De Duitse reguliere media verdraaien kwaadwillig wat er in Polen gebeurt wanneer ze het voormalige hoofd van het anticorruptiebureau beschuldigen van ambtsmisbruik. De realiteit is compleet anders: de nieuwe Poolse premier Donald Tusk handelt met voorheen onbekende brutaliteit, schrijft David Engels.
In een eerder bericht over de snelle ontwikkelingen in het nieuwe, links-liberale Polen maakten we melding van de hernieuwde veroordeling van de verdienstelijke anticommunistische verzetsstrijder, voormalig hoofd van het anticorruptiebureau, parlementslid en voormalig Pools minister van Binnenlandse Zaken en chef van de geheime dienst Mariusz Kamiński tot een gevangenisstraf van twee jaar een paar dagen voor Kerstmis, maar het leek er even op dat de tenuitvoerlegging nog voorkomen kon worden.
Nu is het definitief zover: Kamiński en zijn voormalige plaatsvervanger, Maciej Wąsik, zitten achter de tralies – op een manier die voorheen alleen bekend was uit Zuid-Amerikaanse bananenrepublieken of laatcommunistische regimes. Opnieuw rijst de vraag: wat is er in Godsnaam aan de hand in Polen?
Iedereen die informatie over deze kwestie zoekt in de leidende Duitse (of Franse) media zal een kwaadaardige verdraaiing van de situatie tegenkomen die ongeëvenaard is: de algemene slogan lijkt te zijn om de situatie terug te brengen tot het verhaal dat de twee politici eerder “legaal” zijn veroordeeld wegens “ambtsmisbruik”, later (om een onbekende reden) illegaal gratie verleend door de PiS-regering en haar president en nu, dankzij de “restitutie” van constitutionele voorwaarden door Tusk, eindelijk hun ‘rechtvaardige’ straf ontvangen.
De realiteit is echter heel anders, en het zou interessant zijn, maar ver buiten het bestek van dit artikel, om na te denken over de mate waarin de verdraaiing van feiten in de reguliere media kan worden toegeschreven aan het opzettelijk misleiden van het lezerspubliek of tot louter onwetendheid.
De situatie wordt kort weergegeven als volgt. Kamiński, die als tiener al een onverbiddelijke en zeer verdienstelijke verzetsstrijder tegen de communistische dictatuur was en wiens eigen kleine politieke organisatie, zoals zoveel anderen, later opging in de PiS, werd in 2001 en 2006 voor het eerst in het parlement gekozen Na ontslag te hebben genomen uit alle politieke mandaten, werd hij benoemd tot organisatorisch vertegenwoordiger van de organisatie die hij had opgericht. De Anticorruptieautoriteit (Centralne Biuro Antykorupcyjne).
In deze hoedanigheid was hij, naast vele andere belangrijke acties tegen de toen welig tierende corruptie in het postcommunistische en ‘wild’ geliberaliseerde Polen, grotendeels verantwoordelijk voor het blootleggen van de ‘Afera gruntowa’, waarin hij de toenmalige minister van Landbouw Andrzej Lepper kon veroordelen voor corruptie. Lepper, een controversiële rechts-populistische politicus en hoofd van een kleine coalitiepartner van de toenmalige (eerste) PiS-regering, was kennelijk betrokken bij een corruptiefraude waarbij hij beloofde landbouwgrond opnieuw tot bouwgrond te verklaren in ruil voor geld via diverse tussenpersonen.
Het team van Kamiński beloofde de verantwoordelijken op heterdaad te betrappen door middel van een geënsceneerde “deal”, en hoewel een vroege waarschuwing ervoor zorgde dat de zaak voortijdig instortte, was de informatie nog steeds voldoende om een proces op gang te brengen dat niet alleen zou leiden tot veroordeling van veel betrokkenen, maar dwong Lepper ook zelfmoord te plegen – en zorgde er tegelijkertijd voor dat de coalitie destijds implodeerde en nieuwe verkiezingen vereiste omdat de regering haar meerderheid had verloren door het wegvallen van de coalitie met Leppers partij. Kamiński daarentegen werd door grote delen van het publiek gevierd als een moedige strijder tegen corruptie in de hoogste regeringskringen en werd door de Gazeta Polska zelfs verkozen tot “Man van het Jaar 2007”.
De nieuwe verkiezingen zorgden echter niet voor een absolute meerderheid voor de PiS, maar brachten eerder de (eerste) links-liberale regering Tusk aan de macht. Hij wilde al af van de invloedrijke en populaire anticorruptiechef Kamiński, omdat hij als sympathisant van de oude regering zijn eigen belangen en die van zijn liberale zakenvrienden had kunnen schaden. Daarom ontsloeg hij hem uit zijn functie en promootte op zijn beurt in 2009 een onderzoek door het Openbaar Ministerie van het district Rzeszów naar vermeend ambtsmisbruik en vervalsing van documenten in verband met de poging tot veroordeling van Lepper. Kamiński werd daarom ontslagen uit de ambtenarij, maar sinds 2011 is hij teruggekeerd naar de Sejm als parlementariër voor PiS. In 2015, helemaal aan het einde van Tusks tweede regeringsperiode, werd Kamiński veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar en een verbod van tien jaar op het bekleden van een openbaar ambt, waartegen hij uiteraard in beroep ging.
Het ontslag van Tusk in hetzelfde jaar en de start van de (tweede) PiS-regering zorgden voor een complete ommekeer: De nieuwe regering Szydło benoemde Kamiński tot coördinator van de geheime dienst, terwijl de nieuwe president Duda hem officieel gratie verleende en dienovereenkomstig alle procedures liet vallen. Natuurlijk beschuldigde een deel van het toenmalige constitutionele hof, dat grotendeels werd gedomineerd door de oppositie, Duda van “het schenden van de grondwet”, omdat de rechtszaak nog niet was afgerond vanwege Kamiński’s beroep en een gratieverlening daarom (nog) irrelevant was. De districtsrechtbank in Warschau negeerde daarom destijds de presidentiële gratie en verwees de zaak naar het Regionale Hof, dat op zijn beurt in 2016 de beslissing van de president bekrachtigde, waarna het Hooggerechtshof in 2017 de uitspraak van het Regionale Hof vernietigde.
Op dit punt in het verslag is het gemakkelijk te begrijpen waarom, met het oog op de duidelijke links-liberale politisering en de algemene kliekvorming van de verschillende rechtbanken, de PiS-regering destijds een alomvattende juridische hervorming initieerde om ervoor te zorgen dat de verschillende rechtbanken regelmatig werden opgefrist in overeenstemming met de politieke meerderheid en om meer transparantie te creëren. Kamiński werd daarnaast in 2019 benoemd tot minister van Binnenlandse Zaken en Bestuurszaken, waardoor hij een sleutelfiguur werd in de concrete uitvoering van de binnenlandse beleidsmaatregelen van de regering.
Het jaar 2023 en de nieuwe regering van Tusk betekenden voorlopig het einde voor PiS, al bleef het de sterkste partij van het land. Kamiński moest in november aftreden als minister van Binnenlandse Zaken; onmiddellijk daarna werd de oude procedure hervat en veroordeelde de districtsrechtbank van Warschau Kamiński op 20 december 2023 tot twee jaar gevangenisstraf en een verbod van vijf jaar om een openbaar ambt te bekleden; nog steeds vanwege vermeend ‘ambtsmisbruik’ toen het corruptieschandaal waarbij voormalig minister Lepper betrokken was, aan het licht kwam.
De volgende dag hief de nieuwe voorzitter van het parlement, Hołownia, terecht de parlementaire immuniteit van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken op, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor zijn arrestatie, waarop president Duda protesteerde en overwoog stappen te ondernemen om bij internationale instellingen een klacht in te dienen tegen de opkomst van politieke arrestaties in Polen. Het Hooggerechtshof en het Constitutionele Hof, waar de afgelopen jaren een deel van het personeel is herschikt als gevolg van de PiS-hervormingen, hebben op hun beurt de beslissing van het gerechtshof in Warschau vernietigd, maar hooggeplaatste vertegenwoordigers van de Tusk-regering betwistten de legitimiteit ervan en daarmee de bindende kracht van hun besluit.
Daarom vaardigde de rechtbank op 8 januari uiteindelijk een officieel arrestatiebevel uit. President Duda bekritiseerde dit besluit omdat hij de geldigheid van zijn gratie uit 2015 bleef handhaven; Premier Tusk dreigde de president vervolgens echter dat hij zichzelf schuldig maakte door ‘criminelen’ gratie te verlenen en dat als hij aan zijn standpunt vasthield, hij zelf de gevolgen daarvan zou kunnen ondervinden – een nauwelijks verholen bedreiging van het staatshoofd en een duidelijke minachting voor het presidentiële gratieverleningsrecht.
Geconfronteerd met de dreiging van arrestatie zochten Kamiński en Wąsik asiel in het presidentiële paleis, waar ze op 9 januari niettemin door de politie werden bezocht, gearresteerd en afgevoerd. Vervolgens moest de gevangenis worden omsingeld door een uitgebreid politiecordon – zoals het geval was bij de publieke televisiezender TVP, die eind december werd bezet en met geweld gesloten door de nieuwe regering – omdat zich talloze boze burgers hadden verzameld om te protesteren tegen de evenementen. Op 10 januari ging Kamiński, voor het eerst sinds zijn anticommunistische verzetsperiode gevangengezet, in hongerstaking, terwijl het presidentiële paleis in het centrum van Warschau werd verlicht met de foto’s van de twee gevangenen als teken van solidariteit. Op de 11e vond er een grote demonstratie plaats tegen het machtsmisbruik van de nieuwe regering Tusk – een situatie die in een Europese democratie al tientallen jaren niet meer heeft bestaan.
Wat moeten we nu van de situatie denken? Er zijn waarschijnlijk twee voor de hand liggende lessen die we kunnen leren.
Aan de ene kant zien we de fundamentele polarisatie van de Poolse samenleving, die in sommige opzichten de weg vooruit zou kunnen wijzen voor de situatie in de westerse democratieën als er een nieuwe Trump-regering of een Le Pen-regering zou komen: de verankering van links-liberale elites in alle sleutelposities en -instellingen zijn zodanig dat een organische en democratische introductie van conservatieve elementen nauwelijks denkbaar is en alleen kan worden bereikt door middel van passende constitutionele hervormingen, die op hun beurt niet alleen de media, de rechterlijke macht en het “maatschappelijk middenveld” in twijfel trekken, maar ook internationale instellingen, die eveneens worden gedomineerd door links-liberalen.
Polen is hier een goed voorbeeld van en zo is hier geleidelijk een soort dubbele staat en legitimiteit ontstaan die in de loop der jaren is gestold en nu een fundamenteel probleem creëert: Niet alleen in de media, maar ook in de rechtbanken en administraties eisen rivaliserende elites een gelijke stem op en kunnen ze verwijzen naar parlementaire of andere beslissingen die tijdens “hun” regeringsperiode zijn genomen, vaak vele jaren geleden, ook al genieten de Poolse “progressieve” elites natuurlijk het onvergelijkbare voordeel van de steun van Brussel en de meerderheid van de West-Europese media en politici. Dit is vooral duidelijk in het rechtssysteem, omdat niet alleen verschillende rechters en instanties elkaar legitimiteit ontzeggen vanwege politieke en persoonlijke rivaliteit, maar de uitspraken, waarvan sommige al jaren geleden zijn gedaan en allang wettelijk bindend zijn geworden, ook met elkaar concurreren.
Donald Tusk probeert deze situatie nu op te lossen met een wreedheid die uniek is in de recente Poolse geschiedenis: waarbij de poging van de PiS-regering, stap voor stap, bestaat uit een geleidelijke opname van conservatieve krachten in het grotendeels door links-liberalen gedomineerde en volledig ondoordringbare personeelsdiversificatieproces. – en de rechterlijke macht, die zich jarenlang heeft voortgesleept en langzaam maar constructief heeft gereageerd op de bezwaren van de EU, gedraagt Tusk zich als een bulldozer en ontzegt eenvoudigweg de autoriteiten die hij vindt – de mediaraad, het constitutioneel hof, de president, enz. – elke legitimiteit. Het gaat duidelijk om het oproepen van een soort institutionele “noodtoestand” die virtueel autoritaire actie dwingt om de rechtsstaat te “herstellen” – een verhaal dat de afgelopen maanden zorgvuldig is voorbereid, niet alleen in de Poolse maar ook in de Duitse pers en dat, naar men mag aannemen, ook is overeengekomen met de EU-instellingen.
De tweede les is dat het onmogelijk is om de ongelijkheid te benadrukken waarmee de gebeurtenissen van de afgelopen jaren in Polen, Duitsland en op EU-niveau zijn beoordeeld. Terwijl de media en politici zelfs de kleinste verbale uitglijder van een PiS-politicus hebben gestileerd als een ernstige zaak voor de hele Poolse en Europese democratie, om nog maar te zwijgen van de verschillende praktische pogingen tot hervorming, worden we nu geconfronteerd met een merkwaardige mengeling van stilte en kwaadaardigheid – stilte, Stilte, omdat er een duidelijke angst is dat het West-Europese publiek twijfels begint te krijgen over de wettigheid van de gebeurtenissen in Polen en, omgekeerd, vraagtekens zet bij het verhaal van Tusk als het stralende licht van de EU en Kaczyński als de aartsketter van de rechtsstaat; Kwaadaardigheid, omdat het niet altijd mogelijk is om hier en daar uiting te geven aan een diepe tevredenheid over het feit dat de conservatieven die acht jaar lang een doorn in het oog waren van meer dan alleen de Poolse linkse liberalen, eindelijk op een brutale manier worden “opgeruimd”.
Slotconclusie: nadat de EU-instellingen van verschillende kanten om een verklaring over de gebeurtenissen waren gevraagd, was het antwoord dat zij in principe geen commentaar geven op de interne aangelegenheden van de lidstaten – een verklaring die alleen als cynisch kan worden beschouwd als je denk aan de jaren van systematische delegitimisering en het in diskrediet brengen van de vorige conservatieve Poolse regering, met talloze uitingen van ‘bezorgdheid’ en nauwelijks verhulde dreigementen door Europese machthebbers en instellingen. Het zal interessant – en vooral zorgwekkend – zijn om te zien tot welke daden deze stille medeplichtigheid de nieuwe regering-Tusk zal aanzetten … en welke lessen de West-Europese elites hieruit zullen trekken in hun omgang met “hun” conservatieven.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Als de EU-NATO-Zio-Neo-Con Bolsjewisten de macht grijpen, doen ze geen half werk: ze elimineren al hun tegenstanders, negeren alle wetten en procedures, en plaatsen hun eigen mannetjes in alle topposities.
Al hun tegenstanders met een kogel in het achterhoofd in een massagraf dumpen, dat durven ze nu nog niet, maar ze zouden het wel graag doen, wanneer ze het wel kunnen.
Maar hoe lang zal dat nog duren?
Ik begrijp gewoon niet dat dit zo maar kan gebeuren of is het schapenvolk daar hetzelfde als hier?
Die zullen daar wel op straat komen.