Volgens de evolutietheorie is uw smartphone een parasiet

Hoofdluizen, vlooien en lintwormen zijn de metgezellen van de mensheid geweest gedurende onze evolutionaire geschiedenis. Toch is de grootste parasiet van de moderne tijd geen bloedzuigende ongewervelde. Hij is slank, heeft een glazen voorkant en is verslavend van ontwerp. Zijn gastheer? Iedere mens op aarde met een wifi-signaal.

Smartphones zijn allesbehalve onschuldige hulpmiddelen: ze parasiteren op onze tijd, onze aandacht en onze persoonlijke gegevens, allemaal in het belang van technologiebedrijven en hun adverteerders.

In een nieuw artikel in het Australasian Journal of Philosophy betogen we dat smartphones unieke maatschappelijke risico’s met zich meebrengen. Deze worden duidelijk wanneer we ze bekijken vanuit het perspectief van parasitisme, schrijven Rob Brooks en Rachael L. Brown.

Wat is eigenlijk een parasiet?

Evolutiebiologen definiëren een parasiet als een soort die profiteert van een nauwe relatie met een andere soort – zijn gastheer – terwijl de gastheer de kosten draagt.

De hoofdluis bijvoorbeeld is volledig afhankelijk van onze eigen soort om te overleven. Ze eten alleen mensenbloed, en als ze van hun gastheer verdwalen, overleven ze slechts kort, tenzij ze het geluk hebben op de hoofdhuid van een andere mens te vallen. In ruil voor ons bloed bezorgen hoofdluizen ons niets anders dan een vervelende jeuk; dat is de prijs.

Smartphones hebben ons leven radicaal veranderd. Van het navigeren door steden tot het behandelen van chronische ziekten zoals diabetes: deze kleine stukjes technologie maken ons leven gemakkelijker. Zozeer zelfs dat de meesten van ons er bijna niet meer zonder kunnen.

Ondanks de voordelen ervan zijn velen van ons echter gegijzeld door onze telefoons en slaven van het eindeloze scrollen, waardoor we niet volledig kunnen afsluiten. Telefoongebruikers betalen de prijs met slaapgebrek, zwakkere offline relaties en stemmingsstoornissen.

Van mutualisme naar parasitisme

Niet alle nauwe relaties tussen soorten zijn parasitair. Veel organismen die op of in ons leven, zijn nuttig.

Denk aan de bacteriën in het spijsverteringskanaal van dieren. Ze kunnen alleen overleven en zich voortplanten in de darmen van hun gastheersoort, waar ze zich voeden met voedingsstoffen die erdoorheen gaan. Maar ze bieden de gastheer voordelen, waaronder een verbeterde immuniteit en een betere spijsvertering. Deze win-winsituaties worden mutualismen genoemd.

De relatie tussen mens en smartphone begon als een mutualisme. De technologie bleek nuttig voor mensen om contact te houden, te navigeren via kaarten en nuttige informatie te vinden.

Filosofen hebben hierover niet gesproken in termen van mutualisme, maar eerder over de telefoon als een verlengstuk van de menselijke geest, net als notitieboekjes, kaarten en andere hulpmiddelen.

Vanuit deze goedaardige oorsprong stellen wij echter dat de relatie parasitair is geworden. Een dergelijke verandering is niet ongebruikelijk in de natuur; een mutualist kan evolueren tot een parasiet, of andersom.

Smartphones als parasieten

Omdat smartphones bijna onmisbaar zijn geworden, zijn een aantal van de populairste apps die ze aanbieden beter afgestemd op de belangen van de app-makers en hun adverteerders dan op die van hun menselijke gebruikers.

Deze apps zijn ontworpen om ons gedrag te beïnvloeden, zodat we blijven scrollen, op advertenties blijven klikken en in voortdurende verontwaardiging blijven.

De gegevens over ons scrollgedrag worden gebruikt om die exploitatie te bevorderen. Je telefoon is alleen geïnteresseerd in je persoonlijke fitnessdoelen of je wens om meer tijd met je kinderen door te brengen voor zover het deze informatie gebruikt om zichzelf aan te passen om je aandacht beter vast te houden.

Het kan dus nuttig zijn om gebruikers en hun telefoons te zien als hosts en hun parasieten – tenminste een deel van de tijd.

Hoewel dit inzicht op zichzelf interessant is, komt het voordeel van het bekijken van smartphones door de evolutionaire lens van parasitisme pas goed tot zijn recht als we bedenken hoe de relatie zich verder zou kunnen ontwikkelen – en hoe we deze hightechparasieten zouden kunnen tegengaan.

Waar politiewerk om de hoek komt kijken

Op het Groot Barrièrerif vestigen poetslipvissen “schoonmaakstations” waar grotere vissen de lipvis de kans geven zich te voeden met dode huidcellen, losse schubben en ongewervelde parasieten die in hun kieuwen leven. Deze relatie is een klassiek mutualisme: de grotere vissen verliezen kostbare parasieten en de poetslipvis krijgt te eten.

Soms ‘vals spelen’ de poetslipvissen en bijten ze hun gastheren, waardoor de schaal van mutualisme naar parasitisme doorslaat. De vissen die schoongemaakt worden, kunnen overtreders straffen door ze weg te jagen of verdere bezoeken te weigeren. Hierbij vertonen de rifvissen iets wat evolutionaire biologen als belangrijk beschouwen om mutualisme in evenwicht te houden: controle.

Kunnen we de uitbuiting door smartphones op een adequate manier controleren en een relatie herstellen die voordelen biedt voor het internet?

Uit de evolutie blijkt dat twee dingen essentieel zijn: het vermogen om uitbuiting te herkennen wanneer deze plaatsvindt, en het vermogen om hierop te reageren (doorgaans door de dienstverlening aan de parasiet stop te zetten).

Een moeilijke strijd

In het geval van smartphones kunnen we het misbruik niet gemakkelijk detecteren. Technologiebedrijven die de verschillende functies en algoritmen ontwerpen om je telefoon te laten blijven gebruiken, adverteren dit gedrag niet.

Maar zelfs als je je bewust bent van de uitbuitende aard van smartphone-apps, is het nog steeds moeilijker om hierop te reageren door de telefoon gewoon weg te leggen.

Velen van ons zijn voor dagelijkse taken afhankelijk geworden van smartphones. In plaats van feiten te onthouden, laten we die taak over aan digitale apparaten – voor sommige mensen kan dit hun cognitie en geheugen veranderen.

We zijn afhankelijk van een camera om levensgebeurtenissen vast te leggen, of zelfs om vast te leggen waar we onze auto geparkeerd hebben. Dit versterkt of beperkt onze herinnering aan gebeurtenissen.

Overheden en bedrijven hebben onze afhankelijkheid van onze telefoons alleen maar verder versterkt door hun dienstverlening online te brengen via mobiele apps. Zodra we de telefoon pakken om onze bankrekening te raadplegen of overheidsdiensten te gebruiken, hebben we de strijd verloren.

Hoe kunnen gebruikers de onevenwichtige relatie met hun telefoons herstellen en de parasitaire relatie ombuigen naar een mutualistische relatie?

Onze analyse suggereert dat individuele keuze gebruikers niet betrouwbaar naar die plek kan brengen. We worden individueel overschaduwd door het enorme informatievoordeel dat techbedrijven hebben in de wapenwedloop tussen gastheer en parasiet.

***

De oplossing is simpel: gewoon doen wat ik Grok gevraagd heb weer te geven voor de headerafbeelding.

Sla die enkelband voor het digitale concentratiekamp dat ze aan het bouwen zijn stuk.

Ik beloof je dat je hem niet zult missen.

Het is ook de beste en makkelijkste manier om verzet te plegen, naast ALLES met cash te betalen. Zonder smartphones kunnen ze hun digitale concentratiekamp niet bouwen.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over