Na het aftreden van de communistische dictator Trudeau, riep Trump weer op tot het samenvoegen van de VS met Canada.
Voor ons zou het niets goeds betekenen, want onze Amerikaanse bezetter is een ramp voor ons en een grotere VS is een grotere ramp. De VS zouden opgebroken moeten worden in aparte Staten, zoals het zelf met Joegoslavië gedaan heeft na een illegale oorlog.
Many people in Canada LOVE being the 51st State. The United States can no longer suffer the massive Trade Deficits and Subsidies that Canada needs to stay afloat. Justin Trudeau knew this, and resigned. If Canada merged with the U.S., there would be no Tariffs, taxes would go way…
— Donald J. Trump Posts From His Truth Social (@TrumpDailyPosts) January 6, 2025
Misschien weet niet iedereen dat de Verenigde Staten van Amerika ongeveer 200 jaar geleden probeerden Canada te veroveren en annexeren. Het historische feit heeft nu waarschijnlijk politieke relevantie in de hernieuwde handelsstrijd tussen de VS en Canada, met een bijzondere betekenis voor de Arctische race.
Iets van 200 jaar geleden
Het is juni 1812: de Verenigde Staten verklaren Groot-Brittannië de oorlog, waarbij ze onder andere de praktijk aanhalen om matrozen van Amerikaanse koopvaardijschepen te halen om ze te dwingen in de Britse marine te dienen. De Verenigde Staten maakten ook bezwaar tegen een systeem van blokkades en vergunningen dat bedoeld was om de handel met Napoleontisch Frankrijk te blokkeren en tegen het vermeende aanwakkeren van onrust onder de indianen door Groot-Brittannië. Tegelijkertijd keurde de Amerikaanse president James Madison een aanval op Canada op drie fronten in het noorden goed.
Het idee was dat van een blitzkrieg, een bliksemoorlog, omdat Groot-Brittannië bezig was met de Napoleontische oorlogen. De verovering van Quebec zou de eerste stap zijn, zoals president Thomas Jefferson zei, net als de verovering van Ontario en de stad Montreal. De Britten controleerden de Grote Meren, zodat ze snel troepen en voorraden konden verplaatsen, en genoten de steun van de Canadezen en veel inheemse stammen, die de Amerikanen niet als hun ‘bevrijders’ wilden verwelkomen.
De VS waren hier niet op voorbereid: een leger van ongeveer 12.000 man, slecht getraind, zonder voldoende strategische voorbereiding, maar met generaals die zeer gemotiveerd waren om het onmogelijke te doen.
Op 12 juli 1812 leidde generaal William Hull zijn mannen over de Detroit River naar Canada, waar hij onmiddellijk een schriftelijke proclamatie uitvaardigde waarin hij de inwoners vertelde dat ze ‘bevrijd zouden worden van tirannie en onderdrukking’. Deze woorden bleken al snel belachelijk. Hull en zijn mannen werden, na een kort beleg van Fort Malden, de belangrijkste Canadese buitenpost, teruggedreven door een klein contingent inheemse krijgers, onder bevel van Chief Shawnee Tecumseh, en de troepen van de Britse commandant Isaac Brock, die ervoor zorgde dat de Amerikanen een vervalst document ontvingen waarin werd gesproken over grote aantallen inheemse Amerikanen die Detroit naderden. In augustus werd Hull gedwongen zich over te geven. Rond dezelfde tijd veroverden de Britten Fort Dearborn, in het huidige Chicago, en een Amerikaanse buitenpost op Mackinac Island, tussen Lake Huron en Lake Michigan. Hull werd later voor de krijgsraad gebracht en veroordeeld voor lafheid en nalatigheid.
Verder naar het oosten bereidde de Amerikaanse generaal Stephen Van Rensselaer een aanval voor op 11 oktober bij Queenston Heights, aan de Canadese kant van de Niagara-rivier. Een officier verdween echter op mysterieuze wijze met alle roeiriemen van zijn boten terwijl de inheemse bevolking de troepen aanviel en hen decimeerde.
In de derde fase van de aanval marcheerde de Amerikaanse generaal Henry Dearborn van Albany naar Plattsburgh, New York, aan de oevers van Lake Champlain, met het idee om Montreal te veroveren. De staatsmilitie weigerde echter de Verenigde Staten te verlaten en schoten per ongeluk in het donker op elkaar, waardoor ze Canada nooit meer binnenkwamen.
De Canadese veldtocht werd gekenmerkt door rampen, nederlagen, verwoesting en dood.
Niet overtuigd vernietigden soldaten onder leiding van de toekomstige president William Henry Harrison in de vroege ochtend van 1813 de Britse vloot op het Eriemeer, veroverden het strategisch belangrijke Fort George bij de monding van de Niagara-rivier en heroverden Detroit. Vervolgens namen ze Toronto in (dat toen nog York heette).
De Britten reageerden toen heftig en stuurden nieuwe troepen uit de Oude Wereld, waar de Napoleontische oorlogen ten einde waren, en verdreven de Amerikanen. Er werd een vredesverdrag getekend om een einde te maken aan de zinloze schijnvertoning. Er werd zelfs een groot verzoeningsbal gehouden op de grens van Detroit. Sindsdien botsen de Amerikaanse en Canadese legers niet meer en zijn ze sterke bondgenoten geworden voor de verdediging.
De herleving, jaar 2025
En zo zijn we aangekomen bij 2025, een jaar dat wordt ingeluid door Trumps dreigementen aan het adres van de handelsbetrekkingen met Canada en daarbuiten.
In het licht van wat er een paar eeuwen geleden is gebeurd, is het merkwaardig dat Trump in navolging van zijn MAGA-campagne-motto opnieuw in de aanval is gegaan tegen Canada. Het lijkt bijna alsof deze doorn in het oog nooit overgaat voor Amerikanen.
Het feit is nog interessanter als je het vanuit een strategisch oogpunt bekijkt: voor de VS zou de ‘verovering’ van Canada of in ieder geval een deel ervan, samen met Groenland, niet alleen betekenen dat ze toegang zouden krijgen tot de vele energiedelicatessen die daar te vinden zijn, maar ook dat ze middellangeafstandswapensystemen zouden kunnen positioneren richting Rusland en China.
Ja, de witte oorlog is realistischer dan sommige mainstream analisten denken. Geografie is geen mening en internationale betrekkingen ook niet. Vanuit het noorden, vanuit de poolzone, gaan is sneller dan de hele wereld rondgaan. Er is echter het nadeel van het onherbergzame karakter van het gebied, dus is het nodig om managementstrategieën te organiseren voor dit ‘nieuwe’ – om het zo maar te zeggen – domein, om een theater van mogelijke conflicten met een zekere vertrouwdheid te kunnen bespelen.
De urgentie van deze strategische overname is zeer groot. Een multipolaire wereld is inderdaad complexer om mee om te gaan dan het oude model, maar het bevindt zich nog in een vroeg stadium, dus het Nordische maas in de wet moet met een goede timing worden uitgespeeld. Als we daar de historische afkeer voor Canada aan toevoegen, werkt de combinatie perfect.
Politiek gezien kan dit ook tegen het liberalisme en globalisme worden uitgespeeld: Trudeau is een progressieve Dem-leider, tegen zijn presidentschap ingaan betekent wat steun krijgen in het internationale conservatieve gebied. Een meer afgestemd Canada is handig voor het hele Amerikaanse blok, volgens het Amerikaanse perspectief. Bovendien is Trudeau te veel gebonden aan Europa, dus is het niet handig om hem te houden waar hij is. Laten we daarom niet verbaasd zijn als we destabilisatie zien in de Amerikaans-Canadese grensgebieden, naast de gebruikelijke migratiespanningen: een continentale onderlinge strijd zou een mooie zet zijn om de strategische doelen van de noordelijke route te bereiken.
Dit alles is in overeenstemming met de reeds bekende theorie van de Noordwestelijke Doorvaart, de zeeroute door de Canadese Arctische archipel die de Atlantische Oceaan met de Stille Oceaan verbindt via poolwateren.
De toenemende toegankelijkheid van de Noordwestelijke Doorvaart, door het smelten van het Arctische ijs, heeft nieuwe mogelijkheden geopend voor maritieme handel en de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, evenals voor optimale militaire posities om Eurazië van bovenaf te ‘sluiten’. Deze situatie heeft echter een aantal geopolitieke kwesties opgeworpen, met name voor de Verenigde Staten.
Een van de belangrijkste twistpunten is de controle over de zeeroute. Canada claimt soevereiniteit over de wateren van de Northwest Passage en classificeert deze als binnenwateren. De Verenigde Staten daarentegen beschouwen de Passage als een internationale waterweg en stellen dat deze open zou moeten staan voor wereldwijde navigatie volgens de regels van het internationaal recht. Deze divergentie weerspiegelt een mogelijk belangenconflict, aangezien erkenning van de Canadese soevereiniteit de bewegingsvrijheid van de VS en andere staten zou kunnen beperken.
De aanwezigheid van een bevaarbare route in het Noordpoolgebied vergroot de noodzaak om noordelijke wateren te monitoren en beschermen. Voor de VS betekent dit dat er militaire capaciteiten en infrastructuur in de regio ontwikkeld moeten worden om indringers van potentiële rivalen, zoals Rusland en China, te voorkomen, die ook hun invloed in het Noordpoolgebied uitbreiden.
Op diplomatiek vlak had de VS kunnen streven naar een evenwichtiger alliantie met Canada om zo de territoriale kwesties te omzeilen, maar de Amerikaanse arrogantie lijkt de overhand te krijgen.
De VS is bezig met een behoorlijke revival. Wie weet of het net zo zal aflopen als de vorige?
We hoeven alleen maar te concluderen met de ironie van Dmitri Medvedev, die op X hierover becommentarieerde met de volgende woorden: ‘Het is niet duidelijk waarom de Verenigde Staten, als land, Canada, Groenland of zelfs Groot-Brittannië zouden moeten annexeren en het Panamakanaal zouden moeten terugnemen. Er is een beschaafdere manier: Donald Trump en Elon Musk kunnen het land gewoon kopen en er hun eigen privébezit van maken’.
Ieder krijgt de president die hij verdient.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
https://m3.gab.com/media_attachments/01/97/bd/0197bde02197b189f08f3981a1169ff5.webp