Het lijkt nu waarschijnlijk dat voormalig president Donald Trump zijn kandidatuur voor het presidentschap van de Verenigde Staten in 2024 zal aankondigen, misschien al na de verkiezingen van 2022.

In 2016 was ik een overtuigd Trump aanhanger. En ik zou “the Donald” nog steeds steunen als hij zich in 2024 opnieuw kandidaat zou stellen, maar om andere redenen, schrijft Boyd D Cathey.

Ik zal het uitleggen.

Ik erken volledig dat Trump niet de kalme, leergierige, waardige staatsman is die veel Amerikanen traditioneel associëren met het hoogste ambt van het land. Hij komt soms over als een bullebak, een man die bepaalde sociale gratie en gravitas mist, die als voorwaarde voor de functie worden gezien. Ik heb een paar vrienden voor wie die brutale, olifant in een porseleinkast kwaliteit echt schuurt en een kandidaat diskwalificeert. Zoals een vriend het uitdrukte: “Hij is een Yankee schurk!”

Maar nog erger was misschien wel de grootste tekortkoming van Trump (voor mij althans) zijn rampzalige benoemingen in zijn regering van personen die bijna rechtstreeks ingingen tegen de algemene nadruk die hij tijdens zijn campagne van 2016 leek te benadrukken.

Er was sprake van sabotage van binnenuit en, hoewel duidelijk in sommige van zijn binnenlandse beleidsmaatregelen, was het misschien wel het meest opvallend in zijn initiatieven op het gebied van buitenlands beleid. Zijn geroemde Make America Great Again campagne, zijn verzet tegen buitenlands Amerikaans avonturisme, en zijn verlangen naar betere betrekkingen (en begrip) met Rusland werden ondermijnd door een reeks adviseurs, van Mike Pompeo, generaal “Mad Dog” Mattis, John Bolton, Nikki Haley, en anderen, evenals veel vaste Deep State professionals, die in de overheidsbureaucratie zijn opgenomen (vooral op het State Department en DOJ). Zijn benoemingen waren, in enkele zeer belangrijke gevallen, rampzalig en eindigden met het bijna vernietigen van de prominente MAGA-beloften van zijn campagne.

Of het nu komt door de invloed van een Jared Kushner, of van het Republikeins Nationaal Comité, of van de Mitch McConnell-types in het GOP-congresleiderschap – of van al deze – het “kom naar huis Amerika”-platform van Trump en het verzet tegen een evangelische Amerikaanse globale overreach, werden al snel na zijn aantreden de bodem ingeslagen door zijn misstappen in Syrië en de aanvaarding van het John McCain/Neoconservatieve globalistische model.

Maar zoals anderen hebben opgemerkt, waren zijn gebruikelijke eerste instincten, zijn intuïties, niet gedragen of beïnvloed door de corruptie van de gevestigde Republikeinen of de zogenaamde “conservatieve” denktanks binnen de Washington DC-gordel, over het algemeen correct en waargenomen door veel pas ontwaakte kiezers, die “MAGA”-mensen die zo lang werden genegeerd en veracht door neerbuigende Hilary Clinton-types en de oude media.

Sommige vrienden hebben gesuggereerd dat gouverneur Ron DeSantis van Florida een veel beter verteerbare kandidaat zou zijn. Voor hen zou DeSantis een soort “Donald Trump zonder de extra en ongewenste persoonlijke bagage” kunnen zijn, iemand die dezelfde programma’s zou kunnen formuleren en uitvoeren, zeker in eigen land, die Trump heeft voorgesteld, maar met minder virale en uitzinnige vijandigheid van de gevestigde media en een steeds radicalere Democratische Partij – een politieke organisatie waarbij het ouderwetse stalinisme vergeleken conservatief lijkt.

Trump keeps trying to pick a fight with DeSantis https://t.co/mWCA0Pn13k

— Luke Rudkowski (@Lukewearechange) November 6, 2022

Sommige vrienden hebben gesuggereerd dat gouverneur Ron DeSantis van Florida een veel beter verteerbare kandidaat zou zijn. Voor hen zou DeSantis een soort “Donald Trump zonder de extra en ongewenste persoonlijke bagage” kunnen zijn, iemand die dezelfde programma’s zou kunnen formuleren en uitvoeren, zeker in eigen land, die Trump heeft voorgesteld, maar met minder virale en uitzinnige vijandigheid van de gevestigde media en een steeds radicalere Democratische Partij – een politieke organisatie waarbij het ouderwetse stalinisme vergeleken conservatief lijkt.

Ik ben het daar niet mee eens, en wel om een aantal redenen.

Elke ochtend lees ik de letterlijk honderden nieuwsartikelen en opiniestukken, vanuit verschillende perspectieven, die op MSN verschijnen. In toenemende mate is mij een tsunami van artikelen opgevallen die niet alleen de MAGA-mensen en iedereen die onbevreesd genoeg is om enige sympathie voor president Donald Trump te betuigen, hysterisch hekelen, maar die hun totale “annulering”, uitsluiting van het kiesrecht, zelfs opsluiting of fysieke executie eisen.

Academici (en hun hersendode studenten), omroepers en schrijvers bij publicaties als The Atlantic, Salon, The Guardian, The Washington Post en The New York Times leiden deze virtuele “MAGA search-and-kill death squads,” maar een enorm aantal politieke leiders, en niet alleen Democraten, echoën deze razende aanvallen.

De ontketende, ongebreidelde haat tegen Trump en zijn aanhangers is voor iedereen te zien. Het is visceraal, gewelddadig en heel echt. Die anti-Trump mensen bezitten en zijn bezeten door een duivels verlangen om hun tegenstanders te vernietigen en te liquideren. Er is een voelbare felheid over hen en hun geuite woede, of het nu in de woorden van politici als een Rep. Jamie Raskin is, of geschreven en gesproken in de woorden van tientallen “journalisten” die in dienst zijn van en dik betaald worden door MSNBC, CNN, of The Washington Post.

Er is ook een onmiskenbare neerbuigendheid gericht op de massa van de “grote ongewassenen”, de MAGA-mensen, wier rol in “onze democratie” erin bestaat gedwee te zwijgen en gewoon te blijven werken als virtuele slaven van een super-elite van politieke leiders, bedrijfsleiders, tech-bazen (met hun fascinerende algoritmen die onvermijdelijk elke mening uitsluiten die afwijkt van de officiële lijn): een steeds globaler wordende Deep State.

Wat Donald Trump in 2016 deed was dubbelop: hij maakte miljoenen wakker dat we geen meester waren over ons eigen lot, dat we onder de knoet van de Deep State-elites zaten; en hij ontketende ook een uitzinnige en in feite satanische reactie van degenen die de betekenis van zijn overwinning begrepen. Hij had miljoenen opgehitst, en zij hoorden dingen die geen enkele politicus tot dan toe in enige mate van ernst of waarachtigheid met hen had besproken gedurende tientallen jaren.

En dat was gevaarlijk – gevaarlijk voor hun wereldbeeld, gevaarlijk voor hun controle over wat belachelijk genoeg “onze democratie” heet, en het meest flagrant, voor hun blijvende gezag en macht. Het moest gestopt worden, het moest de kop ingedrukt worden.

Zo kwamen de doorzichtige valse beschuldigingen van “Russische samenzwering” -Russiagate, die blijft woekeren in de koortsige geesten van linkse gekken- vervolgens de aanklachten (hoeveel nu? Wie telt er? )-de vragen over de verkiezingen van 2020 (als je alleen al legitieme vragen stelt, word je bestempeld als een “verkiezingsontkenner” en een “vijand van de democratie”, en dus een kandidaat voor uitsluiting en annulering)-en recentelijk de volledig ideologische en politieke “6 januari-commissie”, opgericht met één doel voor ogen: om, als het enigszins mogelijk is, te voorkomen dat Trump zich kandidaat stelt in 2024, en hem tenminste genoeg in diskrediet te brengen met ladingen Pelosi-Cheney fecaliën, zodat “respectabele” mensen hem uit de weg zullen gaan.

En dat is precies waarom Trump de GOP kandidaat zou moeten zijn in 2024. Want zijn heroptreden op het stembiljet zou de rellen en chaos van de “summer of rage” in 2020 inderdaad kunnen doen lijken op een zondagsschoolfeestje. Bovenal zou Trump waarschijnlijk een totale waanzin veroorzaken bij de linkse gekken, en niet alleen zouden er koppen ontploffen bij MSNBC en CNN, maar ook zouden schuimbekkende, wildvreemde academici hun lemming-achtige studenten de straat op sturen. Tientallen Amerikaanse steden zouden opnieuw in vlammen opgaan, maar deze keer met een felheid en overgave die de Amerikanen hopelijk zouden dwingen tot het maken van enkele zeer serieuze keuzes.

In augustus 2019 en februari 2019 schreef ik stukken, gepubliceerd op het Abbeville Instituut en elders, waarin ik pleitte voor een vreedzame (indien mogelijk) opsplitsing van de Verenigde Staten in regio’s met uiteenlopende opvattingen. Ik geloofde toen dat niet alleen radicaal verschillende en extreme politieke meningen, maar ook fundamentele culturele, historische en, ja, hardnekkige religieuze en morele verschillen het voortbestaan van de Verenigde Staten als één harmonieus compact land niet alleen onmogelijk, maar ook onverstandig en onpraktisch maakten. Het beste en potentieel meest vreedzame middel om de verschillen, die volgens mij toen onoverbrugbaar waren, op te lossen was afscheiding.

Sindsdien heb ik mijn mening enigszins bijgesteld. Hoewel afscheiding mogelijk een vreedzame manier is om de onoverbrugbare verdeeldheid in onze samenleving aan te pakken, doen zich te veel onpraktische en onoplosbare moeilijkheden voor, en blijven asteroïde-achtige gebeurtenissen de kameraadschap vernietigen die ooit bestond tussen de toenemende polariteiten die de Amerikaanse natie teisteren.

Zou een federale regering, onder welke partij dan ook, het uiteenvallen van de Amerikaanse Unie toestaan?

Dat zou ze niet doen.

En natuurlijk zou Amerika’s officiële autoritaire partij, de Democraten, nooit meegaan.

Dus behoudens een massale bekering van die waanzinnige fanatici die momenteel onze overheidsbureaucratie, ons onderwijssysteem, onze media, ons amusement, en veel van wat er overblijft van onze cultuur beheersen – en die koortsachtig werken als demonen, niet alleen om ons te scheiden van onze duizendjarige erfenis, maar om haar en ons te vernietigen – zou het beste alternatief voor ons wel eens een echte brand in onze steden en straten kunnen zijn, een echte staat van anarchie en burgeroorlog, waar we met Gods genade als overwinnaars uit tevoorschijn kunnen komen.

Op nationaal niveau zou een terugkeer van Trump in het Witte Huis een grote omwenteling in Washington kunnen veroorzaken. Ik kan me voorstellen dat leden van het Congres onmiddellijk zijn afzetting zullen eisen; misschien zullen er massale, door links georganiseerde demonstraties plaatsvinden in Washington en andere steden. Zeer waarschijnlijk zou er geweld uitbreken op een ongeëvenaarde schaal in de Amerikaanse geschiedenis. Mogelijk zouden bepaalde generaals van de strijdkrachten weigeren orders op te volgen, terwijl anderen dat wel zouden doen.

De meeste van onze grotere steden worden geregeerd door linkse gekken. De totale ineenstorting van recht en orde, rellen door gestoorde linkse volgelingen, zouden de burgemeesters van die “blauwe” steden tot een besluit dwingen. Zeker, afhankelijk van hoe wijdverspreid en ernstig de anarchie was en hoe laks de reactie van de regering was, zouden lokaal georganiseerde burgermilities kunnen worden georganiseerd om huizen en bedrijven te beschermen. In “rode” staten zou er misschien meer bereidheid zijn om de Nationale Garde in te zetten.

Er zijn interessante parallellen met wat er in Spanje gebeurde gedurende de eerste maanden van 1936 in de aanloop naar de Opstand van 18-19 juli. Gedurende de hele jaren dertig, en in de eerste zes maanden van dat jaar, hebben communisten, socialisten, trotskisten en anarchisten het hele land geteisterd, kerken en kloosters in brand gestoken, verkracht, vermoord en duizenden burgers geëxecuteerd die als “te conservatief” of te rechts werden beschouwd. Uiteindelijk, na de moord op de prominente conservatieve leider Jose Calvo Sotelo, verdween de orde. Delen van het leger, de lokale politie en milities, de middenklasse en de belangrijke katholieke carlistische traditionalistische beweging hadden er genoeg van.

Ondanks linkse en marxistische kritiek hebben de opkomst van conservatieven en traditionalisten, en hun bereidheid om te vechten voor wat hen dierbaar was, Spanje gered van controle door de Sovjets en van een lot dat wreder en verschrikkelijker was dan de Goelag.

Geen enkel land, geen enkele natie, is bestand tegen wanorde, chaos en intern geweld op een dergelijke schaal. Ofwel moet de orde zegevieren, ofwel moet het land, de maatschappij, uiteenvallen. Dat hebben we in de geschiedenis maar al te vaak gezien.

Dit is mijn redenering voor het verlangen naar een Trump overwinning in 2024. Want hij zou ongetwijfeld nog meer uitzinnige, fanatieke demonen uitlokken en loslaten, die gemene militanten van een tegenrealiteit die er alles aan gelegen is om alles wat wij als goed, heilzaam en waar beschouwen uit te roeien – om onze verbindingen en banden met ons verleden en met de geschiedenis en het geheugen te verbreken – en te vervangen door het vleesgeworden Kwaad. En misschien wordt een voorheen slaperige bevolking gedwongen tot actie.

Dit zou ons misschien de enige echte kans geven om de abjecte afdaling naar het Inferno, die we nu meemaken, te keren. Het zou wel eens onze laatste kans kunnen zijn om terug te slaan wat de dichter William Butler Yeats (in “The Second Coming,” 1919) de “Spiritus Mundi” noemde, misschien wel de Antichrist zelf, “een gedaante met het lichaam van een leeuw en het hoofd van een man, star en meedogenloos als de zon”.

Veel te veel Amerikaanse conservatieven zijn zich, tegenover een dergelijk kwaad, nog niet bewust van de diepte van onze situatie. Zoals de Engelse katholieke schrijver Hilaire Belloc het 110 jaar geleden beschreef:

Ik zeg: kom maar op, en eerder is waarschijnlijk beter dan later, want elke maand, elk jaar dat voorbijgaat, geeft meer macht aan het Kwaad en minder aan de verdedigers van onze beschaving.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/08/13/cia-chef-we-zullen-trump-executeren-als-blijkt-dat-trump-nucleaire-documenten-heeft-gestolen-om-zijn-eigen-atoombom-te-maken/