Regime Change in Syrië: een nieuwe stap richting ‘Groot-Israël’

“Want zij hebben wind gezaaid,
en zij zullen storm oogsten.”
-Hosea 8:7

De val van de Assad-regering in Syrië zal zeker met grote tevredenheid worden begroet in Jeruzalem en Washington. Beide hoofdsteden van het Zionistische Co-Dominium hebben de Assads lange tijd gezien als Saddam Hoessein in Irak en Muammar Kadhafi in Libië. Ze waren allemaal obstakels voor Israëls plannen in de regio, schrijft Alan Sabrosky.

Alle drie waren ook doelwitten van dat duistere beleid van “regime change” dat in de VS werd benadrukt na 9/11, net als vier andere landen in de regio. Nu is de laatste van de drie gevallen, zij het veel later dan de overwegend Joodse neoconservatieve “chicken hawks” (zo genoemd omdat ze allemaal oorlog bepleitten, maar er maar weinigen ooit in uniform dienden) in 2001 hadden verwacht.

Wat was de oorzaak van de ineenstorting?

Interne dynamiek binnen Syrië speelde zeker een rol, maar ik zal me hier richten op de externe factoren. Een belangrijke reden was de aanhoudende druk en aanzienlijke middelen die werden gestoken in de verschillende milities en jihadisten die het regime van Syrië probeerden omver te werpen. Geld praat, en het sprak hier heel luid. Dat gold ook voor de frequente Israëlische lucht- en artillerieaanvallen op Syrië. Beschermd door de VS konden Russische troepen in Syrië weinig doen voor hun bondgenoot.

Ook de numeriek kleine maar politiek significante, open-ended Amerikaanse militaire aanwezigheid op de grond in Syrië had zijn eigen impact. Net als de beperkte maar strategisch significante directe militaire aanvallen door de VS en andere NAVO-landen op Syrische regeringstroepen en -installaties. Imago is belangrijk, en hier was het van groot belang.

Assad van Syrië kon daar nooit aan tippen. Alleen Rusland (in zeer beperkte mate) en Iran (in nog mindere mate) deden echt veel. Maar Rusland is verwikkeld in de Oekraïense “tar baby” en Iran dekt zijn weddenschappen af ​​in afwachting van Amerika’s eigen “regime change.” Een schaarste aan sterke, redelijk betrouwbare bondgenoten telt ook, en dat telde hier, maar niet op een goede manier.

Ten tweede verloor Syrië de informatie- en propagandaoorlog, op een zeer grote en zeer beslissende manier. De door Joden gedomineerde media in de VS en het grootste deel van Europa zorgden ervoor dat vrijwel elke bewering, hoe belachelijk ook, van de jihadisten en andere anti-overheidselementen in Syrië werd behandeld als de waarheid van het evangelie. Weinigen in de traditionele media betwistten hun beweringen, hoewel velen dat wel deden in de alternatieve media en op sociale mediaplatforms.

Het was niet genoeg. Israël kan Gaza uit elkaar scheuren en tienduizenden burgers doden, maar elke kritiek op zijn zeer reële oorlogsmisdaden wordt bijna universeel in de media en westerse hoofdsteden veroordeeld als “kwaadaardig antisemitisme” dat onderdrukt en bestraft moet worden. Die kritiek was helemaal niet van dien aard, maar het toont de uitzonderlijke mate van Joodse invloed in het Westen aan. Het onderstreept ook de juistheid van het axioma dat “de waarheid het eerste slachtoffer is van oorlog”, tenminste wanneer Israël of zijn belangen erbij betrokken zijn.

Ten derde moet worden opgemerkt dat opstandige milities en lokale jihadisten de Syrische regeringstroepen hebben aangedaan wat de door de VS gesteunde mujaheddin de Afghaanse regering en hun Sovjetbondgenoten hebben aangedaan, en later de Taliban (de operationele afstammelingen van de oorspronkelijke mujaheddin) een andere Afghaanse regering en haar Amerikaanse beschermheer. Het lijkt erop dat lokale regeringen het heel moeilijk hebben om stand te houden tegen opstandelingen die een extern toevluchtsoord, externe hulp of beide hebben.

In alle drie de hierboven genoemde gevallen hadden de opstandelingen beide. In Syrië moesten de regeringstroepen ook afrekenen met directe militaire aanvallen van Israël, de VS en andere NAVO-landen. Wat het voor hen moeilijker maakte, was dat ze deze externe krachten in feite met één hand stevig op hun rug gebonden bestreden.

Behalve ter verdediging konden de Syrische regeringstroepen alleen af ​​en toe artilleriegevechten aangaan met de Israëliërs, maar niet op luchtaanvallen reageren. De Russen konden hen ook niet helpen, behalve ter verdediging. Elke poging om direct te reageren op Amerikaanse, Israëlische of andere aanvallen betekende een directe confrontatie met de VS, Israël gedekt door zijn Amerikaanse marionet, of de NAVO. De Syriërs konden dit niet alleen doen, en Syrië was voor Rusland gewoonweg niet genoeg waard om dat soort confrontaties te riskeren.

Reflecties

Het zal nog wel even duren voordat de implicaties van dit alles duidelijker worden (misschien zou “minder vaag” nauwkeuriger zijn). Ik verwacht dat de huidige Syrische regeringsfunctionarissen en hoge militaire commandanten zich afvragen of ze volgende week nog in leven zijn. Ik ben geen specialist op het gebied van Syrische aangelegenheden, maar de historische staat van dienst in deze situaties zou hen niet geruststellen.

Ik verwacht echter dat een belangrijke overweging van de winnaars de rol zal zijn die hun buitenlandse beschermheren voor hen in gedachten hebben. Willen we dat de nieuwe Syrische regering een tweede Egypte wordt, althans voor zover het Israël betreft? Of is het iets anders?

Wat het ook is, opstandelingen – zelfs zwaar geïnfiltreerde – hebben laten zien dat ze buitengewoon moeilijk te voorspellen of te controleren zijn, of zelfs te beïnvloeden, als ze eenmaal aan de macht zijn. Bedenk dat de mensen die de VS bewapende om de Sovjets in Afghanistan te bestrijden, veranderden in een Taliban die een aantal van die wapens en technieken gebruikte om nog een vernederende Amerikaanse mislukking te forceren.

De Israëlische ervaring met deze dingen is nog problematischer. In de jaren 80 werd mij door een hoge Israëlische officier verteld dat ze met succes elke Arabische regering en beweging hadden geïnfiltreerd , waarbij ze voornamelijk op Sefardische Joden vertrouwden. Dus toen Israël in de jaren 80 Hamas oprichtte als tegenwicht tegen de PLO, denk ik dat ze dachten dat ze een goede deal hadden gesloten. Toch is ook dat in de loop der jaren veranderd. Geïnfiltreerd of niet, het heeft Israël een “interessantere” tijd bezorgd dan het had verwacht.

De zaak van ISIS en de Syrische jihadisten is nog interessanter. Nu zijn “false flags” (iemand aanvallen maar mensen laten geloven dat iemand anders het doet) een soort Israëlische specialiteit. Het motto van Mossad, de bekendste Israëlische inlichtingendienst, is toepasselijk “By Deception, Shall You Wage War.

Mossad en haar zusterorganisaties hebben dat motto sinds de oprichting van Israël waargemaakt. Ze zijn wereldwijd geholpen door dubbele Israëlische burgers, of Joden zonder Israëlisch staatsburgerschap, sommige christelijke zionisten en regelrechte huurlingen.

Voorbeelden te over. Drie die met name relevant zijn voor de VS zijn bijvoorbeeld de Lavon-affaire in Egypte (1954), de aanval op de USS Liberty (1967) en de aanslagen van 9/11 (2001). Het is de moeite waard om ze op te zoeken ( vertrouw Wikipedia of Google-zoekmachine NIET !), maar hier is een begin met de laatstgenoemde.

Het geval van ISIS is nog intrigerender. Het is zogenaamd een militante islamitische organisatie, maar het lijkt buitengewoon veel moeite te hebben met het raken van Israëlische of Amerikaanse doelen waar ook ter wereld. Dit was een probleem dat Osama bin Ladens Al-Qaeda, met minder middelen, duidelijk niet had.

Ondanks de middelen om vloten van witte Toyota pick-up trucks met zware wapens in hun laadbak en andere parafernalia in te zetten, vonden ze het een “bijna” onoverkomelijke uitdaging om hun eigen voornaamste vijanden aan te vallen. Vreemd, nietwaar? Ik vraag me af hoeveel ISIS-leiders wel eens een drankje hebben gedeeld met hun Mossad- en CIA-contacten.

Als laatste zijn er de Syrische jihadisten , zonder twijfel het meest fascinerende aspect van de Syrische puzzel. Ons wordt voortdurend verteld dat deze mensen islamitische fanatici zijn die hun nachten doorbrengen met dromen over hoe ze ongelovigen kunnen doden, en hun dagen met het proberen om dat te doen (of is dat andersom?). Maar blijkbaar zijn er “goede” jihadisten en “slechte” jihadisten. De eersten zijn degenen die het bevel van westerse regeringen (inclusief Israël) uitvoeren en moslimlanden aanvallen. De laatsten zijn degenen die dat blijkbaar niet doen.

Vooruitkijken

Het is op zijn best gevaarlijk om te anticiperen op wat er zal gebeuren na de nederlaag van de Syrische regering. Ik zou op zijn minst verwachten dat de nieuwe heersers de Russen zullen bevelen te vertrekken. Natuurlijk zullen de Russen misschien niet vertrekken, net zoals de VS de eisen van veel zwakkere regeringen om te vertrekken negeerde. Imperiale machten, zelfs als ze verzwakken en in een chaotische wereld leven, zijn vaak zo.

We kunnen misschien wat meer leren over ISIS en deze “goede” jihadisten in Syrië. Wat gaan ze precies doen als ze aan de macht zijn? Zullen ze net als de Taliban in Afghanistan zijn? En zo niet, wat zegt dat dan over hun werkelijke karakter en de hoed van hun leiders? Tijden die aan het denken zetten, op zijn best.

Wat duidelijker is, is dat wat er in Syrië is gebeurd de Israëli’s zal aanmoedigen om de Palestijnen binnen en Libanon en Hezbollah buiten aan te pakken, vooral zodra Trump president is en de Israëlische soevereiniteit over Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever erkent. Trump staat nog meer in dienst van Israël dan de meeste Amerikaanse presidenten en Israël zal daar munt uit slaan.

Bovendien, met Assads Syrië uit het spel, zal Iran naar de regionale voorhoede gaan. Niemand in de VS kan nu nog een serieuze kandidaat voor het presidentschap zijn zonder in de zak van Israël te zitten, laat staan ​​dat hij voor dat ambt gekozen kan worden, maar de twee Amerikaanse politieke facties hebben verschillende prioriteiten.

Wat dit betekent is dat de neoconservatieven die zich opstapelen in Trumps regering een grote zekerheid zijn om dit te zien als een gouden kans om hun agenda uit 2001 te voltooien en Iran te neutraliseren. Hen kennende, zullen zij en Joods geld Trump pushen (misschien moet ik zeggen “duwtje”) om een ​​van de drie dingen te doen: (1) Israël steunen bij het aanvallen van Iran, (2) zich bij Israël aansluiten om dat te doen, of (3) Iran aanvallen zonder Israël.

Het netto-effect is een veel gevaarlijker 2025 dan de afgelopen jaren, en ze waren niet bepaald een vreugde. We worden geconfronteerd met burgerlijke onrust in eigen land en meer oorlog in het buitenland, als Trump zijn agenda daadwerkelijk ten uitvoer brengt. Voor Israël zijn de nederlaag van Syrië en Trumps presidentschap een goed voorteken voor de mars naar een “Groot-Israël”. Voor Palestijnen, Libanezen en zoveel anderen in de reden, zijn de zaken van slecht naar bijna onvoorstelbaar slechter gegaan. Voor Amerikanen zijn het inderdaad uitdagende tijden.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Joodse legertroepen staan aan de poorten van Damascus nadat Israël de hel ontketent in Syrië

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over