Een reactie op een verzoek om openbaarmaking van informatie, in Nieuw-Zeeland een Official Information Act (“OIA”) genoemd, waaruit bleek dat jongeren last hebben van pijn op de borst en hartproblemen, heeft gemengde reacties opgeleverd van Nieuw-Zeelanders, waarvan de meesten een onderliggend gevoel van ongeloof lieten zien, schrijft Rhoda Wilson.
“Het is moeilijk om de omvang van de ramp te begrijpen,” zegt Dr. Guy Hatchard. Maar “de OIA-gegevens voor pijn op de borst en hartaandoeningen zijn geen op zichzelf staande statistiek.”
Health New Zealand heeft een vervolgonderzoek uitgevoerd onder Nieuw-Zeelanders bij wie myopericarditis was vastgesteld als gevolg van het mRNA-vaccin. Nadat de publicatie van de onderzoeksresultaten twee jaar was uitgesteld, werden de resultaten deze maand gepubliceerd.
Het gebrek aan informatie heeft tot gevolg gehad dat myopericarditis enorm ondergediagnosticeerd is of dat een diagnose en klinische respons vertraagd zijn, in sommige gevallen zelfs jaren. Toch is dit informatietekort tot op de dag van vandaag nog steeds aanwezig.
“Ruim 30.000 mensen [ ] zullen zich dit jaar met pijn op de borst bij de Spoedeisende Hulp melden, vergeleken met slechts 2.000 vóór de pandemie”, aldus Dr. Hatchard.
Medsafe-rapport onderstreept de aanhoudende myocarditiscrisis
Door Dr. Guy Hatchard , 27 september 2024
De buitengewone Nieuw-Zeelandse gegevens over pijn op de borst en hartincidentie onder mensen onder de veertig, die vertienvoudigd zijn en tot op heden hoog blijven, hebben veel vragen en opmerkingen in onze e-mailbox opgeroepen. Variërend van “Hoe konden de autoriteiten dit laten gebeuren” tot het belachelijke “De OIA bestaat niet” en alles daartussenin. Het is moeilijk om de omvang van de ramp te begrijpen, en het is nog verwarrender om de mislukking en dubbelhartigheid van degenen die belast zijn met het beschermen van onze gezondheid onder ogen te zien.
De OIA-gegevens voor pijn op de borst en hartaandoeningen zijn geen op zichzelf staande statistiek. Medsafe heeft zojuist de resultaten vrijgegeven van een vervolgonderzoek onder 298 patiënten in Nieuw-Zeeland die ten minste 90 dagen vóór het invullen van het onderzoek een klinische diagnose van mRNA-vaccin-geïnduceerde myopericarditis kregen. Dit onderzoek werd twee jaar geleden uitgevoerd. Onbegrijpelijk genoeg heeft Medsafe tot nu gewacht met het vrijgeven van de resultaten. In tegenstelling tot eerder advies aan mensen met symptomen van myocarditis dat de uiteindelijke uitkomst mild en zelfbeperkend zou zijn, onthulde het onderzoek aanhoudende ernstige problemen die langer dan 90 dagen duurden en niet waren opgelost.
De mediane leeftijd was 36,5 jaar. 62% was man…. Pijn op de borst was het meest gerapporteerde fysieke symptoom, ervaren door 287 (96,3%) deelnemers, gevolgd door vermoeidheid (256; 85,9%), kortademigheid (251; 84,2%), hartkloppingen (234; 78,5%) en duizeligheid (189; 63,4%). Tweeëntwintig (7,4%) deelnemers meldden flauwvallen.
Representatieve antwoorden op een reeks open vragen over werk, gezinsleven, behandeling, vervolgonderzoek, etc. omvatten onder meer het volgende:
“Ik heb opnieuw geprobeerd te sporten en de symptomen van pericarditis kwamen terug.”
“De pijn op de borst is extreem … niet kunnen lopen zonder stok.”
“Deze ervaring heeft angst en depressie veroorzaakt.”
“Voordat ik de diagnose kreeg, werkte ik fulltime en was ik bezig met [sportactiviteiten]. Sinds ik de diagnose heb, kan ik helemaal niet meer werken of sporten.”
“Niet voor mijn kinderen kunnen zorgen is gewoon verschrikkelijk. Ik kan niet eens meer een balletje trappen met mijn zoons.”
“In eerste instantie werd mij op de SEH [spoedeisende hulp] een aantal keer verteld dat ik last had van angstaanvallen. Ik had het gevoel dat niemand naar me luisterde, wat het nog moeilijker maakte.”
“Ik was gespannen over de booster en ik werd afgescheept. Ik ben geen ‘anti-vaxxer’. Artsen moeten luisteren en meer empathie tonen.”
“Teleurgesteld over gebrek aan nazorg. Absoluut geen specialistische follow-up. Erg teleurstellend.”
“Volkomen frustratie dat ik privé hulp moest zoeken. Er werd gezegd dat het een jaar zou duren voordat ik een harttest zou krijgen. Ik zou nog steeds op een diagnose moeten wachten. Ik moest privé gaan.”
“Om te horen dat … myopericarditis herhaaldelijk wordt gemeld als een mild gevolg van vaccinatie was een enorme belediging en zou onmiddellijk moeten stoppen. Dit is geen mild gevolg voor velen. Dit is een ingrijpende, levensveranderende en verwoestende gebeurtenis.”
“ACC – hoewel het mijn claim voor een verwonding door vaccinatieschade accepteerde – besloot dat zeven dagen voldoende tijd was om [ervan te herstellen] … het duurde … bijna 8 maanden na de claim voordat de volledige dekking werd goedgekeurd.”
In het gedeelte ‘Belangrijkste leerpunten‘ van het rapport wordt erkend dat er tekortkomingen waren op het gebied van:
- De vaccinatie-informatie die aan het publiek wordt verstrekt.
- Meldsystemen voor bijwerkingen.
- Kennis over mogelijke bijwerkingen.
- Op de hoogte blijven van de implicaties van klinisch publiceren.
Het netto-effect was dat er een gebrekkige klinische en informatieve respons ontstond op de tienduizenden mensen die zich bij huisartsen en spoedeisende hulp meldd en met pijn op de borst. Als gevolg hiervan is myopericarditis enorm ondergediagnosticeerd of zijn een diagnose en klinische respons vertraagd, in sommige gevallen zelfs jarenlang.
Dit gaat nog steeds door. De New Zealand Herald begint vanmorgen met een artikel ‘Man uit Auckland wachtte zeven uur lang op de eerste hulp van het Middlemore Hospital‘. Een 39-jarige man meldde zich met pijn op de borst. Hij werd binnen 35 minuten onderzocht en geröntgend, maar wachtte daarna 7 uur om een arts te zien. Gedurende deze tijd zat hij en “zag hij mensen op de grond slapen, anderen liepen naar buiten met medische slangen aan hun arm en een bloedende zwangere vrouw die vijf uur op een harde stoel zat voordat ze werd gezien.”
Het artikel informeert het publiek niet dat de man slechts één van de ruim 30.000 mensen was die zich dit jaar met pijn op de borst bij de Spoedeisende Hulp melden, vergeleken met slechts 2.000 vóór de pandemie. Het vertelt ons niet of dit zijn eerste bezoek was. Het vertelt ons niet wat de uitkomst was, of hij werd doorverwezen naar een cardioloog met een wachttijd van meer dan een jaar. Met andere woorden, het laat het publiek slecht geïnformeerd achter. Ondanks de officiële gegevens die zojuist aan het licht zijn gekomen, slaagt het er niet in de misleidende informatie over door vaccins veroorzaakte myopericarditis en incidentie van pijn op de borst te corrigeren die het artikel de afgelopen jaren plichtsgetrouw aan het publiek heeft doorgegeven in opdracht van de overheid en de gezondheidsdienst.
Het vertelt het publiek niet dat als de man uiteindelijk een afspraak krijgt om een cardioloog te zien, hem waarschijnlijk gevraagd zal worden of hij gevaccineerd is tegen covid-19 en hem vervolgens vertrouwelijk en in stilte zal worden geadviseerd om nooit meer een injectie te nemen. Daarentegen kan hij, terwijl hij wacht op de afspraak, talloze berichten ontvangen van de vrijgevige afdeling public relations van Health New Zealand via televisie of sms, waarin hem wordt geadviseerd om nog een mRNA covid-19 booster te halen.
Dit komt allemaal doordat Health New Zealand en de overheid, zoals het Medsafe-rapport concludeert, kampen met een gebrek aan klinische informatie dat ze niet hebben kunnen corrigeren. Daarnaast hebben ze een irrationeel vertrouwen in een zogenaamd vaccin dat ziekten niet voorkomt, maar juist veroorzaakt.
Ik wil niet te hard klinken, maar nu we op de hoogte zijn van de verbazingwekkende cijfers die Health New Zealand de afgelopen jaren heeft achtergehouden en verborgen heeft gehouden voor het publiek, moeten we serieuze vragen stellen over de integriteit van het management. Zij zouden de volksgezondheid moeten beschermen en bevorderen. Health New Zealand is een medisch systeem geworden dat niet meer synchroon loopt met de realiteit, samen met een staf die tot voorbij de elastische grenzen is uitgerekt. Met andere woorden, de linkerhand weet niet wat de gewonde rechterhand doet.
In de commentaarsectie van het Medsafe-rapport waren er mensen die zeiden dat ze zich geïsoleerd en te sociaal beschaamd voelden om zelfs maar met hun huisarts te praten, voor het geval ze als anti-vaxxer zouden worden bestempeld en een complete sociale paria zouden worden. Het is gemakkelijk om te vergeten hoeveel moeite en geld de overheid heeft gestoken in het labelen van de ongevaccineerden. Ze werden antisociaal, extremistisch en anti-wetenschappelijk genoemd. Ze werden ervan beschuldigd de democratie te willen ondermijnen en de regering omver te werpen.
We weten nu dat de plannen van de huidige minister van Volksgezondheid Shane Reti om Health New Zealand te repareren door te mikken op kortere wachttijden en de plannen van minister van Wetenschap en Technologie Judith Collins om biotechnologische experimenten te dereguleren en genetisch gemodificeerde (“GM”) voedseletikettering af te schaffen, regelrecht uit Alice in Wonderland komen. Degenen die vragen stelden over de veiligheid van mRNA-vaccins, mandaten en plotseling overleden, hadden de hele tijd gelijk. Hoe langer een publieke mea culpa en een stop op de uitrol van mRNA-covid-19-vaccinaties wordt uitgesteld, hoe verder Health New Zealand, de media en de overheid in hun eigen konijnenhol vallen, wat een zeer ernstig gevaar vormt voor de volksgezondheid en stabiliteit.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
De overheid verplichtte idereen de gifprikken te nemen. Je kunt de overheid van Nieuw Zeeland dus beschuldigen van poging tot moord.