VS laat ‘vredesbesprekingen’ Oekraïne vallen, voorspelbare continuïteit van oorlogsagenda volgt

Ondanks zijn verkiezingscampagne met de belofte om het conflict in Oekraïne binnen “24 uur” op te lossen, waren de Amerikaanse president Donald Trump en de speciale belangen die hij dient al vóór zijn ambtsaanvaarding van plan om de oorlog in Oekraïne voort te zetten – terwijl hij ook naar het oosten draaide om een soortgelijk conflict met China in de regio Azië-Stille Oceaan na te streven, schrijft Brian Berletic.

Dit werd samengevat in de door bedrijven gefinancierde beleidsdocumenten “Project 2025” van de Heritage Foundation, die in 2023 werden gepubliceerd. In hoofdstuk 4, “Ministerie van Defensie“, geschreven door voormalig Trump-functionaris Christopher Miller, stond:

“Amerikaanse bondgenoten moeten een veel grotere verantwoordelijkheid nemen voor hun conventionele verdediging. Amerikaanse bondgenoten moeten hun rol spelen, niet alleen in de omgang met China, maar ook in de omgang met dreigingen vanuit Rusland, Iran en Noord-Korea.”

En dat het belangrijk was om:

“…de NAVO zo te transformeren dat de Amerikaanse bondgenoten in staat zijn het overgrote deel van de conventionele strijdkrachten te leveren die nodig zijn om Rusland af te schrikken, terwijl ze primair op de Verenigde Staten vertrouwen voor onze nucleaire afschrikking, en andere capaciteiten te selecteren terwijl we de Amerikaanse troepenmacht in Europa verminderen.”

Slechts enkele weken na zijn aantreden, en ondanks het feit dat de regering-Trump erop stond een einde te maken aan het conflict in Oekraïne, zou de minister van Defensie van president Trump, Pete Hegseth, een tegenstrijdige richtlijn overhandigen aan de Europese partners van Washington in Brussel, waarin hij uitlegde:

De VS geven prioriteit aan het afschrikken van oorlog met China in de Stille Oceaan, erkennen de realiteit van schaarste en maken afwegingen ten aanzien van middelen om ervoor te zorgen dat de afschrikking niet faalt.

Er werd ook opgemerkt:

“Nu de Verenigde Staten prioriteit geven aan hun aandacht voor deze dreigingen, moeten Europese bondgenoten het voortouw nemen.

Samen kunnen we een arbeidsverdeling creëren die onze comparatieve voordelen in respectievelijk Europa en de Stille Oceaan maximaliseert.”

Om “het voortouw te nemen“, drong minister Hegseth er bij Europa op aan om meer aan defensie uit te geven, inclusief tot 5% van het BBP van elk land aan de NAVO, en om “de inzet te verdubbelen en zich opnieuw te committeren” aan “de onmiddellijke veiligheidsbehoeften van Oekraïne“, en om de Europese defensie-industrie uit te breiden.

Nog alarmerender was dat minister Hegseth opriep tot Europese troepen om als “vredeshandhavers” in Oekraïne te dienen als onderdeel van een veiligheidsgarantie die niet door de NAVO wordt gegarandeerd.

Hoewel minister Hegseth tijdens zijn toespraak in Brussel specifiek zei dat “dit geen Minsk 3.0 mag zijn“, kon wat hij beschreef niet anders worden genoemd.

De voor de hand liggende bedoeling was om de falende Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland te bevriezen, en Europese troepen naar Oekraïne te sturen om verdere Russische opmars te ontmoedigen. Met het bevriezen van het conflict konden de VS en Europa zich herbewapenen, hun respectieve militaire industriële bases uitbreiden en ook de Oekraïense strijdkrachten herbewapenen en reorganiseren tot een moment in de toekomst waarop de factoren ter plaatse gunstiger uitpakten voor Washington en de vijandelijkheden konden worden hervat.

Een vergelijkbare strategie leverde Washington nog in december vorig jaar succes op in Syrië, waar sinds 2011 een door de VS georkestreerde proxy-oorlog woedde. Nadat ze er in de beginjaren van het conflict niet in waren geslaagd de Syrische regering omver te werpen, vielen Amerikaanse en Turkse troepen Syrisch grondgebied binnen en bezetten het. Dit bevroor het conflict en gaf de VS de tijd om hun proxy-troepen te herbouwen en te herbewapenen, waardoor ze in 2024 een laatste en succesvolle opmars naar Damascus konden maken.

Na de opmerkingen van minister Hegseth medio februari gingen Europese landen onmiddellijk aan de slag om de richtlijn van Washington uit te voeren. Landen als Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk beloofden de militaire uitgaven drastisch te verhogen, de militaire industriële productie uit te breiden en Europese troepen voor te bereiden als onderdeel van een “coalitie van bereidwilligen” om Oekraïne binnen te vallen en een langverwachte bufferzone in Syrië-stijl te creëren.

De vredesbesprekingen van Trump ontsporen voorspelbaar

Ondanks Washingtons duidelijke intenties om de eigen proxyoorlog met Rusland te redden en uiteindelijk voort te zetten, deed de regering-Trump zich voor als “bemiddelaar” in een poging Rusland te verleiden tot een tijdelijk staakt-het-vuren dat Europese troepen konden gebruiken als een kans om naar Oekraïne te worden gestuurd.

Washingtons diplomatieke inspanningen werden ook gebruikt om de VS af te schilderen als strevend naar “vrede”, terwijl alle andere partijen – waaronder Rusland, Oekraïne en zelfs Europa – de schuld kregen van het ondermijnen van een mogelijke vredesovereenkomst.

Rusland bleef openstaan ​​voor onderhandelingen, maar weigerde concessies te doen die de VS in staat zouden stellen plannen uit te voeren om het conflict te bevriezen, Oekraïne te herbewapenen en het conflict op een later tijdstip voort te zetten.

Zoals te verwachten was, heeft de regering-Trump, nu de loze onderhandelingen in Washington ten einde zijn, eindelijk openlijk de draad weer opgepakt waar de regering-Biden was gebleven. Ze bereiden wapendeals voor met Oekraïne ter waarde van tientallen miljoenen dollars, en Amerikaanse wapenfabrikanten verkopen wapens aan Europa om deze vervolgens aan Oekraïne te leveren.

Een pauze in grootschalige Oekraïense drone- en raketaanvallen met westerse wapens, mogelijk gemaakt door Amerikaanse militaire middelen en aangestuurd door Amerikaanse militaire commandanten – zoals gemeld door de New York Times – is voorbij met een golf van aanvallen gericht op Rusland, waaronder het gebruik van verschillende Britse Storm Shadow-kruisraketten. Dit zal waarschijnlijk de komende weken en maanden aanhouden, samen met voortdurende pogingen om de Russische economie onder druk te zetten door middel van aanvullende sancties en de druk op landen die met Rusland blijven handelen.

De langzame en gestage uitputtingsoorlog van Rusland

Rusland zet zijn uitputtingsstrategie voort. The Wall Street Journal geeft toe dat de Russische militaire industriële basis blijft groeien, met alleen al meer dan 300 T-90 gevechtstanks die jaarlijks worden geproduceerd – tegenover slechts 40 in 2021. Artilleriestukken en munitie worden ook in grotere aantallen geproduceerd, naast minstens zoveel drones als westerse bronnen beweren dat Oekraïne produceert of koopt.

Hoewel de Wall Street Journal geen melding maakt van raketten, zijn de aanvallen in Oekraïne gestaag toegenomen, wat erop wijst dat er waarschijnlijk tientallen kruisraketten en vanaf de grond gelanceerde ballistische raketten zoals de Iskander per maand worden gebouwd.

In hetzelfde artikel wordt erkend dat de Russische strijdkrachten maandelijks tussen de 30.000 en 40.000 soldaten rekruteren. The Wall Street Journal geeft toe dat deze extra mankracht troepen in staat stelt om te rouleren op en buiten het slagveld – een luxe die Oekraïense troepen niet genieten. Troepenrotaties en een grote reserve maken een langere en betere training mogelijk. Het onvermogen van Oekraïne om voldoende troepen te rekruteren of in te zetten draagt ​​bij aan de afnemende kwantiteit en kwaliteit van Oekraïense soldaten, wat op zijn beurt leidt tot de gestage, geleidelijke ineenstorting van de Oekraïense linies.

Het huidige verloop van het conflict lijkt te leiden tot een uiteindelijke ineenstorting van de Oekraïense gevechtscapaciteit, waardoor Russische troepen zich relatief ongehinderd kunnen verplaatsen over wat er nog rest van het Oekraïense grondgebied. Het is moeilijk te zeggen of en wanneer dit precies zal gebeuren, maar de urgentie in Washington en Brussel om westerse troepen op Oekraïens grondgebied te plaatsen om het conflict te bevriezen, wijst er mogelijk op dat dit eerder dan later zal gebeuren.

Bepalende factoren zijn onder meer het vermogen van Rusland om de pogingen van de VS en Europa om zijn economie te ondermijnen te blijven ontwijken, inclusief het vooruitzicht dat westerse oorlogsschepen schepen die Russische koolwaterstoffen vervoeren, zouden proberen te onderscheppen of te blokkeren. Het omvat ook het vermogen van Rusland om de productie van het collectief Westen te blijven overtreffen op het gebied van militaire industriële productie. En hoewel Rusland succes lijkt te boeken met betrekking tot de aanhoudende proxyoorlog in Oekraïne, blijven de VS druk uitoefenen op Rusland in al zijn geografische, politieke en economische periferieën.

Het document van de RAND Corporation uit 2019, “Extending Russia”, bevat een lange lijst van “maatregelen” die bedoeld zijn om “de militaire en economische positie van Rusland en de politieke status van het regime in binnen- en buitenland onder druk te zetten”. Het document erkent dat dit Rusland zou kunnen dwingen tot “contra-escalatie”, wat het in 2022 deed. Dit zou kunnen leiden tot een oorlog waarvoor het document waarschuwt dat deze “onevenredig veel Oekraïense slachtoffers, territoriale verliezen en vluchtelingenstromen zou kunnen veroorzaken” en dat “het Oekraïne zelfs in een nadelige vrede zou kunnen storten”.

Het document stelde ook voor om “de steun aan de Syrische rebellen te verhogen”. Omdat de VS beide maatregelen en vele andere die in het document worden voorgesteld, heeft toegepast, is Rusland inderdaad “extended”. Het conflict dat woedt in Oekraïne kreeg van Moskou voorrang op het conflict dat de VS ook opzettelijk liet escaleren in Syrië, waardoor Rusland gedwongen werd de moeilijke beslissing te nemen om het ene op te offeren voor het andere.

In de komende dagen, weken en maanden zullen de VS druk blijven uitoefenen, niet alleen in Oekraïne, maar ook in de andere periferieën van Rusland, in de hoop Moskou voor extra dilemma’s en moeilijke beslissingen te stellen, met als uiteindelijke hoop een ineenstorting van de Russische Federatie in Sovjetstijl te bespoedigen. De uitkomst van deze strategie zal niet alleen worden bepaald door Ruslands vermogen om deze provocaties te weerstaan, maar ook door zijn vermogen om samen te werken met andere landen die door de VS als doelwit worden gekozen – waaronder Iran en China – om de opkomende multipolaire wereld sneller te stabiliseren en te versterken dan de VS deze kunnen ondermijnen en vernietigen.

–

Bron:

🇺🇸🇷🇺NEW ARTICLE: US Ditching Ukraine “Peace Talks,” Predictable Continuity of Agenda Follows

(because X blocks NEO links, I am publishing the entire article below)…

Despite running for office promising to resolve the conflict in Ukraine within “24 hours,” US President Donald… pic.twitter.com/yzDoxWt8bh

— Brian Berletic (@BrianJBerletic) May 6, 2025

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

VS en Europa verspillen geen tijd met het volledig hervatten van de proxyoorlog tegen Rusland

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over