De oorlog in Oekraïne wordt de doodsklok voor de EU nu haar leiders, die samen met de belangrijkste regeringspartijen van Europa de instructies van de VS over de confrontatie met Rusland hebben aanvaard, het huis hebben verwed op een Russische militaire nederlaag in Oekraïne en een politiek-economische ineenstorting die tot een regimewisseling in het Kremlin leidt. De EU-leiders hebben op gevaarlijke wijze en in toenemende mate het lot van het Europese integratieproject verbonden aan hun geloof (gebaseerd op een grove misrekening of misleid door Anglo-Amerikaanse inlichtingendiensten) in een overwinning in Oekraïne en een Russisch verlies, schrijft Oscar Silva-Valladares.

Aangezien het onwaarschijnlijk is dat dit zal gebeuren en zich deze komende winter een grote crisis zal ontvouwen als gevolg van de groeiende ontevredenheid van de bevolking over de stijgende energiekosten, de verstoring van de voedselvoorziening en de algemene economische malaise, zullen ernstige politieke veranderingen de EU en het politieke leiderschap van Europa treffen. In het beste geval zal de EU het momentum voor verdere politieke integratie sterk verliezen en verstrikt raken in verlamming en institutionele wanorde. In het slechtste geval zal de groeiende ontevredenheid aanleiding geven tot radicale politieke veranderingen en politici aan de macht brengen met andere opvattingen over het nut en de relevantie van de EU.

De door de VS geleide economische oorlog tegen Rusland als reactie op de militaire operatie in Oekraïne heeft de diepe structurele tekortkomingen van de architectuur van de Europese Unie (EU) blootgelegd en verergerd. Eerlijkheidshalve manifesteerden deze barsten zich al eerder, bijvoorbeeld tijdens de Griekse crisis die in 2009 begon, het Brexit-proces sinds 2016 en de groeiende geschillen van Polen en Hongarije met het EU-bestuur. Aan de basis van de problemen van de EU ligt een bestuursstructuur die wordt geleid door niet-gekozen ambtenaren en die in de loop van decennia niet alleen is uitgebreid, maar ook een eigen overlevingslogica heeft ontwikkeld ten koste van de brood-en-boterzaken die er voor de gemiddelde Europeaan wel toe doen. De EU heeft zichzelf van een economisch bondgenootschap omgevormd tot een zichzelf in stand houdende politieke moloch, gedreven door ideologie en bureaucratische inertie, en heeft daarbij het contact met de realiteit verloren. De zaken zijn verslechterd door de voortdurende incompetentie van de huidige EU-hoofden, de voorzitter van de Europese Commissie von der Leyen en de EU-vertegenwoordiger voor buitenlandse zaken Borrell, geïllustreerd door de ommezwaai van eerstgenoemde over de Russische energieleveranties en de botte afwijzing van diplomatie om de oorlog in Oekraïne te beëindigen door laatstgenoemde.

Aanvankelijk was het Europese integratieproject een door de VS geleid initiatief, eind jaren veertig heimelijk gefinancierd door de CIA, om van Europa een consumentenvergaarbak te maken voor de productie van VS-multinationals. Naarmate de industriële capaciteit van Europa zich herstelde en de VS vervolgens hun productiecapaciteit verloren door outsourcing naar China (dat ook Europa’s belangrijkste handelspartner werd), verloor de oorspronkelijke grondgedachte van de EU aan betekenis en relevantie voor de VS ten opzichte van de Indo-Pacifische regio. Voor de VS is de EU tegenwoordig niet meer dan een geopolitiek instrument dat zij voor hun eigen doeleinden ter beschikking hebben.

De Oekraïne-crisis heeft binnen de EU diepgaande centrifugale krachten aan de oppervlakte gebracht en nieuwe doen ontstaan. Tijdens de Griekse crisis voerde het Duitsland van kanselier Merkel een beleid van regionale financiële discipline en soberheid met ijver, en sommigen zouden zeggen arrogantie, dat een tijdbom onschadelijk maakte maar in Zuid-Europa blijvende wrevel veroorzaakte.

Polen, een natie met sterke geopolitieke ambities die in de loop van eeuwen zijn gefrustreerd, is nu de belangrijkste destabiliserende kracht, aanvankelijk door zijn botsing met de EU over het primaat van de zogenaamde Europese rechtsorde boven nationale soevereiniteit en tegenwoordig door het blootleggen van zijn oude rivaliteiten met Duitsland – waarbij bijvoorbeeld de kwestie van de herstelbetalingen uit de Tweede Wereldoorlog weer opduikt – en het uiten van vrees voor een mogelijke Frans-Duitse schikking voor een diplomatieke oplossing in Oekraïne.

Het Verenigd Koninkrijk, op zoek naar een bestemming na de Brexit en losgezongen van zijn vroegere EU-kluisters, toont nog maar eens zijn oude en diepe Angelsaksische en pro-Atlantische instincten nu het het speerpunt wordt in de confrontatie tussen de G7 en Rusland en, in dit proces, experimenteert met geopolitieke alternatieve regelingen voor Europa zoals een as VS-Britannië-Polen-Baltische landen. Duitsland van zijn kant zal binnenkort existentiële keuzes moeten maken met betrekking tot de toekomstige energievoorziening en zal zich hard moeten afvragen of het alle zinvolle economische betrekkingen met Rusland wil stopzetten.

In Hongarije heeft premier Orban zich het diepe historische identiteitsgevoel van de bevolking in het hart van Midden-Europa vakkundig eigen gemaakt en is hij de belangrijkste tegenstem geworden die een ommekeer in de anti-Russische sancties en een onderhandelde oplossing voor de Oekraïnecrisis voorstelt, een gedurfd en moedig voorstel dat het establishment van de EU op zijn grondvesten doet schudden.

Ten slotte heeft Litouwen, in overeenstemming met zijn langetermijnbeleid van provocatie tegen Rusland, onlangs een nieuwe frontlinie geopend door de doorvoer van goederen van Rusland naar Kaliningrad te blokkeren, een roekeloze actie die in strijd is met internationale overeenkomsten en duidelijk indruist tegen de EU-sancties.

In de afgelopen jaren zijn de twistpunten van de EU uitgebreid en verdiept, onder meer op het gebied van fiscaal beleid, financiële discipline, immigratie, mensenrechten, bestuur en energie. De recente pogingen tot hervorming van de EU om haar besluitvormingsproces te versterken ten koste van de nationale jurisdicties, met inbegrip van een initiatief om de unanimiteitsregel af te schaffen, is een wanhopige poging om het bondgenootschap op het laatste moment te redden, maar zal waarschijnlijk de oppositie en het verzet doen toenemen, vooral in Oostenrijk, Hongarije en Polen.

Ondanks het huidige EU-debacle is de Europese eenwording onomkeerbaar als we terugkijken naar de val van het West-Romeinse Rijk en het proces van natievorming dat sindsdien op gang is gekomen. Helaas is het tweeduizendjarige Europese project vooral geleid door conflicten en oorlogvoering en veel minder door bureaucratieën. Europa’s egoïstische politici hebben niet geleerd van de geschiedenis en hun onvergeeflijke fout is hun onvermogen om voor het continent een onafhankelijke weg te vinden weg van de confrontatie tussen de VS, Rusland en China. Victoria Nuland’s beruchte scheldwoord tijdens de Maidan-crisis van 2014 belichaamt de werkelijke gevoelens van de Amerikaanse regering over de EU en had een wake-up call en besef moeten zijn dat de toekomst van Europa veel te belangrijk is om in de handen van niet-Europeanen te worden gelegd.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/06/13/viktor-orban-george-soros-orkestreert-de-oorlog-tussen-rusland-en-oekraine/