier ontdekte Merz een veel vruchtbaardere relatie. Zoals Werner Rügemer, auteur van BlackRock Germany, uitlegt, hielp Merz bij Mayer Brown deals te faciliteren die de belangen van het Amerikaanse kapitaal in Duitsland bevorderden, door Amerikaanse investeerders aan te moedigen bedrijven in de Bondsrepubliek te kopen. Het resultaat was de verkoop en herstructurering van duizenden Duitse bedrijven, waarbij banen werden geschrapt en lonen werden bevroren — een aanpak die openlijk door Merz werd geprezen in zijn boek Dare to Be More Capitalist . Ongetwijfeld wilde Merz de stelling van zijn boek belichamen, maar in die periode zat hij ook in de raden van toezicht en het bestuur van verschillende grote ondernemingen. En toen klopte BlackRock, misschien wel een van de machtigste bedrijven die ooit heeft bestaan, aan. Hoe kon Merz nee zeggen? Farmaceutica, entertainment, media en natuurlijk oorlog — er is vrijwel geen sector waar BlackRock niet van zal proberen te profiteren.
De aantrekkingskracht van het inhuren van Merz is niet moeilijk te begrijpen. Hij faciliteerde ontmoetingen tussen BlackRock CEO Larry Fink en Duitse politici, en hielp bij het vormgeven van het beleid dat het bedrijf en zijn enorme portefeuille aan investeringen ten goede zou komen. Onder invloed van Merz werd BlackRock bijvoorbeeld een van de grootste niet-Duitse aandeelhouders in veel van de belangrijkste bedrijven van het land — van Deutsche Bank tot Volkswagen, BMW tot Siemens. Toch ging zijn werk niet alleen over het verhogen van de winst voor aandeelhouders; het ging ook over het vormgeven van een politieke omgeving waarin bedrijfsbelangen in lijn waren met het overheidsbeleid. Door een gelukkig toeval creëerde het ook een klimaat waarin iemand als Merz gemakkelijk kon heen en weer schakelen tussen het grootbedrijf en de Bundestag.
“De miljonair Merz is een bedrijfskoning in conservatieve kledij.”
En zo gebeurde het in 2021, toen Merz, gewapend met een uitpuilende banksaldo en twee privéjets, terugkeerde naar de politiek als leider van de CDU. Het is geen verrassing dat zijn politieke filosofie stevig geworteld is in het neoliberalisme. Hij is een uitgesproken voorstander van privatisering en deregulering. Dit wordt vaak verpakt in beloften om de bureaucratie te verminderen en buitenlandse investeerders aan te trekken. Maar in werkelijkheid is deze dubbelzinnige bedrijfstaal bedoeld om zijn nadruk op oplossingen voor publieke problemen door de private sector te maskeren. Merz is een groot voorstander van de privatisering van socialezekerheidsstelsels – ten gunste van bedrijven als BlackRock, een leider in particuliere pensioenregelingen. Hij is ook traditioneel een fervent tegenstander van het minimumloon en van wetten tegen oneerlijk ontslag. Onder zijn bewind zullen Duitse werknemers hun lonen waarschijnlijk zien stagneren, of erger.
Maar dan is het moeilijk om echt te geloven dat gewone Duitsers Merz’ zorg zijn. Eens een Davos Man, altijd een Davos Man — en zijn lange geschiedenis van het vertegenwoordigen van machtige industrieën, waaronder de chemische, financiële en metallurgische sectoren, suggereert dat hij andere prioriteiten zal hebben. Als bondskanselier zou Merz bijvoorbeeld opgeroepen kunnen worden om sectoren te reguleren waarmee hij al lang geassocieerd wordt — en die Mayer Brown, zijn voormalige werkgever, nog steeds vertegenwoordigt.
Bedenk ook dat de CDU onder leiding van Merz miljoenen euro’s aan campagnebijdragen heeft ontvangen van de zakelijke belangen die hij in het verleden vertegenwoordigde — meer dan welke andere partij dan ook. Voor zowel Duitse als wereldwijde bedrijfslobbyisten zou het dus een droom zijn om Merz — een voormalige collega — als bondskanselier te hebben. Of, zoals Rügemer het zegt: “Dit is de vos de baas van het kippenhok maken.”
En dit is ook niet alleen een kwestie van economie: Merz’ zakelijke connecties bepalen ook zijn buitenlands beleid. In zijn hart is hij een fervent Atlanticist en een fervent gelovige in de rol van Amerika als garant voor de wereldorde. Deze ideologische houding heeft ertoe geleid dat Merz zich bij de VS heeft aangesloten op kwesties zoals de Nord Stream 2-pijpleiding, waarbij hij opriep tot annulering van het project lang voordat de crisis in Oekraïne escaleerde. Zijn agressieve houding ten aanzien van het buitenlands beleid, met name rond zijn krachtige steun voor Oekraïne, illustreerde verder zijn aansluiting bij de voormalige geopolitieke prioriteiten van Amerika — zelfs ten koste van de kernbelangen van zijn eigen land. Een van de belangrijkste redenen voor de krimpende economie en de voortdurende industrialisatie van Duitsland is immers het besluit om zich los te koppelen van Russisch gas onder sterke Amerikaanse druk.
Washington heeft nu natuurlijk een heel ander Oekraïnebeleid. Zal Merz dan gedwongen worden zijn Atlanticistische overtuigingen op te geven? Niet per se. Hoewel zijn sterke anti-Russische houding en militaristische neigingen haaks lijken te staan op Trumps pogingen om het conflict te de-escaleren, is de realiteit dat hun visies meer op elkaar aansluiten dan in eerste instantie het geval zou lijken. Wat eist Trump uiteindelijk van Europa? Hogere defensie-uitgaven en een belangrijke rol in het dragen van zowel de financiële als strategische verantwoordelijkheden voor de veiligheid na de oorlog in Oekraïne, iets dat zelfs de inzet van een Europese “vredesmacht” zou kunnen inhouden.
Deze beleidslijnen sluiten naadloos aan bij Merz’ eigen visie. Hij pleit al lang voor het opkrikken van het Duitse defensiebudget, een standpunt dat door zijn zakelijke bondgenoten in het Duitse militair-industriële complex werd verwelkomd. Nu heeft hij zich zelfs aangesloten bij het koor dat Europa oproept om “zijn veiligheid in eigen hand te nemen”. Trump had zich geen betere keuze kunnen wensen. Deze strategische convergentie, gekoppeld aan Merz’ conservatieve neigingen, diepe banden met de Amerikaanse financiële en zakelijke sectoren en diepgewortelde Atlanticisme, maken hem allemaal goed gepositioneerd om Amerika’s Europese “vazal-in-chief” te worden in ons post-liberale tijdperk. Dit zou Duitsland weer aan het roer plaatsen van een Europese Unie die zowel economisch zwakker als militair gesterkt is – zelfs terwijl het strategisch gezien op drift blijft.
Deze regeling zal gepaard gaan met veel retoriek over Duitse en Europese “autonomie” — en mogelijk zelfs met verhitte publieke meningsverschillen tussen Berlijn en Washington. In werkelijkheid zou het echter grotendeels een façade zijn, want de nieuwe dynamiek zou enkel de Europese en Amerikaanse elites dienen. De eerste zou de angst voor Rusland blijven aanwakkeren als middel om meer defensie-uitgaven te rechtvaardigen, geld weg te leiden van sociale programma’s en hun voortdurende hardhandige aanpak van de democratie te legitimeren. Wat de laatste betreft, zouden ze blijven profiteren van Europa’s economische afhankelijkheid van de VS. Ondertussen zouden mensen als Merz goed gepositioneerd zijn om de verdere kannibalisatie van Europa door het Amerikaanse kapitaal te ondersteunen.
Niet dat we verrast zouden moeten zijn. De afgelopen twee decennia heeft Merz, net als Trump, bewezen dat hij eerst een zakenman is en pas daarna een politicus. Maar in tegenstelling tot Trump, die in ieder geval wat populistische geloofsbrieven heeft, zal Merz’ overwinning gevierd worden in de bestuurskamers van BlackRock en andere grote bedrijven, die kunnen verwachten dat hun banksaldi gestaag zullen stijgen. Maar zoals zo vaak, moeten gewone kiezers niet verwachten dat deze buit hun kant op zal stromen.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
van de oude adel, via de politieke adel naar de corporate adel
de oplossing was, is en blijft dezelfde: moord en doodslag op dat gajes
Anders kom je er nooit meer vanaf.
En ze trappen er weer in 🤦
Wij drinken een glas, en we doen een plas, en alles blijft zoals het was.
Maar we moeten onze “democratieën” wél gewapenderhand verdedigen, want in het Westen is het volk aan de macht, en daarbuiten niet, naar het schijnt. Blackrock koopt intussen Oekraïne op.