Er klopt iets niet aan het verslag van Sy Hersh over de vernietiging van Nord Stream 2. Er zijn een aantal tegenstrijdigheden in het stuk die mij doen geloven dat Hersh minder geïnteresseerd was in het presenteren van “de onverbloemde waarheid” dan in het weergeven van een versie van de gebeurtenissen die een bepaalde agenda bevorderen. Dat wil niet zeggen dat ik niet waardeer wat de auteur heeft gedaan. Dat doe ik wel.
In feite denk ik dat het onmogelijk is het belang te overschatten van een rapport dat de daders identificeert van wat de grootste daad van industrieel terrorisme in de geschiedenis lijkt te zijn, schrijft Mike Whitney. Het artikel van Hersh kan de geloofwaardigheid van de machthebbers sterk ondermijnen en daarmee de oorlog snel beëindigen. Het is een ongelooflijke prestatie die we allemaal moeten toejuichen. Hier is een korte samenvatting door politiek analist Andre Damon:
Op woensdag onthulde journalist Seymour Hersh dat de Amerikaanse marine, op aanwijzing van president Joe Biden, verantwoordelijk was voor de aanvallen van 26 september 2022 op de Nord Stream pijpleidingen die aardgas vervoeren tussen Rusland en Duitsland.
Dit artikel, dat in de belangrijkste Amerikaanse publicaties met totale stilte is ontvangen, heeft het hele verhaal van Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog als reactie op “niet-uitgelokte Russische agressie” opgeblazen. Het onthult verregaande plannen om het escalerende conflict met Rusland te gebruiken om de economische en militaire dominantie van de VS over Europa te versterken.
Hersh onthulde dat: De operatie werd bevolen door VS-president Joe Biden en gepland door minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, staatssecretaris voor politieke zaken Victoria Nuland en nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan.” (“Seymour Hersh’s exposure of the Nord Stream bombing: A lesson and a warning”, Andre Damon, World Socialist Web Site)
Dit korte uittreksel vat de voornaamste bewering samen die centraal staat in het hele artikel, en naar mijn mening is de bewering goed onderzocht, onpartijdig gepresenteerd en uiterst overtuigend. Maar er zijn andere delen van het artikel die lang niet zo overtuigend zijn en ongetwijfeld veel redelijk geïnformeerde lezers op hun hoofd zullen doen krabben. Bijvoorbeeld, hier is Hersh die de tijdlijn bespreekt voor de Nord Stream operatie:
“Biden’s beslissing om de pijpleidingen te saboteren kwam na meer dan negen maanden van zeer geheime heen-en-weer discussies binnen de nationale veiligheidsgemeenschap van Washington over hoe dat doel het best bereikt kon worden. Gedurende een groot deel van die tijd ging het er niet om of de missie uitgevoerd moest worden, maar hoe het gedaan moest worden zonder dat duidelijk was wie verantwoordelijk was.” (“How America Took Out the Nord Stream Pipeline”, Seymour Hersh, Substack)
“Negen maanden?
De oorlog brak uit op 24 februari. De pijpleiding werd op 26 september opgeblazen. Dat zijn zeven maanden. Dus, als er “meer dan negen maanden van zeer geheime heen en weer discussies binnen Washington’s nationale veiligheidsgemeenschap waren over hoe” “de pijpleidingen te saboteren” dan moeten we aannemen dat het gekonkel aan de oorlog voorafging. Dit is een cruciaal punt, en toch gaat Hersh er overheen alsof het niets voorstelt. Maar het is wel belangrijk, want – zoals Andre Damon opmerkt – “het haalt het hele verhaal van Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog als antwoord op “niet-uitgelokte Russische agressie” onderuit. Met andere woorden, het bewijst dat de Verenigde Staten van plan waren om oorlog te voeren tegen Rusland, ongeacht de ontwikkelingen in Oekraïne. Het suggereert ook dat de Russische invasie slechts een dekmantel was voor Washington om een plan uit te voeren dat het jaren eerder had uitgestippeld.
Later in het artikel maakt Hersh dezelfde bewering opnieuw zonder de onderliggende betekenis ervan te benadrukken. Hij zegt: “De regering Biden deed er alles aan om lekken te voorkomen terwijl de planning laat in 2021 en in de eerste maanden van 2022 plaatsvond.”
De waarheid – zoals journalist John Helmer stelt in een recent artikel – is heel anders dan Hersh beschrijft. Hier is Helmer om het uit te leggen:
Uit de volledige tekst van het Hersh rapport blijkt dat noch de bron noch Hersh “directe kennis” heeft van de geschiedenis van de door de VS geleide operaties om de pijpleidingen te saboteren en te vernietigen die meer dan een jaar eerder bekend werden; de Poolse regering en de Deense regering waren er rechtstreeks bij betrokken. In feite zijn Hersh en de zijnen door een foutieve omissie onwetend over die operaties en die geschiedenis.” (“WHAT’S WRONG WITH THE HERSH REPORT ON THE NORD STREAM ATTACKS“, John Helmer, Dances With Bears)
Het Amerikaanse verzet tegen Nord Stream is geen recente ontwikkeling; het heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot het allereerste begin van het project in 2011. Toen al verscheen er een artikel in het Duitse tijdschrift Spiegel waarin werd beweerd dat “het project bedoeld is om de energievoorziening van Europa op lange termijn veilig te stellen, maar het controversieel blijft”.
Controversieel?
Waarom werd Nord Stream als controversieel beschouwd? Wat is er controversieel aan soevereine naties die hun economische banden met andere landen versterken om ervoor te zorgen dat zij genoeg goedkope energie hebben om hun fabrieken van brandstof te voorzien en hun huizen te verwarmen?
Deze vraag raakt de kern van de zaak, en toch gaat Hersh er helemaal niet op in. Waarom? Hier is meer van Hersh:
President Biden en zijn buitenlands beleidsteam – nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan, minister van Buitenlandse Zaken Tony Blinken, en Victoria Nuland, de staatssecretaris voor beleid – waren vocaal en consistent in hun vijandigheid tegen de twee pijpleidingen… Vanaf het begin werd Nord Stream 1 door Washington en zijn anti-Russische NAVO partners gezien als een bedreiging voor de westerse dominantie…
Amerika’s politieke angsten waren reëel: Poetin zou nu een extra en broodnodige grote bron van inkomsten hebben, en Duitsland en de rest van West-Europa zouden verslaafd raken aan goedkoop aardgas geleverd door Rusland – terwijl de Europese afhankelijkheid van Amerika zou verminderen.” (“How America Took Out the Nord Stream Pipeline”, Seymour Hersh, Substack)
Waarom verdedigt Hersh de imperiale mentaliteit dat economische transacties tussen buitenlandse landen op de een of andere manier ten goede moeten komen aan de Verenigde Staten of als een bedreiging voor de nationale veiligheid moeten worden beschouwd? Dat is niet de rol van een onpartijdige journalist die informatie verzamelt voor zijn lezers? Dat is de rol van een propagandist.
Ja, het is waar, dat Poetin “een extra en broodnodige belangrijke bron van inkomsten” zou hebben, want zo werkt de vrije markt: Je verkoopt je gas en je krijgt betaald. Einde verhaal. Er is niets crimineels of sinister aan, en het vormt zeker geen rechtvaardiging voor terroristische daden.
En na deze schokkende uitspraak volgt Hersh met zijn andere zorg dat “Duitsland en de rest van West-Europa verslaafd zouden raken aan goedkoop aardgas uit Rusland.”
Waarom beroept Hersh zich op deze vervelende “verslaving” meme die ad nauseam wordt herhaald door de politieke activisten in de mainstream media? En wat betekent het eigenlijk?
Het simpele feit is, dat Duitsland goedkoop gas uit Rusland kreeg, waardoor zijn concurrentievermogen, winstgevendheid en economische welvaart toenamen. Hoe is dat een slechte zaak? Hoe kan toegang tot goedkope brandstof worden gekenmerkt als een “verslaving”? Als u uw benzinetank kon vullen voor 1 dollar per gallon, zou u dan weigeren omdat u verslaafd zou kunnen raken?
Natuurlijk niet. U zou dankbaar zijn dat u het zo goedkoop kunt kopen. Dus, waarom drukt Hersh deze onzin door en waarom verdubbelt hij kort daarna als hij zegt:
“Nord Stream 1 was gevaarlijk genoeg, in de ogen van de NAVO en Washington, maar Nord Stream 2, (zou) de hoeveelheid goedkoop gas verdubbelen die beschikbaar zou zijn voor Duitsland en West-Europa.”
Verschrikkelijk! Stel je voor dat de vrije markt echt werkt zoals het ontworpen is om te werken; mensen uit de armoede halen en welvaart verspreiden over nationale grenzen. Zie je hoe bekrompen imperialistisch dit is?
Duitsland heeft het goedkope gas van Rusland nodig. Het is goed voor de industrie, goed voor werkende mensen en goed voor economische groei. En ja, het is ook goed voor Rusland. De enige waar het niet goed voor is, zijn de Verenigde Staten, wiens macht wordt ondermijnd door het Duits-Russische partnerschap. Zie je dat?
En trouwens, er is nog nooit een incident geweest waarbij Poetin Russisch gas of olie heeft gebruikt voor chantage, dwang of afpersing. Nooit. Dat is een mythe, verzonnen door Washington-spinmeesters die de Duits-Russische betrekkingen willen verstoren. Maar er zit geen woord van waarheid in. Hier is meer van Hersh:
Het verzet tegen Nord Stream 2 laaide op aan de vooravond van de inauguratie van Biden in januari 2021, toen Republikeinen in de Senaat… herhaaldelijk de politieke dreiging van goedkoop Russisch aardgas ter sprake brachten tijdens de hoorzitting van Blinken als minister van Buitenlandse Zaken…..
Zou Biden het opnemen tegen de Duitsers? Blinken zei ja…. “Ik ken zijn sterke overtuiging dat dit een slecht idee is, de Nord Stream 2,” zei hij. “Ik weet dat hij ons elk overtuigingsmiddel zou laten gebruiken dat we hebben om onze vrienden en partners, inclusief Duitsland, te overtuigen er niet mee door te gaan.”
Een paar maanden later, toen de aanleg van de tweede pijpleiding zijn voltooiing naderde, knipperde Biden met zijn ogen. In mei van dat jaar zag de regering, in een verbazingwekkende ommezwaai, af van sancties tegen Nord Stream AG, waarbij een ambtenaar van het State Department toegaf dat het tegenhouden van de pijpleiding door middel van sancties en diplomatie “altijd een gok was geweest”. Achter de schermen hebben overheidsfunctionarissen er naar verluidt bij de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, die toen met een Russische invasie werd bedreigd, op aangedrongen geen kritiek op de maatregel te leveren.
Er waren onmiddellijke gevolgen. Republikeinen in de Senaat, geleid door Cruz, kondigden een onmiddellijke blokkade aan van alle benoemingen van Biden op het gebied van buitenlands beleid en vertraagden de goedkeuring van de jaarlijkse defensiewet maandenlang, tot diep in de herfst. Politico beschreef later Biden’s ommezwaai over de tweede Russische pijpleiding als “de enige beslissing, aantoonbaar meer dan de chaotische militaire terugtrekking uit Afghanistan, die Biden’s agenda in gevaar heeft gebracht.” (“How America Took Out the Nord Stream Pipeline”, Seymour Hersh, Substack)
Dit is interessant. We weten al dat Biden en zijn luitenanten vastbesloten waren om Nord Stream te beëindigen, ongeacht de risico’s. Waarom besloot Biden dan een ommezwaai te maken en de sancties op te heffen, zelfs terwijl zijn team de laatste hand legde aan het plan om de pijpleiding op te blazen?
Waarom?
Moeten we geloven dat Joe Biden plotseling van gedachten veranderde en besloot een minder gevaarlijke en misdadige strategie te volgen?
Nee, zoals Hersh opmerkt, was de beslissing om de pijpleiding op te blazen al genomen, wat betekent dat de regering alleen maar op zoek was naar een manier om hun sporen te verbergen. Met andere woorden, ze werkten al aan een juridische verdediging van “plausibele ontkenning”, die werd versterkt door de opheffing van de sancties. Dat was het echte doel, zoveel mogelijk afstand creëren tussen henzelf en de terroristische daad die zij al hadden goedgekeurd en op het punt stonden te lanceren. Hier is meer van Hersh:
De regering was aan het spartelen, ondanks dat ze midden november uitstel van de crisis kreeg, toen Duitse energieregelgevers de goedkeuring van de tweede Nord Stream pijpleiding opschortten. Binnen enkele dagen stegen de aardgasprijzen met 8%, door de groeiende vrees in Duitsland en Europa dat de opschorting van de pijpleiding en de groeiende mogelijkheid van een oorlog tussen Rusland en Oekraïne zouden leiden tot een zeer ongewenste koude winter. Voor Washington was het niet duidelijk waar Olaf Scholz, de pas benoemde Duitse kanselier, stond. Maanden eerder, na de val van Afghanistan, had Scholtz in een toespraak in Praag publiekelijk de oproep van de Franse president Emmanuel Macron onderschreven voor een meer autonoom Europees buitenlands beleid – wat duidelijk suggereerde dat hij minder afhankelijk zou zijn van Washington en zijn veranderlijke acties.” (“How America Took Out the Nord Stream Pipeline”, Seymour Hersh, Substack)
Dit is pure fictie. Natuurlijk heeft Scholz lippendienst bewezen aan een meer “autonoom Europees buitenlands beleid”. Wat verwacht je dat hij tegen een binnenlands publiek zegt? En gelooft Hersh echt dat Scholz niet vanaf het begin in de rugzak van Washington heeft gezeten? Denkt hij dat Scholz zijn beslissing baseerde op de inval van Poetin en niet op afspraken die hij met Washington had gemaakt nog voor de oorlog was begonnen?
Vergeet niet dat de Verenigde Staten de afgelopen 8 jaar de Oekraïense strijdkrachten in het oosten hebben bewapend, getraind en van logistieke steun voorzien, met als doel een oorlog met Rusland voor te bereiden.
Ontkent iemand dat?
Nee, niemand ontkent dat.
Was Scholz hiervan op de hoogte?
Natuurlijk wist hij ervan. Elke leider in Europa wist wat er aan de hand was. Er waren zelfs artikelen in het nieuws die tot in detail uitlegden wat de Verenigde Staten van plan waren. Het was geen geheim.
En dit is slechts één inconsistentie, heeft voormalig bondskanselier Angela Merkel immers niet openlijk toegegeven (in een interview met een Duits tijdschrift) dat Duitsland opzettelijk zijn verplichtingen onder het Minsk-verdrag naast zich neerlegde om tijd te winnen zodat het Oekraïense leger sterker kon worden zodat het beter voorbereid zou zijn om de Russische invasie te bestrijden.
Ja, dat deed ze! Dus we kunnen er 100% zeker van zijn dat Scholz wist wat het algemene plan was. Het plan was om Rusland in een oorlog in Oekraïne te lokken en dan “niet-uitgelokte agressie” te claimen. Scholz wist het, Hollande wist het, Zelensky wist het, Boris Johnson wist het, Petro Poroshenko wist het en Biden wist het. Ze wisten het allemaal.
Toch wil Hersh ons doen geloven dat Scholz niets wist van deze uitgebreide en kostbare plannen, maar gewoon zijn beslissingen nam terwijl de ontwikkelingen zich in real time voordeden. Dat is niet waar. Dat is niet wat er gebeurd is, en ik zou zeggen, dat Hersh weet dat dat niet gebeurd is.
Maar de grootste tekortkoming van het stuk van Hersh is het volledig weglaten van de geopolitieke context waarin deze terroristische daad plaatsvond. De VS blaast niet zomaar overal ter wereld kritische energie-infrastructuur op. Nee. De reden waarom Washington deze riskante actie onderneemt, is dat het geconfronteerd wordt met een existentiële crisis die alleen kan worden opgelost door de opkomende machtscentra die de dominante positie van Amerika in de wereldorde bedreigen, te verpletteren. Dat is wat er onder de oppervlakte gebeurt; de VS probeert de klok terug te draaien naar de glorieuze jaren negentig, toen het Sovjet-imperium was ingestort en de wereld de oester van Washington was. Maar die tijd is voorgoed voorbij en de macht van de VS brokkelt onherroepelijk af door een fundamenteel gebrek aan concurrentievermogen. Als de VS nog steeds de industriële grootmacht was die het was na WO2 – toen de rest van de wereld in puin lag – dan zou het niet nodig zijn pijpleidingen op te blazen om de Europees-Russische economische integratie en het ontstaan van een enorme vrijhandelszone van Lissabon tot Vladivostok te verhinderen. Maar feit is dat de VS niet meer zo essentieel zijn voor de wereldwijde groei als vroeger en bovendien willen andere landen vrij zijn om hun eigen groeimodel na te streven. Zij willen de veranderingen doorvoeren die het best passen bij hun eigen cultuur, hun eigen religie en hun eigen tradities. Ze willen niet verteld worden wat ze moeten doen. Maar Washington wil geen verandering. Washington wil het systeem behouden dat zichzelf de meeste macht en rijkdom geeft. Hersh negeert niet simpelweg de geopolitieke factoren die tot de sabotage hebben geleid, hij creëert proactief een rookgordijn met zijn misleidende uitleg. Kijk maar:
“Zolang Europa afhankelijk bleef van de pijpleidingen voor goedkoop aardgas, was Washington bang dat landen als Duitsland terughoudend zouden zijn om Oekraïne het geld en de wapens te leveren die het nodig had om Rusland te verslaan. Het was op dit onzekere moment dat Biden Jake Sullivan toestemming gaf om een interagentschapsgroep samen te stellen om een plan te bedenken.”
Meer onzin. Washington geeft niet om Duitslands zielige bijdrage aan de oorlogsinspanning. Waar Washington om geeft is macht; pure, niet-gelimiteerde macht. En de wereldmacht van Washington werd direct uitgedaagd door de Europees-Russische economische integratie en de creatie van een gigantische economische gemeenschap buiten haar controle. En de Nord Stream pijpleiding was het hart van dit nieuwe bruisende fenomeen. Het was de hoofdader die de grondstoffen en de arbeid van het oosten verbond met de technologie en de industrie van het westen. Het was een huwelijk van wederzijdse belangen dat Washington moest vernietigen om zijn greep op de regionale macht te behouden.
Denk erover na: Deze nieuwe economische gemeenschap, (“Groot Europa”) zou uiteindelijk handels- en reisbeperkingen versoepelen, het vrije verkeer van kapitaal en arbeid tussen landen mogelijk maken, en regelgeving harmoniseren op een manier die vertrouwen zou scheppen en diplomatieke banden zou versterken. Hier is meer uit een eerder stuk dat het samenvat:
In een wereld waarin Duitsland en Rusland vrienden en handelspartners zijn, is er geen behoefte aan Amerikaanse militaire bases, geen behoefte aan dure in de VS gemaakte wapens en raketsystemen, en geen behoefte aan de NAVO. Het is ook niet nodig om energietransacties in Amerikaanse dollars te sluiten of om Amerikaanse schatkistpapier op te slaan om rekeningen in evenwicht te houden. Transacties tussen zakenpartners kunnen worden uitgevoerd in hun eigen valuta’s, wat ongetwijfeld zal leiden tot een scherpe daling van de waarde van de dollar en een dramatische verschuiving van de economische macht. Dit is waarom de Biden regering tegen Nord Stream is. Het is niet alleen een pijpleiding, het is een venster naar de toekomst; een toekomst waarin Europa en Azië dichter bij elkaar worden gebracht in een enorme vrijhandelszone die hun wederzijdse macht en welvaart vergroot, terwijl de VS aan de buitenkant blijven staan.” (“The Crisis in Ukraine Is Not About Ukraine. It’s About Germany“, Unz Review)
Het is de verantwoordelijkheid van een journalist om de context te bieden die de lezer nodig heeft om het onderwerp van discussie te begrijpen. Hersh doet dat niet, waardoor ik geloof dat John Helmer gelijk heeft als hij zegt:
Dit is een aanklacht tegen het Biden pipeline complot, niet tegen het Amerikaanse oorlogsplan.” (“What’s Wrong with the Hersh Report”, John Helmer, Dances With Bears)
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
Niet alleen John Helmer en Mike Whitney hebben commentaar op het stuk van Seymour Hersh, ook Pepe Escobar somt een aantal gebreken op:
Hersh’s verhaal framet de Noren als de essentiële accessoire van de terreur. Nauwelijks verrassend: NAVO’s Jens “Vrede is Oorlog” Stoltenberg is al een halve eeuw een CIA aanwinst. En Oslo had natuurlijk zijn eigen motieven om deel te nemen aan de deal; om veel extra geld in te zamelen door de extra energie die het had te verkopen aan wanhopige Europese klanten.
Een klein verhalend probleem is dat Noorwegen, in tegenstelling tot de Amerikaanse marine, nog steeds geen operationele P-8 Poseidon heeft. Wat toen wel duidelijk was, is dat een Amerikaanse P-8 heen en weer pendelde – met bijtanken in de lucht – van de VS naar het eiland Bornholm.
Een positieve giller is dat Hersh – beter gezegd, zijn belangrijkste bron – de MI6 volledig uit het verhaal liet verdwijnen. SVR, de Russische inlichtingendienst, had zich destijds als een laser op MI6 gericht, evenals op de Polen. Wat het verhaal nog steeds bevestigt, is dat het combo achter “Biden” de planning, de informatie en de coördinatie van de logistiek verzorgde, terwijl de uiteindelijke daad – in dit geval een sonarboei die de C4-explosieven tot ontploffing bracht – door de Noorse vazallen kan zijn gepleegd.
Het probleem is dat de boei gedropt kan zijn door een Amerikaanse P-8. En er is geen verklaring waarom een van de secties van Nord Stream 2 intact ontsnapte.
Hersh’s werkwijze is legendarisch. Vanuit het perspectief van een buitenlandse correspondent ter plaatse sinds het midden van de jaren negentig, van de VS en de NAVO tot alle uithoeken van Eurazië, is het voor iemand als ik gemakkelijk te begrijpen hoe hij anonieme bronnen gebruikt en hoe hij toegang krijgt tot zijn uitgebreide lijst van contacten – en deze beschermt: vertrouwen werkt naar twee kanten. Zijn staat van dienst is absoluut ongeëvenaard.
Maar de mogelijkheid blijft natuurlijk bestaan: wat als hij bespeeld wordt? Is dit niet meer dan een limited hangout? Immers, het verhaal schommelt wild tussen minieme details en nogal wat doodlopende wegen, met voortdurend een enorm papierspoor en te veel mensen in de loop – wat overdreven risico’s impliceert. Dat de CIA te veel aarzelt om te gaan voor de moord is een gecertificeerd rood alarm in het hele verhaal – vooral als we weten dat de ideale onderwateracteurs voor zo’n operatie zouden komen van de CIA Special Activities Division, en niet van de Amerikaanse marine.
Seymour Hersh noemt inderdaad niet de sms van Liz Truss: “It’s done”.
https://dissident.one/2022/11/07/russische-spionnenchef-onthult-dat-hij-indirecte-bevestiging-heeft-dat-het-bericht-its-done-van-de-voormalige-britse-premier-aan-amerikaanse-minister-van-buitenlandse-za/
https://dissident.one/2022/10/30/britse-marine-betrokken-bij-terroristische-aanval-op-nord-stream-2-rusland/
En ook de vermeende rol van Polen blijft onvermeld in het stuk van Hersh.
https://dissident.one/2022/09/29/de-bornholm-ontploffing-herhaalt-de-bornholm-bash-polen-valt-duitsland-aan-en-geeft-rusland-de-schuld/
