Moeten de VS Europa verlaten ?

Er is een verfrissend idee ontstaan ​​vanuit het Amerikaanse beleidsbestel, maar het zou slechts de eerste stap moeten zijn, schrijft Tarik Cyril Amar.

Foreign Affairs heeft een opmerkelijk artikel gepubliceerd. Onder de titel “A Post-American Europe: It’s Time for Washington to Europeanize NATO and Give Up Responsibility for the Continent’s Security” beargumenteren de auteurs, Justin Logan en Joshua Shifrinson, in essentie één eenvoudig argument: de VS zou de verdediging van Europa aan de Europeanen moeten overlaten, omdat het niet langer in het belang van Washington is om hun werk voor hen te doen. Bovendien, voegen Logan en Shifrinson toe, hebben de Europeanen duidelijk de middelen – economisch en demografisch – om voor zichzelf te zorgen.

Dit is een slim stuk geschreven in het idioom van het realisme, dat wil zeggen de brede school van denken over internationale betrekkingen en geopolitiek die gebaseerd is op twee premissen: dat de belangen van staten rationeel kunnen worden gedefinieerd en begrepen, en dat staatsleiders meestal proberen te handelen in overeenstemming met dergelijke belangen. Logan en Shifrinson streven er ook naar om realistisch te zijn in de bredere zin van het woord, door bijvoorbeeld te erkennen dat Rusland niet klaar is om “over de NAVO-lidstaten van Europa te walsen” en geen hegemonische bedreiging voor hen vormt. Deze kwaliteiten maken hun interventie opvallend tussen de “waarde” peptalks en ideologische bangmakerij die helaas vaak doorgaan voor beleidsanalyse.

Naast de verfrissende kwaliteit zijn er nog andere redenen om aandacht te besteden aan dit artikel. Foreign Affairs, behorend tot de invloedrijke Council on Foreign Relations, is het oudste van de twee tijdschriften (de andere is Foreign Policy ) die de agenda van het debat binnen het Amerikaanse internationale beleid bepalen of weerspiegelen (ook bekend als, met dank aan president Obama’s voormalige nationale veiligheidsadviseur Ben Rhodes, “the Blob” ). Logan is de directeur van Defense and Foreign Policy Studies bij het Cato Institute, een invloedrijke libertair-conservatieve denktank. Shifrinson is een prominente, hoewel in het huidige klimaat zeker niet universeel geliefde, expert op het gebied van het Amerikaanse buitenlandse beleid die herhaaldelijk impopulaire standpunten heeft ingenomen, zoals het eraan herinneren van het Westen dat beloften die aan Rusland zijn gedaan na het einde van de Koude Oorlog inderdaad zijn gebroken en het bekritiseren van de Amerikaanse overbetrokkenheid in Oekraïne en de uitbreiding van de NAVO.

Voor Logan en Shifrinson hebben de VS maar één nationaal belang met betrekking tot Europa dat het overnemen van de verdediging van Europa kan rechtvaardigen: “De economische en militaire macht van het continent verdeeld houden” om de opkomst van een regionale hegemoon te voorkomen, of dat nu Duitsland is – twee keer geprobeerd, twee keer verslagen met hulp van de VS – of de voormalige Sovjet-Unie, waarvan het eigenlijk onduidelijk is of die ooit van plan was om een volledig Europese hegemonie op te bouwen (niet hetzelfde natuurlijk als de Oost-Europese invloedssfeer die ze tussen 1945 en 1989 in stand hield). Washington dacht in ieder geval van wel.

Vandaag de dag, zo stellen Logan en Shifrinson, is het gevaar van zo’n Europese hegemoon die middelen zou kunnen bundelen om uiteindelijk de macht van de VS op de een of andere manier uit te dagen, geweken. In het bijzonder benadrukken ze – terecht – dat Rusland niet zo’n bedreiging vormt. Dus, concluderen ze, “nu er geen kandidaat voor Europese hegemonie op de loer ligt, is er geen noodzaak meer voor de Verenigde Staten om de dominante rol in de regio op zich te nemen.”

Er zit, het is waar, een wending in hun argument die lezers in bijvoorbeeld de Baltische landen erg ongemakkelijk zal maken. Met het scherpe, koude oog van de realist zien ze een verschil tussen enerzijds die delen van Europa die onder geen beding ooit onder Russische invloed mogen vallen – “de kerngebieden van militaire en economische macht” – en anderzijds kleine landen in Oost-Europa die er gewoonweg niet zoveel toe doen voor het nationale belang van de VS. “Frankrijk en Letland”, schrijven ze met verkwikkende openhartigheid, “zijn beide Europese landen, maar hun verdedigingsbehoeften – en relevantie voor de Verenigde Staten – verschillen.” Het is altijd een huiveringwekkend gevoel als de beleidsmakers van de “onmisbare natie” je beginnen te vertellen dat jouw natie overbodig is.

Logan en Shifrinson spellen enkele aanbevelingen. Over het geheel genomen komen ze neer op een geleidelijke – maar niet langzame; de ​​term “enkele jaren” verschijnt, niet “enkele decennia” – terugtrekking uit het bieden van veiligheid voor de Europeanen, terwijl ze hen harde liefde geven om hun abominabele gebrek aan zelfredzaamheid te stimuleren op het gebied van uitgaven, wapenproductie en het opstellen van hun eigen gemoderniseerde legers. Last but not least, terwijl de VS in de NAVO zou blijven, zou het de Europeanen ertoe aanzetten om de organisatie te runnen – en, duidelijk, te financieren. Het beste van twee werelden voor Washington: geen noodzaak om de NAVO te verlaten of te ontmantelen, een voet tussen de deur en een plek aan tafel, maar niet langer hoeven te zorgen dat het werkt.

Voor de VS wijzen Logan en Shifrinson op de grote beloningen van zo’n beleid tegen een achtergrond van, zoals we in de jaren ’90 zeiden, imperial overstretch. Een land “dat geconfronteerd wordt met een schuld van 35 biljoen dollar, een jaarlijks begrotingstekort van 1,5 biljoen dollar, een groeiende uitdaging in Azië en uitgesproken politieke verdeeldheid… zonder aanwijzingen dat het fiscale plaatje zal verbeteren of dat de binnenlandse druk afneemt” zou moeten luisteren wanneer het te horen krijgt dat de geschatte “budgettaire besparingen van het afstoten van de conventionele afschrikkingsmissie in Europa” minstens 70-80 miljard dollar per jaar zouden bedragen. Om nog maar te zwijgen van de vermindering in militaire risico’s, politieke hoofdpijn en – laten we eerlijk zijn – blootstelling aan terugkerende Euro-perikelen.

Tot zover zo plausibel. In sommige opzichten is het moeilijk om het oneens te zijn met dit argument. Ja, de VS zou uit Europa moeten stappen, en ja, dat zou ook goed zijn voor Europa. Washington zou zichzelf zelfs nog grondiger moeten terugtrekken dan Logan en Shifrinson suggereren. Ze hebben ook gelijk dat deze Amerikaanse terugtrekking uit de dominantie van Europa uiterlijk in 1991 had moeten beginnen. Dat had ons allemaal een hoop gênante uitkomsten en bloedige problemen bespaard, inclusief Kaja Kallas als de facto minister van Buitenlandse Zaken van de EU en de oorlog in en om Oekraïne.

Daarover gesproken, de timing van dit artikel in Foreign Affairs doet er duidelijk ook toe. Wat betreft die oorlog, impliceren Logan en Shifrinson natuurlijk dat deze ook aan de Europeanen zou worden overgedragen, wat een andere manier is om te zeggen dat de VS hun verliezen moeten nemen en Oekraïne moeten laten verliezen ( wat het hoe dan ook zal doen). Dat is een standpunt dat overeenkomt met wat we weten over de denkwijze van presidentskandidaat Donald Trump (wat niet per se betrouwbaar is).

Maar sinds de Democraten zich eindelijk hebben bevrijd van de aansprakelijkheid van de overduidelijk seniele kandidaat Joe Biden, is het niet langer eenvoudig om te voorspellen wie de presidentsverkiezingen in november zal winnen. Als een overwinning van Trump nog steeds een uitgemaakte zaak zou zijn, zoals vroeger, dan zou het gemakkelijk zijn om te voorspellen dat de algemene oproep van Logan en Shifrinson om te stoppen met het babysitten van de Europeanen (om Harry Truman te parafraseren) ook weerklank zal vinden bij een toekomstige regering. Maar zelfs onder een Kamala Harris presidentschap zou de diepe druk van economische overbelasting en binnenlandse polarisatie aanhouden. Eén ding is zeker: de kwestie van een terugtrekking van de VS uit Europa zal niet verdwijnen.

Ondanks alle scherpzinnige punten die ze maken, is er ook iets merkwaardigs gedateerd aan het betoog van Logan en Shifrinson. Zelfs als ze een alternatief formuleren voor de huidige Amerikaanse mainstream, is hun analyse, althans voor zover die gaat in hun artikel in Foreign Affairs, vreemd genoeg “Eurocentrisch” en bekrompen “Atlantisch”. Ze beloven dat het vrijmaken van Amerikaanse middelen in Europa deze beschikbaar zou maken voor “Azië”. Maar het is alsof ze twee relevante sleutelontwikkelingen van de afgelopen, min of meer, kwart eeuw negeren: namelijk de opkomst van een nieuwe multipolaire orde en de opkomst van wat de facto een Chinees-Russische alliantie is. Voeg daar BRICS+-mogendheden als India aan toe en je kunt de contouren zien van een geopolitieke pool van de nabije toekomst die niet alleen economische en militaire kracht maar ook een voortdurend groeiende aantrekkingskracht heeft.

Met andere woorden, de ruimte die op het spel staat is Eurazië, niet Europa. En hoewel het waar is dat het zeer onwaarschijnlijk is dat traditionele of voormalige Europese grootmachten zoals Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland de capaciteit voor hegemonie zullen ontwikkelen (wat, vooral onder realistische premissen, belangrijker is dan intenties), zou een gemarginaliseerd Europa in een wereld met een nieuwe Euraziatische hegemonie niet eens apart willen blijven; in plaats daarvan zouden haar elites leren om hun loyaliteiten over te dragen. In zo’n scenario zouden de VS Europa echter niet alleen verlaten, maar ook verliezen. De eindtoestand die Logan en Shifrinson zich voorstellen, waarbij Amerika Europa niet meer hoeft te verdedigen en een nieuw, zelfredzaam Europa toch veilig aan de kant van Washington blijft staan, zal waarschijnlijk slechts een overgangsfase zijn. En dat zou het ook moeten zijn.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Trump kondigt aan Europa nog vier jaar lang te zullen bedreigen en afpersen (Video)

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over