Van instapkaart tot bio-ID: luchthavens worden frontlinie van de surveillancestaat

Deel 1: Van instapkaart tot Bio-ID – Introductie en start van het bewakingssysteem

Het begint met een glimlach. Niet met de neppe glimlach die je toont op familiebijeenkomsten, maar met de geforceerde blik die je opzet bij de luchthavenscanner, meldt Uncut News.

Gefeliciteerd: uw gezicht is nu uw instapkaart, uw paspoort, uw identiteitskaart en als het zo doorgaat waarschijnlijk ook uw belastingaangifte. De biometrische revolutie is hier, en ze draagt ​​het elegante, steriele uniform van ‘efficiëntie’.

De dagen dat u uw paspoort vasthield als een zenuwachtig kind een teddybeer, zijn al lang voorbij. Het bescheiden boekje, ooit het laatste restje analoge waardigheid in een digitale wereld, wordt vervangen door iets dat veel handiger is en, toevalligerwijs, ook veel dystopischer. Het heet Digital Travel Pass en wil je gezicht. Niet figuurlijk. Letterlijk.

Meer dan een eeuw lang was internationaal reizen eenvoudig. ID laten zien. Stempel ontvangen. Ga verder. Maar blijkbaar is het voor de snelle, app-verzadigde moderne reiziger te omslachtig geworden om een ​​boekje tevoorschijn te halen. Daarom hebben overheden, die geen enkele kans voorbij laten gaan om onder het mom van modernisering nog een extra laag aan toezicht toe te voegen, besloten om de tussenpersoon over te slaan en in plaats daarvan uw biometrische ziel te scannen.

Het aanbod is verleidelijk. Snellere lijnen. Minder documenten. Geen geklungel aan kiosken als een verwarde wasbeer. Singapore, de gretige leerling van de tech-autoritaire klas, heeft de deuren al wagenwijd opengegooid. Meer dan 1,5 miljoen mensen zijn door Changi Airport geloodst zonder ook maar één document te hoeven tonen. Hun identiteit is bevestigd door algoritmes die getraind zijn om mensen te herkennen.

Om niet achter te blijven, spelen verschillende regeringen, waaronder Finland, Canada, de Verenigde Arabische Emiraten en de VS, hun eigen spel met biometrische gegevens. Momenteel wordt het digitale reisdocument dat door de Internationale Burgerluchtvaartorganisatie van de Verenigde Naties (ICAO) is goedgekeurd, getest. Zie het als een wereldwijde bètatest om luchthavens om te vormen tot gezichtsherkenningskermissen.

Deel 2: Wereldwijde tests en de prijs van gemak

De ICAO, altijd al een voorstander van dystopische chic, belooft dat de DTC “naadloze reiservaringen” zal creëren. Autoriteiten kunnen een digitale weergave van paspoortgegevens verifiëren vóór aankomst van de reiziger en de integriteit en authenticiteit van de gegevens bevestigen. In Finland duurt het hele incheckproces naar verluidt acht seconden.

Dat klinkt bijna magisch. Maar zoals bij de meeste goocheltrucs heeft succes een prijs. In dit geval is het jouw gezicht dat permanent wordt opgeslagen, vergeleken, gevolgd en (hopelijk) niet aan de hoogste bieder wordt verkocht.

En als u zich hier een beetje ongemakkelijk bij voelt, maakt u zich dan geen zorgen. Je bent niet alleen. Voorstanders van gegevensbescherming, die vervelende mensen die voortdurend aandringen op ‘rechten’ en ‘transparantie’, luiden de noodklok.

Zodra uw biometrische gegevens op de luchthaven zijn vastgelegd, verdwijnen ze niet zomaar in een digitale rookwolk. Ze leven voort, verborgen in databases die net zo veilig zijn als een hordeur tijdens een orkaan. Elk land heeft zijn eigen regelgeving over wat er met uw gegevens mag gebeuren. Dat is een beleefde manier om te zeggen dat niemand weet waar jouw gezicht terecht zal komen.

Lach maar, je wordt verwerkt.

De ironie is dat ICAO en haar lidstaten dit afschilderen als een sprong in de toekomst, maar dat ze hiermee in werkelijkheid een achterdeur naar het verleden openen, naar een tijd waarin overheden al uw bewegingen konden volgen – alleen kunnen ze dat nu in hoge definitie en in realtime doen.

Dit alles gebeurt met behulp van de gebruikelijke cocktail van bedrijfsjargon en overheidsingrijpen. Het gaat er niet alleen om dat reizen makkelijker wordt, maar ook dat toezicht op klantenservice lijkt. Een soepele ervaring. Lach even naar de scanner, haal je bagage op en vergeet dat je ooit privacy hebt gehad.

Niemand heeft ervoor gestemd. Dat is het leuke ervan. Niemand hield een referendum met de vraag: “Zou u uw vingerafdruk en uw gezicht willen ruilen voor het voorrecht van een iets snellere instapervaring?” Het gebeurde gewoon – via proefprogramma’s, technologische partnerschappen en stille bilaterale overeenkomsten die klinken als deals die gesloten worden met cocktailservetjes in luchthavenlounges.

Tegen de tijd dat de gemiddelde reiziger het opmerkt, is zijn of haar gezicht al opgeslagen in een database genaamd ‘vertrouwde reiziger’.

Deel 3: Technocratie zonder toestemming – de sluipende dwang

Het mooie van biometrisch toezicht vanuit een bureaucratisch perspectief is dat het democratische participatie gemakkelijk omzeilt. Er is geen noodzaak om een ​​controversiële wet aan te nemen of een verhit debat te voeren over burgerrechten, als je de hele kwestie kunt bedekken met lagen vakjargon en kunt wijzen op verbeterde efficiëntiecijfers.

‘Kijk,’ zeggen ze, ‘minder wachtrijen op Heathrow.’ Vraag vooral niet wat er nog meer gestroomlijnd is.

En laten we niet doen alsof dit alleen geldt voor luchthavens. Zodra gezichtsherkenning de norm wordt bij grenscontroles, zal het als een lekkende kraan naar buiten sijpelen: naar treinstations, stadions, winkelcentra en uiteindelijk naar ons dagelijks leven. De metrobarrière die ‘voor uw gemak’ uw gezicht leest, registreert ook stilletjes uw reis. Maakt de winkel gebruik van gezichtsherkenning om diefstal te voorkomen? Er wordt een profiel van uw aankoopgedrag gemaakt.
De grens tussen veiligheid en toezicht verdwijnt als suiker in thee.

Ondertussen spelen toezichthouders een spelletje met de regelgeving: ze lopen altijd een paar jaar achter op de technologie en nog verder op de bedrijven die deze bouwen. Overheden besteden deze systemen uit aan particuliere bedrijven en reageren vervolgens geschokt als er een beveiligingsinbreuk plaatsvindt of als gegevens op creatieve en moreel flexibele manieren in geld worden omgezet.

En het publiek? Er wordt hen verteld dat dit allemaal deel uitmaakt van een slimmere en veiligere samenleving.
Maak je geen zorgen, je gegevens zijn versleuteld. Veilig opgeslagen. Alleen geautoriseerd personeel heeft toegang.
Dit zijn dezelfde beloftes die aan alle grote datalekken van de afgelopen tien jaar voorafgingen.
Als u zich afvraagt ​​of u de mensen die uw biometrische gegevens hebben gecontroleerd, kunt vertrouwen, dan rijmt het antwoord op ‘nee’.

Deel 4: De toekomst is contactloos – en toestemmingsloos

Toestemming, dat vervelende overblijfsel van de liberale democratie, heeft geen enkele kans in de wereld van biometrische identificatie. Je bent het er niet mee eens. Jij geeft je over. Of je reist niet.
Er is geen echt alternatief geboden. Er is geen fysieke paspoortrij met het opschrift: “Niet-biometrische idealisten, deze kant op.”
Alleen camera’s. Poorten. En het vrolijke piepje dat bevestigt dat u bent gescand, gecontroleerd en in de machine bent geplaatst.

Dit is het einddoel van de gemakscultuur: een maatschappij waarin efficiëntie het denken verdringt, waarin identiteit gereduceerd wordt tot een code en waarin de controle-instrumenten vermomd zijn als luxeartikelen. Zodra het systeem bestaat, zal het zich verspreiden. Want dat is wat systemen doen.

Vraag dat maar aan iemand die in een land woont waar te luid protesteren met een vlag wordt bestraft of vervolgd – of erger.

Of het nu gaat om de directiekamer van een bedrijf of om een ​​veiligheidsdienst van de overheid, de prikkel om deze gegevens te misbruiken zit diep in de structuur verankerd. Controle is macht. Weten waar mensen zijn, met wie ze zijn, wat ze doen – dat is een vorm van druk. Dit is surveillancekapitalisme met een badge.

En nu komt de bittere clou: als genoeg mensen dit opmerken, is het te laat om ermee op te houden.
De infrastructuur zal overal beschikbaar zijn. De databases worden gebouwd. Er worden camera’s geïnstalleerd.
Jouw biometrische ID, dat al voor alles wordt gebruikt, van het instappen in een vliegtuig tot toegang tot openbare diensten, wordt in feite de sleutel tot het leven zelf.

U zult lachen als u naar de scanner gaat, omdat u geen andere keus hebt. En de machine zal teruglachen – niet uit beleefdheid, maar omdat hij net gewonnen heeft.

Deel 5: Biometrie in de VS – Wetteloze ruimte en privé-goudkoortsgebied

Biometrische gegevens in de VS: een legaal Wilde Westen

Het land van de vrijheid? Veilig – bedrijven en overheidscontractanten mogen gratis uw gezicht, vingerafdrukken en mogelijk zelfs de duimafdruk van uw kind opnemen in de schoolkantine.

De beschermingsmechanismen? Een paar verspreide staatswetten, een hoop schouderophalen en een set regels die eruitziet alsof ze zijn samengesteld tijdens een koffiepauze tijdens een hackathon in Silicon Valley.

Europa is er ondanks de bureaucratie die razendsnel beweegt, op de een of andere manier in geslaagd de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) aan te nemen. Een vergaande, maar toegegeven, gebrekkige regelgeving die persoonsgegevens daadwerkelijk behandelt alsof ze belangrijk zijn.
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan was de Amerikaanse reactie een luid en duidelijk: “Veel succes daar.”

Slechts drie staten – Illinois, Texas en Washington – hebben het aangedurfd om zoiets als een wet ter bescherming van biometrische gegevens aan te nemen. En van deze wetten is de Biometric Information Privacy Act (BIPA) van Illinois de enige die echt een verschil maakt.

Volgens BIPA moeten bedrijven toestemming vragen voordat ze uw gezicht vastleggen. Wat een concept. En nog beter: als ze een fout maken, kun je ze aanklagen.

Techbedrijven haten dit natuurlijk – met de intensiteit van duizend datalekken.

En alle anderen? Het seizoen is nu begonnen. Je sportschool kan je gezicht scannen. Uw werkplek kan uw toetsaanslagen en uw hartslag registreren. Uw supermarkt kan uw wandeling registreren. En als je niet in een van die drie staten woont, kun je er weinig aan doen dat deze gegevens als een schaal chips op een Super Bowl-feestje rondgaan.

Dit gebrek aan overheidsregulering is geen fout. Het gaat om het bedrijfsmodel. Bedrijven als Clearview AI floreren op dit gebied. Deze digitale premiejagers hebben miljarden (ja, met een B) aan afbeeldingen van internet verzameld om gezichtsherkenningstools te ontwikkelen die aan wetshandhavingsinstanties worden verkocht. Geen toestemming. Geen openbaarmaking. Gewoon ‘innovatie’.

Luchthavens zijn uiteraard een glimmende showroom geworden voor al deze surveillance-activiteiten.

‘Publiek-private samenwerking’ is de beleefde term voor de overeenkomst waarbij overheidsinstanties samenwerken met particuliere technologiebedrijven om gezichtsherkenningssystemen te ontwikkelen. Wat ze u niet vertellen, is hoe uw biometrische gegevens gedeeld kunnen worden tussen de CBP, de TSA, luchtvaartmaatschappijen en weet ik welke andere derde partijen die servers in Arkansas beheren.

Er is geen federale wet, dus er is geen verplichte einddatum, geen duidelijke bestemming en geen echte verantwoording.
Uw gezicht kan in Atlanta aan boord van een vliegtuig staan ​​en twee jaar later in een database van de politie in Nevada verschijnen.
Vraag niet hoe het daar terecht is gekomen. Er zal je verteld worden dat het “geheim” is.

Deel 6: De sluipende functie – hoe biometrie muteert tot totale controle

Sluipfunctie: wanneer biometrisch gemak een bewakingsval wordt

Als je gezicht eenmaal in het systeem zit, blijft het daar meestal ook. En niet alleen om de reden die u verteld is. Dit is de essentie van sluipende functie: de bureaucratische goocheltruc waarbij een hulpmiddel dat uit gemak is ingevoerd, verandert in een Zwitsers zakmes voor bewaking.

Aanvankelijk werd gezichtsherkenning aan reizigers verkocht als een slimme manier om tijd te besparen. Scannen en gaan.
Maar nu worden diezelfde systemen gekoppeld aan misdaaddatabases, immigratiegegevens en lijsten van de inlichtingendienst.

Wat begon als een gemak bij de poort, is uitgegroeid tot een digitaal zoeknetwerk – met u als middelpunt.

De Amerikaanse douane- en grensbeschermingsdienst erkent dat beelden die tijdens de reis zijn verzameld, gedeeld kunnen worden met ‘andere overheidsinstanties’.
Dat is de taal van de overheid: We hoeven je niet te vertellen wie, waarom of hoe lang.

In India is deze technologische hype naar een nieuw niveau getild. Het Digi Yatra-programma, aangekondigd als een ‘vrijwillig’ biometrisch instapsysteem, wordt nu ook toegepast in hotels en toeristische attracties. Want als je incheckt bij een cultureel monument, wil je eigenlijk hetzelfde bewakingssysteem hebben als op de luchthaven.

Dit is geen uitzondering. Zo zijn de dingen nu eenmaal. De biometrische infrastructuur is ontworpen om te groeien.

De ene minuut wordt gebruikt om de verwerking te versnellen.
Dan wordt bekeken wie er allemaal aan de demonstratie heeft meegedaan, of er een huurder achterloopt met de huur en of er een leerling is die de les heeft gemist.

Technologie sluipt niet binnen. Ze verspreidt zich. Het metastaseert.

En zonder vaste wettelijke grenzen zal het zich blijven verspreiden naar alle hoeken van het sociale leven.
Dit alles uiteraard onder het mooie mom van ‘rationalisatie’ en ‘gebruiksvriendelijkheid’.
Technologiebedrijven mogen innovatief zijn. De overheid mag toezicht houden. U kunt met terugwerkende kracht toestemming geven.

Deel 7: Eén gezicht, eindeloze toepassingen

Eén gezicht, eindeloze toepassingen

De verraderlijke functie gedijt in stilte.

De meeste mensen realiseren zich niet dat ze, als ze akkoord gaan met een gezichtsscan op het vliegveld, ook akkoord gaan met het onbeperkt opslaan van hun biometrische gegevens. En die worden God weet waar opgeslagen.
Er wordt hen niet verteld of deze gegevens worden verwijderd, gedeeld of verkocht.
Omdat niemand wil toegeven dat zodra iemands gezicht is vastgelegd, dit een permanent toegangspunt tot zijn of haar identiteit wordt.

Dit is de grote truc van biometrisch gemak:
het verkoopt u bewegingsvrijheid – en biedt tegelijkertijd de architectuur van bewaking.
Het belooft personalisatie en biedt tegelijkertijd profilering.
Het biedt snelheid – terwijl het uw meest persoonlijke identificatiegegevens extraheert voor gebruik in systemen die u niet kunt zien en waarvoor u geen toestemming zou geven als u dat kon.

Zonder afdwingbare grenzen en echte verantwoording zal biometrische technologie niet tot de luchthaven beperkt blijven.
Het zal je volgen naar scholen, kantoren, winkels, parken – en uiteindelijk in de structuur van je dagelijkse leven.

En als je ooit het lef hebt om terug te vechten, houden de camera’s je in de gaten.

Je kunt niet uit een maatschappij stappen waarin je lichaam je identiteitsbewijs is geworden.

We kunnen alleen maar hopen dat degenen die de leiding hebben, zich realiseren dat rechten ertoe doen, ook als je alleen maar een vlucht probeert te krijgen.

Deel 8: Biometrische storingen – Wanneer machines levens verwoesten

Biometrische storingen: wanneer technologie uw gezicht en identiteit verkeerd begrijpt

Gezichtsherkenning wordt gezien als een wonder van moderne efficiëntie: geen identiteitsbewijs, geen probleem, gewoon scannen en gaan.
Maar achter het gordijn van hightech-magie schuilt een systeem dat nog steeds niet op betrouwbare wijze de ene persoon van de andere kan onderscheiden.
En als er een fout wordt gemaakt, lijken de gevolgen niet op onschuldige softwareproblemen. Ze lijken op handboeien.

Deze systemen zijn gebaseerd op de aanname dat een paar miljard gezichten slechts unieke streepjescodes zijn die vastgelegd moeten worden.
In werkelijkheid zijn ze onhandig, foutgevoelig en volledig overweldigd door hun eigen nauwkeurigheid.
Het is één ding als je telefoon je niet herkent voordat je koffie hebt gedronken. Het is een ander verhaal als een scanner op het vliegveld besluit dat je niet bestaat, of erger nog, dat je iemand anders bent.

Zo wordt een man in Detroit gearresteerd nadat een gezichtsherkenningssysteem hem ten onrechte identificeert als verdachte in een bewakingsvideo.

De machine neemt de beslissing – en plotseling moet u uw verblijfplaats aan een humorloze politieagent uitleggen.
30 uur later geeft het systeem zijn fout toe, maar het is niet de machine die de nacht in de cel doorbrengt.

Deze symptomen weerspiegelen een breder probleem:
systemen die ontworpen zijn voor massa-identificatie zijn niet in staat om individuen consistent te identificeren.
Aan de grens leidt dit tot vertragingen, tweede controles en gemiste vluchten.
Op andere vlakken kan het betekenen dat je wordt afgewezen, opgemerkt of gearresteerd door een machine die denkt dat je iemand anders bent.

Het onderliggende probleem is heel eenvoudig:
deze tools zijn getraind met enorme datasets, die vaak afkomstig zijn uit goedkope en gemakkelijk toegankelijke bronnen.
Niemand controleert het proces. Niemand vraagt ​​zich af wat er gebeurt als het systeem fout is, want algoritmes kunnen blijkbaar niet ter verantwoording worden geroepen.

Technologiebedrijven brengen deze systemen op de markt alsof het om nieuwe producten gaat: veel hype, weinig verantwoordelijkheid.
Ze verzekeren u dat de volgende update het probleem zal oplossen. Je zult zeggen dat de nauwkeurigheid steeds beter wordt.
Wat ze niet zeggen: wat gebeurt er als de verkeerde persoon wordt getagd en een mens het resultaat goedkeurt omdat “de computer dat zegt”.

Het is een administratieve en technische tekortkoming.
Machines nemen belangrijke beslissingen over wie in het vliegtuig stapt, wie apart wordt genomen en wie wordt gearresteerd.
En ze doen dit zonder enige transparantie, zonder juridische stappen – en vaak zonder dat de mensen die ze zogenaamd in de gaten houden, er ook maar een blik op werpen.

Dit is institutionele luiheid verpakt in digitale mystiek.
En hoe meer we op deze systemen vertrouwen, hoe normaler we een wereld creëren waarin het volkomen acceptabel is dat software je identiteit verwart – en dat je met de gevolgen moet leven.

Deel 9: Afschrikking door toezicht – hoe vrijheid uit het dagelijks leven verdwijnt

Het huiveringwekkende effect van toezicht: hoe biometrische bewaking het openbare leven verstoort

Surveillance hoeft niet luidruchtig te zijn om effectief te zijn.
Het is niet nodig dat het bij u aanbelt of in uw inbox verschijnt.
Het moet gewoon stil en ongemerkt bestaan ​​– ongezien.
Dit is de nieuwe architectuur van het openbare leven:
een camera op elk station. Een scanner bij elke poort. Een waakzaam oog waar je het het minst verwacht – waardoor je je wat meer… voorspelbaar gedraagt.

Je voelt het, ook al zie je het niet.
Het knagende gevoel dat je bekeken wordt, zorgt ervoor dat je rechterop gaat lopen.
Je denkt nog eens na over de grap die je wilde vertellen.
Je aarzelt misschien om je bij een demonstratie aan te sluiten of een vergadering over te slaan, uit angst dat iemand de telling uitvoert.
Dit is het afschrikwekkende effect in actie:
niet de angst om iets verkeerd te doen, maar de angst om verkeerd begrepen te worden door een systeem dat niet vergeeft of vergeet.

Openbare ruimtes worden uitgerust met bewakingssystemen die
niet alleen registreren, maar ook interpreteren – en bepalen
wie er thuishoort, wie zich ‘verdacht’ beweegt en wie het waard is om nader te bekijken.
Het effect is subtiel, maar corrosief. Mensen trekken zich terug.
Je vermijdt het risico. Ze passen zich aan – niet uit schuldgevoel, maar uit voorzichtigheid.

Vroeger was een plein een plek voor expressie, debat en spontaniteit.
Nu is het een bewaakte zone waar gedrag stilzwijgend door software wordt beheerd.
En als elke camera is gekoppeld aan een systeem dat je in realtime registreert en volgt,
voelt het openbare leven minder als een recht, maar meer als een idee.

De werkelijke schade schuilt niet alleen in de privacy, maar ook in de participatie.
Surveillance, vooral in combinatie met biometrische systemen, creëert een klimaat
waarin mensen zich niet langer vrij kunnen bewegen.
Ze spelen op safe. Ze bewerken zichzelf.
En uiteindelijk vervaagt het pulserende geluid van een vrije samenleving tot een gecontroleerd geroezemoes.

Dit is het onderdeel dat
zelden voorkomt in de persberichten van bedrijven die ‘intelligente beveiligingsoplossingen’ verkopen.
Ze praten over veiligheid. Ze zullen woorden als ‘efficiëntie’ en ‘innovatie’ gebruiken.
Ze vertellen niet wat er gebeurt als iedereen in het openbaar zich gaat
gedragen alsof ze door een luchthaventerminal lopen: voorgoed.

Biometrische bewaking verandert niet alleen de manier waarop we worden gezien.
Het verandert ook de manier waarop we leven.
En als dat het compromis is, dan is de vraag niet of we betere technologie nodig hebben.
De vraag is: kunnen we ons nog herinneren hoe de openbare vrijheid voelde voordat iedere straathoek werd gecontroleerd?

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Trump kondigt biometrisch bewakingssysteem voor Amerikaanse burgers aan

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over