Voorwoord bij Guillaume Faye’s Franse Apocalyps

Jared Taylor reflecteert op zijn bewondering voor Guillaume Faye en vertelt over hun eerste ontmoeting en blijvende vriendschap. Ook belicht hij de duistere, apocalyptische thema’s van ras, overleving en maatschappelijke ineenstorting in Faye’s Racial Civil War.

Dit is Jared Taylors voorwoord bij Guillaume Faye’s laatste en meest aangrijpende werk, Racial Civil War.

Omdat ik Frans spreek, heb ik het grote geluk gehad om kennis te maken met enkele van de belangrijkste figuren in de Franse nationalistische beweging. Ik heb het diepste respect voor deze mannen en vrouwen die vechten voor hun volk, maar de Fransman die de meeste indruk op mij maakte vanaf de allereerste ontmoeting was Guillaume Faye.

In die tijd — en dat is nog steeds zo — aarzelden veel patriottische Fransen om het woord te gebruiken dat ik essentieel vind om de crisis te begrijpen waarin Frankrijk verkeert: het woord “ras”. Maar na een uur met Faye, betrapte ik mezelf erop dat ik dacht: “Deze man begrijpt het probleem perfect — misschien zelfs beter dan ik. En hij heeft een helder perspectief op wat er gedaan moet worden — misschien wel helderder dan ik.” Ik was getroffen door de kracht van zijn geest, zijn passie voor de waarheid en zijn liefde voor zijn volk. Het was het begin van een vriendschap die al meer dan vijftien jaar duurt.

Omdat we op verschillende continenten wonen, hebben Faye en ik elkaar niet vaak genoeg gezien, maar ik heb hem twee keer uitgenodigd om te spreken op de American Renaissance-conferenties die ik organiseer. Elke keer charmeerde hij zijn luisteraars met zijn Franse accent en ontroerde hij hen met zijn welsprekendheid en inzicht. En voor mij omvatte elke reis naar Frankrijk vanzelfsprekend lange gesprekken met Faye.

Geleidelijk aan is deze grote filosoof van de crisis van het Westen, dankzij de inspanningen van Arktos Media, beter bekend geworden bij Engelstaligen. Woorden als “archeofuturisme,” “etno-masochisme,” en “xenofilie” zijn nu welbekend bij degenen onder ons die op de hoogte blijven van de gebeurtenissen in Europa. Guillaume Faye is nu een van de bekendste woordvoerders voor het voortbestaan ​​van ons volk.

Het boek dat u nu in handen hebt, is absoluut het donkerste, dapperste en eerlijkste boek dat mijn vriend ooit heeft geschreven. Het is een briljante analyse van de dodelijke bedreiging voor ons van massale niet-blanke immigratie.

Ik citeer de volgende onheilspellende passage die de titel van het boek rechtvaardigt:

Er zijn drie mogelijkheden wat betreft de volgorde van de gebeurtenissen.

De eerste, de ergste van allemaal, zou die van onderwerping zijn. Er zijn twee mensen nodig om een ​​oorlog te voeren, en als onze blanke Fransen zich niet verdedigen tegen deze indringers en buitenlandse agressors, zal er geen oorlog zijn. Wat in plaats daarvan zal resulteren is verval, ineenstorting zonder echte strijd of geïsoleerde wraakacties.

Deze mogelijkheid kan ik niet uitsluiten.

De tweede mogelijkheid, een vreselijke, verontrustende en ondenkbare, is het uitbreken van een raciale burgeroorlog die resulteert in de nederlaag van Franse autochtonen en andere etnische Europeanen, die dan tegen hun eigen collaborerende staat zouden moeten vechten. Dit is een ontwikkeling die met name door Jean Raspail wordt genoemd.

De derde mogelijkheid is die van een zegevierende burgeroorlog met onberekenbare historische gevolgen, waaronder natuurlijk de ineenstorting van al onze politieke paradigma’s. Hoe het ook zij, we zullen de komende jaren onmogelijk grote wanorde kunnen ontlopen. West-Europa zal binnenkort het toneel zijn van een onvermijdelijke aardbeving.

Dit is pure Guillaume Faye. Terwijl anderen de omvang van het probleem niet begrijpen — of zelfs de vorm of aard van het probleem — snijdt Faye direct door naar de noodlottige keuzes waar we voor staan: onderwerping, nederlaag of overwinning. Hij schrijft dat er geen andere keuze is omdat een “gezellig samenleven alleen mogelijk is als het gaat om populaties die biologisch en cultureel verwant zijn. Al het andere is slechts schijn. We willen niet met deze mensen samenleven. Punt.”

Er is eigenlijk een vierde mogelijkheid, namelijk vrijwillige, vreedzame scheiding. Er zijn een paar moderne voorbeelden: de ontmanteling van de Sovjet-Unie en de scheiding van de Tsjechen van de Slowaken.

In het voormalige Joegoslavië verliep de afscheiding meestal gewelddadig, maar Slovenië ontstond vrijwel zonder bloedvergieten.

In al deze gevallen was er echter een cruciaal verschil met Frankrijk: deze naties werden (opnieuw) gevestigd in gebieden die historisch gezien bevolkt waren door verschillende volkeren. In Frankrijk bedreigt een vreemde bevolking met een meedogenloze wil tot macht en verenigd door een triomfalistische religie de inheemse bevolking, en staat het hele land op het spel. Een vreedzame scheiding is moeilijk voor te stellen.

En natuurlijk, zoals Faye zo duidelijk schrijft, is Frankrijk niet de enige blanke natie in gevaar. Heel West-Europa en de overzeese landen die door Europeanen zijn gebouwd, kampen met dezelfde crisis van onteigening — en om dezelfde redenen. De capitulationistische geest van de Fransen die Faye met zoveel doordringendheid beschrijft, is woord voor woord van toepassing op de heersende en media-elites overal, van Duitsland tot Canada tot Nieuw-Zeeland. Alleen die naties die werden beschut door wat we vroeger het IJzeren Gordijn noemden, zijn — althans voorlopig — ontsnapt aan de effecten van etno-masochistische vergiften. Deze schijnbare vastberadenheid van de blanke man om zijn eigen vernietiging teweeg te brengen, is ongekend in de geschiedenis van onze soort, en niemand beschrijft het beter dan Guillaume Faye.

Eén van de drie keuzes die dit boek voor Frankrijk schetst, is onderwerping.

Ik kan me geen ellendiger of onedeler lot voorstellen voor een natie die ontelbare schatten aan onze beschaving heeft bijgedragen. En toch, om de redenen die Faye met zowel verdriet als woede uitlegt, is zo’n lot niet ondenkbaar. Een soortgelijke verachtelijke ineenstorting is ook mogelijk in mijn eigen land. Als ons volk ontwaakt en voor zichzelf een toekomst bouwt die net zo glorieus is als ons verleden, zal dat te danken zijn aan de inspanningen van briljante, onvermoeibare mannen zoals Guillaume Faye.

Ik ben dankbaar en diep vereerd dat mijn vriend voor vijftien jaar dit boek aan mij heeft opgedragen. Ik ben ook blij dat hij het boek gezamenlijk heeft opgedragen aan mijn kameraad Sam Dickson, die al meer dan vier decennia Guillaumes vriend en medestrijder is. Sam Dickson heeft trouw en moedig gevochten tegen de krachten die het Westen zouden transformeren en hij bewondert Frankrijk en zijn bevolking net zo diep als ik.

Hij sluit zich bij mij aan in deze boodschap aan de lezers van dit boek: Fransen en Amerikanen — we zijn hetzelfde volk. Jullie strijd is onze strijd!

Racial Civil War is Guillaume Faye’s laatste werk. Hier bij de Arktos Shop te bestellen.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over