Verraad in Teheran

1

Het Westen kampt momenteel met minstens één, mogelijk zelfs twee, verpletterende nederlagen. De vraag is dan ook: zullen er lessen worden geleerd?

John Kerry, die vorige week op het World Economic Forum zo duidelijk de waarheid uitsprak: “Ons Eerste Amendement vormt een groot blok voor ons vermogen om [desinformatie] uit te bannen.”

Vertaald: Regeren draait om narratieve controle. Kerry verwoordt de oplossing van de ‘Internationale Orde’ voor het onwelkome fenomeen van een ongecontroleerd populisme en van een potentiële leider die spreekt namens het volk: Simpelweg, ‘vrijheid om te spreken’ is onaanvaardbaar voor de voorschriften die zijn overeengekomen door de ‘inter-agency’ – de geïnstitutionaliseerde distillatie van de ‘Internationale Orde’, schrijft Alastair Crooke.

Eric Weinstein noemt dit The Unburdening: Het eerste amendement; gender; merit; soevereiniteit; privacy; ethiek; onderzoeksjournalistiek; grenzen; vrijheid … de grondwet? Weg?

De realiteit van vandaag is een ontwricht verhaal dat de lancering van 200 ballistische raketten door Iran op dinsdag – waarvan er 181 Israël bereikten – overweldigend werd onderschept door de Israëlische Iron Dome en Arrow raketverdedigingssystemen en zonder doden te laten zien voor de aanval. Het was “verslagen en ineffectief”, verklaarde Biden.

Will Schryver, een technisch ingenieur en veiligheidscommentator, schrijft echter: “Ik begrijp niet hoe iemand die de vele videoclips van de Iraanse raketaanvallen op Israël heeft gezien, niet kan herkennen en erkennen dat het een verbluffende demonstratie was van Iraanse capaciteiten. De ballistische raketten van Iran sloegen door de Amerikaanse/Israëlische luchtverdediging en leverden verschillende grote kernkoppen af op Israëlische militaire doelen”.

Het effect en de substantie liggen dan in ‘bewezen capaciteit’ – de capaciteit om andere doelen te selecteren, de capaciteit om meer te doen. Het was in feite een ingetogen demonstratieve oefening, geen volledige aanval.

Maar de boodschap is uit het zicht verdwenen.

Hoe kan het dat de Amerikaanse regering weigert de waarheid onder ogen te zien en te erkennen wat er is gebeurd, en in plaats daarvan de hele wereld, die de video’s van raketten die in Israël inslaan heeft gezien, vraagt ​​om ‘door te lopen’ – zoals de autoriteiten adviseren, en doet alsof er ‘hier niets substantieels te zien is’. Was ‘de affaire’ slechts een ergernis voor het systeembestuur en de ‘consensus’, zoals Kerry de vrijheid van meningsuiting zo noemde? Dat lijkt wel zo.

Het structurele probleem, schrijft essayist Aurelien, is niet alleen dat de westerse professionele klasse een ideologie aanhangt – een die het tegenovergestelde is van hoe gewone mensen de wereld ervaren. Dat is zeker een aspect. Maar het grotere probleem ligt eerder bij een technocratische opvatting van politiek die nergens ‘over’ gaat. Het is helemaal geen politiek (zoals Tony Blair ooit zei), maar is nihilistisch en ontbeert morele overwegingen.

Omdat ze geen echte eigen cultuur hebben, beschouwt de westerse professionele klasse religie als achterhaald en ziet ze geschiedenis als gevaarlijk omdat het componenten bevat die door ‘extremisten’ misbruikt kunnen worden. Ze verkiest daarom de geschiedenis niet te kennen.

Dit levert de mix op van de overtuiging van superioriteit, maar ook diepe onzekerheid, die kenmerkend is voor westers leiderschap. De onwetendheid en angst voor gebeurtenissen en ideeën die buiten de grenzen van hun rigide tijdsgeest vallen, zien ze bijna altijd als van nature vijandig voor hun belangen. En in plaats van te proberen te bespreken en te begrijpen wat buiten hun mogelijkheden ligt, gebruiken ze in plaats daarvan minachting en karaktermoord om het probleem weg te nemen.

Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat Iran in alle categorieën valt die de meeste westerse onzekerheid opwekken: Iran is het toppunt van alles wat verontrustend is: het heeft een diepgaande cultuur en intellectuele erfenis die expliciet ‘anders’ is (hoewel niet in strijd met) de westerse traditie. Deze kwaliteiten degraderen Iran echter tot een onnadenkende categorisering als vijandig voor het beheer van de ‘Internationale Orde’; niet omdat het een ‘bedreiging’ is, maar omdat het de boodschapsuitlijning ‘verstoort’.

Maakt dit uit?

Ja, dat is belangrijk, want het maakt het voor Iran zeer problematisch om effectief te communiceren met de ideologische oriëntatie van de internationale orde.

Het Westen streefde naar een gematigde reactie van Iran en zette dit onder druk, in de eerste plaats na de moord door Israël in april op een Iraanse generaal en zijn collega’s bij het Iraanse consulaat in Damascus.

Iran gaf gehoor. Het lanceerde op 13 april drones en raketten richting Israël op zo’n manier dat het een korte (vooraf gewaarschuwde) gezamenlijke boodschap van bekwaamheid uitzond, maar niet uitnodigde tot een totale oorlog (zoals het Westen had gevraagd).

Na de Israëlische moord op Ismail Haniyeh (een gast van Teheran die deelnam aan de inauguratie van de nieuwe Iraanse president), smeekten westerse staten Iran opnieuw om af te zien van militaire vergeldingsmaatregelen tegen Israël.

De nieuwe president heeft publiekelijk gezegd dat Europese en Amerikaanse functionarissen Iran de opheffing van de substantiële sancties tegen de Iraanse Republiek en een gegarandeerd staakt-het-vuren in Gaza hebben aangeboden, in overeenstemming met de voorwaarden van Hamas – als Israël niet werd aangevallen.

Iran hield zich in en accepteerde dat het zwak overkwam in de ogen van de buitenwereld (waarvoor het fel werd bekritiseerd). Toch schokte de westerse actie de onervaren nieuwe president, Pezeshkian:

“Zij (de westelijke staten) hebben gelogen”, zei hij. Geen van de beloftes werd nagekomen.

Om eerlijk te zijn tegenover de nieuwe hervormingsgezinde president, Iran stond voor een echt dilemma: het hoopte een beleid van terughoudendheid te voeren om een ​​schadelijke oorlog te voorkomen. Dat is één kant van het dilemma; maar de andere kant is dat deze terughoudendheid verkeerd geïnterpreteerd kan worden (misschien kwaadwillig) en gebruikt kan worden als voorwendsel voor escalatie. Kortom, de keerzijde is dat, ‘of je het nu wilt of niet; er komt oorlog naar Iran’.

Advertisement

Daarna volgden de ”pieperaanval” en de moorden op de leiders van Hezbollah, waaronder de iconische figuur van de leider, Seyed Hassan Nasrallah, te midden van enorme bijkomende burgerdoden. De Amerikaanse regering (president Biden) zei eenvoudigweg dat dit ‘gerechtigheid’ was.

En opnieuw drong het Westen aan en bedreigde Iran met elke vorm van vergelding jegens Israël. Maar deze keer lanceerde Iran een effectievere ballistische raketaanval, hoewel deze opzettelijk de economische en industriële infrastructuur van Israël of het Israëlische volk niet als doelwit nam, maar zich in plaats daarvan richtte op belangrijke militaire en inlichtingensites. Het was, kortom, een demonstratief signaal – zij het een met een effectief onderdeel van het toebrengen van schade aan luchtmachtbases en militaire en inlichtingensites. Het was wederom een ​​beperkte reactie.

En opnieuw drong het Westen bij Iran aan op terughoudendheid en bedreigde het als het vergeldingsmaatregelen tegen Israël zou nemen. Maar bij deze gelegenheid lanceerde Iran een effectievere aanval met ballistische raketten, die echter bewust niet gericht was op de economische en industriële infrastructuur van Israël of op het Israëlische volk, maar op belangrijke militaire locaties en locaties van inlichtingendiensten. Het was, kortom, een demonstratief signaal – zij het een met een effectieve component van het toebrengen van schade aan luchtmachtbases en militaire en inlichtingensites. Het was opnieuw een beperkte reactie.

En waarvoor?

Openlijk gesneer van het Westen dat Iran afgeschrikt/te bang/te verdeeld was om volledig te reageren. In feite bood de VS – wetende dat Netanyahu op zoek is naar een voorwendsel voor oorlog met Iran – Israël volledige steun aan van de VS voor een grote vergelding tegen Iran: “Deze aanval zal ernstige gevolgen hebben en we zullen met Israël samenwerken om dat te bewerkstelligen”, zei Jake Sullivan. “Vergis je niet, de Verenigde Staten steunen Israël volledig, volledig, volledig”, zei Biden.

De moraal van het verhaal is duidelijk: President Pezeshkian werd ‘bespeeld’ door het Westen – een zweem van het opzettelijke ‘Minsk-bedrog’ van President Poetin door het Westen; ook een zweem van het mes in de rug van het Istanbul II-akkoord. De terughoudendheid waar de Internationale Orde op aandringt, wordt steevast afgeschilderd als ‘zwakte’.

De ‘professionele permanente klasse’ (de westerse diepe staat) schuwt elke morele onderbouwing. Ze maakt een deugd van haar nihilisme. Misschien is de laatste leider die in staat was tot echte diplomatie die in me opkomt JFK tijdens de Cubacrisis en in zijn daaropvolgende omgang met de Sovjetleiders. En wat gebeurde er? … Hij werd vermoord door het systeem.

Lees meer
Israël en de moord op Kennedy

Natuurlijk zijn velen boos in Iran. Ze vragen zich af of Iran te gemakkelijk zwakte heeft geprojecteerd en of die manifestatie op de een of andere manier heeft bijgedragen aan de bereidheid van Israël om Libanon zo meedogenloos en zonder beperkingen aan te vallen, zoals in het Gaza-model. Latere berichten suggereren dat de VS nieuwe technologische informatie heeft (die niet beschikbaar is voor Israël) die de verblijfplaats van Sayyed Nasrallah aangaf en aan Israël werd geleverd, wat leidde tot zijn moord.

Als het Westen erop staat de Iraanse terughoudendheid zo te kleineren – door terughoudendheid ten onrechte toe te schrijven aan impotentie – is de Amerikaanse wereldorde ‘uni-partij’ dan ooit in staat tot koud realisme? Kunnen ze een goede inschatting maken van de gevolgen als Israël een oorlog tegen Iran begint? Netanyahu heeft duidelijk gemaakt dat dit het doel is van de Israëlische regering – oorlog met Iran.

Hubristische misvatting van een tegenstander, en de misvatting van zijn verborgen krachten, is zo vaak de voorloper van een bredere oorlog (WO1). En Israël is overspoeld met hartstocht voor oorlog om zijn ‘Nieuwe Orde’ voor het Midden-Oosten te vestigen.

De regering-Biden is ‘meer dan bereid’ – legt de ‘revolver op tafel’ – zodat Netanyahu hem oppakt en afvuurt, terwijl Washington doet alsof het zich afzijdig houdt van de daad. Het uiteindelijke doel van Washington is natuurlijk Rusland.

Dat het Westen niet te vertrouwen is in diplomatie, is duidelijk. De moraal van het verhaal heeft echter bredere implicaties. Hoe kan Rusland in zulke omstandigheden precies een einde maken aan het conflict in Oekraïne? Het lijkt erop dat er nog veel meer onnodig zullen sterven, simpelweg vanwege de rigiditeit van de uni-partij en haar onvermogen om diplomatie te ‘doen’.

Er zijn nog veel meer Oekraïners omgekomen sinds het mislukken van het Istanbul II-proces.

Het Westen kampt momenteel met minstens één, mogelijk zelfs twee, verpletterende nederlagen – en dus rijst de vraag: worden er lessen geleerd? Kunnen de juiste lessen worden geleerd? Accepteert de professionele wereldordeklasse überhaupt dat er lessen te leren zijn?


Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.


Israëlisch gasplatform in de Middellandse Zee en F-35 luchtmachtbasis vernietigd

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
1 Comment
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Gerard
Gerard
25 dagen geleden

Het antwoord op de laatste vraag is simpel. Het is NEE. Het gaat er niet om wie er lessen moeten leren. De Deep State geeft orders en regeringen voeren die uit.
Het maakt ze ook niet uit wie die oorlogen gaat winnen.
Dit laatste kan lastig zijn als men niet door heeft wat het doel is. Dit valt niet uit te leggen in een paar regels. Hier is minstens een dik boek voor nodig. Om toch een handvat te geven; hoe lost men de wereldwijde “schulden” op en incasseer je de onderpanden? Wie financiert die schulden? Alleen oorlog kan dit giga probleem oplossen. Het maakt daarin ook niet uit wie wint. De enige winnaar is altijd de uitgever van schulden.