Van alle dingen waar we de COVID-19-lockdowns van 2020-2021 de schuld van moeten geven, is misschien wel de meest onverwachte dat sommige wanhopige mensen ze gebruikten als een handige gelegenheid om seks te hebben met bomen.
In 2020 maakte de 45-jarige Canadese “somatische seksuoloog” Sonja Semjonova haar dagelijkse wandeling, die haar was toegestaan door de Taliban van Trudeau, toen ze een gigantische eik tegenkwam langs een pad in Brits-Columbia. Sonja voelde “een connectie” met de boom en begon er “tegenaan te leunen”, genietend van het “gevoel klein te zijn en ondersteund te worden door iets stevigers” en “niet te kunnen vallen”, schrijft Steven Tucker.
Hoewel ze niet genoot van volledige penetratie met de eik, zoals in een beruchte oude scène uit de originele film Evil Dead uit 1981, identificeerde Sonja zichzelf toch als een zogenaamde ‘ecoseksueel’, een compleet nieuwe tak van de queer-identitaire beweging die wel degelijk aan de lockdown voorafging. Tijdens de San Francisco Pride Parade in 2015 voerde een groep letterlijke boomknuffelaars een speciale ceremonie uit om het LGBTQI-label ‘officieel’ aan te passen naar LGBTQIE, ter ere van de fetisj.
Zijn veganisten heidenen?
Maar is ecoseksualiteit eigenlijk wel een fetisj? De praktijk houdt in dat je de aarde en haar vele natuurlijke verschijningsvormen – bomen, bloemen, rotsen, bergen, zeeën, meren, velden, stranden, luchten, wolken, weersomstandigheden, nationale parken, koraalriffen, enz. – behandelt als je geliefden. Positieve beschrijvingen van de parafilie (de technische, niet-oordelende, hedendaagse klinische term voor een perversie) zijn zelfs verschenen in op kinderen gerichte publicaties zoals Teen Vogue, waar het wordt gepresenteerd als een haalbare methode om klimaatverandering te bestrijden.
Volgens de redactie van het tijdschrift is het een uiterst verstandig idee om je dochters en kleindochters te leren dat een van de beste manieren om de planeet te genezen, is door er seks mee te hebben: “Het idee is dat je de aarde redt door er plezier mee te hebben, en ook extreem intieme, consensuele ervaringen mee te beleven.” Het ideaal is om “Moeder Aarde te veranderen in een geliefde Aarde”, want hoewel een moeder van je hoort te houden, hoe slecht je haar ook behandelt, zal een geliefde die je slecht behandelt, het snel met je uitmaken; als je wilt dat Gaia je blijft bevredigen, zul je je CO2-uitstoot moeten verminderen, anders dumpt ze je onmiddellijk voor een triootje met Dale Vince en Chris Packham.
De toepasselijk genaamde website Vice bevatte een opmerking van een prominente ecoseksueel genaamd Amanda Morgan, van de UNLV School of Community Health Sciences, die op een vreemde manier beweerde dat iedereen potentieel op het ecoseksuele spectrum zit, net zoals iedereen zich tegenwoordig zogenaamd ook ergens op het transseksuele genderspectrum bevindt. Aan de milde kant omvat ecoseksualiteit “mensen die duurzame seksproducten gebruiken [zoals recyclebare houten dildo’s], of die genieten van naaktzwemmen en naakt wandelen”, terwijl er aan de extremere kant “mensen zijn die door de aarde rollen en een orgasme krijgen bedekt met potgrond… die bomen neuken, of masturberen onder een waterval”.
Mogelijk begon dit allemaal als een niche seksuele activiteit, maar de laatste jaren heeft het zich duidelijker ontwikkeld tot een vorm van groen activisme, of een “pleziergericht kader voor klimaatrechtvaardigheid” en een “duidelijk queer onderdeel van klimaatactivisme”, zoals het wel eens is omschreven. De uitgesproken ethisch ingestelde groene ecoseksuelen van vandaag de dag voeren serieuze ethische debatten over de vraag of het nodig is om psychische toestemming van een boom te krijgen voordat je hem omhelst (of erger).
Jaarlijkse conferenties die aan deze interesse gewijd zijn, vinden nu plaats. Als eerbetoon aan het tv-huis van Sarah Jessica Parker en Kim Cattrall heette die van 2023 ‘Ecosex and the City‘ en vond plaats in New York, waar bosbeukers en kiezelsteenlikkers werden uitgenodigd om “zich te mengen met diverse levensvormen en diverse gemeenschappen van kunstenaars, wetenschappers, sekswerkers, fashionista’s, planten, sporen, waterdruppels, wolken en nog veel meer”. Naar verluidt zouden er wereldwijd zo’n 100.000 ecoseksuelen zijn die zo’n jamboree hadden kunnen bijwonen, hoewel ik niet precies kan zeggen hoe dit cijfer tot stand is gekomen: hopelijk met behulp van een willekeurige getallengenerator.
Dit klinkt allemaal als een verontrustend geval van een wedergeboorte van het heidendom. Vóór het christendom zouden sommige heidense priesteressen seks hebben gehad met bomen en dergelijke om de wedergeboorte van de natuurlijke wereld in de lente na de winter te bevorderen, als onderdeel van voorchristelijke vruchtbaarheidsrituelen. Omdat het Pasen is, bevinden we ons momenteel rond de tijd dat de planeet jaarlijks ‘zwanger’ wordt en opnieuw nieuw leven baart, in de vorm van ontluikende bloemen, springende lammetjes en schattige kuikens die uitkomen, in navolging van de eerdere midwinteracts van heksen die op struiken zitten of druïden die hun geslachtsdeel in boomholten steken in de hoop dat er geen wespennest in verborgen zit. Na de latere komst van het christendom in het Westen dacht je misschien dat dergelijke ceremonies voorgoed voorbij waren. Blijkbaar niet.
Praat met mij over vuile koolwaterstoffen
Wat zijn de wortels van deze herboren heidense waanzin? Die liggen in de allesverslindende queercampagne van midden jaren 2000 om het homohuwelijk in het Westen te legaliseren. Twee toegewijde activisten voor deze zaak waren destijds twee lesbische geliefden, Beth Stephens en Annie Sprinkle, nu kunstenaars en academici, en de twee schrijfsters van het Ecosex Manifesto, een document met verschillende clausules die Marx en Engels roder zouden hebben doen blozen dan hun favoriete vlag:
Nadat ze erin geslaagd waren de basis te leggen voor de legalisering van het homohuwelijk in Amerika, beweerden Stephens en Sprinkle in 2008 ‘met de aarde getrouwd’ te zijn. Al snel begonnen ze dit concept uit te breiden naar het idee om queer huwelijken tussen mensen en niet-mensen te ensceneren met andere natuurverschijnselen, zoals mist en nevel. Hun (letterlijk?) baanbrekende ‘Wedding to the Soil‘ vond plaats in Oostenrijk in 2014. In een bizarre poging om het inheemse landschap te ontnazificeren van de Hitlertijd-zonde van de fascistische ‘Blood and Soil’ -ideologie, lieten ze in plaats daarvan vreemde linkse seks zien met stukken gras en modder. Zo herinnerden ze al hun vele professioneel identitaire bruiloftsgasten eraan “na te denken wiens bloed er vergoten was op de grond waar deze bruiloft plaatsvond, waarbij ze de wreedheden uit de Tweede Wereldoorlog in herinnering brachten en recente gevallen van antisemitisme aan het licht brachten”.
Maar wat houdt een ‘Wedding to the Soil’ precies in? Letterlijke onzin zoals deze:
De Soil Wedding-receptie vond plaats in een tuin een paar straten verderop. Een fantastische, hoge meiboom, speciaal voor ons gemaakt door het festivalteam, was versierd met gekleurde linten en bevestigd aan het hoofdeinde van een tweepersoonsbed gevuld met aarde. Drie vrouwen omhelsden de meiboom speels terwijl ze eraan vastgebonden waren met linten. Onze gasten weefden deze linten samen in de meiboomdans. Het was heerlijk kinky, kleurrijk en leuk tegelijk. We consumeerden onze geloften aan de Soil door naakt rond te rollen en de aarde en elkaar te kussen. We werden echt vies.
Gaia en Gaia raakten in de ban van hun ‘Wedding to the Coal‘, dat in 2011 plaatsvond in de Spaanse kolenmijnregio Asturië, onder auspiciën van hun toenmalige collega Diana Pornoterrorista en een “getalenteerde groep medewerkers [waaronder] dansers, ecologen, genezers, performancekunstenaars, schrijvers, psychomagici en sekswerkers”. In de praktijk hield dit in dat de groep deelnam aan een massale publieke orgie tegen fossiele brandstoffen, die culmineerde in een van hen die grote brokken steenkool via haar genitaliën ter wereld bracht, als een letterlijke teerbaby:
Diana bracht een heftige speech over hoe de kolenmijn is als een vrouwenkut: “Donker, zwart, nat en heel gevaarlijk.” Vervolgens trok ze een paar stukken steenkool uit haar vagina. Amber McBride was vanuit Australië naar ons toe gekomen. Tijdens de workshop had ze haar been geblesseerd, dus tijdens de bruiloft zat ze in een rolstoel, waaruit ze plotseling sprong en dikke zwarte verf over haar grote, wellustige borsten goot terwijl ze wild op één voet rondhuppelde en het uitschreeuwde van de pijn. Nadat we “ja” hadden gezegd, kusten wij twee bruiden elkaar tussen de billen met een “zwarte kus”. We voltooiden ons huwelijk met Coal door onze jurken uit te trekken en tegenover elkaar op een bedje steenkool te gaan liggen, terwijl vier vrouwen stukjes steenkool in de emmer met bloed doopten. Langzaam, ritueel en als erkenning voor het lijden dat de mijnbouw veroorzaakte, plaatsten de vier vrouwen de bloedige steenkool op onze naakte lichamen. We beschouwden deze bruiloft als een vorm van psychomagische genezing.
Ikzelf beschouw het liever als psycho.
Onvermijdelijk steunde de Guardian de campagne van het duo op effectieve wijze met een lovende recensie over “ecoseksuele pionier Annie Sprinkle” in 2017: “De pornoster die seksuoloog is geworden, staat aan de voorhoede van een nieuwe queerbeweging die seks en ecologie combineert en die draait om één zijn met de aarde.”
Bewoog de aarde voor jou?
Stephens en Sprinkle lijken hun hele leven in staat te zijn om afwijkende handelingen te verrichten met landschapselementen. Ze hebben hun eigen groep medewerkers samengesteld, waaronder “zowel menselijke als niet-menselijke entiteiten”, zoals Planeet Aarde, die volgens hen hun daadwerkelijke werknemer is:
Ik vraag me af wat zijn burgerservicenummer is.
Onder hun zogenaamde menselijke collega’s bevindt zich ondertussen dit merkwaardige individu, een ‘extreme immigrant’, ‘radicale pedagoog’, ‘conceptuele omgekeerde ‘wetback’ en ’trotse Mariachi Ecosexual uit de derde wereld’:
Als Donald Trump duidelijk maakt dat de VS een grote, mooie muur met Mexico moet bouwen om alle ongewenste elementen buiten te houden, dan is deze man precies wie hij bedoelt.
De geliefden hebben ook hun eigen speelfilm gemaakt, Water Makes Us Wet, een documentaire waarin kijkers worden uitgenodigd om:
Reis door Californië met Annie, een voormalig sekswerker, Beth, een professor, en hun hond Butch, in hun mobiele EARTH Lab-eenheid, terwijl ze het water in de Golden State [Californië] onderzoeken. … Onderweg komen Annie en Beth in contact met een diverse groep mensen, waaronder performancekunstenaars, biologen, werknemers van waterzuiveringsinstallaties, wetenschappers en anderen, met als hoogtepunt een schokkende gebeurtenis [ik weet niet wat, en ik wil het niet weten] die de kracht van water, leven en liefde bevestigt.
Ondertussen vertelt Stephens’ en Sprinkle’s andere recente film, Goodbye Gauley Mountain: An Ecosexual Coming Out Story, over hun “pollen-amoureuze” liefdesaffaire tussen elkaar en een paar door mijnbouw verwoeste bergtoppen, waar: “We ons aansluiten bij de lokale bevolking voor extreme boomknuffels, staren naar de hemel, kussen rotsen en zingen naar de aarde, [voordat] de film zijn hoogtepunt bereikt met een bruiloft met een paars thema in de Appalachen.” Maar waarom? Volgens de tekst:
Hun doel is om de homoseksuele, lesbische, biseksuele, transgender, inter- en uiteindelijk ecologische gemeenschappen te mobiliseren om overal in opstand te komen tegen milieuonrechtvaardigheid. Zoals Beth in de film zegt: ‘Homo’s en lesbiennes kunnen leven zonder te trouwen, maar ze zullen niet overleven zonder drinkwater en schone lucht om in te ademen.’
Ze hebben ook hun eigen boek met een ‘open einde’, Assuming the Ecosexual Position, uitgegeven door de University of Minnesota Press, dat ‘beschrijft hoe de twee als geliefden en collaborateurs bij elkaar kwamen… [om] stelling te nemen tegen homofobie en xenofobie’ en daarnaast vertelt over erotische ‘momenten uit hun jeugd die wezen op een toekomst van ecoseksualiteit – voor Annie, in het zwembad van haar familie in Los Angeles, voor Beth, genietend van verboden tomaten van de wijnstok op de boerderij van haar grootouders in de Appalachen’.
LGBTreeQ+
Om het zachtjes uit te drukken, geen van de bovengenoemde ondernemingen lijkt veel commerciële levensvatbaarheid te genieten. Dus hoe zijn Stephens en Sprinkle erin geslaagd hun fulltime wereldreis te financieren, waarbij ze dingen doen zoals “grassilingus demonstreren” op een universiteitsgazon? Simpel. Omdat ze zowel in de academische wereld als in de kunsten actief zijn, zijn ze experts in het aanvragen en ontvangen van grote subsidies, waarschijnlijk simpelweg door het schrijven van clichés als ‘klimaatverandering’, ‘queerness’ en ‘intersectionaliteit’ in hun sollicitatiebrieven:
Ik wou dat ik $62.000 kon krijgen voor een potje rukken in de zee.
Als je helemaal in de Wicker Man-stijl wilt duiken en zelf een heidense ecoseksueel wilt worden met Pasen, is er nog steeds tijd om je in te schrijven voor een van Sprinkle’s en Stephens’ ‘Sexological Walking Tours‘, waarin je wordt aangemoedigd om de lokale ecologische “E-spots”, of “Ecosexy-spots”, te vinden. Een van de wandelingen die wordt aangeboden, is in Central Park in New York, waar de vorige keer “de deelnemers hun hoogtepunt bereikten met het wrijven over Manhattans planetaire clitoris, een prachtige knobbel aan een boom. … Aan het einde van de tour was iedereen ecoseksueel”.
Over milieuverkrachting gesproken. Misschien is onze planeet toch wel naar de klote.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Als ze een verbondenheid met de planeet wensen raad ik hun aan om ‘Gaia’ van Azimov uit 1982 uit de ‘Foundation’reeks te lezen.
Lezen? En dan nog wel iets van een blanke man? Hoe kom je er bij.
Was een geweldige boekenserie trouwens.
Maar inmiddels begin ik me af te vragen of het niet mogelijk is om een ‘normalen gesticht’ op te zetten waar je vrij kunt zijn van dit soort zaken want de krankzinnigen lopen duidelijk overal buiten rond.
Ik heb een olijfboom in de aanbieding die jou voor 50 euro een beurt geeft. Graag bij mij afrekenen.
En een catcus voor de meer kinky stuff, maar dat kost wel extra.