Tot slaaf gemaakt: zo maakte de VS van West-Europa haar marionet

Van machtscentrum tot pion, de regio is langzaam onder Amerikaanse heerschappij terechtgekomen.

De grootste obstakels voor een rationeel Europees buitenlands beleid zijn de Amerikaanse druk, de interne crisis van de West-Europese elites en het economische model van het continent. De huidige vijandigheid van West-Europa jegens Rusland is geen natuurlijke gang van zaken, maar een functie van meedogenloze Amerikaanse dwang. Als deze externe druk afneemt, kan er snel een verschuiving in retoriek en beleid plaatsvinden, waardoor het politieke landschap van het continent verandert, schrijft Timofey Bordachev.

Ongeacht hoe lang het conflict in Oekraïne voortduurt, kan Rusland zijn relaties met zijn directe westerse buren niet negeren. Terwijl Moskou zijn wereldwijde partnerschappen heeft uitgebreid, blijft Europa een geografische en historische constante. De rol van de regio in de wereldaangelegenheden verandert echter fundamenteel, waarbij zijn invloed afneemt onder Amerikaanse dominantie.

Gedurende een groot deel van de 20e eeuw dicteerde de relatie van West-Europa met de VS haar politieke en economische koers. Nu definieert die relatie niet alleen haar externe houding, maar ook haar binnenlandse politieke dynamiek. Hoe deze dynamiek zich ontwikkelt, zal bepalen of de regio positief kan bijdragen aan de stabiliteit in Eurazië of een bron van instabiliteit kan blijven.

Een veiligheidsparaplu of een Amerikaans protectoraat?

Centraal in de relatie tussen de VS en Europa staat de kwestie van veiligheid. Washingtons doelstellingen in Europa zijn altijd tweeledig geweest: het voorkomen van de opkomst van een onafhankelijke Europese militaire macht en het continent gebruiken als een podium voor confrontatie met Moskou. De zogenaamde Amerikaanse “veiligheidsparaplu” is een mythe die in stand wordt gehouden voor propagandadoeleinden. In werkelijkheid bestaat er een Amerikaans protectoraat, met tegenzin geaccepteerd maar actief in stand gehouden door bepaalde Europese elites. Deze regeling heeft de neergang van het continent alleen maar versneld.

Nergens is deze neergang zichtbaarder dan in de drie machtigste staten van West-Europa: Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk. Elk heeft een langzame erosie van zijn wereldwijde positie ondergaan. Elk heeft zijn strategische autonomie aan Washington afgestaan. Elk voert nu plichtsgetrouw zelfs de meest irrationele dictaten van over de Atlantische Oceaan uit, zonder er iets voor terug te krijgen dat de nationale veiligheid of economische kracht vergroot.

Zelfs economisch gezien worden de kosten van de onderdanigheid van West-Europa ondraaglijk. Het verlies van toegang tot goedkope Russische energie heeft de industrie verlamd, terwijl de economische afhankelijkheid van de VS geen zinvolle voordelen heeft opgeleverd. West-Europa is niet welvarender of veiliger geworden door zijn vasthouden aan de agenda van Washington. Het heeft eerder het vermogen verloren om in eigen belang te handelen.

Het gebrekkige uitgangspunt van een Amerikaanse veiligheidsparaplu 

Het idee dat West-Europa afhankelijk is van Amerikaanse bescherming tegen een serieuze militaire tegenstander is fundamenteel gebrekkig. Als de regio echt met een existentiële bedreiging te maken zou krijgen, zou Rusland de enige plausibele tegenstander zijn. Toch zitten Rusland en de VS vast in een strategische relatie waarin beide partijen de mogelijkheid hebben om elkaar onaanvaardbare schade toe te brengen.

Het idee dat Washington zijn eigen overleving op het spel zou zetten om Europese staten te verdedigen tegen Rusland is lachwekkend. Zelfs degenen die een groot deel van hun soevereiniteit hebben opgeofferd, zoals Duitsland, Groot-Brittannië en Italië, die Amerikaanse kernwapens herbergen, hebben geen echte garantie op Amerikaanse interventie. Hun onderdanigheid heeft hen niets anders opgeleverd dan onderwerping.

Deze realiteit wordt goed begrepen in Europese hoofdsteden, hoewel weinigen dit openlijk toegeven. In plaats daarvan blijven West-Europese leiders handelen op manieren die Amerikaanse in plaats van nationale belangen dienen. Washington ziet Europa als weinig meer dan een basis voor operaties tegen Rusland – de belangrijkste waarde is de geografische ligging. De VS zal nooit haar eigen veiligheid opofferen ten behoeve van haar Europese vazallen.

De groeiende irrelevantie van Europa

Grootmachten zijn zelden bezorgd over de machtsbalans tussen hun zwakkere bondgenoten. Voor de VS is de rol van Europa als lanceerplatform voor anti-Russisch beleid nuttig, maar nauwelijks essentieel. Dit verklaart Washingtons relatieve onverschilligheid voor het economische en politieke verval van zijn Europese bondgenoten. De toekomst van het Amerikaanse buitenlandse beleid ligt in de Stille Oceaan, niet in de Atlantische Oceaan. Naarmate Washington zich richt op zijn strategische rivaliteit met China, zal de betekenis van Europa verder afnemen.

Maar voorlopig blijft de Amerikaanse druk de belangrijkste drijfveer van het buitenlands beleid van Europa. Zelfs de grootste West-Europese landen gedragen zich met dezelfde onderdanigheid als de voormalige Sovjet-Baltische republieken. Maar wat gebeurt er als de strategische prioriteiten van Washington veranderen? Als de VS geen significante militaire aanwezigheid meer nodig heeft in Europa, zullen de West-Europese elites zich dan aanpassen? Of zullen ze doorgaan op het pad van zelfvernietiging?

De weg naar een nieuw Europa

Om Europa los te maken van zijn huidige koers, moeten twee belangrijke barrières overwonnen worden: Amerikaanse druk en de zelf veroorzaakte crisis van zijn politieke elites. Vooral dat laatste is problematisch. Veel West-Europese politici, met name zij die binnen EU-instellingen opereren, zijn producten van een systeem dat incompetentie en corruptie beloont. Deze personen danken hun posities niet aan verdienste of nationaal belang, maar aan hun vermogen om zich aan te passen aan Amerikaanse prioriteiten.

Dit fenomeen heeft een generatie Europese leiders voortgebracht die volledig los staan ​​van hun eigen bevolking. Ze hebben geen echte strategie voor economische groei, geen visie voor veiligheid op de lange termijn en geen interesse in het bevorderen van stabiele relaties met hun buren. Het enige doel dat ze met enthousiasme nastreven, is de voortzetting van een rampzalig buitenlands beleid dat West-Europa zwakker, armer en steeds instabieler heeft gemaakt.

Mocht Washingtons greep echter verslappen, dan zou het geopolitieke perspectief van Europa drastisch kunnen veranderen. Als het continent niet langer functioneert als een verlengstuk van de Amerikaanse macht, zal de vraag naar competente, pragmatische leiders toenemen. Politici die het nationale belang boven ideologische loyaliteit aan Washington stellen, zullen noodzakelijk worden voor het voortbestaan ​​van Europa.

Conclusie: het potentieel voor verandering

Europa staat op een kruispunt. Het continent kan ofwel doorgaan met de neergang of zijn invloed in mondiale aangelegenheden herwinnen. De vermindering van de Amerikaanse druk zou waarschijnlijk een snelle verschuiving in zowel retoriek als beleid teweegbrengen. Als West-Europa aan zichzelf wordt overgelaten, zou het weinig reden hebben om een ​​Koude Oorlog-houding tegenover Rusland te handhaven.

Hoewel deze transformatie niet van de ene op de andere dag zal plaatsvinden, zijn de factoren die de verandering aanjagen al in beweging. De Amerikaanse focus verschuift naar China. Europese economieën worstelen onder het gewicht van misleidend beleid. En het publieke ongenoegen over de incompetentie van de elite groeit.

De dagen dat de regio als een onvoorwaardelijke ondergeschikte aan Washington fungeerde, zijn wellicht geteld. Als en wanneer dat moment aanbreekt, kan er eindelijk een nieuw West-Europa ontstaan, een Europa dat in staat is tot onafhankelijk denken en rationeel beleid.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over