Wanneer is een staakt-het-vuren geen staakt-het-vuren ?

Wanneer het door Washington wordt opgezet en Israël erbij betrokken is.

We zijn mogelijk getuige van een nieuwe heimelijke stap van Washington en Benjamin Netanyahu om de Israëlische positie te versterken in een Midden-Oosten in oorlog, terwijl ze doen alsof ze iets anders doen. President Joe Biden en zijn groep van onwetenden blaten al maanden over hun wens om een “humanitair” staakt-het-vuren in Gaza en Libanon te regelen, terwijl ze afwisselend ook zeurden over het “recht van de Joodse staat om zichzelf te verdedigen”, maar op de een of andere manier hebben de voorgestelde regelingen Netanyahu nooit helemaal tevreden gesteld, schrijft Philip Giraldi.

Bibi heeft herhaaldelijk verklaard dat hij geen enkele stop van de gevechten zal accepteren, vermoedelijk totdat alle Palestijnen dood zijn, maar dat hij een soort opschorting van de conflicten zou accepteren zolang hij de optie heeft om de massamoord weer te ontketenen wanneer het hem uitkomt. Hij bestempelt dat bedrieglijk als “ervoor zorgen dat de slechteriken ‘terroristen’ zich aan de overeenkomst houden”. In die context van iedereen die liegt tegen iedereen, is Genocide Joe erin geslaagd om zijn zielige reet over de eindstreep te slepen met een door de VS gesteunde tijdelijke vredesformule voor Libanon die Bibi goed uitkomt. Het kwam hem zelfs zo goed uit dat hij het niet kon laten om afgelopen donderdag de Libanezen opnieuw aan te vallen, nog voordat de inkt van de staakt-het-vuren documenten droog was.

Het staakt-het-vuren, grotendeels geregeld door Amos Hochstein, een Israëli die diende in het Israëlische leger en nu Bidens rondreizende onderhandelaar is, werd overeengekomen op 27 november ^. De schriftelijke bepalingen omvatten 60 dagen voor Hezbollah om zich terug te trekken naar de Litani-rivier, 18 mijl ten noorden van de grens, terwijl Israël zich terugtrekt uit heel Zuid-Libanon dat het heeft bezet. Het Libanese leger zal het gebied bezetten dat door Hezbollah is verlaten en zal samenwerken met de UNIFIL-soldaten om het proces te monitoren en de vrede te handhaven in wat zal worden aangewezen als een wapenvrije zone.

De overeenkomst wordt ingewikkelder door een zijbrief van de Verenigde Staten aan Israël waarin de Amerikaanse steun voor Israël wordt bevestigd om “te handelen uit zelfverdediging”, een term die Israël kan gebruiken om opnieuw in Libanon in te grijpen. In de brief verplicht de VS zich ook om inlichtingen te delen met Israël over Iran dat enige steun verleent aan Hezbollah. Israël mag “ter zelfverdediging” optreden als Hezbollah het staakt-het-vuren schendt in het gebied ten zuiden van de Litani en het mag ook verkenningsvluchten uitvoeren over Libanon om de ontwikkelingen te monitoren. Zoals gebruikelijk claimde premier Netanyahu een “overwinning” en verklaarde dat hij een overeenkomst had bereikt met de VS dat Israël “volledige militaire vrijheid van handelen” zou behouden in Zuid-Libanon. “Als Hezbollah de overeenkomst schendt en zichzelf probeert te bewapenen, zullen we aanvallen. Als het probeert terroristische infrastructuur nabij de grens te vernieuwen, zullen we aanvallen. Als het een raket afvuurt, als het een tunnel graaft, als het een vrachtwagen met raketten binnenbrengt, zullen we aanvallen.” Aangezien 35.000 Hezbollah-militanten daadwerkelijk in de ontwapende zone wonen en vermoedelijk zullen proberen naar huis terug te keren, zal Israël altijd een excuus hebben om zijn offensief te hervatten.

Natuurlijk accepteerde Libanon graag elk uitstel van de verwoesting door Israëlische bommen en artillerierondes, ook al waren de Israëlische grondtroepen niet erg succesvol geweest. De oorlogsverliezen van Libanon zijn berekend op meer dan 8,5 miljard dollar, samen met duizenden gedode en gewonde burgers. Dat is inclusief de verwoesting van 100.000 huizen door Israël en aanzienlijke gevolgen voor de gezondheid, het onderwijs en de landbouw, volgens de Wereldbank. Maar er wordt natuurlijk veel gespeculeerd over de vraag waarom er überhaupt een akkoord is bereikt, gezien Netanyahu’s niet aflatende eis dat hij de vrije hand krijgt om zijn buren te straffen en Biden’s gebruikelijke lafheid wanneer hij wordt geconfronteerd met de Israëlische terroristenleider. De meest interessante theorie over waarom Israël heeft ingestemd met het door de VS opgestelde staakt-het-vuren met Libanon, is dat de Israëlische regering eindelijk heeft ingezien dat het zijn twee kleine oorlogen niet echt aan het winnen is, ook al heeft het tienduizenden of mogelijk zelfs honderdduizenden Arabieren gedood.

Wat Israëls eigen slachtoffers betreft, veronderstelt men dat het Amerikaanse ministerie van Defensie ongeveer of zelfs in detail op de hoogte is van de aantallen doden en gewonden die de Israëlische bezettingsmacht (IOF) te betreuren heeft in haar onconventionele oorlogsvoering in zowel Gaza als Zuid-Libanon. Sommige geloofwaardige analisten hebben zelfs geconcludeerd dat het Israëlische leger onder aanzienlijke druk staat door een hoog aantal slachtoffers in de grondgevechten waarbij de beste soldaten betrokken zijn, een te grote afhankelijkheid van reservisten en tekorten aan uitrusting en wapens ondanks de luchtbruggen die Biden bijna dagelijks inzet. Er zijn berichten dat zelfs het Pentagon nu zonder bepaalde soorten wapens zit, waaronder artilleriegranaten en slimme bommen.

Een adempauze in de gevechten tegen de nog steeds geduchte Hezbollah-vijand zou welkom zijn voor zowel de Israëlische regering als de militaire planners, vooral omdat het staakt-het-vuren is opgesteld ten gunste van Israël, dat naar believen kan ingrijpen in Libanon door te beweren dat Libanezen het akkoord niet naleven. Netanyahu kijkt misschien ook uit naar de Trump-factor over zeven weken. Donald Trump is altijd een consequente voorstander van Israël geweest en zijn kabinet bestaat uit hardcore zionisten. Er is dus alle reden voor Netanyahu om te geloven dat hij met Trump aan de macht in staat zal zijn om omstandigheden te manipuleren waarbij zowel Gazanen als Libanezen betrokken zijn om een door de VS gesteunde stap in de richting van de grootschalige aanval op Iran mogelijk te maken die Bibi al tientallen jaren wil.

De “overwinning” is ook ongrijpbaar geworden nu de gevechten op alle fronten zich al ver in het tweede jaar voortslepen en Israëls “bevrijding van de gijzelaars” niet alleen is uitgebleven, maar zelfs heeft geleid tot het doden van een aantal krijgsgevangenen van Hamas door Israëlische bommen en geweervuur. Israël is er niet in geslaagd om ook maar één van de “realiteiten” te creëren die het wilde creëren door Libanon binnen te vallen: er is geen bufferzone en in plaats daarvan een volledige terugtrekking van de IOF, geen ontwapening van Hezbollah, geen terugtrekking van Hezbollah en geen verwijdering van Hezbollah uit de politieke macht in Libanon. Publiekelijk kreeg Israël een ontkoppeling tussen Gaza en Libanon, maar het werd ook gestraft met een internationaal arrestatiebevel voor meervoudige oorlogsmisdaden en genocide tegen de Israëlische premier en voormalig minister van Defensie. Ook al hebben de VS zich verenigd om Israël te verdedigen, de eisen om Israël wereldwijd te isoleren vanwege de duidelijk aangetoonde voortdurende genocide zullen alleen maar toenemen.

De verstoring en ondergang van de Israëlische economie als gevolg van de evacuatie van de noordelijke laag van het land onder druk van Hezbollah, een toenemend aantal internationale boycots en de sluiting van veel bedrijven, is breed waargenomen, evenals het daadwerkelijke vertrek van veel meer opgeleide Joodse Israëliërs met Amerikaanse en Europese paspoorten. Er wordt veel gesproken onder anti-oorlog Israëlische Joden in de diaspora en zelfs in liberale kranten als Haaretz dat Israël in zeer reële zin zichzelf vernietigt.

Dit komt allemaal voort uit de groeiende overtuiging dat het Israëlische leiderschap zich begint te realiseren dat het geen effectieve militaire oplossing heeft om de oorlog in zijn voordeel te beëindigen of om deze uit te breiden met de VS als bondgenoot in de aanval op Iran. Als Netanyahu en zijn generaals dachten dat ze het bloedbad nog negentig dagen konden voortzetten tot de komst van Donald Trump in het Witte Huis, dan zouden ze vrijwel zeker die kant op zijn gegaan zonder te praten over een staakt-het-vuren. In plaats daarvan suggereren uitgelekte berichten dat de generaals zelf klagen dat de regering van Netanyahu “geen plan heeft” en een terugtrekking hebben geëist vanwege de zware verliezen.

Er zijn zeker andere theorieën om de verrassende ontwikkeling van het zogenaamde staakt-het-vuren te verklaren, vooral omdat de Verenigde Staten en Israël er zo nauw bij betrokken zijn, die geen van beide te vertrouwen zijn. De rust in de gevechten geeft de IOF zeker een pauze waarin het kan hergroeperen en herbevoorraden met de hulp van Washington. En, zoals hierboven opgemerkt, zal de concessie aan Israël dat het zich opnieuw kan engageren als het vaststelt dat Libanon zich niet aan het staakt-het-vuren houdt, gemakkelijk te manipuleren zijn omdat Israël, als het al iets is, een meester is in misleiding. De overeenkomst om de wapens neer te leggen is dus in het voordeel van Israël, omdat Netanyahu, gesteund door de VS, de lakens kan blijven uitdelen over wat er nu gaat gebeuren op het Hezbollah-front.

Zal het staakt-het-vuren standhouden of is het de zoveelste truc van de VS en Israël? In feite werd, zoals hierboven vermeld, de ongemakkelijke wapenstilstand tussen Israël en de militante groep Hezbollah geschonden door Israël op zijn tweede dag in Libanon op donderdag, door een luchtaanval waarvan het onvermijdelijk beweerde dat het gericht was op militanten die de voorwaarden van het staakt-het-vuren schonden. De Israëlische aanval was de eerste in zijn soort sinds het door de VS gesteunde staakt-het-vuren de dag ervoor voor zonsopgang van kracht werd. Ondanks de duidelijke schending van het staakt-het-vuren leek geen van beide strijdende partijen, Israël of Hezbollah, erop gebrand om onmiddellijk terug te keren naar grootschalige gevechten. Het Israëlische leger zei dat het incident, vlakbij de grens in het zuiden van Libanon, gericht was tegen twee militanten die een raketinstallatie van Hezbollah binnengingen die was gebruikt om op Israël te vuren.

Het Libanese leger, dat een belangrijke rol moet spelen bij het handhaven van de wapenstilstand, beschuldigde Israël donderdagmiddag ook van het “meerdere malen” schenden van het staakt-het-vuren. Het Israëlische leger beweerde dat zijn soldaten in feite andere militanten hadden onderschept die probeerden Zuid-Libanon binnen te komen.“Met dezelfde kracht die we gebruikten om het akkoord veilig te stellen, zullen we het nu niet minder handhaven,” zei luitenant-generaal Herzi Halevi, de stafchef van het Israëlische leger, in een daaropvolgende video.Het is ongetwijfeld precies hoe Israël zich in de toekomst zal gedragen en hoe weinig de VS, als borg voor het akkoord samen met Frankrijk, geneigd zal zijn om tussenbeide te komen om de vrede te handhaven tegen de wens van Netanyahu in. Die partijdigheid van Washington is precies het probleem en het suggereert dat zowel de integriteit als de levensvatbaarheid van het staakt-het-vuren redelijkerwijs in twijfel kan worden getrokken.

Headerafbeelding: Meerdere Israëlische brigades slaan op de vlucht uit Zuid-Libanon

2024 is bijna voorbij en  Dissident.one heeft uw hulp nodig als Dissident u nog een jaar van onafhankelijk nieuws en analyses wil brengen. Deze site is volledig onafhankelijk, wat betekent dat er geen enkele verplichting is aan een bedrijf of overheidsinstantie. Ik ben alleen afhankelijk van mijn lezers om deze site te ondersteunen. Als u deze updates waardeert en mijn werk wilt ondersteunen, kunt u HIER een donatie van elke grootte sturen.

‘Tel Aviv heeft de oorlogsdoelen niet bereikt’: verontwaardiging in Noord-Israël over wapenstilstand in Libanon