Door het NAVO-lidmaatschap uit te stellen, en later door aan te dringen op de Minsk-akkoorden, dacht Merkel dat zij Oekra\u00efne de tijd gaf om een Russische aanval beter te weerstaan, net zoals Chamberlain dacht dat hij het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de tijd gaf om hun krachten te bundelen tegen Hitlers Duitsland.<\/p>\n
Het resultaat van deze terugblik is verbazingwekkend. Vergeet even dat Merkel de dreiging van Hitlers nazi-regime vergeleek met die van het Rusland van Vladimir Poetin, en concentreer je in plaats daarvan op het feit dat Merkel wist dat de toetreding van Oekra\u00efne tot de NAVO een Russische militaire reactie zou uitlokken.<\/p>\n
In plaats van deze mogelijkheid volledig af te wijzen, voerde Merkel een beleid dat erop gericht was Oekra\u00efne in staat te stellen een dergelijke aanval te weerstaan.<\/p>\n
Oorlog, zo lijkt het, was de enige optie die de tegenstanders van Rusland ooit hadden overwogen.<\/p>\n Poetin: Minsk was een vergissing<\/strong><\/p>\n De opmerkingen van Merkel komen overeen met de opmerkingen die de voormalige Oekra\u00efense president Petro Porosjenko<\/a> in juni maakte tegenover verschillende westerse media. “Ons doel,” verklaarde Porosjenko, “was om eerst de dreiging te stoppen, of op zijn minst de oorlog uit te stellen – om acht jaar veilig te stellen om de economische groei te herstellen en krachtige strijdkrachten te cre\u00ebren.” Porosjenko maakte duidelijk dat Oekra\u00efne niet in goed vertrouwen naar de onderhandelingstafel was gekomen over de akkoorden van Minsk.<\/p>\n Ook Poetin is tot dit besef gekomen. In een recente ontmoeting met Russische vrouwen en moeders van Russische troepen die in Oekra\u00efne vechten, waaronder enkele weduwen van gesneuvelde soldaten, erkende Poetin dat het een vergissing was om in te stemmen met de akkoorden van Minsk, en dat het Donbass-probleem destijds met wapengeweld had moeten worden opgelost, vooral gezien het mandaat dat hij van de Russische Doema had gekregen met betrekking tot toestemming om Russische strijdkrachten in “Oekra\u00efne” te gebruiken, niet alleen op de Krim.<\/p>\n Het verlate besef van Poetin zou de rillingen over de rug moeten doen lopen van al diegenen in het Westen die uitgaan van de misvatting dat het Russisch-Oekra\u00efense conflict op de een of andere manier via onderhandelingen kan worden opgelost.<\/p>\n Geen van Ruslands diplomatieke gesprekspartners heeft ook maar een greintje integriteit getoond als het gaat om het tonen van enige oprechte betrokkenheid bij een vreedzame oplossing voor het etnische geweld dat voortkwam uit de bloedige gebeurtenissen van de Maidan in februari 2014, waarbij een OVSE-gecertificeerde, democratisch gekozen Oekra\u00efense president ten val werd gebracht.<\/p>\n\n Reactie op verzet<\/strong><\/p>\n Toen de Russischtaligen in Donbass zich tegen de staatsgreep verzetten en die democratische verkiezingen verdedigden, verklaarden zij zich onafhankelijk van Oekra\u00efne. De reactie van het coupregime in Kiev was het lanceren van een acht jaar durende wrede militaire aanval tegen hen, waarbij duizenden burgers werden gedood. Poetin wachtte acht jaar om hun onafhankelijkheid te erkennen en lanceerde vervolgens in februari een grootschalige invasie van Donbass.<\/p>\n Eerder had hij gewacht in de hoop dat de Minsk-akkoorden, die door Duitsland en Frankrijk werden gegarandeerd en unaniem door de VN-Veiligheidsraad (inclusief de VS) werden onderschreven<\/a>, de crisis zouden oplossen door Donbass autonomie te geven terwijl het deel zou blijven uitmaken van Oekra\u00efne. Maar Kiev heeft de akkoorden nooit uitgevoerd en werd daartoe niet voldoende onder druk gezet door het Westen.<\/p>\n De afstandelijkheid van het Westen, toen elke pijler van vermeende legitimiteit afbrokkelde – van de OVSE-waarnemers (waarvan sommigen, volgens Rusland, doelgerichte inlichtingen over Russische separatistische troepen aan het Oekra\u00efense leger verstrekten<\/a>); tot het Normandische formatiepaar van Duitsland en Frankrijk, dat ervoor moest zorgen dat de Minsk-akkoorden zouden worden uitgevoerd; de Verenigde Staten, wier zelfverklaarde “defensieve” militaire bijstand aan Oekra\u00efne van 2015 tot 2022 weinig meer was dan een wolf in schaapskleren – dit alles onderstreepte de harde realiteit dat er nooit een vreedzame oplossing zou komen voor de kwesties die ten grondslag liggen aan het Russisch-Oekra\u00efense conflict.<\/p>\n En die zal er ook nooit komen.<\/p>\n Oorlog, zo lijkt het, was de oplossing die het “collectieve Westen” zocht, en oorlog is de oplossing die Rusland vandaag zoekt.<\/p>\n Zaai de wind, oogst storm.<\/p>\n Bij nader inzien had Merkel geen ongelijk toen ze Munchen 1938 aanhaalde als antecedent voor de huidige situatie in Oekra\u00efne. Het enige verschil is dat het hier niet ging om nobele Duitsers die de wrede Russen wilden tegenhouden, maar om bedrieglijke Duitsers (en andere westerlingen) die goedgelovige Russen wilden misleiden.<\/p>\n Dit zal niet goed aflopen voor Duitsland, Oekra\u00efne of al diegenen die zich met de mantel der diplomatie hebben bedekt, terwijl ze het zwaard dat ze achter hun rug hielden aan het zicht onttrokken.<\/p>\n Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:<\/strong><\/p>\n![\"\"](\"https:\/\/dissident.one\/wp-content\/uploads\/2023\/05\/Merkel-Biden-1000x677-1.jpg\")
\n