De Europese economie sterft een pijnlijke dood, zegt de Russische televisie, omdat de bedrijven op zoek zijn naar nieuwe productielocaties en de middenklasse het niet zal overleven.
Het verval van Europa is een treurig schouwspel dat door de Europacorrespondenten van de Russische televisie met een mengeling van ongeloof en afschuw wordt bekeken, schrijft Thomas Röper. In Rusland hoopten velen tot het laatst dat het gezond verstand zou zegevieren in Europa en dat de Europese staten zich in hun eigen belang van de VS zouden emanciperen. Dat is niet gebeurd en de EU-Commissie en de regeringen van de EU-lidstaten leiden momenteel hun economieën – en daarmee de bescheiden welvaart van de mensen – naar het slachthuis in het belang van de VS.
Een jaar geleden waren de berichten van de Europa-correspondenten van de Russische televisie kritisch, maar er was nog hoop dat Europa op tijd zou begrijpen dat loyaliteit aan de Verenigde Staten het einde zou betekenen van de Europese welvaart. Het is nu duidelijk dat dit een illusie was, een naïeve hoop, en rapporten van Russische correspondenten schommelen nu tussen bittere ironie en meelijwekkend ongeloof over wat er in de EU gebeurt. Zo was het ook deze zondag, toen de Russische televisie het verslag van de correspondent liet zien over de politieke gebeurtenissen van de afgelopen week in Europa, dat ik vertaalde.
Begin van de vertaling:
Dagen van toorn in Europa. Vakbonden in de Oude Wereld besloten dit weekend om protesten te organiseren tegen de recordbrekende daling van de levensstandaard. Bijna 100.000 mensen gingen de straat op in Rome omdat ze ontevreden zijn dat de regering niet hen maar het regime van Kiev met geld steunt. De demonstranten riepen op om een einde te maken aan de wapenverkoop aan Oekraïne, die Europa al 20 miljard euro heeft gekost.
In Polen, waar de reële lonen in de EU met 14 procent het meest daalden, kwamen boze demonstranten in het centrum van Warschau bijeen. Demonstranten staken kolenkarren in brand om de aandacht te vestigen op brandstoftekorten, aangezien brandstof voor veel Polen een onbetaalbare luxe is geworden.
Terwijl de politieke situatie in Europa opwarmt, dalen de temperaturen. Na de ongewoon warme oktober kwam het koude weer twee weken te laat. Alle landen die over aardgasopslag beschikken, zijn begonnen met het wegpompen van gas. De prijzen gingen meteen omhoog.
Zowel de bevolking als de bedrijven in Europa krijgen deze winter astronomische elektriciteitsrekeningen. De Duitse regering eist harde bezuinigingsmaatregelen. En de economie maakt zich al op om te vluchten. Tientallen van de grootste Duitse bedrijven beslissen momenteel of ze hun productie willen verplaatsen naar de VS of naar China.
— DissidentNL (@DissidentNl) November 11, 2022
Tegen deze achtergrond stond het bezoek van de Duitse bondskanselier aan Peking, waar hij met Duitse bedrijfsleiders reisde, deze week in het middelpunt van de wereldwijde media-aandacht, ondanks zorgen van Washington, Brussel en zelfs zijn eigen regering. Waarom koos Olaf Scholz, die alle risico’s kende, voor deze opstand? Het verslag van onze correspondent uit Europa zoekt naar antwoorden.
Met al de overvloed aan evenementen in Duitsland, is de belangrijkste vraag waarom Scholz naar China is afgereisd. De officiële gelegenheid was de 50e verjaardag van het aanknopen van diplomatieke betrekkingen. Een dag voor aankomst, dan wachten op de resultaten van de PCR-tests in het pension, dan een twee uur durende ontmoeting met de Chinese president zonder handen te schudden aan een tafel die zo groot was dat hij de “Focus” deed denken aan de Scholz-receptie in Moskou . Al met al was het best fris voor zo’n belangrijk jubileum. Als onderdeel van het antwoord op de vraag over het doel van het bezoek, kan men de versie nemen die in de media circuleert dat Scholz optrad als afgezant van het collectieve Westen, die verondersteld werd enkele fundamentele dingen aan president Xi Jinping over te brengen. Bijvoorbeeld de noodzaak om Rusland onder druk te zetten.
“Ik heb president Xi verteld dat het belangrijk is dat China zijn invloed op Rusland uitoefent. Het gaat om het respecteren van de principes van het VN-Handvest waar we het allemaal over eens zijn – principes zoals de soevereiniteit en territoriale integriteit van elk land, die ook belangrijk zijn voor China”, legt Olaf Scholz uit.
Wat is belangrijk voor de kanselier zelf? Bovenal een grotere opening van de Chinese markt voor Duitse goederen en investeringen. Het standpunt van China hierover werd uiteengezet door de Chinese premier Li Keqiang, die door Xi Jinping de opdracht kreeg om de gezamenlijke persconferentie te houden.
“De betrekkingen tussen China en Duitsland blijven zich op een gezonde en stabiele manier ontwikkelen”, zei de Chinese premier Li Keqiang. “We geloven dat dit een boodschap aan de wereld is dat we samen het multilateralisme zullen verdedigen en de multipolaire wereld zullen steunen, en samen zullen we vrije en eerlijke handel steunen.”
De multipolariteit van de wereld is iets waar de neokoloniale politieke elites van het Westen maar moeilijk mee in het reine kunnen komen, maar het Duitse bedrijfsleven realiseerde zich sneller dat het zich in een situatie bevindt waarin het simpelweg onmogelijk is om zich niet aan de nieuwe regels conformeren.
De kanselier werd op zijn reis vergezeld door de hoofden van tientallen vooraanstaande Duitse bedrijven en banken: Volkswagen, Deutsche Bank, BASF, BMW, Siemens, Adidas. Voor een deel zou je kunnen zeggen dat het niet Scholz was die hen naar Peking sleepte, maar dat ze Scholz sleepten.
“De VS en de EU overwegen om China exportbeperkingen op te leggen. Bondgenoten werken samen aan de exportbeperkingen van Moskou en de regering van president Joe Biden onderzoekt vergelijkbare methoden voor het delen van inlichtingen en de coördinatie van de handhaving om haar eigen bilaterale exportbeperkingen voor China aan te scherpen”, meldt Bloomberg.
Het aantal vaste punten voor de Duitse economische groei is snel aan het verdwijnen. En China kan binnenkort ook met sancties worden geconfronteerd – nog een paar strikken om de nek van de Europese economie zodat deze sneller stikt. Wat haar nu overkomt is geen doodsangst, maar de pijnlijke dood is in volle gang. Industriële reuzen – Duitse chemie- en automobielconcerns – zijn van plan nieuwe productiefaciliteiten in de VS en China te openen en in hun eigen land te sluiten omdat het daar niet langer winstgevend is.
“Inflatie stopt niet, alles wordt duurder en duurder. Ik zeg je, dit jaar zal broccoli het perfecte kerstcadeau zijn als dit zo doorgaat”, grapte de presentator van Today.
Hoewel Duitsland in het midden van het peloton zit met een inflatie van 10,5 procent, heeft het in 70 jaar niet zo’n inflatie gezien, en iedereen zegt dat het alleen maar zal blijven stijgen. De kanselier probeert te sussen, maar die geruststelling zal waarschijnlijk alleen maar meer angst aanjagen:
“Het is heel belangrijk dat we de burgers steunen in het licht van de enorme prijsstijgingen. Dat doen we met 200 miljard euro, die we uitsluitend gebruiken om de prijzen voor elektriciteit, gas en stadsverwarming te subsidiëren. Wat wel duidelijk is, is dat dit de prijzen niet terug zal brengen naar het niveau van voor de agressieve oorlog van Rusland tegen Oekraïne. Maar de stijging zal niet zo groot zijn als wat sommige mensen als rekeningen hebben ontvangen.”
Niemand heeft de 200 miljard euro gezien waar Scholz het over heeft – ze zijn er nog niet omdat de zevenjarige staatsobligaties, waarmee het geld moet worden opgehaald, steeds slechter lopen. Desalniettemin is de regering van plan om de gasrekeningen van december uit de staatsbegroting te betalen en vanaf 1 februari de zogenaamde “gasrem” in te voeren, dat wil zeggen 80 procent van het huishoudelijke verbruik en 70 procent van het industriële verbruik te subsidiëren. Maar dit zijn tot nu toe alleen beloften, terwijl de bevolking de tarieven voor 2023 in handen heeft.
Sinds deze week krijgen huurders brieven van huiseigenaren waarin staat dat de stookkosten volgend jaar met nog eens 212 procent zullen stijgen. Met andere woorden, als een gemiddeld Duits gezin dat in een Berlijnse wijk woont er vroeger 1.300 euro per jaar aan uitgaf, is het nu 4.000. Als waardevolle tip wordt aanbevolen om de kamertemperatuur te verlagen. Elke graad bespaart 235 euro. Misschien zou dat voor iemand een oplossing zijn, maar er komt nog een rekening voor elektriciteit waar nog eens 3.000 of 4.000 euro op staat. Met andere woorden, een gemiddeld huishouden zou twee maanden inkomen opzij moeten zetten om de nutsvoorzieningen te betalen.
De regering biedt troost dat gasopslagfaciliteiten voor 95 procent vol zijn en de prijs van gas aanzienlijk is gedaald sinds de zomerpieken, maar de prijs zal weer stijgen naarmate meer gas wordt onttrokken en de nog steeds slapende Chinese economie wakker wordt. Dan kan geen gasrem, ook niet in Duitsland, voorkomen dat de economie in een moeras van achterstanden en bedrijfsfaillissementen terechtkomt.
In die zin heeft de reis van Duitse ondernemers naar Peking, wat Scholz ook in gedachten had, misschien zelfs iets te maken met een verlangen om de nieuwe plek onder de zon beter te leren kennen. Voor bedrijven is er geen cruciaal verschil tussen Beieren, Guangdong of Oklahoma; ze gaan waar de winst hoger is. Voor politici is er een verschil.
“Met het oog op de ontwikkeling van China moeten we samenwerken om herhaling van de fouten uit het verleden in het Ruslandbeleid te voorkomen”, eiste Annalena Baerbock, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken in Münster. “Het is belangrijk om te begrijpen en te beseffen dat China de afgelopen jaren is veranderd. China is niet alleen een partner geworden in internationale zaken, maar ook een concurrent en een veel sterkere tegenstander in internationale ordekwesties.”
De reis van Scholz naar China en de bedrijven waarmee hij daarheen reisde, zijn de facto in tegenspraak met de richtlijnen van Washington, die de Groenen in Duitsland moeten handhaven. Immers, zelfs de bondskanselier pleitte ooit voor het terugtrekken van Amerikaanse bases uit Duitsland, maar is nu transatlantisch tot in de kern geworden, alleen moet hij nu weer manoeuvreren en de resterende eieren in verschillende manden proberen te leggen.
Met de Groenen is het veel eenvoudiger: een paar decennia geleden zagen Amerikanen nuttige mogelijkheden in hen en maakten ze lobbyisten namens en ten gunste van de VS voor de deïndustrialisatie van Europa. Baerbock heeft geprobeerd ervoor te zorgen dat Scholz wordt gezien als een vijandige parlementariër in Peking.
“Er liggen 7.700 kilometers tussen Scholz en Baerbock en politieke kilte over de onderwerpen Rusland, China en Oekraïne. Toen Scholz op weg ging, had Baerbock hem al verteld wat hij moest doen en wat hij mocht doen. Publiekelijk. Ons beleid ten aanzien van China moet veranderen. Wat bedoeld wordt is zijn, Scholz’s beleid. Scholz en Baerbock vechten al maanden over de buitenlandse politiek. Baerbock wil al lang tanks leveren aan Oekraïne, Scholz wijst dit af. Toen de kanselier zijn zegen gaf aan de verkoop van een deel van de haven van Hamburg aan Xi Jinping, heeft Baerbock de deal via de officiële kanalen uitdagend bekritiseerd”, aldus een artikel in de krant Bild.
Met de goedgekeurde verkoop van het belang in de haven van Hamburg aan het Chinese bedrijf COSCO, wilde Scholz een gunstige achtergrond creëren voor zijn aanstaande bezoek, daarom stuurde het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken een protestnota naar de Bondskanselarij.
Tegelijkertijd begint het ministerie van Economische Zaken, onder leiding van Robert Habeck, ook een groene activist, de verkoop van de microchipfabriek in Düsseldorf aan Chinese investeerders af te remmen. De goedkeuring van deze overeenkomst door de bondskanselier werd deze week verwacht.
De Groenen konden niet zomaar met hun mond dicht en hun handen gevouwen zitten toen “Dear Tony” – de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken – arriveerde. Aan het einde van de week ontving Baerbock haar collega’s uit de G7-landen. Het evenement was niet sensationeel. Er waren maar twee dingen: ten eerste herinnerde EU-hoofddiplomaat Josep Borrell zich de parels van Goebbels’ propaganda. Alleen haalde hij de namen van de generaals door elkaar.
“De winter komt eraan. En Poetin wacht op generaal Winter om het Russische leger te komen steunen‘, zei Josep Borrel, de hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid.
De generaal heette geen Winter, het was Frost – hoewel de betekenis hetzelfde is.
Ten tweede verzamelde Baerbock haar collega’s in Münster. Niet voor niets: in 1648 eindigde hier de Dertigjarige Oorlog, die door sommige historici de “Nul” Wereldoorlog wordt genoemd vanwege de omvang ervan. En de ministers spraken in het stadhuis, in de zaal waar de beroemde Vrede van Westfalen werd ondertekend, die een einde maakte aan het wrede bloedvergieten. Blinken was gewaarschuwd zodat hij iets zieligs kon zeggen:
“De Vrede van Westfalen heeft de fundamentele principes van internationale betrekkingen vastgelegd, precies de principes die Rusland vandaag betwist in relatie tot Oekraïne, namelijk territoriale integriteit en de soevereiniteit van naties.”
Alleen een goed voorbereid publiek kan naar zoiets van een Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken luisteren zonder te glimlachen. En niet alleen de deelnemers aan de bijeenkomst waren goed voorbereid, maar ook de muren van de zaal. Een kruis uit 1540 dat talloze oorlogen en invasies heeft overleefd, was verwijderd. Baerbock zegt dat zij niet weet wie het gedaan heeft.
Maar wie het ook deed, deed het juiste. Zo hoefden ze niet te zondigen onder het kruis.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/11/06/berlijn-gaat-naar-beijing-the-real-deal/
