Nucleaire rook en spiegels

Slechts een paar dagen geleden, ter gelegenheid van de 78e verjaardag van de bomaanslag op Hiroshima, gaf VN-secretaris-generaal Antonio Guterres zijn Japanse ondersecretaris-generaal Izumi Nakamitsu opdracht een verklaring namens hem voor te lezen. Merkwaardig genoeg wordt de dader, de VS, niet genoemd. Ook werden de VS niet genoemd in Japan tijdens de herdenking van de bomaanslag op Hiroshima, schrijft Hans Vogel.

Niettemin weet de hele wereld dat de bemanning van de Boeing B-29 Superfortress “Enola Gay” op 6 augustus 1945 “Little Boy” liet vallen, het nucleaire wapen dat Hiroshima verwoestte en minstens 135.000 inwoners het leven kostte. Little Boy viel uit de schoot van zijn moeder en hielp de VS de oorlog in de Stille Oceaan te winnen (geen woordspeling bedoeld). De naam van het vliegtuig, Enola Gay, naar de moeder van de commandant, lijkt met opmerkelijke vooruitziendheid gekozen, want vandaag, acht decennia na de Tweede Wereldoorlog, zijn de VS de zelfverklaarde voorvechter van homorechten, evenals van alle andere seksuele afwijkingen.

Een paar dagen later, op 9 augustus, werd een tweede atoombom op Nagasaki gegooid. Deze verwoestte de stad net als Hiroshima en ook hierbij kwamen tienduizenden mensen om het leven.

Tegen die tijd was de Japanse regering bereid de nederlaag toe te geven en om vrede te vragen. Het spreekt voor zich dat de Amerikaanse regering, hoe genereus ze ook is, aan het verzoek voldeed en zo kwam er een einde aan de Tweede Wereldoorlog. Net als Duitsland (en Oostenrijk) en een groot deel van continentaal Europa werd Japan bezet door het Amerikaanse leger en gedwongen talloze vernederende en minder vernederende omstandigheden te accepteren, zijn levensstijl en gewoonten te veranderen en in het algemeen de richtlijnen van de Amerikaanse regering te volgen.

Gezien het feit dat sinds 1945 minstens zes andere landen bekend zijn met de aanschaf van kernbommen, mogen we ons gelukkig prijzen dat een totale kernoorlog de wereld tot nu toe niet heeft vernietigd. De “Vader van de Atoombom” was natuurkundige Robert J. Oppenheimer, over wiens leven eerder deze zomer een film uitkwam die breed werd geprezen. Samen met een aantal gerenommeerde wetenschappers regisseerde Oppenheimer het uiterst geheime Manhattan Project, waaraan tienduizenden collaborateurs in de Verenigde Staten deelnamen en dat was opgezet om kernbommen te produceren.

De wereld buiten Hiroshima en Nagasaki, inclusief het grootste deel van Japan, wist alleen van horen zeggen van de atoombommen. Toen de eerste beelden van de verwoesting werden gepubliceerd, volgde er een golf van schok en afschuw. De vernietigende kracht van een kernbom is echt angstaanjagend: alles op zijn pad wordt onmiddellijk verdampt, zo niet verpulverd.

In dit opzicht laat een nadere blik op de foto’s, genomen direct na de ontploffing van de atoombommen, je in verwarring achter. Waarom staan ​​er nog zoveel houten telefoonpalen overeind? Terwijl de meeste huizen zijn afgebrand, staan ​​de weinige gebouwen van baksteen, natuursteen en beton nog overeind, zonder zichtbare structurele schade. Hoe was dat mogelijk? Die hogere koepelvormige structuur bevindt zich min of meer recht onder het hypocentrum, waar “Little Boy” explodeerde.

De in Rusland geboren luchtvaartpionier Alexander P. de Seversky, die als majoor in de Amerikaanse luchtmacht diende, kreeg opdracht verslag uit te brengen over de schade en bezocht kort na het einde van de vijandelijkheden zowel Hiroshima als Nagasaki. Seversky zag niets bijzonders, niets dat Hiroshima en Nagasaki onderscheidde van andere Japanse steden die door conventionele bombardementen waren verwoest. Hij was zeer duidelijk in het artikel “Atomic Bomb Hysteria” dat hij in februari 1946 in Reader’s Digest publiceerde:

Wat ik zag was in wezen een replica van Yokohama of Osaka, of de buitenwijken van Tokio – het bekende residu van een gebied met houten en bakstenen huizen, verwoest door een oncontroleerbare brand. Overal zag ik de stammen van verkoolde en kale bomen, verbrande en onverbrande stukken hout. De brand was intens genoeg geweest om stalen balken te buigen en te verdraaien en glas te smelten tot het als lava stroomde – net als in andere Japanse steden.

De betonnen gebouwen die het dichtst bij het explosiecentrum lagen, sommige slechts een paar blokken verwijderd van het hart van de atoomexplosie, vertoonden geen structurele schade. Zelfs kroonlijsten, luifels en delicate buitenversieringen waren intact. Raamglas was uiteraard verbrijzeld, maar kozijnen met één paneel hielden stand; alleen kozijnen met twee of meer panelen waren verbogen en verbogen. De explosie-inslag kon dus niet ongebruikelijk zijn geweest.

Ook kon Seversky geen aanwijzingen vinden voor verhoogde radioactiviteit:

“Het was brand, werkelijk brand, die op enorme en afschuwelijke schaal een zware tol eiste van mensenlevens en bezittingen in Hiroshima en Nagasaki.

De slachtoffers stierven niet onmiddellijk in een soort atomaire ontbinding. Ze stierven zoals mensen sterven bij elke brand. Mogelijk was de explosie krachtig genoeg om inwendig letsel te veroorzaken bij velen die in het explosiecentrum terechtkwamen; met name longletsel – een bekend effect van gewone explosieven.

Misschien waren er wel doden door radioactiviteit. Ik ontmoette mensen die hadden gehoord van slachtoffers door radioverbrandingen en radiovergiftiging. Maar ik kon geen directe bevestiging krijgen. De dokters en verpleegsters in de ziekenhuizen die ik bezocht, hadden geen van dergelijke gevallen onder hun hoede, hoewel sommigen van hen er wel van gehoord hadden. Ik ondervroeg ook brandweerlieden en Rode Kruis-medewerkers die in de eerste minuten naar de plaats van de ramp waren gesneld. Ze ontkenden allemaal persoonlijk op de hoogte te zijn geweest van achtergebleven radioactiviteit.”

Onlangs heeft Michael Palmer, een Canadese arts en microbioloog, een uitgebreide analyse geschreven op basis van alle beschikbare medische documentatie over de slachtoffers in Hiroshima. Zijn bevindingen zijn ondubbelzinnig: de slachtoffers zijn te wijten aan mosterdgas! Palmer concludeert dat er simpelweg geen bewijs is dat Hiroshima getroffen is door een “kernbom”. In plaats daarvan werd de stad vernietigd door een combinatie van mosterdgas en napalm. Hiroshima Revisited, het grondig onderzochte boek dat Palmer over dit onderwerp publiceerde, is gratis verkrijgbaar, dus iedereen die dat wil kan zich er verder in verdiepen. Volgende maand verschijnt er een Japanse vertaling.

Palmer concludeert vervolgens dat de bombardementen in scène waren gezet om wereldwijd angst voor een “nucleaire oorlog” te zaaien, met als uiteindelijk doel een wereldregering te creëren. De in Hongarije geboren kernfysicus Leo Szilard zei het duidelijk in zijn bijdrage aan de NYT- bestseller 

“De vraag die we onder ogen moeten zien is niet of we een wereldregering kunnen creëren voordat deze eeuw voorbij is. Dat lijkt zeer waarschijnlijk. De vraag die we onder ogen moeten zien is of we zo’n wereldregering kunnen krijgen zonder een derde wereldoorlog te moeten meemaken. Waar het om gaat is om meteen de omstandigheden te creëren waarin de uiteindelijke vestiging van een wereldregering voor de meeste mensen net zo onvermijdelijk zal lijken als oorlog op dit moment voor velen onvermijdelijk lijkt.”

Sovjetleider Stalin trapte niet in die val en besloot een “kernbom” voor de Sovjet-Unie te creëren, die in 1949 tot ontploffing werd gebracht. Igor Koertsjatov, “Vader van de Sovjet-atoombom”, verwees er altijd naar dat het een nepbom was. Nadat hij in 1945 ziek was geworden, liet hij een baard staan ​​en zwoer publiekelijk dat hij die pas zou afscheren nadat hij erin was geslaagd een atoombom te creëren en tot ontploffing te brengen. Hij heeft de baard nooit afgeschoren.

Vanuit een meer technisch perspectief gaan anderen, zoals Anders Björkman, nog een stap verder en stellen dat het technisch gezien gewoonweg onmogelijk is om een ​​atoombom te bouwen, omdat er een behuizing nodig is die zowel sterk als transporteerbaar is om de eerste fasen van een nucleaire explosie te kunnen opvangen. In theorie wel, en daarom is het mogelijk gebleken om ondergrondse kernexplosies te ontketenen, maar dat is alles.

Geen enkel ongeluk met een “kernbom” heeft ooit geleid tot een nucleaire explosie. Zo vonden er in 1950 en 1958 “niet-nucleaire detonaties van kernbommen” plaats. In 1966 verloor een B-52 van de Amerikaanse luchtmacht vier “waterstofbommen” boven Spanje en Spaanse wateren. “De conventionele explosieven in twee van de bommen ontploften bij de impact op de grond, waardoor plutonium over nabijgelegen boerderijen verspreid werd.” Het lijkt erop dat de Wet van Murphy tijdens elk van deze gebeurtenissen van kracht was. Dit kan in feite te danken zijn geweest aan goddelijke tussenkomst, maar het is waarschijnlijker dat het geen kernbommen waren.

Gezien het feit dat de meeste politici in hoge ambten, zoals de meeste CEO’s (en overigens de meeste testpiloten), psychopaten zijn, is het toch wel een wonder dat kernbommen maar twee keer zijn gebruikt. Liz Truss, de kortstondige Britse premier, zei openlijk dat ze klaar was om ze te gebruiken wanneer nodig. Er zijn in de afgelopen driekwart eeuw ongetwijfeld genoeg gelegenheden geweest om dat te doen. Noch Bill Clinton, noch George Bush II hebben er bezwaar tegen gehad om DU (verarmd uranium) te gebruiken in voormalig Joegoslavië of Irak. Tegenwoordig zouden DU-munitie geleverd worden voor gebruik door het Oekraïense leger tegen hun Russische vijanden. DU-munitie staat erom bekend allerlei nare kankers te veroorzaken en de radioactieve neerslag die ze bij inslag veroorzaken, zal het gebied decennialang vervuilen en vergiftigen. Het feit dat in al die jaren niemand ooit opdracht heeft gegeven tot het gooien van “echte” kernbommen, lijkt een overtuigend bewijs dat dergelijke wapens niet bestaan.

Tot nu toe heeft de angst voor een nucleaire oorlog nog geen wereldregering tot stand gebracht, maar de WHO en andere organisaties proberen dat nog steeds. De enige manier waarop ze dat kunnen doen, is door middel van nepnieuws, leugens en goedkope trucs.

Kernbommen lijken tot dezelfde categorie te behoren als de “maanlandingen”, islamitisch terrorisme, de officiële Covid-verhalen, door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde en de officiële verhalen over 9/11 en 6 januari. Allemaal rook en spiegels.

***

Achteraf, omdat vooraf het artikel verpest:

Er hangt een email-adres vast aan deze website omdat dat verplicht is voor bepaalde administratieve handelingen.

Gisteravond bekeek ik om die reden de inbox van dat email-account. Daarin trof ik ook een email aan van de schrijver van onderstaande die me op zijn artikel wilde wijzen.

Ik hoop dat dat ook betekent dat ik het mag vertalen.

Voor ik daar aan begin wil ik wijzen op het volgende:

Ik ben net zo allergisch voor email als voor smartfoons. Als u mij wilt contacteren kan dat via een domme telefoon (voor familie, vrienden en bekenden), in de reacties van deze website (ja, die lees ik, tenzij ze heel lang zijn) of op dit twitter-account: @DissidentNI , de reacties daar lees ik ook. Dat zijn drie communicatiemogelijkheden en dat vind ik meer dan genoeg.

Dat gezegd hebbende, betekent het feit dat ik onderstaande vertaal niet dat ik dezelfde mening ben toegedaan. Omdat ik gelijkaardige opmerkingen als in het artikel regelmatig in de reacties tegenkom, vind ik het de moeite waard.

Op een vroegere site van me, die in het grote zwarte internetgat gekieperd is door u weet wel wie, had ik trouwens een artikel staan van Michael Hoffman, die beweerde dat de atoombom op Nagasaki gegooid werd omdat dat de enige Christelijke stad was in Japan en dat ‘u weet wel wie’ daar achter zaten.

***

Denk nu niet dat het wel zin heeft om me te emailen omdat ik gereageerd heb op deze email. Ten eerste was deze mail al meer dan een maand oud. En ten tweede las ik hem alleen omdat Hans een bekende naam voor me is. Het merendeel is spam, geklaag en gejammer over de inhoud van deze site en verdwijnt eens in de 3 maanden ongelezen in de prullenbak als ik opruiming kom houden.

Er staat alleen een email bij deze site omdat het verplicht is, en mijn privé-email is, wel eeuh, privé (en daar kijk ik ook niet naar).

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over