Positioneert Trump zich voor een ‘geen deal’ met Rusland – of niet ?

Het idee om Rusland “strategische nederlagen” toe te brengen is al zo lang een hoeksteen van het Amerikaanse beleid dat het de partijgrenzen overstijgt.

Trumps retoriek over het feit dat Rusland 1 miljoen manschappen heeft verloren in het conflict in Oekraïne is niet alleen onzin (het werkelijke aantal bedraagt ​​nog geen 100.000), maar zijn toevlucht nemen tot deze retoriek onderstreept ook dat de gebruikelijke mythe dat Trump slecht geïnformeerd is, steeds minder geloofwaardig lijkt, schrijft Alastair Crooke.

Nadat hij de 1 miljoen Russische doden had aangeprezen, suggereert Trump dat Poetin Rusland vernietigt door geen deal te sluiten. Hij voegt er ( ogenschijnlijk terzijde) aan toe dat Poetin misschien al besloten heeft ‘geen deal te sluiten’.

In plaats daarvan merkt Trump op een merkwaardig onverschillige manier op dat onderhandelingen volledig afhangen van de vraag of Poetin geïnteresseerd is of niet. Hij beweert verder dat de Russische economie in puin ligt en zegt met name dat hij zou overwegen om Rusland sancties op te leggen of tarieven op te leggen als Poetin geen deal sluit. In een volgend bericht op Truth Social schrijft Trump: “Ik ga Rusland, wiens economie faalt, en president Poetin een heel grote GUNST geven”.

Dit is – simpel gezegd – een verhaal van een heel andere orde: het is niet langer zijn afgezant Kellogg of een ander teamlid die het zegt; het zijn Trumps eigen woorden als president. Trump beantwoordt de vraag van een journalist ‘Zou [hij] Rusland sancties opleggen’ als Poetin niet aan de onderhandelingstafel zou komen? Waarop hij antwoordt: “dat klinkt waarschijnlijk“.

Wat, zo kunnen we ons afvragen, is Trumps strategie ? Het lijkt er meer op dat Trump zich voorbereidt op een ‘no deal’. Hij moet zich ervan bewust zijn dat Poetin herhaaldelijk duidelijk heeft gemaakt dat hij zowel geïnteresseerd is als openstaat voor gesprekken met Trump. Daar bestaat geen twijfel over.

Toch spreekt Trump het ‘loser-discours’ vervolgens tegen in nog een andere ogenschijnlijke bijgedachte: “Ik bedoel … het is een grote machine, dus uiteindelijk zullen er dingen gebeuren …”.

Hier lijkt hij te zeggen dat de Russische ‘grote machine’ uiteindelijk zal winnen. Rusland zal een winnaar zijn – en geen verliezer.

Misschien denkt Trump er gewoon aan om de dynamiek van de militaire ‘krachtmeting’ zijn gang te laten gaan. (Als dat zijn gedachte is, kan hij dat gevoel niet hardop – expliciet – uiten, want dan zouden de Europese elites nog verder in een pathologische neerwaartse spiraal terechtkomen.)

Als Trump daarentegen serieus op zoek zou gaan naar productieve onderhandelingen met Poetin, is het zeker geen goede manier om te beginnen met diep respectloos te zijn tegenover het Russische volk – hen en president Poetin af te schilderen als ‘losers’ die wanhopig een deal nodig hebben; terwijl de realiteit was dat het Trump was die eerder had aangedrongen op een deal binnen 24 uur. Zijn gebrek aan respect zal niet alleen Poetin, maar bij de meeste Russen, irriteren.

Het ‘verliezersnarratief’ zal de Russische tegenstand tegen een compromis in Oekraïne alleen maar versterken.

De achtergrond is dat Rusland in ieder geval collectief het idee van een compromis schuwt dat “ neerkomt op het bevriezen van het conflict langs de gevechtslijn: dat geeft tijd om de restanten van het Oekraïense leger te herbewapenen en vervolgens een nieuwe ronde van vijandelijkheden te beginnen. Dus, dat we opnieuw moeten vechten, maar dit keer vanuit minder voordelige politieke posities”, zoals professor Sergei Karaganov heeft opgemerkt.

Bovendien heeft de regering van Trump geen reden om met ons te onderhandelen over de voorwaarden die wij [Rusland] hebben gesteld. De oorlog is economisch voordelig voor de VS … en [mogelijk] ook voor het verwijderen van Rusland als de krachtige strategische steun van Amerika’s belangrijkste concurrent ? China.

Professor Dmitri Trenin voorspelt op dezelfde manier dat,

“Trumps poging om een ​​staakt-het-vuren langs de Oekraïense frontlinies veilig te stellen, zal mislukken. Het Amerikaanse plan negeert de veiligheidszorgen van Rusland en negeert de grondoorzaken van het conflict. Ondertussen blijven de voorwaarden van Moskou onaanvaardbaar voor Washington, omdat ze in feite de capitulatie van Kiev en de strategische nederlaag van het Westen zouden betekenen. Als reactie hierop zal Trump extra sancties opleggen aan Moskou. Ondanks de sterke anti-Russische retoriek zal de Amerikaanse hulp aan Oekraïne afnemen, waardoor een groot deel van de last op West-Europese landen wordt afgewenteld”.

Dus waarom Rusland afschilderen als verachtelijke ‘losers’, tenzij dit Trumps strategie vormt om weg te lopen van de kwestie Oekraïne? Als een duidelijk Amerikaans ‘overwinningsnarratief’ buiten bereik lijkt, waarom dan niet het narratief omdraaien? ‘Missie volbracht’ wordt enkel gehinderd door Ruslands ‘loser streak’.

Dit leidt onvermijdelijk tot de vraag wat de betekenis is – precies – van de terugkeer van Amerika’s “beroemdste criminele verdachte naar het Witte Huis”, en zijn belofte van een “revolutie van het gezond verstand”?

…

Maar voor veel Russen is de indruk die Trumps ‘loser’-discours achterlaat dat ‘er niets verandert’ – het idee om Rusland ‘strategische nederlagen’ toe te brengen is al zo lang een hoeksteen van het Amerikaanse beleid dat het partijgrenzen overstijgt en wordt uitgevoerd, ongeacht welke regering het Witte Huis bezet. En vandaag is er een nieuwe impuls zichtbaar – zoals Nikolaj Patroesjev waarschuwt, verwacht Moskou dat Washington kunstmatig wrijving tussen Rusland en China zal aanwakkeren.

Steve Bannon legt echter in zijn gebruikelijke bloemrijke taal het raadsel van een revolutionaire Trump en zijn teleurstellende ‘loser-discours’ enigszins uit.

Bannon waarschuwt dat Oekraïne het risico loopt ‘Trumps Vietnam’ te worden, als Trump er niet in slaagt een ‘clean break’ te maken en zichzelf dieper in de oorlog in Oekraïne laat meeslepen. “Dat is wat er met Richard Nixon gebeurde. Hij werd uiteindelijk de eigenaar van de oorlog en het ging de geschiedenis in als zijn oorlog – niet die van Lyndon Johnson”, merkte Bannon op.

Bannon “pleit voor het beëindigen van de uiterst belangrijke militaire hulp van Amerika aan Kiev, maar vreest dat zijn oude baas in een val zal trappen die is opgezet door een onwaarschijnlijke alliantie van de Amerikaanse defensie-industrie, de Europeanen en zelfs enkele van Bannons eigen vrienden, die volgens hem nu op het verkeerde been zijn gezet”.

Bannons onderliggende premisse werd duidelijk tijdens zijn Zoom-gesprek met Alex Krainer. Hij bevestigde dat Trump en zijn team vanaf dag één in functie in de aanval gaan: “De dagen van onweer beginnen op maandag

“Zij”, in de woorden van Bannon, “zijn de mensen die het machtigste rijk ter wereld controleren en, verkiezingen of geen verkiezingen, democratie of geen democratie, zij zullen hun privileges en de controle niet vrijwillig opgeven: er zal een strijd ontstaan”.

Ja, de ‘echte oorlog’ is de binnenlandse oorlog, niet die tegen Rusland, China of Iran, die afleiding zouden kunnen bieden van de hoofdstrijd.

Ter vergelijking, als Trumps doel werkelijk was om een ​​onderhandeld Oekraïne ‘compromis’ te sluiten, moeten we zijn retoriek en schaamteloze ‘loser’-grap vergelijken met die van John F. Kennedy’s poging, 59 jaar geleden, om de cyclus van wederzijdse antipathie te doorbreken die de relaties tussen Oost en West sinds 1945 had bevroren. Geprikkeld door de Cubacrisis in 1962, wilde Kennedy een verstard paradigma doorbreken. Kennedy – net als Trump – wilde ‘oorlogen beëindigen’; om in de geschiedenis te worden opgenomen als een ‘vredemaker’.

In een toespraak aan de American University in Washington op 10 juni 1963 prees JFK de Russen. Hij sprak over hun prestaties in de wetenschap, de kunsten en de industrie; hij prees hun offers in de Tweede Wereldoorlog, waarbij ze 25 miljoen mensen, een derde van hun grondgebied en twee derde van hun economie verloren.

Het was geen oefening in loze retoriek. Kennedy stelde het Limited Nuclear Test Ban Treaty voor – de eerste van de wapenbeheersingsovereenkomsten uit de jaren 60 en 70.

Nou ja, er zijn misschien wel aanwijzingen voor een door Bannon geïnspireerd voorzichtig begin van een ‘clean break‘ – zoals Larry Johnson opmerkt:

“Het Pentagon heeft naar verluidt al het personeel ontslagen of geschorst dat direct verantwoordelijk is voor het beheer van militaire bijstand aan Oekraïne. Ze zullen allemaal worden onderzocht op het gebruik van Amerikaans budgetgeld.

“Laura Cooper, de adjunct-assistent-secretaris van het Pentagon voor Rusland, Oekraïne en Eurazië, is al afgetreden, wat het begin markeert van wat sommigen zien als een strategische wending. Cooper was een sleutelfiguur in het toezicht op $ 126 miljard aan militaire hulp aan Oekraïne. Haar vertrek, in combinatie met wat lijkt op een schoonmaak van het Pentagon-personeel dat verbonden is aan de oorlogsinspanningen van Kiev, werpt twijfel op over de vraag of Oekraïne zal blijven profiteren van de open kraan van Amerikaanse wapens en financiering die het onder Biden ontving.

“De herstructurering werpt ook een schaduw over de Oekraïense Defensie Contactgroep, die onder Lloyd Austin was uitgegroeid tot een coalitie van 50 landen die Kiev steunde.”

De VS heeft naar verluidt alle aanvragen voor contractanten voor logistiek via Rzeszow, Constanta en Varna ingetrokken. Op NAVO-bases in Europa zijn alle zendingen naar Oekraïne opgeschort en gesloten. Dit valt onder Trumps uitvoerend bevel om de wereldwijde Amerikaanse hulp voor 90 dagen te staken ( Israël uitgezonderd en alleen niet-militaire hulp in het geval van Oekraïne) – in afwachting van een audit en kosten-batenanalyse. 

Ondertussen bereiden Moskou en China zich naar behoren voor op het vooruitzicht van een diplomatieke hernieuwde betrokkenheid met de huidige president Trump. Xi en Poetin hielden een videogesprek van 95 minuten een paar uur na Trumps geïmproviseerde persconferentie in het Oval Office – Xi gaf Poetin de details van zijn gesprek met Trump (dat niet was gepland om samen te vallen met Trumps inauguratie, maar in december was gepland).

Beide leiders lijken een gemeenschappelijke boodschap aan Trump te sturen — d.w.z. dat de alliantie tussen China en Rusland niet vluchtig is. Ze zijn verenigd in een gemeenschappelijke zaak om gezamenlijk te werken aan het verdedigen van hun respectievelijke nationale belangen. Ze zijn bereid om met Trump te praten en serieuze onderhandelingen aan te gaan. Toch weigeren ze om gepest of bedreigd te worden.

Nikolaj Patroesjev, adviseur van Poetin en lid van de Russische Veiligheidsraad, schetste de Russische context van dit videogesprek tussen de twee leiders:

“Voor de regering-Biden was Oekraïne een onvoorwaardelijke prioriteit. Het is duidelijk, [zegt Patrushev], dat de relatie tussen Trump en Biden antagonistisch is. Daarom zal Oekraïne niet tot Trumps prioriteiten behoren. Hij geeft meer om China”.

Patrushev waarschuwde nadrukkelijk:

“Ik denk dat de meningsverschillen tussen Washington en Beijing zullen verergeren en dat de Amerikanen ze zullen opblazen, ook kunstmatig. Voor ons is en blijft China de belangrijkste partner waarmee we verbonden zijn door relaties van bevoorrechte strategische samenwerking”.

“Wat betreft de Russische lijn ten opzichte van Oekraïne, die blijft ongewijzigd. Het is belangrijk voor ons dat de taken van de Speciale Operatie worden opgelost. Ze zijn bekend en zijn niet veranderd. Ik geloof dat onderhandelingen over Oekraïne tussen Rusland en de Verenigde Staten moeten worden gevoerd zonder de deelname van andere westerse landen”.

“Ik wil nogmaals benadrukken dat het Oekraïense volk dicht bij ons blijft: broederlijk en verbonden door eeuwenoude banden met Rusland, ongeacht hoezeer Kievse propagandisten geobsedeerd zijn door ‘Oekraïensheid’ het tegendeel beweren. Wij geven om wat er in Oekraïne gebeurt.

“Het is mogelijk dat Oekraïne volgend jaar helemaal zal ophouden te bestaan.”

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Niemand in Rusland, en zeker Poetin niet, zal Trumps poging om onderhandelingen te openen serieus nemen

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over