Waarom gaat Amerikaans militair personeel naar Peru?

1

Het ogenschijnlijke doel van de operatie is om “ondersteuning en assistentie te verlenen aan de speciale operaties van het gezamenlijke commando van de strijdkrachten en de nationale politie van Peru”, ook in regio’s die onlangs zijn overspoeld door geweld, schrijft Nick Corbishley

Buiten medeweten, zo lijkt het, voor de meeste mensen in Peru en de VS (gezien het gebrek aan berichtgeving in de media in beide landen), zullen er binnenkort Amerikaanse militairen in Peru landen. De plenaire zitting van het Peruaanse congres gaf afgelopen donderdag (18 mei) toestemming voor de komst van Amerikaanse troepen op Peruaanse bodem met het ogenschijnlijke doel om “samenwerkingsactiviteiten” uit te voeren met het Peruaanse leger en de nationale politie. Aangenomen met 70 stemmen voor, 33 tegen en vier onthoudingen, bepaalt resolutie 4766 dat de troepen tussen 1 juni en 31 december 2023 welkom zijn.

Het aantal betrokken Amerikaanse soldaten is niet officieel bekendgemaakt, althans voor zover ik weet, hoewel een recente verklaring van de Mexicaanse president Andrés Manuel Lopéz Obrador, die momenteel person non grata is in Peru, suggereert dat het rond de 700 zou kunnen zijn. Er zullen samenwerkings- en opleidingsactiviteiten plaatsvinden op een groot deel van het grondgebied, waaronder Lima, Callao, Loreto, San Martín, Huánuco, Ucayali, Pasco, Junín, Huancavelica, Iquitos, Pucusana, Apurímac, Cusco en Ayacucho.

De laatste drie regio’s, in het zuiden van Peru, waren samen met Arequipa en Puno het epicentrum van enorme politieke protesten, stakingen en wegblokkades van december tot februari nadat de gekozen president van Peru, Pedro Castillo, was afgezet, gevangen gezet en vervangen door zijn vice-president Dina Boluarte. De eisen van de demonstranten omvatten:

  • De vrijlating van Castillo
  • Nieuwe verkiezingen
  • Een nationaal referendum over de vorming van een Grondwettelijke Vergadering ter vervanging van de huidige grondwet van Peru, die werd opgelegd door voormalig dictator Alberto Fujimori na zijn staatsgreep van 1992.

Brutaal optreden tegen protesten

Het behoeft geen betoog dat aan geen van deze eisen is voldaan. In plaats daarvan ontketenden de Peruaanse veiligheidstroepen, waaronder 140.000 gemobiliseerde soldaten, een meedogenloos optreden dat culmineerde in de dood van ongeveer 70 mensen. Een rapport dat in februari door de internationale mensenrechtenorganisatie Amnesty International werd uitgebracht, kwam tot de volgende beoordeling:

“Sinds het begin van de massale protesten in verschillende delen van het land in december 2022, hebben het leger en de nationale politie van Peru (PNP) onwettig dodelijke wapens afgevuurd en andere minder dodelijke wapens zonder onderscheid gebruikt tegen de bevolking, vooral tegen inheemse volkeren en campesinos (landarbeiders op het platteland) tijdens de onderdrukking van protesten, die wijdverspreide aanvallen vormen.”

Zo snel mogelijk volgende week zou een onbepaald aantal Amerikaanse militairen zich bij de fracas kunnen voegen. Volgens de nieuwswebsite La Lupa is het vermeende doel van hun bezoek om “ondersteuning en assistentie te verlenen aan de speciale operaties van het gezamenlijke commando van de strijdkrachten en de nationale politie van Peru” gedurende twee periodes van in totaal zeven maanden: van 1 juni tot 30 september en van 1 oktober tot 30 december 2023.

De secretaris van de Commissie voor Nationale Defensie, Binnenlandse Orde, Alternatieve Ontwikkeling en Drugsbestrijding, Alfredo Azurín, deed er alles aan om te benadrukken dat er geen plannen zijn voor de VS om een ​​militaire basis in Peru op te zetten en dat de intrede van de VS strijdkrachten “de nationale soevereiniteit niet zullen aantasten”. Sommige congresleden van de oppositie smeekten om van mening te verschillen, met het argument dat de komst van buitenlandse troepen inderdaad een bedreiging vormt voor de nationale soevereiniteit. Ze hekelden ook de regering voor het aannemen van de resolutie zonder voorafgaand debat of overleg met de inheemse gemeenschappen.

De de facto regering en het Congres van Boluarte behandelen de komst van Amerikaanse troepen als een volkomen routinematige gebeurtenis. En het is waar dat het Amerikaanse leger al lang aanwezig is in Peru. In 2017 nam Amerikaans personeel bijvoorbeeld deel aan militaire oefeningen die samen met Colombia, Peru en Brazilië werden gehouden in het ‘drievoudige grensgebied’ van het Amazonegebied. Ook  exploiteert de Amerikaanse marine  een biomedisch onderzoekslaboratorium op bioveiligheidsniveau 3 in de buurt van Lima, evenals twee andere (bioveiligheidsniveau 2) laboratoria in Puerto Maldonado.

Maar de timing van de operatie roept serieuze vragen op. Per slot van rekening staat Peru momenteel onder de controle van een niet-gekozen regering die zwaar wordt gesteund door Washington, maar overweldigend wordt afgewezen door het Peruaanse volk. Het hardhandig optreden tegen protesten in het zuiden van Peru door de veiligheidstroepen van het land – dezelfde veiligheidstroepen waar binnenkort Amerikaanse militairen zich bij zullen aansluiten – heeft geleid tot tientallen doden. Het Peruaanse congres weigert nieuwe verkiezingen uit te schrijven, in weerwil van de publieke opinie. Slechts een paar dagen geleden heeft het Hooggerechtshof van het land een uitspraak gedaan die door sommige rechtsgeleerden is geïnterpreteerd als het in wezen strafbaar stellen van politiek protest.

Terwijl de civiele instellingen van Peru onderling vechten, hebben de Peruaanse strijdkrachten – de laatst overgebleven “ruggengraat” in het land, volgens de Mexicaanse geopolitieke analist Alfredo Jalife – de controle stevig overgenomen. En laten we niet vergeten dat Peru de thuisbasis is van enkele van dezelfde mineralen die het Amerikaanse leger heeft geïdentificeerd als strategisch belangrijk voor de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen, waaronder lithium. Zoals ik in mijn stuk van 22 juni 2021,  Is Another Military Coup Brewing in Peru, After Historic Electoral Victory for Leftist Candidate?, al opmerkte, blijven de politieke instellingen van Peru – net als die van Colombia en Chili – gebonden aan de politieke belangen van de VS:

Samen met Chili is het het enige land in Zuid-Amerika dat werd uitgenodigd om toe te treden tot het Trans-Pacific Partnership, dat later werd omgedoopt tot de Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership nadat Donald Trump de deelname van de VS had ingetrokken.

De geruchten over een nieuwe staatsgreep in Peru komen dan ook nauwelijks als een verrassing. Evenmin als de recente benoeming door de regering Biden van een CIA-veteraan tot VS-ambassadeur in Peru, zoals onlangs gemeld door Vijay Prashad en José Carlos Llerena Robles:

Haar naam is Lisa Kenna, een voormalig adviseur van de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, een 9 jaar lange veteraan bij de Central Intelligence Agency (CIA) en een ambtenaar van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken in Irak. Vlak voor de verkiezingen bracht ambassadeur Kenna een video uit, waarin zij sprak over de nauwe banden tussen de Verenigde Staten en Peru en over de noodzaak van een vreedzame overgang van de ene president naar de andere.

Het lijkt meer dan waarschijnlijk dat Kenna een directe rol heeft gespeeld bij de niet zo vreedzame overgang van president Castillo naar de facto president Boluarte, omdat zij op 6 december, de dag voordat Pedro Castillo werd afgezet, een ontmoeting had met de toenmalige Peruaanse minister van Defensie, Gustavo Bobbio Rosas, om “kwesties van bilateraal belang” te bespreken.

Op het scherp van de snede

Na tientallen jaren van crisis naar crisis en van regering naar regering te zijn gestruikeld, staat Peru op het scherp van de snede. Toen Castillo, een vrijwel onbekende uit een achtergebleven Andesgebied die een belangrijke rol had gespeeld bij de lerarenstakingen van 2017, in juni 2021 aan de macht kwam op de top van de volkswoede over de hypercorrupte gevestigde Peruaanse partijen, hoopten de legioenen armen en gemarginaliseerden in Peru dat er positieve veranderingen zouden volgen. Maar het mocht niet zo zijn.

Castillo was altijd al een buitenstaander in Lima en was vanaf de eerste dag niet op zijn plek. Hij had geen enkele controle over het Congres en slaagde er jammerlijk niet in de rechtse oppositie tegen zijn regering te overwinnen. Zelfs in zijn eerste ambtsjaar kreeg hij twee aanklachten te verwerken. Zoals Manolo De Los Santos schreef in People’s Dispatch, kon de grotendeels in Lima gevestigde politieke en zakelijke elite van Peru nooit accepteren dat een voormalige onderwijzer en boer uit de hooggelegen Andesvlakte president kon worden.

Op 7 december kregen ze eindelijk wat ze wilden: de afzetting van Castillo. Slechts enkele uren voor een derde afzettingshoorzitting verklaarde hij op de nationale televisie dat hij het Congres ontbond en een “uitzonderlijke noodregering” lanceerde en een grondwetgevende vergadering bijeenriep. Het was een preventieve daad van totale wanhoop van een man die geen invloed had op het leger of de rechterlijke macht, geen controle had over het Congres en zelfs de steun van zijn eigen partij had verloren. Uren later werd hij afgezet, gearresteerd door zijn eigen veiligheidsdienst en naar de gevangenis gebracht, waar hij tot op de dag van vandaag verblijft.

Castillo is misschien uit beeld, maar de politieke instabiliteit blijft regeren in Peru. De de facto regering en het congres van Boluarte worden algemeen veracht door het Peruaanse volk. Volgens  de laatste peiling van het Institute of Peruvian Studies (IEP) keurt 78% van de Peruanen het presidentschap van Boluarte af, terwijl slechts 15% het ermee eens is. Het congres is zelfs nog minder populair, met een publiek afkeuringspercentage van 91%. Eenenveertig procent gelooft dat de protesten zullen toenemen, terwijl 26% denkt dat ze hetzelfde zullen blijven. Ondertussen blijft het Peruaanse congres algemene verkiezingen blokkeren.

Peru’s “strategische” hulpbronnen 

Zoals vaste lezers weten, neemt de belangstelling van de EU en de VS voor Latijns-Amerika snel toe naarmate de race om lithium, koper, kobalt en andere elementen die essentieel zijn voor de zogenaamde “schone” energietransitie, oplaait. Het is een race die China tot nu toe vrij handig heeft gewonnen.

Peru is niet alleen een van China’s grootste handelspartners in Latijns-Amerika; het is de thuisbasis van de enige haven in Latijns-Amerika die volledig wordt beheerd door Chinees kapitaal. En hoewel Peru misschien geen deel uitmaakt van de lithiumdriehoek (Bolivia, Argentinië en Chili), beschikt het wel over aanzienlijke afzettingen van het witte metaal. Volgens een schatting is het de thuisbasis van de zesde grootste afzettingen van hardsteenlithium ter wereld. Het is ook ‘s werelds op een na grootste producent van koper, zink en zilver, drie metalen die naar verwachting ook een belangrijke rol zullen spelen bij het ondersteunen van hernieuwbare energietechnologieën.

Met andere woorden, er staat enorm veel op het spel voor de politieke ontwikkeling van Peru en de economische en geopolitieke allianties die het vormt. Ook de directe buur in het noorden, Ecuador, maakt een grote politieke crisis door die waarschijnlijk het einde zal betekenen van de op de VS afgestemde regering Guillermo Lasso en een machtsoverdracht aan de partij van Rafael Correa en haar bondgenoten.

En de Amerikaanse regering en het leger hebben geen geheim gemaakt van hun interesse in de minerale afzettingen die landen als Peru in hun ondergrond hebben. In een toespraak tot de Atlantic Council in Washington op 19 januari sprak generaal Laura Richardson, hoofd van het US Southern Command, kwijlend over Latijns-Amerika’s rijke afzettingen van ‘zeldzame aardelementen’, ‘de lithiumdriehoek — Argentinië, Bolivia, Chili ”, de “grootste oliereserves [en] lichte, zoete ruwe olie ontdekt bij Guyana”, Venezuela’s “olie, koper, goud” en het feit dat Latijns-Amerika de thuisbasis is van “31% van ‘s werelds zoet water in deze regio.”

Ze legde ook uit hoe Washington, samen met US Southern Command, actief onderhandelt over de verkoop van lithium in de lithiumdriehoek aan Amerikaanse bedrijven via zijn web van ambassades, met als doel Amerikaanse tegenstanders (dwz China en Rusland) uit te sluiten ), afsluitend met de onheilspellende woorden: “Deze regio doet ertoe. Het heeft veel te maken met de nationale veiligheid. En we moeten ons spel opvoeren.”

Wat de vraag oproept: is dit de eerste stap in het intensiveringsproces van de Amerikaanse regering en het leger?

De voormalige president van Bolivia Evo Morales, die het een en ander weet over Amerikaanse interventies in de regio omdat hij in 2019 het slachtoffer was van een door de VS gesteunde rechtse staatsgreep, lijkt er zeker zo over te denken. Een paar dagen geleden tweette hij het volgende bericht:

De toestemming van het Peruviaanse Congres voor de komst en de stationering van Amerikaanse troepen gedurende 7 maanden bevestigt dat Peru wordt geregeerd vanuit Washington, onder voogdij van het Southern Command.

Het Peruaanse volk is onderworpen aan machtige buitenlandse belangen, bemiddeld door onwettige machten zonder volksvertegenwoordiging.

De grootste uitdaging voor arbeiders en inheemse volkeren is het terugwinnen van hun zelfbeschikking, hun soevereiniteit en hun natuurlijke hulpbronnen.

Met deze toestemming van rechts in Peru waarschuwen wij dat de criminalisering van het protest en de bezetting door Amerikaanse militairen een repressieve staat zal consolideren die de soevereiniteit en de regionale vrede in Latijns-Amerika zal aantasten.

De Mexicaanse president Andrés Manuel Lopéz Obrador, die weigert Boluarte (die hij de “grote usurpator” noemt) te erkennen als president van Peru en die onlangs door Amerikaanse Republikeinse wetgevers is bedreigd met een directe militaire interventie van de VS in de Mexicaanse drugsoorlogen, had deze week een boodschap voor de Amerikaanse regering: “[Het sturen van soldaten naar Peru] houdt slechts een interventionistisch beleid in stand dat helemaal niet bijdraagt aan het opbouwen van broederlijke banden tussen de volkeren van het Amerikaanse continent.”

Helaas lijkt de Amerikaanse regering niet geïnteresseerd te zijn, als zij dat al ooit is geweest, in het opbouwen van broederlijke banden met de volkeren van het Amerikaanse continent. In plaats daarvan wil zij de Monroe Doctrine opwaarderen voor de 21e eeuw. Haar strategische rivalen zijn deze keer niet de West-Europese naties, die nu weinig meer zijn dan vazallen van de VS (zoals een recent document van de Europese Raad van Buitenlandse Betrekkingen, getiteld “The Art of Vassalisation“, zo goed als toegeeft), maar eerder China en Rusland.


Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen


Chili verbijstert markten en producenten van elektrische auto’s door de lithiumindustrie van de ene op de andere dag te nationaliseren

Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
1 Comment
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Frans H
Frans H
9 maanden geleden

Nu Peru weer. Wat is dat toch met die amerikanen?