NY Times transformeert Trump tot dapper toonbeeld in propagandameesterwerk

De ‘remake’ van Donald Trump tot een sterke, onafhankelijke leider – die niet wordt gecontroleerd door de rijke zionisten die hem verkozen hebben gekregen – is de overheersende subtekst van het blockbuster-artikel in de New York Times: Trump wuifde Israëlische aanval weg nadat er verdeeldheid ontstond in zijn regering. De inhoud van het artikel is lang niet zo belangrijk als de subtiele maar vleiende manier waarop de auteurs Trump afschilderen, schrijft Mike Whitney.

De Times, zult u zich misschien herinneren, demoniseerde de president bijna tien jaar lang meedogenloos, waardoor lezers zich afvroegen waarom ze hem nu plotseling zo gunstig zouden beoordelen. Maar dat raakt natuurlijk de kern van de zaak, en daarom was het artikel op deze manier geformuleerd. De auteurs willen hun lezers duidelijk laten geloven dat Trump zijn eigen beslissingen over buitenlands beleid neemt en niet louter een script volgt dat in Tel Aviv is geschreven door de adviseurs van Bibi Netanyahu. En dat lijkt de belangrijkste strekking van het artikel te zijn. Hier is een fragment:

Israël had gepland om volgende maand al Iraanse kerncentrales aan te vallen, maar president Trump heeft dat de afgelopen weken afgewezen. In plaats daarvan ging Israël onderhandelen over een deal met Teheran om het nucleaire programma van het land te beperken, aldus regeringsfunctionarissen en andere betrokkenen die op de hoogte zijn van de gesprekken.

Trump nam zijn besluit na maanden van intern debat over de vraag of hij diplomatie moest nastreven of Israël moest steunen in zijn pogingen om de mogelijkheid van Iran om een ​​bom te bouwen te belemmeren, terwijl Iran militair en economisch al verzwakt was.

Het debat bracht breuklijnen aan het licht tussen de historisch agressieve Amerikaanse kabinetsfunctionarissen en andere assistenten die sceptischer waren over het feit dat een militaire aanval op Iran de nucleaire ambities van het land zou kunnen vernietigen en een grotere oorlog zou kunnen voorkomen. Het resulteerde in een voorlopige, ruwe consensus tegen militaire actie, waarbij Iran aangaf bereid te zijn tot onderhandelen.

Israëlische functionarissen hadden onlangs plannen ontwikkeld om in mei Iraanse nucleaire installaties aan te vallen. Ze waren bereid deze uit te voeren en waren soms optimistisch dat de Verenigde Staten ermee zouden instemmen. Het doel van de voorstellen, aldus functionarissen die erover waren ingelicht, was om Teherans vermogen om een ​​kernwapen te ontwikkelen met een jaar of meer te vertragen.

Vrijwel alle plannen vereisten de hulp van de VS, niet alleen om Israël te verdedigen tegen Iraanse vergeldingsmaatregelen, maar ook om ervoor te zorgen dat een Israëlische aanval succesvol zou zijn. De Verenigde Staten zouden dan zelf een centrale rol spelen in de aanval.

Voorlopig heeft Trump diplomatie boven militaire actie verkozen. Tijdens zijn eerste ambtstermijn verscheurde hij de nucleaire deal met Iran, die door de regering-Obama was onderhandeld. Maar in zijn tweede ambtstermijn, om te voorkomen dat hij opnieuw in een oorlog in het Midden-Oosten zou worden meegesleurd, is hij onderhandelingen met Teheran begonnen en heeft hij het land een deadline van slechts enkele maanden gegeven om een ​​akkoord over het nucleaire programma te sluiten. Trump wuifde Israëlische aanval af nadat er verdeeldheid binnen zijn regering was ontstaan, New York Times

Het doel van dit fragment is niet om lezers te informeren over een Israëlische aanval die nooit heeft plaatsgevonden, maar om duidelijk te maken dat Trump – in zijn rol als hoogste ‘besluitvormer’ – zich verzette tegen Netanyahu, het Israëlische plan om Iraanse nucleaire faciliteiten aan te vallen blokkeerde en in plaats daarvan koos voor diplomatieke onderhandelingen met Iran.

Ziet u hoe dit past bij de algemene intentie van de vier journalisten om Trump te presenteren als een sterke maar ingetogen leider die uitsluitend handelt in het belang van Amerika en er alles aan doet om de zinloze buitenlandse oorlogen te vermijden die hij tijdens zijn presidentscampagne zo afkraakte? Ziet u ook hoe het Israël ten goede zou kunnen komen als Trump niet wordt afgeschilderd als een zoveelste zionistische ‘ja-knikker’ die met zijn hakken klikt en doet wat hem opgedragen wordt, maar in plaats daarvan trouw blijft aan zijn ‘America First’-ideologie en zijn toewijding aan vrede?

Om te begrijpen wat hier gebeurt, lezen we de openingszin nog eens:

Israël had gepland om volgende maand al Iraanse nucleaire installaties aan te vallen, maar werd de afgelopen weken door president Trump afgewezen ten gunste van onderhandelingen over een deal met Teheran om het nucleaire programma van dat land te beperken, aldus regeringsfunctionarissen en anderen die op de hoogte waren van de gesprekken. NYT

Dus – ons wordt met adembenemende urgentie verteld – dat Israël van plan was Iran aan te vallen, maar zoals de auteurs een paar alinea’s later duidelijk stellen, heeft Israël nooit serieus overwogen om Iran zelf aan te vallen. Nooit! Dus (we moeten aannemen) was de “ademloze urgentie” volledig verzonnen om het punt te benadrukken dat ze eigenlijk probeerden te maken: dat Trump geen Israëlische marionet is die de zionistische agenda implementeert, maar een vastberaden en fel onafhankelijke patriot die het Amerikaanse belang boven alles stelt. Is dat niet wat ze zeggen?

Dat is het inderdaad. Maar hoe verhoudt zich dat tot de feiten zoals wij die kennen?

Niet zo goed.

Heeft Trump niet herhaaldelijk opgeschept over hoe hij de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem heeft verplaatst en Israël de Golanhoogten aan Israël heeft gegeven? Heeft hij Bibi niet groen licht gegeven om de Palestijnen uit Gaza te verdrijven en de Gazastrook om te vormen tot de “nieuwe Rivièra”? Heeft hij zichzelf niet “de beste vriend die Israël ooit heeft gehad” genoemd en aanvallen uitgevoerd op pro-Palestijnse demonstranten op universiteiten in het hele land?

En hoe zit het met Jemen? Bombardeert Trump Jemen voor Israël of voor zijn Republikeinse aanhangers die denken dat hij ‘op water loopt’? En dan is er nog Syrië – dat momenteel geregeerd wordt door Al-Qaida. Is dat de uitkomst die Trump wilde, of maakte het deel uit van Bibi’s grootse visie voor een Nieuw Midden-Oosten? Hier is meer:

Eerder deze maand informeerde Trump Israël over zijn besluit dat de Verenigde Staten een aanval niet zouden steunen. Hij besprak dit met premier Benjamin Netanyahu toen Netanyahu vorige week Washington bezocht en tijdens een ontmoeting in het Oval Office aankondigde dat de Verenigde Staten gesprekken met Iran zouden beginnen. NYT

Dus Trump kwam in opstand tegen Bibi en ‘zette hem op zijn plaats’. Gelooft iemand dat echt?

En merk op hoe de auteurs nooit zeggen dat Trump het plan officieel heeft afgewezen, maar alleen dat hij het tijdelijk heeft uitgesteld tot een geschikter moment. En wanneer zou dat ‘geschikter moment’ zich aandienen?

Natuurlijk nadat de Iraniërs gedwongen zijn om de ‘nucleaire gesprekken’ te staken vanwege de absurde eisen van Trump. Dat is hoe deze hele politieke slapstick vanaf het begin in elkaar is gezet: Lok de naïeve Iraniërs in gesprekken (waar ze nooit om hebben gevraagd), stel belachelijke eisen die zeker zullen worden afgewezen, en dreig vervolgens met een regelrechte oorlog als Iran de gesprekken gefrustreerd afbreekt. Dat is de hele sombere plotlijn in een notendop.

Voor Trump en Bibi vertegenwoordigen mislukte onderhandelingen geen ‘mislukking’, maar succes. Mislukking betekent dat ze hun rechtvaardiging hebben om een ​​oorlog te beginnen, wat vanaf het begin het doel was. Het voordeel van ‘de bewegingen uitvoeren’ – door gesprekken te starten die bedoeld waren om te mislukken – is dat het Trumps geloofwaardigheid als vredestichter helpt oppoetsen, een illusie waar zijn aanhangers nog steeds onwrikbaar aan vasthouden. (zelfs terwijl er bommen regenen op onschuldige Jemenitische vrouwen en kinderen!) Trump kan van mening zijn dat hij alle mogelijkheden voor vrede heeft uitgeput en alleen de ‘militaire optie’ nastreeft omdat “ik geen andere keuze heb”. Verrassend genoeg verwijst het artikel in de New York Times hier zelfs naar in een kort fragment over vicepresident JD Vance. Hier is het fragment:

De heer Vance, die door anderen werd gesteund, betoogde dat de heer Trump een unieke kans had om een ​​deal te sluiten.

Als de gesprekken mislukken, zou Trump een Israëlische aanval kunnen steunen, zei Vance volgens regeringsfunctionarissen.

Daar staat het zwart op wit: Trump hoeft Iran alleen maar voorwaarden op te leggen die het zal afwijzen, en – voilà – daar is je voorwendsel voor oorlog. En Trump heeft al eisen gesteld die veel verder gaan dan wat er in 2015 werd overeengekomen toen het JCPOA werd goedgekeurd. Trump heeft erop aangedrongen dat Iran zijn ballistische raketten (die legaal zijn volgens het internationaal recht en nodig zijn voor zelfverdediging) opgeeft , de betrekkingen met zijn regionale bondgenoten (Hezbollah, Hamas en de Houthi’s) beëindigt en zijn volledige nucleaire verrijkingsprogramma ontmantelt (wat Irans “onvervreemdbare recht” is volgens de voorwaarden van het Non-Proliferatieverdrag). Kortom, Trump heeft niet alleen ‘de doelpalen verplaatst’, hij heeft ze van het speelveld gehaald en naar Tel Aviv verscheept.

Zoals u ziet, is dit allemaal een extravagante hoax die de basis moet leggen voor oorlog. De redacteuren van de Times begrijpen dit uiteraard, net zoals ze begrijpen dat het succes van elk langdurig conflict met Iran de steun van het Amerikaanse volk vereist, wat betekent dat Amerikanen vertrouwen moeten hebben in hun leiders. Daarom wordt Trump verheerlijkt als een sterke en onafhankelijke leider, omdat die eigenschappen hem zullen helpen de mensen ervan te overtuigen dat een oorlog met Iran in het belang van Amerika is. Terwijl Israël in feite de enige is die er baat bij heeft.

Mossad-leider en Dermer ontmoeten Amerikaanse gezant Witkoff in Parijs voorafgaand aan nucleaire gesprekken tussen de VS en Iran (geheime ontmoetingen ‘onder de radar’ in Parijs, een dag voor de ‘gesprekken’ tussen Iran en de VS)

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Gebruikt Trump de ‘nucleaire besprekingen’ als voorwendsel voor een oorlog met Iran ?

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over