Wanneer zullen buitenlandse leiders beginnen te vragen om met de ECHTE regering van Amerika te spreken?

0

Tijdens de woede over Nancy Pelosi’s opruiende bezoek aan Taiwan vorige week, keek ik naar een optreden van Dave DeCamp van Antiwar in de show Rising, die het onderbelichte punt naar voren bracht dat Amerikaanse functionarissen die naar Taipei gaan in feite een voortzetting is van een trend die al gaande was onder de regering Trump, schrijft Caitlin Johnstone.

DeCamp wees erop dat China regelmatig vliegtuigen begon te laten vliegen in de Air Defense Identification Zone van Taiwan nadat ambtenaren van de Trump-regering soortgelijke bezoeken hadden afgelegd als die van Pelosi.

“Dat begon regelmatig te gebeuren na augustus 2020 toen president Trump Alex Azar naar Taiwan stuurde,” zei DeCamp. “Hij was zijn minister van Volksgezondheid. Hij was de kabinetsfunctionaris van het hoogste niveau die Taiwan bezocht sinds 1979. De maand daarop, in september 2020, stuurden ze Keith Krach. Hij was ondersecretaris van Economische Zaken op het ministerie van Buitenlandse Zaken en hij was de hoogste ambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken die Taiwan sinds 1979 heeft bezocht. Dit zijn dus ongekende stappen, en sindsdien hebben we meer Chinese militaire activiteit in de regio gezien.”

Later in het interview vroeg Rising’s Briahna Joy Gray aan DeCamp of deze escalaties tegen China van de Trump-administratie in de Biden-administratie een “soort blob buitenlands beleid beslissing was die niet partijgebonden is.” DeCamp legde uit hoe het Amerikaanse leger in 2018 officieel begon over te stappen van de nadruk op “contraterrorisme” in het Midden-Oosten naar “grootmachtconcurrentie” met China en Rusland, met als uiteindelijk doel China.

“Als je kijkt naar alle echt havikachtige denktanks in Washington die worden gefinancierd door de wapenindustrie, gaat het allemaal over deze zogenaamde grote machtscompetitie,” zei DeCamp. “Rusland lijkt op dit moment het meest in het vizier te zijn, maar China lijkt dat op de lange termijn te zijn. En we hebben dit gezien bij zowat elke regeringsinstantie – het Pentagon, de FBI, het State Department, de CIA – zeggen dat China de zogenaamde lange termijn dreiging is. En we hebben Biden dit zien zeggen, en dit is zo’n beetje het spel in Washington op dit moment.”

Lees meer
MSNBC stelt voor om Trump-aanhangers te vermoorden met drones

In de aanloop naar Pelosi’s bezoek heeft Moon of Alabama de aandacht gevestigd op dit vreemde fenomeen waarbij het buitenlands beleid van de VS hetzelfde traject volgt, ongeacht de politieke partij of verkiezingsuitslag, met een verzameling van recente artikelen die dit onderwerp allemaal onafhankelijk van elkaar aan de orde hebben gesteld. Dit artikel van Naked Capitalism springt er op dit moment het meest uit:

Nationale leiders hebben nooit volledige vrijheid van handelen; zelfs autocraten hebben kiesdistricten of machtsblokken die zij moeten sussen. In de VS is het duidelijk geworden dat de president een beperkte mate van vrijheid heeft op het gebied van het buitenlands beleid; de militairen en de geheime dienst hebben het voor het zeggen. Daarom heeft Obama bijvoorbeeld Clintons escalatieplannen in Syrië kunnen dwarsbomen. Maar de keerzijde is dat presidenten die de betrekkingen met aartsvijanden willen verbeteren, nergens komen. In de interviews met Oliver Stone vertelt Poetin hoe hij productieve gesprekken had met Bush en dat ze het eens waren over concrete de-escalatiemaatregelen. Op follow-ups werd niet gereageerd. Uiteindelijk kreeg Poetin een schriftelijke afwijzing. Dat en andere voorbeelden brachten Poetin tot de conclusie dat Amerikaanse presidenten gegijzeld worden door bureaucratische en commerciële belangen.

Biden is een zichtbaar zeer zwakke president. En het lijkt erop dat de neocons daardoor een nog grotere stem hebben gekregen in het buitenlands beleid dan gewoonlijk.

Men neemt aan dat Xi dat moet begrijpen. Maar volgens de Chinese lezing gaat Xi uit van verheven eerste beginselen en stelt hij dat de VS en China, als leidende wereldmachten, de plicht hebben vrede, mondiale ontwikkeling en welvaart te bevorderen. Daarvan uitgaande redeneert Xi dat het zien van China als een strategische rivaal de betrekkingen tussen de VS en China “verkeerd interpreteert” en de wereldgemeenschap misleidt.

Tegen wie heeft Xi het als hij zo doorgaat? In ieder geval niet tegen Biden.

Een voorbeeld van de eerder genoemde opmerkingen van Poetin was toen Oliver Stone hem vroeg: “Je hebt vier Amerikaanse presidenten meegemaakt: Clinton, Bush, Obama en nu Trump. Wat verandert er?”

“Bijna niets. Uw bureaucratie is erg sterk en het is die bureaucratie die de wereld regeert,” antwoordde Poetin.

Lees meer
Kiev heeft tot de herfst om de door Rusland veroverde gebieden te heroveren, anders zal het Westen het onder druk zetten om met Moskou te praten, beweert Bild

Het is die “bureaucratie” die verantwoordelijk is voor het feit dat het door de VS gecentraliseerde imperium op dezelfde manier blijft bewegen langs hetzelfde traject, ongeacht politieke partijen en verkiezingsuitslagen.

Niemand kiest die bureaucratie. Je kunt het meeste niet eens zien achter de sluiers van overheid en bedrijfsgeheimhouding. Je kunt het je hele leven bestuderen en in het beste geval kom je weg met een lijst van ondoorzichtige regeringsinstanties, oude militaire en inlichtingendiensten, plutocraten, bedrijven, banken en financiële instellingen, oorlogsprofiteurs, denktanks, lobbybedrijven en NGO’s met banden met verschillende naties en regeringen over de hele wereld, maar wie precies verantwoordelijk is voor welke specifieke beslissingen achter elke specifieke stap van het imperium zal voor jou in mysterie gehuld blijven. Het is gewoon een wirwar van namen en woorden zonder nuttige toepassing.

Westerlingen kraaien graag victorie over de vrijheid die zij hebben om hun president of premier te bekritiseren op welke manier zij maar willen, en zeggen dat als je zou proberen kritiek te leveren op de leiding van een van de buitenlandse regimes die wij allen getraind zijn te haten, je daarvoor in de gevangenis zou worden gegooid.

En afhankelijk van het land kan dat waar zijn, maar is het werkelijk “vrijheid” om een gekozen functionaris te bekritiseren die niet meer is dan een boegbeeld? Zeker, je kunt de president bekritiseren zoveel je wilt. Je kunt ook gekke oogjes op een sok plakken en die bekritiseren zoveel je wilt; het zal evenveel verschil maken. Mensen die onder meer autoritaire regeringen leven, weten tenminste wie over hen regeert en wie de lakens uitdeelt. In dat opzicht hebben zij meer vrijheid dan wij.

Als Australiër weet ik dat ik woon in een lidstaat van het gecentraliseerde imperium van de VS, dat functioneel gezien niet meer is dan een militaire basis van de VS met kangoeroes, maar ik kan niet zien wie de werkelijke beslissingen neemt over hoe het imperium zal handelen, hoe het kapitalisme zich zal ontwikkelen, en of mijn kinderen zullen worden ingelijfd in het leger om een of andere idiote oorlog met China uit te vechten, uitgelokt over Taiwan of de Salomonseilanden. Als ik Chinees was zou ik precies weten wie uiteindelijk verantwoordelijk is voor het nemen van de belangrijke beslissingen over economie en buitenlands beleid in mijn land, maar als Australiër krijg ik die dingen niet te weten.

Lees meer
De vraag naar 'vaccin-vrij' sperma stijgt naarmate het geboortecijfer blijft dalen

De waarheid is dat de westerlingen leven in een reusachtig imperium dat losjes gecentraliseerd is rond de Verenigde Staten en waar zij letterlijk geen invloed op hebben, waarvan zij de operatoren niet eens mogen kennen en waarvan de mechanismen volledig verborgen zijn. Als je dat vrijheid noemt, noem ik je een dwaas.

We kunnen zien dat het imperium in belangrijke zaken op dezelfde manier te werk gaat, ongeacht wie we kiezen, door eenvoudig met het blote oog te observeren hoe het imperium zich van jaar tot jaar gedraagt. We kunnen het ook zien aan het feit dat de officiële leider van de machtigste regering op aarde duidelijk lijdt aan een vorm van dementie en duidelijk niet degene is die de lakens uitdeelt.

Dit alles doet me afvragen: op welk moment zullen buitenlandse leiders beginnen te eisen dat zij spreken met degenen die de lakens uitdelen? Op welk moment zullen Vladimir Poetin en Xi Jinping beginnen te zeggen: “Nee, we gaan niet weer een nep-telefoongesprek voeren met de nepregering van Amerika. Breng me in contact met de mensen die echt verantwoordelijk zijn voor de kwesties waarover ik me zorgen maak. Wie neemt de werkelijke beslissingen over deze specifieke zaken? Laat me met hen praten. Ik eis om met uw echte regering te spreken.”


Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]


https://dissident.one/2022/07/17/het-verhaal-van-amerikas-echte-staatsgreep/

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
0 Comments
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties