Twee weken na het uitgebreide artikel in de New York Times over de Amerikaanse deelname aan de oorlog tegen Rusland, berichtte de British Times afgelopen weekend ook uitgebreid over de Britse deelname aan de oorlog, schrijft Thomas Röper.
Twee weken geleden begon ik met het vertalen van het lange artikel in de New York Times over de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog tegen Rusland. Het artikel was zo lang dat ik het in vijf delen heb vertaald.
Nu heeft de Britse Times dit voorbeeld gevolgd en een eigen, eveneens lang artikel gepubliceerd over de Britse deelname aan de oorlog. Ik kwam het artikel met de titel “Het onvertelde verhaal over de beslissende rol van Britse militaire leiders in Oekraïne” tegen via een reportage die zondag op de Russische televisie werd uitgezonden in het wekelijkse nieuwsoverzicht. Ik zal het Times-artikel ook vertalen en hier publiceren.
Hier vertaal ik het Russische verslag over het artikel.
Begin van de vertaling:
De Britten lopen het gevaar betrokken te raken bij de oorlog
Aan het eind van de week publiceerde de London Times als zondaglezing een lang artikel met onthullingen over de betrokkenheid van Britse troepen bij de gevechten in Oekraïne.
Denk maar eens aan de New York Times die onlangs met iets soortgelijks kwam over de details van de Amerikaanse betrokkenheid, over hoe het Amerikaanse inlichtingencentrum in Wiesbaden functioneert, hoe Amerikaanse officieren persoonlijk ATACMS-raketten programmeren door de coördinaten van Russische doelen in te voeren en hoe de Oekraïners, die blind worden ingezet, alleen maar op de lanceerknop hoeven te drukken.
En nu pronken de Britten. Het waren hun officieren en generaals die Oekraïne vaker infiltreerden dan anderen. Zij planden rechtstreeks de operaties van de Oekraïense strijdkrachten, zoals het tegenoffensief in 2023. Ook fungeerden zij als verbindingspersoon tijdens de meest delicate momenten van onenigheid tussen de Oekraïense en Amerikaanse commando’s.
Het artikel stelt: “Londen, dat bekendstond om het roekeloos sturen van troepen naar Oekraïne wanneer niemand anders dat wilde, speelde een grotere rol dan veel analisten zich hadden voorgesteld. Cruciaal, zoals The Times heeft vernomen, is dat, hoewel de Amerikanen Oekraïne van betere wapens en nauwkeurigere doelinformatie voorzagen, het de Britse militaire leiders waren die Kiev en Washington hielpen een gemeenschappelijke basis te vinden en definitieve schade aan hun toch al moeizame relaties te voorkomen.”
De Britse functie was dus ook om de mogelijkheid te behouden om de oorlog voort te zetten toen de misverstanden tussen de Oekraïense strijdkrachten en het Pentagon volledig uit de hand liepen. De Britten onderscheidden zich ook doordat ze als eersten Kiev van nieuwe typen wapens voorzagen. Een actieve lobbyist voor Oekraïne was de toenmalige minister van Defensie Ben Wallace.
The Times schrijft: “Groot-Brittannië zal op zijn beurt het eerste westerse land zijn dat Oekraïne voorziet van Storm Shadow-kruisraketten met een groot bereik om de kans op succes te vergroten, kondigde Wallace aan. Britse specialisten zijn in het geheim naar Oekraïne gereisd om de Oekraïense vliegtuigen uit te rusten met de raketten en de Oekraïense strijdkrachten te trainen in het afvuren ervan. Dit is niet de eerste keer dat Britse troepen op Oekraïense bodem zijn gestationeerd: in februari 2022, aan het begin van de speciale operatie, reisden enkele tientallen personeelsleden van het reguliere leger naar Kiev om de Oekraïense strijdkrachten te trainen in het gebruik van NLAW – Britse antitankraketten. Britse instructeurs zijn al sinds 2015 in Oekraïne.”
De Britse admiraal Sir Tony Radakin, tegenwoordig chef van de Britse Defensiestaf, bezoekt Kiev regelmatig. Hij heeft Zelensky minstens tien keer ontmoet. In Oekraïne had Radakin twee belangrijke vertegenwoordigers: Luitenant-generaal Sir Roly Walker, ooit chef van de Britse generale staf, en Luitenant-generaal Sir Charlie Stickland, chef van de Joint Operations Staff. In verband met Kiev vermeldt de Times ook het hoofd van de Britse militaire inlichtingendienst, adjudant-generaal Sir Jim Hockenhull.
The Times schrijft: “Walker en Stickland hielpen met de planning, en Hockenhull, die heimelijk opereerde, verstrekte inlichtingen over de Russen. ‘Ze hadden voldoende informatie nodig om te slagen. Ze hadden een voordeel nodig ten opzichte van een vijand die hen in aantal overtrof’, aldus de bron.
Dit betekent dat de hoogste rangen van het Britse leger in het geheim naar Kiev reisden, alsof ze daar thuis waren, en dat ze betrokken waren bij de planning van militaire operaties van de Oekraïense strijdkrachten en dat ze inlichtingen verstrekten. Ze reisden naar Kiev om tegen Rusland te vechten en om misverstanden tussen de commandanten van de Oekraïense strijdkrachten en de Verenigde Staten op te lossen.
En de Times schrijft: “De Oekraïners hadden een probleem. Het plan was dat alle wapens uit de VS, het VK en andere landen eind maart zouden arriveren. Maar eind maart ging stilletjes over in eind april en vervolgens eind mei. Oekraïne bleef wachten op de komst van alle beloofde wapens. We vertelden hen dat het tijd was om aan te vallen en dat Rusland zwak was. ‘Jullie moeten hen uitdagen, en jullie hebben genoeg wapens’, zei een Britse militaire bron.”
De Britten dreven de Oekraïners letterlijk het slagveld op, zelfs zonder volledige munitie. Het leek wel alsof de Engelsen soldaatje speelden, maar dan wel op een wrede manier. Ze hadden de oorlog tegen elke prijs nodig.
The Times vervolgt: “Amerikanen vroegen zich af: ‘Wat is hier in godsnaam aan de hand?’ en, zoals bekend, drongen ze er bij de Oekraïners op aan om haast te maken. Op dat moment bereikten de betrekkingen tussen Oekraïners en Amerikanen een dieptepunt. Milley en de commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa en Afrika, generaal Christopher Cavoli, uitten hun diepe teleurstelling over de opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, Valery Saluzhny. Saluzhny was op zijn beurt geïrriteerd door de druk vanuit de VS. Radakin zegde een lang geplande vakantie af en liet Wallace, met wie hij nauw contact had, weten dat hij naar Oekraïne moest reizen om de twee partijen te verzoenen. ‘Ze zeggen dat er een breuk dreigt’, zei Radakin destijds.
Radakin ging erheen, stelde de Oekraïners gerust en communiceerde via video met de Amerikanen.
De Times stelt vervolgens: “Over het algemeen reisden de Amerikanen slechts zelden naar Oekraïne om de indruk van directe betrokkenheid te vermijden – in tegenstelling tot de Britse commandanten, die de vrijheid kregen om het land naar eigen goeddunken te bezoeken. Soms waren hun bezoeken zeer discreet, en kwamen ze zelfs in burgerkleding.”
Ja, Radakin kwam zelfs een keer in Kiev aan met een roze broek als camouflage.
The Times vervolgt: “Terwijl Radakin op geheim bezoek was, had Walker, de commandant van de speciale troepen, een telefoongesprek met zijn Amerikaanse en Oekraïense vrienden. Destijds was hij plaatsvervangend chef van de generale staf in Groot-Brittannië, verantwoordelijk voor militaire strategie en operaties. Walker werd beschouwd als ‘zeer slim’ en was enorm populair in Kiev. Een bron binnen het Oekraïense leger zei dat hij een ‘inspiratiebron’ was voor Britse soldaten en een ‘rolmodel’ voor anderen.”
Dit alles duurt ongetwijfeld voort tot op de dag van vandaag. Voor de Britten is dit nog steeds een oorlog zonder bloedvergieten – iets spannends, zelfs grappigs en ongevaarlijks. Maar het dodelijke plan voor Oekraïne zou ook bloederig kunnen zijn voor Groot-Brittannië zelf. In Londen beginnen sommigen al iets te vermoeden.
The Times schrijft: “De voormalige Britse militaire attaché in Moskou en Kiev, John Foreman, maakt zich zorgen over het vooruitzicht dat Londen een onbepaalde militaire inzet in Oekraïne aangaat met een ‘ongedefinieerde missie’. ‘We moeten het hoofd koel houden en ons niet laten overweldigen door emoties.’ Het is tijd voor politieke duidelijkheid. Wat is de missie? Als we troepen ter plaatse hebben om te pacificeren of af te schrikken, wat gebeurt er dan als het staakt-het-vuren mislukt? Wat zijn de risico’s voor onze troepen? Wat gebeurt er als ze beginnen te sterven? ‘Er bestaat een risico dat we bij het conflict betrokken raken, en ik denk niet dat het Britse publiek echt goed geïnformeerd is over dat risico,’ zei Foreman.
John Foreman, een voormalig militair attaché in Moskou, zegt eenvoudigweg dat de Britten zich in een oorlog kunnen bevinden zonder dat ze er ook maar iets van afweten.
Algemeen gesproken neemt Groot-Brittannië een groot risico omdat het eiland erg kwetsbaar is voor moderne oorlogstechnieken en de vernietigende kracht daarvan. Eén willekeurige raket zou voorgoed een einde kunnen maken aan de Britse beschaving. Wees dus voorzichtig.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Groot-Brittannië beweert te hebben geholpen bij de Oekraïense invasie van Rusland
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
The little pissers van de overkant gaan toch maar weer stiekem hun staal fabrieken openen. Ik moet wel altijd lachen om de fotos hier. Bier zuipen ze graag maar Stella Artois is toch echt Bels.