De aankondiging van de Russische president Vladimir Poetin woensdag, in een televisietoespraak tot het Russische volk, dat hij opdracht geeft tot de gedeeltelijke mobilisatie van 300.000 militaire reservisten als aanvulling op de ongeveer 200.000 Russische personeelsleden die momenteel betrokken zijn bij gevechtsoperaties op het grondgebied van Oekraïne, ging gepaard met de toestemming voor het houden van referenda op het momenteel door Russische troepen bezette grondgebied van Oekraïne over de kwestie van de aansluiting van deze gebieden bij de Russische Federatie.

Op zichzelf beschouwd lijken deze acties een frontale aanval te zijn op het internationaal recht zoals gedefinieerd in het Handvest van de Verenigde Naties, dat daden van agressie door een natie tegen een andere natie met als doel het innemen van grondgebied door middel van wapengeweld verbiedt. Dit stelde de Amerikaanse president Joe Biden tijdens zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, enkele uren na de aankondiging van Poetin, schrijft Scott Ritter.

“Een permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is zijn buurland binnengevallen en heeft geprobeerd een soevereine staat van de kaart te vegen,” zei Biden. “Rusland heeft schaamteloos de grondbeginselen van het Handvest van de Verenigde Naties geschonden.”

De geschiedenis is echter een harde meesteres, waar feiten onverenigbaar worden met de perceptie. Wanneer het verhaal van Biden door het prisma van de historische feiten wordt bekeken, wordt het omgedraaid. De realiteit is dat de VS en hun Europese bondgenoten sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie eind 1991 hebben samengespannen om Rusland te onderwerpen in een poging ervoor te zorgen dat het Russische volk nooit meer een geopolitieke uitdaging kan aangaan tegen een Amerikaanse hegemonie die wordt gedefinieerd door een “op regels gebaseerde internationale orde” die in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog aan de wereld is opgedrongen.

Decennialang vormde de Sovjet-Unie een dergelijke bedreiging. Met haar ondergang waren de VS en haar bondgenoten vastbesloten het Russische volk – de Russische natie – nooit meer toe te staan zich op een soortgelijke manier te manifesteren.

Toen Poetin sprak over de noodzaak van “noodzakelijke, dringende stappen om de soevereiniteit, veiligheid en territoriale integriteit van Rusland” te beschermen tegen “het agressieve beleid van sommige westerse elites die met alle middelen proberen hun suprematie te handhaven”, had hij deze geschiedenis in gedachten.

Het doel van de VS en hun westerse bondgenoten, zo verklaarde Poetin, was “ons land te verzwakken, te verdelen en uiteindelijk te vernietigen” door een beleid af te kondigen dat erop gericht is “Rusland zelf uiteen te doen vallen in een veelheid van regio’s en gebieden die elkaars doodsvijanden zijn”. Volgens Poetin heeft het door de VS geleide Westen “doelbewust aangezet tot haat tegen Rusland, met name in Oekraïne, waarvoor zij het lot van een anti-Russisch bruggenhoofd hebben bestemd.”

De derde bewegingswet van Newton, dat er voor elke actie een gelijke en tegengestelde reactie is, geldt ook voor de geopolitiek.

Op 24 februari gaf Poetin het bevel aan de Russische strijdkrachten om in Oekraïne een “speciale militaire operatie” (SMO) te beginnen. Poetin verklaarde dat dit besluit in overeenstemming was met artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties en de beginselen van collectieve preventieve zelfverdediging zoals omschreven in het internationaal recht.

Het doel van deze operatie was de bescherming van de nieuwe onafhankelijke republieken Lugansk en Donetsk (samen de Donbass-regio genoemd) tegen het dreigende gevaar van een opeenhoping van Oekraïense strijdkrachten die volgens Rusland klaar stonden om aan te vallen.

Het verklaarde doel van de SMO was het grondgebied en de bevolking van de republieken Lugansk en Donetsk te beschermen door de dreiging van het Oekraïense leger uit te schakelen. Om dit te bereiken had Rusland twee hoofddoelstellingen voor ogen: demilitarisering en denazificatie.

Demilitarisering van Oekraïne zou worden bereikt door de eliminatie van alle infrastructuur en organisatorische structuren die verbonden zijn met de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO); denazificatie zou een soortgelijke uitroeiing inhouden.

Vanaf 2015 trainde en rustte de NAVO het Oekraïense leger uit om het hoofd te bieden aan pro-Russische separatisten die de macht hadden gegrepen in de Donbass na de afzetting van de pro-Russische Oekraïense president Victor Janoekovitsj in een gewelddadige opstand, bekend als de “Maidanrevolutie”.

Oekraïne streefde sinds 2008 naar het lidmaatschap van de NAVO en legde dit doel vast in zijn grondwet. Hoewel Oekraïne in 2022 nog steeds niet daadwerkelijk lid was, maakte de mate van betrokkenheid van de NAVO bij de Oekraïense strijdkrachten het land tot een feitelijke uitbreiding van het NAVO-bondgenootschap.

Rusland zag de combinatie van het NAVO-lidmaatschap met de anti-Russische houding van de Oekraïense regering na de Maidan als een bedreiging voor zijn nationale veiligheid. De SMO was bedoeld om die bedreiging weg te nemen.

Twee fasen van de Russische operatie

Gedurende ruwweg de eerste zes maanden kon de Russische militaire operatie worden onderverdeeld in twee verschillende fasen. De eerste was een blitzkrieg-achtige inspanning om het Oekraïense leger en de regering tot onderwerping te dwingen. Toen dat niet lukte, was het de bedoeling het slagveld zodanig vorm te geven dat de Oekraïense troepen die zich in de buurt van de Donbass-regio hadden verzameld, werden geïsoleerd voordat zij in de tweede fase, die op 25 maart begon, door het Russische leger zouden worden aangevallen.

Fase twee van de SMO, de “slag om de Donbass”, speelde zich af in april, mei, juni en juli, en omvatte wrede oorlogsvoering in stedelijk terrein en tussen verdedigingswerken die in de afgelopen acht jaar door de Oekraïense strijdkrachten waren voorbereid.

Rusland boekte langzame, pijnlijke overwinningen, in een uitputtingsslag waarbij Rusland de Oekraïense strijdkrachten verschrikkelijke verliezen toebracht. De omvang van de schade die Rusland aan het Oekraïense leger toebracht, was zo groot dat eind juli bijna de gehele voorraad wapens uit het Sovjettijdperk die Oekraïne bij het begin van de SMO bezat, was vernietigd, samen met meer dan 50 procent van de actieve militaire component.

Normaal gesproken zou elke professionele militaire analist bij de beoordeling van het aantal slachtoffers van deze omvang terecht concluderen dat Rusland in feite zijn doel van demilitarisering had bereikt, hetgeen logischerwijs zou moeten worden gevolgd door de overgave van de Oekraïense regering op voorwaarden die zouden hebben geleid tot het soort fundamentele politieke veranderingen die nodig zijn om het Russische doel van denazificatie te verwezenlijken en daarmee de Oekraïense neutraliteit veilig te stellen.

Maar juist de krachten die Poetin had beschreven in zijn mobilisatietoespraak spanden samen om hun anti-Russische agenda te bevorderen door tientallen miljarden dollars aan militaire hulp te geven (in een paar maanden tijd meer dan het hele jaarlijkse defensiebudget van Rusland), niet om een Oekraïense overwinning te bevorderen, maar om een strategische Russische nederlaag te bespoedigen.

“Terwijl ooit de primaire westerse doelstelling de verdediging tegen de [Russische] invasie was,” merkte journalist Tom Stevenson op in een opiniestuk in The New York Times, “is het de permanente strategische uitputting van Rusland geworden.”

De verstrekking van militaire hulp op deze schaal was een game changer, een die de Russische strijdkrachten die verantwoordelijk waren voor de uitvoering van de SMO niet konden overwinnen. Deze nieuwe realiteit manifesteerde zich in de eerste helft van september, toen Oekraïne een groot tegenoffensief lanceerde waarbij de Russische troepen werden verdreven van het grondgebied van de regio Charkov dat sinds het begin van de SMO was bezet.

Nieuw dreigingsparadigma

Hoewel Rusland erin slaagde zijn verdediging te stabiliseren en het Oekraïense offensief uiteindelijk een halt toe te roepen, waarbij de aanvallende troepen enorme aantallen slachtoffers maakten, was de realiteit dat Rusland in Oekraïne werd geconfronteerd met een nieuw dreigingsparadigma, waarbij het Russische leger vocht tegen een gereconstrueerd Oekraïens leger dat een de facto proxy was geworden van het door de VS geleide NAVO-bondgenootschap.

Geconfronteerd met deze nieuwe realiteit deelde Poetin het Russische volk mee dat hij het “noodzakelijk achtte de volgende beslissing te nemen, die volledig beantwoordt aan de bedreigingen waarmee wij worden geconfronteerd: Om ons vaderland, zijn soevereiniteit en territoriale integriteit en de veiligheid van ons volk en de bevolking te verdedigen en de bevrijde gebieden veilig te stellen, acht ik het noodzakelijk het voorstel van het ministerie van Defensie en de generale staf om een gedeeltelijke mobilisatie in de Russische Federatie in te voeren, te steunen.”

De VS en haar NAVO-bondgenoten zouden er goed aan doen na te denken over de les die besloten ligt in Hosea 8:7 – zaai wind, oogst storm.

Of, anders gezegd, de derde wet van Newton is terug met wraak.

Het besluit van Poetin om een gedeeltelijke mobilisatie van het Russische leger te gelasten, gecombineerd met het besluit om de referenda in de Donbass en bezet Oekraïne te houden, verandert de SMO radicaal van een operatie met een beperkte reikwijdte in een operatie die verband houdt met de existentiële overleving van Rusland. Zodra de referenda zijn gehouden en de resultaten zijn doorgegeven aan het Russische parlement, wordt wat nu het grondgebied van Oekraïne is, in één klap onderdeel van de Russische Federatie – het Russische thuisland.

Alle Oekraïense troepen die zich op het grondgebied van de bij Rusland in te lijven regio’s bevinden, zullen als bezetters worden beschouwd; en Oekraïense beschietingen van dit grondgebied zullen worden behandeld als een aanval op Rusland, die een Russische reactie uitlokt. Terwijl de SMO was opgezet om de Oekraïense civiele infrastructuur te beschermen en het aantal burgerslachtoffers te beperken, zal een militaire operatie na de SMO zijn opgezet om een actieve bedreiging voor Moeder Rusland zelf te vernietigen. De handschoenen gaan uit.

VS en NAVO staan voor een besluit

De VS en de NAVO, die een programma hebben toegezegd om Rusland bij volmacht te verslaan, moeten nu beslissen of zij hun politieke en materiële steun aan Oekraïne voortzetten, en zo ja, in welke mate. Blijft het doel de “strategische nederlaag” van Rusland, of wordt de hulp alleen bedoeld om Oekraïne te helpen zichzelf te verdedigen?

Dit zijn twee totaal verschillende doelstellingen.

Het ene maakt de verdere uitputting mogelijk van elke Russische troepenmacht die vanaf Russisch grondgebied macht in Oekraïne wil projecteren, maar respecteert daarbij de realiteit, zo niet de legitimiteit, van de Russische inlijving van de bezette Donbass en Zuid-Oekraïense gebieden in de Russische Federatie.

De andere blijft vasthouden aan het huidige beleid van de Oekraïense regering en haar westerse bondgenoten om Rusland uit de Donbass, het bezette Oekraïne en de Krim te verdrijven. Dit betekent een aanval op Moeder Rusland. Dit betekent oorlog met Rusland.

Rusland van zijn kant beschouwt zichzelf al in een oorlog met het Westen. “We zijn echt in oorlog met…de NAVO en met het collectieve Westen,” zei de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu in een verklaring die volgde op Poetins aankondiging over de gedeeltelijke mobilisatie.

In deze context is de Russische gedeeltelijke mobilisatie niet bedoeld om het Oekraïense leger te verslaan, maar om de strijdkrachten van de NAVO en het “collectieve Westen” te verslaan die in Oekraïne zijn samengebracht.

En als deze NAVO-middelen zodanig worden geconfigureerd dat Rusland ze als een bedreiging voor het Russische vaderland beschouwt…

“Natuurlijk,” zei Poetin in zijn toespraak over de gedeeltelijke mobilisatie, “als de territoriale integriteit van ons land wordt bedreigd, zullen wij alle middelen gebruiken die ons ter beschikking staan om Rusland en ons volk te verdedigen,” een rechtstreekse verwijzing naar het Russische kernarsenaal.

“Dit is geen bluf”, benadrukte Poetin. “De burgers van Rusland kunnen erop vertrouwen dat de territoriale integriteit van ons vaderland, onze onafhankelijkheid en onze vrijheid, ik herhaal, met alle middelen die ons ter beschikking staan, zullen worden beschermd. En degenen die ons proberen te chanteren met kernwapens moeten weten dat de windroos ook in hun richting kan draaien.”

Dit is waar de wereld is beland – een waanzinnige stormloop op de nucleaire apocalyps, gebaseerd op de irrationele uitbreiding van de NAVO en een met hybris doordrenkt russofoob beleid, schijnbaar onwetend van de realiteit dat het Oekraïne-conflict nu een zaak van existentieel belang is geworden voor Rusland.

De VS en haar bondgenoten in het “collectieve Westen” moeten nu beslissen of de voortzetting van een decennialang beleid om Rusland te isoleren en te vernietigen voor hen een zaak van existentieel belang is, en of de voortdurende steun … het leven van hun respectieve burgers en dat van de rest van de wereld waard is.

De doemsdagklok staat letterlijk één seconde voor middernacht en wij in het Westen kunnen alleen onszelf de schuld geven.

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het U.S. Marine Corps die gediend heeft in de voormalige Sovjet-Unie om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/09/22/lavrov-zegt-dat-de-een-wereld-regering-voorbij-is-niemand-kan-de-grote-ontrafeling-stoppen/