Het bondgenootschap van Warschau met Kiev en zijn streven om een Europese grootmacht te worden, wordt door Washington verwelkomd als een middel om Berlijn en elke Europese strategische autonomie tegen te gaan in een gecompliceerd geopolitiek en geo-economisch geschil, schrijft Uriel Araujo.

Er is een Duits-Poolse vete gaande in het hart van Europa, zelfs terwijl Polen de belangrijkste Duitse militaire aanwezigheid sinds de Tweede Wereldoorlog herbergt als onderdeel van de NAVO-operaties in haar oostelijke flank, en correspondent Laura Pitel heeft er onlangs over geschreven. Ondertussen is Warschau een juridische campagne begonnen tegen Berlijn voor herstelbetalingen voor de oorlog. Nare retoriek over de prominente rol van Berlijn in de EU (omschreven als een “Vierde Rijk”) maakt deel uit van deze vete. De wrijving gaat over historische meningsverschillen, maar heeft ook diepgaande geopolitieke gevolgen.

Er is veel geschreven over Polen als “opkomende macht”. Al in 2020, bijvoorbeeld tijdens de militaire oefening “Defender Europe 2020”, kon men zien hoezeer Warschau ervan droomde het belangrijkste bolwerk van de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Oost-Europa te worden. Het huidige buurconflict in Oekraïne past natuurlijk goed bij dergelijke aspiraties. Bovendien lijkt Washington, zoals ik in september 2022 schreef, de ambities van Warschau op het gebied van regionale hegemonie graag te promoten als een middel om Berlijn tegen te gaan.

Een ander bewijs van dergelijke aspiraties zijn de Oekraïens-Poolse concrete stappen in de richting van een confederatie – het gaat om wetsontwerpen aan het parlement in zowel Polen als Oekraïne die wederzijds een speciale status geven aan burgers van het buurland. Dergelijke ambitieuze Poolse plannen staan echter voor enorme uitdagingen, waaronder Oekraïnes eigen anti-Pools extreem-rechts.

In ieder geval zou de opkomende Pools-Oekraïense alliantie kunnen betekenen dat het geopolitieke zwaartepunt van het Europese blok, dat momenteel in Frankrijk en Duitsland ligt, naar het oosten verschuift. Dit zou echter weer een klap zijn voor de Europese strategische autonomie. Het is onmogelijk om vandaag over de crisis in Oost-Europa te spreken zonder de geopolitieke kwestie van de uitbreiding van de NAVO (onderdeel van Washingtons gevaarlijke beleid van dual containment) en de kwestie van de Amerikaanse geo-economische belangen op het gebied van energie aan de orde te stellen.

Zoals ik onlangs schreef, heeft “ongebondenheid” nu zijn intrede gedaan in het Europese discours en de Europese politiek, aangevoerd door niet minder dan Frankrijk en mogelijk ook Duitsland – de eerste is de enige kernmacht in post-Brexit Europa en de laatste is de grootste economie van het continent.

https://dissident.one/2023/04/10/macron-wil-dat-europa-zijn-afhankelijkheid-van-de-vs-vermindert-en-een-autonome-derde-supermacht-wordt/

Men zou er goed aan doen zich te herinneren dat nog in 2021 het (nu stilgelegde) Nord Stream 2 pijpleidingenproject werd voltooid. Het hele Nord Stream netwerkproject, dat voor het eerst Polen en Oekraïne omzeilde om Russisch gas rechtstreeks aan West-Europa te leveren, werd zoals algemeen bekend vanaf het begin door de VS tegengewerkt – en ook door Polen en Oekraïne. En toch weerstond Berlijn de Amerikaanse druk tot bijna aan de voltooiing – en toen werden de pijpleidingen opgeblazen.

Het punt is dat Duitsland en de belangrijkste Europese mogendheden Rusland nooit te veel tegen zich in het harnas hebben willen jagen, onder meer omdat de Russisch-Europese samenwerking op energiegebied altijd een strategische kwestie is geweest. De (nu opvallend ontplofte) Nord Stream pijpleidingen waren de meest zichtbare materialisatie van die wil.

In juni 2021 coördineerden de ministers van Buitenlandse Zaken van Polen Zbigniew Rau en Oekraïne Dmytro Kuleba hun standpunten over de kwestie van Nord Stream 2, waar zij tegen waren. Zij beschreven het allebei als een “bedreiging” voor de Europese energiezekerheid, terwijl in feite de enorme energieprijsstijgingen die Europa sinds 2021 hebben getroffen, vermeden hadden kunnen worden als het nu verdwenen Nord Stream 2 project alleen maar in werking was gesteld. Vanaf het begin heeft de Europese energiecrisis de Amerikaanse belangen goed gediend.

De bovengenoemde energiekwestie en de subsidieoorlog van de Amerikaanse president Joe Biden tegen Europa hebben veel Europese leiders wellicht wakker geschud en zo bijgedragen tot een nieuwe impuls voor het nu veelbesproken concept van “strategische autonomie”. De Poolse leiders lijken de zaken echter anders te zien.

Polen, dat zelf geen gasdistributiecentrum heeft, heeft grote plannen voor de Oostzeepijpleiding die zijn kust met Noorwegen verbindt en zo een belangrijk Europees gasknooppunt wordt. Op 4 mei keurde Polen een wetsontwerp goed dat de militaire bescherming van de Baltische energie-infrastructuur zou versterken door zijn leger in staat te stellen elk vijandig schip dat de Baltische pijpleiding viseert tot zinken te brengen. Omdat het land is afgesneden van de Russische gasvoorziening, is het nu afhankelijk van invoer uit Noorwegen. De bovengenoemde pijpleiding, die in feite vijf keer minder capaciteit heeft dan Nord Stream 2, is in ieder geval niet echt een ideaal alternatief.

Politicoloog en hoogleraar aan de Universiteit van Chicago John Mearsheimer, misschien wel de meest invloedrijke voorstander van de “realistische” denkschool in de internationale betrekkingen, heeft een aantal keren gesproken en geschreven over hoe de politieke elites van de belangrijkste Europese mogendheden in feite niet echt bereid waren de agenda van Washington na te streven om Moskou te omsingelen en in te dammen, zoals blijkt uit de uitspraken en acties van de voormalige Franse president Nicolas Sarkozy en de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel. Mearsheimer heeft betoogd dat het huidige conflict in Oekraïne vooral is veroorzaakt door de uitbreiding van de NAVO en door de Amerikaanse “strategie om Oekraïne uit de invloedssfeer van Rusland te halen en in het Westen te integreren”.

Tijdens een lezing in juni 2022 werd Mearsheimer, die een Amerikaan is, gevraagd waarom de Europeanen toen niet hun zin kregen (als dat echt het geval was), waarop hij beroemd antwoordde: “De Europeanen dansen naar onze pijpen. Wij runnen de NAVO.  Dit is een kwestie van macht” en hij ridiculiseerde zelfs het idee van “gezamenlijke besluitvorming” binnen de Atlantische organisatie, met als redenering dat Europa voor zijn veiligheid te veel afhankelijk is van de VS om een stem te kunnen hebben – een situatie die sinds februari 2022 alleen maar erger is geworden. De Europese besprekingen over herbewapening gaan ook over het aanpakken van deze ongemakkelijke realiteit. Warschau’s streven naar regionale hegemonie is echter sterk afhankelijk van de Amerikaanse militaire aanwezigheid en macht.

Een lokale speler als Polen kan zich inderdaad beschikbaar stellen om als Amerikaanse proxy te worden gebruikt, en tegelijkertijd de spanningen op het continent opvoeren. Het valt nog te bezien wat het daarmee kan winnen. In ieder geval is het door de VS geleide politieke Westen vandaag de dag een verdeeld huis.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/04/30/premier-viktor-orban-verklaart-de-reden-voor-de-oorlog-in-europa-volledige-herstructurering-van-de-macht-binnen-europa/