Poetin is niet afhankelijk van de Russische elite, politieke partijen, oligarchische kartels, sociale bewegingen, instellingen en alle bestuurlijke instanties van Rusland. Ze zijn allemaal van hem afhankelijk. Hij is echter zeker afhankelijk van de geopolitiek, de mensen en de beschaving, schrijft Alexander Dugin.

Politieke trends in het eerste jaar van de Speciale Militaire Operatie (SMO)

De analyse van politieke transformaties binnen Rusland tijdens de SMO-periode is vrij duidelijk. Na aanvankelijke fluctuaties – opmars/terugtrekking – is er zowel in de strijd zelf als in de binnenlandse politiek een gestage en gemakkelijk verifieerbare trend ontstaan. Het verband tussen de militaire campagne in Oekraïne en de nieuwe Russische gebieden en de binnenlandse politieke processen in Rusland zelf is evident. Hoewel dit nauwelijks past in het al te scherpe contrast van ‘loyaliteit/verraad’ dat wordt weerspiegeld in het beeld van ‘opmars/terugtrekking’, is er wel degelijk een direct verband tussen de gebeurtenissen aan de fronten en de mate en intensiteit van patriottisme in staat en samenleving. We moeten inderdaad met grote omzichtigheid spreken van verraders in de volle zin van het woord in de leiding van de Russische Federatie, en alleen als we iets zeker weten, niet als we er alleen maar bepaalde vermoedens over hebben. In oorlogstijd wordt niet met dergelijke etiketten gegooid.

Te oordelen naar de lekken in het Pentagon is de vijand te goed op de hoogte van de stand van zaken in de Russische legerleiding zelf om hier duidelijkheid te scheppen. Daar zouden andere structuren die verantwoordelijk zijn voor contraspionage voor moeten zorgen. Het zou passender zijn als we de directe verraders uit de vergelijking schrappen, althans in deze analyse van de situatie. Natuurlijk zijn er de machthebbers, vooral de directe volgelingen van Gorbatsjov-Jeltsin koers van onvoorwaardelijke toenadering tot het Westen, die koste wat het kost een einde aan de oorlog willen maken. Maar ze kunnen er niet rechtstreeks over praten, en als ze openlijk iets in die richting ondernemen, zullen de gevolgen behoorlijk hard zijn. Alle verantwoordelijke autoriteiten zijn zich er terdege van bewust dat het simpelweg onmogelijk is om de SMO in de huidige staat te stoppen. Daar zijn verschillende redenen voor. Het Westen is fel tegen het stoppen ervan, en het regime in Kiev zal het zien als onze capitulatie. Bovendien zal het door de samenleving worden gezien als een volledige in diskrediet brengen van de autoriteiten, en het politieke systeem zal gewoon instorten. Daarom zou onder deze omstandigheden alleen een verrader, een vijand van Rusland – van het volk en de staat – vrede willen.

Het proces van patriottisering in de samenleving verloopt echter uiterst traag; net zo langzaam als onze opmars naar het Westen vordert. Er is een verbazingwekkend verband: het begin van de SMO – een golf van patriottisme, dan pogingen tot terugtrekking – vertraagde mobilisatie, dan een algemene terugtocht – dan een PR-verschuiving, dan een doorbraak (de opname van vier nieuwe gebieden in Rusland, mobilisatie, de aanstelling van Surovikin) en ten slotte de stabilisatie van de situatie. Dus na een periode van aarzeling, vertragingen en zelfs terugtrekking, hebben we na meer dan een jaar van de SMO een gestage vector van consistent, zij het nog steeds extreem traag, ingetogen patriottisme bereikt.

Na het begin van de SMO begon de derde fase: een echte patriottische wending – van de soevereiniteit van de staat naar de soevereiniteit van de beschaving.

In de nabije toekomst staat Rusland klaarblijkelijk voor een serieuze test – een tegenoffensief van het regime in Kiev in één of meerdere richtingen tegelijk. En natuurlijk zal er binnen de patriottische stroming waarschijnlijk een symmetrische aanval op Rusland zelf plaatsvinden. Zodra we de aanval hebben weerstaan ​​en afgeslagen, zal het proces van patriottisering van de samenleving en alomvattende ideologische en politieke hervormingen in een ander tempo aan kracht winnen. Het is waarschijnlijk dat ons eigen offensief tegen de vijand op een vergelijkbare manier zal versnellen. Bijgevolg zal in het beslissende jaar 2023 het beeld van onze toekomst worden bepaald: wat Rusland zou moeten zijn in de volgende wending van zijn historische bestaan.

Stadia van de moderne Russische geschiedenis: van kolonie tot grootmacht

De Russische Federatie verrees in 1991 uit de ruïnes van een grootmacht. In het eerste decennium werd het land onder buitenlandse controle geplaatst en begon een volledige ineenstorting. De ergste elementen – plunderaars, verraders, agenten van westerse invloed, gewoonlijk ‘liberalen’ genoemd – kwamen aan de macht. Dit is de eerste fase van de recente geschiedenis van Rusland.

Poetin, die in 2000 aan de macht kwam, vertraagde het desintegratieproces en drong steeds meer aan op soevereiniteit. Hij liet om de een of andere reden de belangrijkste kern van de elite van de jaren negentig op zijn plaats en verwijderde alleen de uiterst walgelijke en lompe individuen. De 23 jaar van het bewind van Poetin vóór de SMO vormden de tweede fase.

Na het begin van de SMO begon de derde fase: een echte patriottische wending – van de soevereiniteit van de staat naar de soevereiniteit van de beschaving. Poetin heeft deze koers uitgestippeld, maar hij moet zich nog volledig ontvouwen. Het zal volwassen worden en uiteindelijk zegevieren nadat een waarschijnlijke tegenaanval door Kiev is afgeslagen. Op dit punt zullen de elites onvermijdelijk worden gezuiverd en vervangen – echte helden zullen van het front komen en natuurlijk de liberale, corrupte kern vervangen.

Poetins koers en objectieve factoren: geopolitiek, samenleving, beschaving

Veel waarnemers hebben de indruk dat zowel de oriëntatie op staatssoevereiniteit vanaf het begin van Poetins bewind als de door hem geschetste oriëntatie op het bevestigen van de identiteit van de Russische Euraziatische beschaving na het begin van de SMO uitsluitend beslissingen waren van Poetin zelf, Poetin als individu. Zijn besluit werd gesteund door de samenleving, door de meerderheid, en de elite had geen andere keuze dan de president te volgen. Sommigen vluchtten, anderen lagen op de loer in de hoop de catastrofe te overleven en terug te keren naar het vertrouwde algoritme, maar de meerderheid accepteerde de voorwaarden en uitte – sommigen luider en duidelijker, anderen gedempter en verwarder – hun loyaliteit aan de nieuwe koers.

Deze personificatie van het SMO-besluit heeft geleid tot een reeks politieke standpunten – zowel binnen als buiten Rusland zelf. Als SMO=Poetin, dan kan alles opnieuw gemaakt worden na Poetin. En de absolute macht van Poetin is zodanig dat alleen hij beslist wanneer de tijd ‘na Poetin’ aanbreekt – hij kan ‘onbeperkt’ aan de macht blijven; de mensen en de samenleving zullen hem steunen. Hij kan echter ook de macht afstaan ​​– en aan wie hij wil. Hij is geheel vrij om te doen wat hij denkt dat goed is. Die absolute soevereiniteit van de opperste heerser genereert een cirkel van hoop voor de vijand die met het “post-Poetin”-tijdperk wordt geassocieerd, en intern – onder de Russische elites zelf – voedt het ook de verwachtingen, waarin iedereen zijn eigen belangen inbrengt.

Op dit punt moeten enkele aanpassingen worden gemaakt. Ja, Poetin is absoluut en oneindig vrij wat betreft het politieke systeem van Rusland. Hij is van niemand afhankelijk en heeft alle macht in zijn handen geconcentreerd. Maar hij is niet vrij van de wetten van de geopolitiek en in het bijzonder van de strategie van het Westen, dat wanhopig probeert de unipolariteit in stand te houden en Rusland zijn status als pool van de multipolaire wereld te ontnemen; evenals uit de structuur van verwachtingen en waarden van de brede massa van het volk, en uit de beschavingslogica van de Russische geschiedenis zelf.

Zodra Poetin Dostojevski of Ilyin citeert of iets neutraals en positiefs zegt over Stalin terwijl hij het Westen scherp bekritiseert – en zelfs zo ver gaat te beweren dat het een ‘satanische beschaving’ is – verschijnt hij als een legitieme schakel in de keten van grote heersers van de Russische wereld.

Precies om die reden voert Poetin het soort buitenlands beleid dat hij voert, waarbij hij de druk van het geopolitieke Atlanticisme (NAVO, het collectieve Westen) symmetrisch beantwoordt met een Euraziatische geopolitiek. Dit is het eerste. Hier heeft hij niet de volledige macht; hij vecht wanhopig voor Rusland om slechts een van de polen van de multipolaire wereld te zijn en niet een nieuwe hegemonie. Maar zelfs dit wordt door het Westen ontkend, wat de consolidatie van de NAVO-landen (met uitzondering van Hongarije en Turkije) tegen Rusland in de Oekraïne-oorlog verklaart. En hier is het niets persoonlijks: geopolitiek is niet uitgevonden door Poetin; hij staat aan het hoofd van Heartland, de kiemcel van de landbeschaving, Eurazië, en is verplicht deze logica te volgen. Pogingen om te buigen voor het Atlanticisme, zoals we zagen in de jaren negentig tijdens het Jeltsin-tijdperk, zouden alleen maar leiden tot een verdere desintegratie van Rusland. Daarom heeft de Russische staat, die een subject van de geopolitiek wil zijn en niet het object ervan, eenvoudigweg geen andere keuze dan de confrontatie met het Westen aan te gaan. Poetin heeft dit al zo lang mogelijk uitgesteld en is er pas op het allerlaatste moment openlijk in gestapt. Hij heeft niet de beslissing genomen om een ​​SMO te starten; Rusland werd hiertoe gedwongen door het gedrag van het Westen.

Ten tweede: Poetin is niet vrij van de steun van het volk. Hij heeft de macht zo goed vastgehouden juist omdat zijn regeringslijn – althans op het gebied van soevereiniteit en patriottisme – volledig samenvalt met de belangrijkste prioriteiten en wensen van de grote massa van het volk. Ja, het volk wilde ook sociale rechtvaardigheid, maar in vergelijking met Jeltsin, waar rechtvaardigheid noch patriottisme bestond, was er over het algemeen genoeg patriottisme. Poetin berekende terecht en heel rationeel dat het vertrouwen in de brede massa hem onvoorwaardelijke steun zou geven en hem de handen zou b inden in de binnenlandse politiek. Vertrouwen in de liberalen, d.w.z. in de stedelijke (vooral grootstedelijke) westers georiënteerde bevolking en de oligarchie, zou hem daarentegen volledig afhankelijk maken van rivaliserende groepen, lobby’s, politieke segmenten en uiteindelijk het Westen. Het volk daarentegen eist niemand in het bijzonder. Maar ze eisen terecht van Poetin dat hij de onafhankelijkheid en grootsheid van Rusland herstelt. En dat is wat Poetin doet.

Dus hoewel Poetin over aanzienlijke macht beschikt, wordt hij nog steeds beperkt door geopolitieke krachten, de verwachtingen van de mensen en het historische en beschavingstraject van Rusland. Zijn beslissingen worden niet in een vacuüm genomen en daarom moet elke analyse van de huidige situatie en het toekomstige traject van Rusland rekening houden met deze objectieve factoren die de acties van Poetin vormgeven en beperken. Het idee dat alleen Poetin verantwoordelijk is voor de huidige koers van Rusland gaat voorbij aan het complexe samenspel van factoren die de politiek en het buitenlands beleid van het land beïnvloeden.

Ten derde regeert Poetin niet in een vacuüm, maar binnen de context van de logica van de Russische geschiedenis. Dit suggereert dat Rusland een onafhankelijke beschaving is, geen deel van de westerse wereld, iets waar Poetin het gedeeltelijk mee eens was aan het begin van zijn heerschappij. De conservatieve denkers van het tsaristische Rusland, van de slavofielen en Tyutchev tot de ideologen van de zilveren eeuw en de bolsjewieken zelf, hebben zich altijd – zowel ter rechter- als ter linkerzijde, om verschillende redenen, maar zonder uitzondering – tegen Rusland tegenover het Westen verzet. De conservatieven drongen aan op het onderscheidende karakter van de Russische identiteit, terwijl de bolsjewieken vasthielden aan de tegenstrijdigheden van de twee onverenigbare sociaal-economische systemen. Zodra Poetin Dostojevski of Ilyin citeert of iets neutraals en positiefs zegt over Stalin terwijl hij het Westen scherp bekritiseert – en zelfs zo ver gaat te beweren dat het een ‘satanische beschaving’ is – verschijnt hij als een legitieme schakel in de keten van grote heersers van de Russische wereld. Pogingen om een ​​alternatief – prowesters, liberaal – beleid op te bouwen, leiden tot diepe haat onder de bevolking, wat we zien in de publieke houding tegenover Gorbatsjov en Jeltsin.

Poetin is niet afhankelijk van de Russische elite, de politieke partijen, de oligarchische kartels, de sociale bewegingen, de instellingen en alle bestuurlijke instanties in Rusland. Ze zijn allemaal van hem afhankelijk. Hij is echter beslist afhankelijk van de geopolitiek, de mensen en de beschaving. En hij sluit volledig aan bij hun verwachtingen, hun logica en de onderliggende structuren.

Post-Poetin

Tegen deze achtergrond krijgt de toekomsthorizon, die gewoonlijk ‘post-Poetin’ wordt genoemd, heel andere trekken. De status van Poetin is – juist vanwege de afstemming op de drie kritische factoren en op basis van de reële stappen die hij heeft gezet en de reële resultaten die hij heeft bereikt – vrijwel onwrikbaar. Hij is zo in overeenstemming met deze objectieve parameters dat hij er zelf gedeeltelijk vrij van is. Het geval van ‘gerechtigheid’, dat zelfs onder Poetin duidelijk ontbreekt, spreekt boekdelen – mensen zijn bereid om er een oogje voor dicht te knijpen (zelfs als het hen pijn doet) met het oog op andere belangrijke aspecten van Poetins bewind. Zelfs tegenover het Westen kan Poetin de hitte van de vijandigheid kalibreren omdat het publiek hem vertrouwt en hij zijn patriottisme niet telkens hoeft te bewijzen – niemand twijfelt er nog aan.

Met “post-Poetin” – en met elke opvolger – zal dit echter niet het geval zijn. Poetins macht is voldoende om iedereen in toom te houden. Dit wordt door iedereen aanvaard. Maar verder zal de figuur van deze “post-Poetin” veel minder vrijheid van handelen hebben dan Poetin zelf.

Tegelijkertijd is het absoluut ondenkbaar dat de hypothetische opvolger – wie dat ook moge zijn – zal proberen af te wijken van de geopolitieke koers, het patriottisme en de beschavingsidentiteit van Rusland. Het is Poetin die in dit opzicht nog enigszins vrij is. Zijn opvolger zal echter helemaal niet vrij zijn. Zodra hij ook maar een lichte ontspanning in deze richting laat zien, zal zijn positie onmiddellijk worden verzwakt, zijn legitimiteit zal worden aangetast, en natuurlijk zullen naast hem die figuren en krachten opduiken die meer overeenkomen met historische uitdagingen dan een aarzelende opvolger. De ‘post-Poetin’ zal zich moeten bewijzen als een waardige opvolger van Poetin en legitimiteit moeten verwerven op het gebied van geopolitiek, patriottisme (ditmaal met inbegrip van sociale rechtvaardigheid) en de heropleving van de Russische wereld. Poetin heeft zijn oorlogen gewonnen of beslissend begonnen. ‘Post-Poetin’ daarentegen heeft dat nog niet gedaan. De opvolger zal dus niet alleen een volwaardig Euraziatisch geopoliticus moeten worden, maar ook de oorlog met het collectieve Westen in Oekraïne resoluut en tegen elke prijs zo winnen dat niemand aan de overwinning kan twijfelen. Poetin kan theoretisch ergens stoppen (hoewel het onwaarschijnlijk is dat het Westen hem dat zal toestaan), maar zijn opvolger zal niet kunnen stoppen voor de grens met Polen.

Het enige wat hij kan doen is oorlog voeren met het Westen tot de overwinning en de patriottische hervormingen niet vertragen maar versnellen – misschien niet op de zachte Poetin-achtige maar op de harde Prigozhin-achtige manier.

Hetzelfde geldt voor het volk. Zij accepteren Poetin. De ‘post-Poetin’ zal deze acceptatie moeten verdienen. En daarbij ontkomt hij er niet aan om enkele consequente stappen te zetten in de richting van sociale rechtvaardigheid. De invloed van het grootkapitaal, de oligarchen en het kapitalisme in het algemeen stuit de Russen tegen de borst. Poetin kan dat vergeven, maar waarom zou zijn opvolger dat doen? Niet alleen patriottisme, maar sociaal georiënteerd patriottisme is wat ‘post-Poetin’ nodig zal hebben. En hier zal hij de standaard niet alleen moeten handhaven, maar zelfs hoger moeten leggen. En dat betekent dat hij het partijstelsel en de regeringsstructuren zal moeten hervormen. Overal zullen patriotten, en vooral degenen die door de smeltkroes van een rechtvaardige bevrijdingsoorlog – echt een patriottische oorlog – zijn gegaan, de topposities overnemen. Een volledige rotatie van de ‘post-Poetin’-elite zal onder geen enkele omstandigheid plaatsvinden.

Eindelijk de Russische beschaving. De 23 jaar van het bewind van Poetin waren gericht op het versterken van Rusland als soevereine staat. Tegelijkertijd gaf Poetin – vooral in het begin – toe dat deze Russische soevereiniteit verdedigd en versterkt kan worden binnen het kader van een gemeenschappelijke West-Europese beschaving – ‘van Lissabon tot Vladivostok’ – met de concepten van de westerse beschaving – kapitalisme, liberale democratie , de mensenrechtenideologie, technologische vooruitgang, internationale arbeidsdeling, digitalisering, naleving van internationaal recht, enz. Gaandeweg werd duidelijk dat dit niet het geval was, en pas na de start van de SMO begonnen zijn toespraken woorden te bevatten over De Russische beschaving en haar fundamentele waardeverschillen met het moderne Westen. Decreet 809 over staatsbeleid ter bescherming van traditionele waarden werd ondertekend, en de nieuwe versie van het concept van het buitenlands beleid presenteerde Rusland niet alleen als een pool van een multipolaire wereld, maar ook als een geheel andere beschaving, verschillend van zowel het Westen als het Oosten. Dit is de Russische wereld, en die wordt in dit concept expliciet genoemd.

‘Post-Poetin’ kan niet eens terugkeren naar de formule van een soevereine staat, zo groot is de omvang van het conflict met het collectieve Westen vandaag de dag en de golf van Russofobie daar. De weg naar een verenigd Europa van Lissabon naar Vladivostok is – in ieder geval tot een revolutionaire verandering in Europa zelf – afgesneden. De opvolger van Poetin zal gewoon nog een stap verder moeten gaan in deze richting. Dit vereist een culturele reset onder de vlag van de Russische Logos. Vanaf nu wordt het nog moeilijker.

Hieruit kunnen we een paradoxale conclusie trekken. Zolang Poetin in Rusland aan de macht is, blijft een soort overeenkomst met het Westen mogelijk die de patriottische processen in de politiek en de ideologie afremt. Het Westen beseft helemaal niet dat de enige persoon met wie het nog mogelijk is betrekkingen op te bouwen Poetin zelf is. Het waanidee om hem te elimineren, te vernietigen, getuigt van het verlies van de collectieve realiteitszin in het Westen. Met “post-Poetin” – dat is degene met wie niet te onderhandelen valt. Hij – wie hij ook mag zijn – zal daartoe geen mandaat en geen macht hebben. Het enige wat hij kan doen is oorlog voeren met het Westen tot de overwinning en de patriottische hervormingen niet vertragen maar versnellen – misschien niet op de zachte Poetin-achtige manier maar op de harde Prigozjin-achtige manier.

Wie Poetin ook als zijn opvolger aanwijst – en hij kan absoluut iedereen benoemen – deze ‘iedereen’ zal onmiddellijk niet alleen de taal van het patriottisme moeten aannemen, maar ook de taal van het ultrapatriottisme. En er zal niet veel tijd over zijn om zo’n taal te leren, hoogstwaarschijnlijk zal er helemaal geen tijd voor zijn. Hieruit ontstaat een bepaald patroon. Hoogstwaarschijnlijk zal ‘post-Poetin’ degene zijn die dit nieuwe besturingssysteem al beheerst: Euraziatische geopolitiek, consistent machtspatriottisme (met een linkse oriëntatie in de economie) en de oorspronkelijke Russische beschaving, de Russische Logos.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/10/11/de-speciale-militaire-operatie-en-de-verandering-van-de-wereldorde-alexander-doegin/