Het is nu bijna vijf jaar geleden dat het COVID-evenement begon. Het publiek werd verteld dat er een dodelijke ziekte was die de hele bevolking zou treffen, en dat iedereen risico liep.
Om COVID echt te begrijpen, moet die gebeurtenis echter worden gesitueerd binnen een kader dat de onderliggende economische determinanten onderzoekt. Sterker nog, velen aan de “linkse” kant zijn opmerkelijk omdat ze er niet in zijn geslaagd een dergelijke analyse uit te voeren en zich simpelweg hebben overgegeven aan het gangbare narratief, meldt Off-Guardian.
De COVID-gebeurtenis had weinig tot niets te maken met de volksgezondheid. Het was een beleidsmechanisme dat werd ingezet om een dreigende financiële crisis te beheersen.
COVID-beleid diende als voorwendsel om economische activiteit op een gecontroleerde manier te stoppen om systemische tegenstrijdigheden binnen het neoliberale kapitalisme aan te pakken. Ongekende fiscale en monetaire interventies waren strategische instrumenten om de economie te stabiliseren en een diepere ineenstorting van de financiële markten te voorkomen.
De lockdowns, geframed als volksgezondheidsnoodzakelijkheden, schortten de economische activiteit effectief op, op manieren die kapitaal in staat stelden zich te hergroeperen en te herstructureren. Dit omvatte het consolideren van de macht van bedrijven (bijvoorbeeld door een grotere afhankelijkheid van digitale platforms) en het creëren van voorwaarden voor nieuwe rondes van kapitaalinvesteringen na de crisis, gefaciliteerd door een handige schuldencrisis en leningen van de Wereldbank met pro-neoliberale voorwaarden.
Het framen van COVID-19 als een gezondheidscrisis verhulde de rol ervan bij het faciliteren van economische herstructurering onder het mom van noodbeheer. Het hielp ook het idee te promoten van een goedaardige, goedbedoelende staat die echt om het welzijn van de bevolking geeft.
Ze geven echt om je
Neoliberalisme domineert het economische denken sinds het einde van de 20e eeuw, gekenmerkt door deregulering, privatisering en een focus op marktgedreven oplossingen. Dit kader leidde tot systemische mislukkingen, die met name zichtbaar waren in de aanloop naar de COVID-gebeurtenis.
Financiële markten stonden vlak voor COVID op de rand van instorten. Kwantitatieve versoepeling (QE) was na de financiële crisis van 2008 in een stroomversnelling geraakt. QE werd gebruikt als hulpmiddel om een falend systeem overeind te houden.
Wat we zagen na de crash van 2008 was dat gewone mensen verder naar de rand werden gedreven. We waren getuige van meer dan een decennium van ‘bezuinigingen’ in het Verenigd Koninkrijk, een neoliberale aanval op de levensomstandigheden van gewone mensen, uitgevoerd onder het mom van het beteugelen van de staatsschuld na de reddingsoperaties van de banken.
In die periode vergeleek een vooraanstaande VN-armoede-expert het welzijnsbeleid van de Conservatieve regering met de oprichting van werkhuizen in de 19e eeuw en waarschuwde dat, tenzij de bezuinigingen worden beëindigd, de armste mensen in het Verenigd Koninkrijk een leven tegemoet gaan dat “eenzaam, arm, gemeen, bruut en kort” is. Philip Alston, de VN-rapporteur voor extreme armoede, beschuldigde ministers ervan dat ze de impact van het beleid ontkenden. Hij beschuldigde hen van de “systematische verarming van een aanzienlijk deel van de Britse bevolking”.
In een rapport uit 2019 legde de denktank Institute for Public Policy Research de schuld voor meer dan 130.000 doden in het Verenigd Koninkrijk sinds 2012 bij het overheidsbeleid. Het beweerde dat deze doden voorkomen hadden kunnen worden als verbeteringen in het volksgezondheidsbeleid niet waren vastgelopen als direct gevolg van bezuinigingen.
En in een rapport over armoede in het Verenigd Koninkrijk door professor David Gordon van de Universiteit van Bristol werd geconcludeerd dat bijna 18 miljoen mensen zich geen goede huisvesting konden veroorloven, 12 miljoen mensen te arm waren om deel te nemen aan algemene sociale activiteiten, één op de drie mensen het zich niet kon veroorloven om hun huis in de winter voldoende te verwarmen en vier miljoen kinderen en volwassenen niet goed te eten kregen (de Britse bevolking wordt geschat op ongeveer 66 miljoen).
Ondertussen meldde The Equality Trust in 2018 dat de ‘bezuinigingsjaren’ prima waren voor de rijkste 1.000 mensen in het VK. Ze hadden hun vermogen met £ 66 miljard vergroot in één jaar alleen (2017-2018), met £ 274 miljard in vijf jaar (2013-2018) en hun totale vermogen vergroot tot £ 724 miljard – aanzienlijk meer dan de armste 40% van de huishoudens samen (£ 567 miljard).
En begin 2020 zou al deze ellende nog verergerd worden door lockdowns om een nieuwe financiële meltdown te voorkomen. Nadat we miljoenen gewone mensen hadden behandeld zoals hierboven beschreven, kregen we te horen dat de elite nu iedereen wilde redden door ze op te sluiten en te injecteren!
Het beheersen van de crisis
Kijkend naar Europa zegt onderzoeksjournalist Michael Byrant dat er €1,5 biljoen nodig was om de financiële crisis in Europa alleen al in 2020 het hoofd te bieden. De financiële ineenstorting waarmee de Europese centrale bankiers werden geconfronteerd, bereikte een hoogtepunt in 2019.
Byrant verklaarde dat al het gepraat over de grote financiële instellingen die het land (weer) bankroet maken door openbare middelen te plunderen, politici die openbare diensten vernietigen in opdracht van grote investeerders en de plunderingen van de casino-economie gemakshalve werd weggewassen met COVID.
Hij voegt eraan toe dat roofdieren die hun financiële imperiums zagen uiteenvallen, besloten de maatschappij te sluiten. Om de problemen die ze creëerden op te lossen, hadden ze een dekmantel nodig, die verscheen in de vorm van een ‘nieuw virus’.
De Europese Centrale Bank stemde in met een reddingsoperatie van € 1,31 biljoen voor banken, waarna de EU akkoord ging met een herstelfonds van € 750 miljard voor Europese staten en bedrijven. Dit pakket van langetermijn, ultragoedkope kredieten aan honderden banken werd aan het publiek verkocht als een noodzakelijk programma om de impact van ‘de pandemie’ op bedrijven en werknemers te verzachten.
Wat er in Europa gebeurde, was onderdeel van een strategie om een bredere systemische ineenstorting van het financiële systeem af te wenden.
En wat we sinds COVID hebben gezien, is een enorme toename van de wereldwijde schulden, inflatie en meer ‘bezuinigingen’ die aan gewone mensen worden opgelegd.
Sinds 2020 is in het Verenigd Koninkrijk de armoede in twee derde van de gemeenschappen toegenomen, voedselbanken zijn nu een noodzakelijk onderdeel van het leven voor miljoenen mensen en de levensstandaard daalt. De armste gezinnen hebben een ‘angstaanjagende’ ineenstorting van de levensstandaard doorstaan
Lockdowns werden niet opgelegd om redenen van volksgezondheid; ze werden geïmplementeerd om hyperinflatie te voorkomen en een crisis van het kapitalisme te beheersen. Professor Fabio Vighi van Cardiff University betoogt dat regeringen door economische activiteiten op te schorten via lockdowns, probeerden de inflatiedruk te verzachten die voortkwam uit de overmatige liquiditeit die in de economie werd geïnjecteerd via QE.
De lockdowns zorgden er ook voor dat de economie werd geherstructureerd, waardoor grotere ondernemingen kleinere bedrijven konden overnemen die moeite hadden om te overleven in deze periode.
Vóór 2020 hielp het vertrouwen van de overheid in de financiële markten en monetaire beleidsinstrumenten zoals kwantitatieve versoepeling niet om de onderliggende sociale en economische problemen aan te pakken, maar hield het juist het systeem en de bestaande ongelijkheden in stand.
Beleidsmaatregelen die werden uitgerold als onderdeel van de COVID-gebeurtenis weerspiegelden een voortzetting van neoliberale principes, waarbij regeringen kozen voor tijdelijke oplossingen in plaats van uitgebreide hervormingen die prioriteit gaven aan het publieke welzijn. Het buitengewone monetaire beleid (lockdowns) diende om de financiële stabiliteit te handhaven ten koste van bredere maatschappelijke behoeften.
In de aanloop naar COVID creëerde QE een illusie van stabiliteit binnen financiële markten, waardoor overheden diepere structurele problemen konden vermijden. Dit beleid leidde tot vermogensbubbels en verhoogde volatiliteit, waardoor een precaire situatie ontstond waarin elke poging om het monetaire beleid te verkrappen, aanzienlijke marktverstoringen zou kunnen veroorzaken.
Heeft iemand deze analyse van het plaatsen van COVID-beleid binnen een kader dat de nadruk legt op onderliggende economische determinanten, in twijfel getrokken? In het reguliere discours is het genegeerd. Dat is niet zo verrassend, want het zou de laatste spijker in de doodskist van het dominante COVID-narratief zijn.
Hoewel de oorlog in Oekraïne en verstoringen in de toeleveringsketen vaak worden genoemd als de belangrijkste oorzaken van inflatie nadat de COVID-gerelateerde beperkingen werden opgeheven, voorspelden sommige economen dat de inflatie dramatisch zou kunnen toenemen zodra de lockdowns zouden worden opgeheven.
Zoals Deutsche Bank opmerkte, zou dit “goedaardige tijdperk abrupt kunnen eindigen zodra de lockdowns worden opgeheven”, na 30 jaar van lage inflatie. Deutsche Bank stelde ook dat de grootste financiële reddingsoperatie in de geschiedenis plaatsvond tijdens het COVID-tijdperk.
Uitdagen is ketterij
Ondertussen zouden de meeste economen de hierboven genoemde argumenten waarschijnlijk van de hand wijzen in plaats van er kritisch op in te gaan. Het uitdagen van de heersende economische orthodoxie valt nooit in goede aarde. Het benadrukken van systemische tekortkomingen die samenhangen met neoliberale kaders en het in twijfel trekken van de doeltreffendheid van maatregelen als QE bij het aanpakken van onderliggende problemen vereist een open dialoog in plaats van een zware tegenreactie.
Tijdens COVID heeft de Britse overheid verschillende financiële maatregelen genomen om werknemers en bedrijven te ondersteunen, met een belangrijke focus op de Coronavirus Job Retention Scheme (CJRS), beter bekend als de furlough-regeling.
De CJRS kostte de Britse overheid ongeveer £70 miljard. Deze regeling stelde werkgevers in staat om subsidies te claimen die tot 80% van de lonen van werknemers dekten, met een maximum van £2.500 per maand per werknemer.
Om dit ongekende niveau van steun te financieren, verhoogde de Britse overheid haar leningen aanzienlijk. Deze leningen waren nodig om niet alleen de furlough-regeling te dekken, maar ook andere COVID-beleidsmaatregelen.
De toename van de leningen leidde tot een substantiële stijging van de staatsschuld, die werd verergerd door de economische neergang die werd veroorzaakt door lockdowns en beperkingen. Een groot deel van deze schuld werd gefinancierd via mechanismen zoals QE door de Bank of England, waarbij staatsobligaties werden gekocht.
In het fiscale jaar 2019/20, voorafgaand aan de COVID-gebeurtenis, leende de Britse overheid ongeveer £ 62,3 miljard. Dit cijfer vertegenwoordigde ongeveer 2,8% van het bruto binnenlands product (bbp) van het land op dat moment.
In schril contrast hiermee steeg de overheidsschuld in het begrotingsjaar 2020/21 tot ongeveer £303 miljard.
Deze aanzienlijke toename van de leningen weerspiegelt de ongekende financiële maatregelen die de Britse overheid heeft genomen.
Rachel Reeves, de minister van Financiën, benadrukte onlangs een “gat” van £22 miljard in de overheidsfinanciën dat werd toegeschreven aan de vorige regering. Keir Starmer waarschuwt voor ongekende economische uitdagingen — beloften van aanhoudende economische ellende (voor gewone mensen) die echoën wat econoom Huw Pill een paar jaar geleden zei — dat mensen moeten ‘accepteren’ dat ze armer worden.
Natuurlijk gingen COVID-lockdowns en -beperkingen allemaal over ‘oma redden’. En als je het verhaal uitdaagde of je er niet aan hield, was je moreel verwerpelijk.
Degenen die de manipulatie van het publieke sentiment door degenen die de wereldeconomie controleren herkennen, zou het vergeven kunnen worden als ze het ‘oma redden’ verhaal zien als het toppunt van cynisme, afkomstig van individuen die al tientallen jaren blijk geven van een gebrek aan morele normen met hun oorlogen, destructieve economische beleid en totale minachting voor gewone werkende mensen.
En hoewel mensen als Klaus Schwab en Bill Gates vaak werden bekritiseerd door degenen die het gangbare verhaal over COVID-19 ter discussie stelden, worden met de term ‘de beheerders van de wereldeconomie’ juist degenen bedoeld die grotendeels in de schaduw blijven: de machtige en gewetenloze bankiersfamilies en hun dienaressen, die Dean Henderson in 2011 besprak in een gedetailleerde serie van vijf artikelen.
Ondertussen is er in het Verenigd Koninkrijk nog steeds geld beschikbaar (tot nu toe bijna £13 miljard) om naar Oekraïne te sturen om ervoor te zorgen dat het doden en sterven doorgaat, om te garanderen dat die bastions van moraliteit — BlackRock, JP Morgan en al — hun deel van de naoorlogse honingpot krijgen.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Laat je naaien! Nog een keer! Misschien ben je het lekker gaan vinden na de zoveelste keer.
alleen moord en doodslag op overheid/politiek en ambtenarenapparaat met in dat die;zog de grote rijken/corporaties die overheid en politiek in de zak hebben kan een mogelijke verandering ten goede brengen.
bovendien is het noodzakelijk om in de toekomst de overheid, politiek, ambtenaren en verder staande pede te kunnen corrigeren in hun corrupte zwanenzang en toneel