BlackRock is een wereldwijde financiële reus met klanten in 100 landen en tentakels in de belangrijkste activaklassen over de hele wereld; en het beheert nu de spuigaten voor triljoenen bailout dollars van de Federal Reserve. Het lot van een groot deel van ‘s lands ondernemingen is in handen gelegd van een megalithische particuliere entiteit met een particulier kapitalistisch mandaat om zoveel mogelijk geld te verdienen voor haar eigenaars en investeerders; en dat is wat zij ook heeft gedaan.
Voor de meeste mensen, als ze er al mee bekend zijn, is BlackRock een vermogensbeheerder die pensioenfondsen en gepensioneerden helpt hun spaargeld te beheren via “passieve” beleggingen die de aandelenmarkt volgen. Maar achter de schermen is het veel meer dan dat. BlackRock wordt wel “de machtigste instelling in het financiële systeem”, “het machtigste bedrijf ter wereld” en de “geheime macht” genoemd, bericht Unz.com. Het is ‘s werelds grootste vermogensbeheerder en “schaduwbank”, groter dan ‘s werelds grootste bank (die in China staat), met meer dan $7 biljoen aan activa onder direct beheer en nog eens $20 biljoen beheerd via zijn Aladdin-software voor risicobewaking. BlackRock is ook wel “de vierde tak van de regering” en “bijna een schaduwregering” genoemd, maar geen enkel onderdeel ervan behoort tot de regering. Ondanks zijn omvang en wereldwijde macht is BlackRock niet eens gereguleerd als een “systeemrelevante financiële instelling” onder de Dodd-Frank Act, dankzij druk van zijn CEO Larry Fink, die al lang “knusse” relaties onderhoudt met regeringsfunctionarissen.
Het strategische belang en het politieke gewicht van BlackRock bleken duidelijk toen vier BlackRock-bestuurders, onder leiding van het voormalige hoofd van de Zwitserse nationale bank Philipp Hildebrand, in augustus 2019 tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van centrale bankiers in Jackson Hole, Wyoming, een voorstel presenteerden voor een economische reset die in maart 2020 daadwerkelijk in werking werd gesteld. Erkennend dat centrale bankiers bijna geen munitie meer hadden om de geldhoeveelheid en de economie te beheersen, stelde de BlackRock-groep dat het tijd was voor de centrale bank om haar lang bejubelde onafhankelijkheid op te geven en monetair beleid (de gebruikelijke bevoegdheid van de centrale bank) samen te voegen met fiscaal beleid (de gebruikelijke bevoegdheid van de wetgevende macht). Zij stelden voor dat de centrale bank een “permanente fiscale noodfaciliteit” zou handhaven die zou worden geactiveerd wanneer rentemanipulatie niet langer zou werken om deflatie te voorkomen. De faciliteit zou worden aangewend door een “onafhankelijke deskundige” die door de centrale bank zou worden benoemd.
De COVID-19 crisis bood de perfecte gelegenheid om dit voorstel in de VS uit te voeren, waarbij BlackRock zelf werd aangesteld om het te beheren. In maart 2020 kreeg BlackRock een no-bid contract onder de Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security Act (CARES Act) voor het inzetten van een $454 miljard groot “slush fund” dat door het ministerie van Financiën in samenwerking met de Federal Reserve was opgezet. Dit fonds zou op zijn beurt kunnen worden gebruikt om meer dan 4 biljoen dollar aan Federal Reserve-krediet te verstrekken. Terwijl het publiek werd afgeleid door protesten, rellen en lockdowns, dook BlackRock plotseling op uit de schaduw om de “vierde tak van de regering” te worden, die de controle beheert op het fiatgeld van de centrale bank dat op afroep wordt gedrukt. Hoe is dat gebeurd en wat zijn de gevolgen?
Opgestaan uit de schaduw
BlackRock werd in 1988 opgericht in samenwerking met de Blackstone Group, een multinationale private-equitybeheerfirma die na de bankencrisis van 2008-2009 berucht zou worden om het opkopen van inbeslaggenomen huizen tegen bodemprijzen en het verhuren ervan tegen opgeblazen prijzen. BlackRock heeft zijn balans in de jaren 1990 en 2000 laten groeien door de mortgage-backed securities (MBS) te promoten die de economie in 2008 hebben doen instorten. BlackRock kende de MBS-handel van binnenuit en kreeg vervolgens de leiding over de “Maiden Lane“-faciliteiten van de Federal Reserve. Deze zogenaamde “special purpose vehicles” werden gebruikt om “giftige” activa (grotendeels onverhandelbare MBS) van Bear Stearns en American Insurance Group (AIG) op te kopen, iets wat de Fed wettelijk niet zelf mocht doen.
BlackRock werd echter pas echt fortuinlijk met “exchange traded funds” (ETF’s). BlackRock verwierf triljoenen aan belegbare activa nadat het in 2009 de iShares ETF’s overnam van Barclays Global Investors. Tegen 2020 omvatte de uiterst succesvolle iShares-reeks meer dan 800 fondsen en 1,9 biljoen dollar aan beheerd vermogen.
Exchange traded funds worden gekocht en verkocht zoals aandelen, maar werken als index-tracking fondsen, die passief specifieke indices volgen zoals de S&P 500, de benchmark index van Amerika’s grootste bedrijven en de index waarin de meeste mensen beleggen. Vandaag controleert de snelgroeiende ETF-sector bijna de helft van alle beleggingen in Amerikaanse aandelen, en hij is zeer geconcentreerd. De sector wordt gedomineerd door slechts drie grote Amerikaanse vermogensbeheerders – BlackRock, Vanguard en State Street, de “Grote Drie” – met BlackRock als duidelijke wereldleider. In 2017 waren de Grote Drie samen de grootste aandeelhouder geworden in bijna 90% van de S&P 500-bedrijven, waaronder Apple, Microsoft, ExxonMobil, General Electric en Coca-Cola. BlackRock heeft ook grote belangen in bijna elke megabank en in grote media.
In maart 2020 kreeg BlackRock, op basis van zijn expertise met de Maiden Lane-faciliteiten en zijn gesofisticeerde Aladdin-software voor risicobewaking, de opdracht om fondsen van de Federal Reserve te verstrekken via elf “special purpose vehicles” die krachtens de CARES Act zijn geautoriseerd. Net als de Maiden Lane-faciliteiten waren deze vehikels bedoeld om de Fed, die wettelijk beperkt is tot de aankoop van veilige, door de federale overheid gegarandeerde activa, in staat te stellen de aankoop van riskantere activa op de markt te financieren.
Blackrock red zichzelf
Door de nationale lockdown hebben staten, steden en lokale bedrijven dringend behoefte aan federale overheidssteun. Maar volgens David Dayen in The American Prospect
In feite hadden deze ETF’s een reddingsoperatie nodig, en BlackRock gebruikte zijn zeer gunstige positie bij de overheid om er een te krijgen. De ingewikkelde mechanismen en risico’s die aan ETF’s ten grondslag liggen, worden uitgelegd in een artikel van 3 april van hoogleraar ondernemingsrecht Ryan Clements, die zijn artikel begint met:
Exchange-Traded Funds (ETF’s) staan centraal in de financiële crisis COVID-19 . Meer dan veertig procent van het handelsvolume tijdens de selloff medio maart was in ETF’s ….
De ETF’s werden ver onder de waarde van hun onderliggende obligaties verhandeld, die als een kaartenhuis in elkaar zakten. Sommige ETF’s lieten het helemaal afweten. Het probleem was iets waar critici al lang voor waarschuwden: terwijl ETF’s zeer liquide zijn en net als aandelen op verzoek worden verhandeld, zijn de activa waaruit hun portefeuilles bestaan dat niet. Wanneer de markt daalt en beleggers vluchten, kunnen de ETF’s moeite hebben met het vinden van de fondsen om zich te vestigen zonder tegen een diepe korting te handelen; en dat is wat er in maart gebeurde.
Volgens een artikel in The National van 3 mei: “De sector werd uiteindelijk gered door de belofte van de Amerikaanse Federal Reserve op 23 maart om investment-grade krediet en bepaalde ETF’s te kopen. Dit verschafte de liquiditeit die nodig was om obligaties te redden die waren geflopt in een markt zonder kopers.”
Prof. Clements stelt dat als de Fed niet was tussenbeide gekomen, “een ‘doemscenario’ had kunnen ontstaan waar de aanhoudende verkoopdruk op de ETF-markt een paniekverkoop in de onderliggende [obligaties] had verergerd, en omgekeerd, in een procyclische stapeling met verwoestende gevolgen.” Hij merkt op:
Er is een verontrustende vorm van marktalchemie die plaatsvindt wanneer illiquide, over-the-counter obligaties worden getransformeerd in direct liquide ETF’s. ETF-“liquiditeitstransformatie” wordt nu door de overheid gesteund, net zoals liquiditeitstransformatie in door hypotheek gedekte waardepapieren en schaduwbankieren in 2008 werd gesteund.
Werken voor wie?
BlackRock kreeg een bailout zonder debat in het Congres, zonder “strafrente” zoals die wordt opgelegd aan staten en steden die lenen in het kader van de gemeentelijke liquiditeitsfaciliteit van de Fed, zonder ingewikkeld papierwerk of wachten in de rij voor schaarse leningen van de Small Business Administration, zonder voorwaarden. Het heeft zichzelf gewoon stilletjes gered.
Men zou kunnen aanvoeren dat deze reddingsoperatie goed en noodzakelijk was, omdat de markt werd gered van een rampzalige “doom loop”, en zo ook de pensioenfondsen en de spaargelden van miljoenen beleggers. Hoewel BlackRock een controlerend belang heeft in alle grote bedrijven in de S&P 500, beweert het de fondsen niet te “bezitten”. Het fungeert slechts als een soort “bewaarder” voor zijn beleggers – althans, dat beweert het. Maar BlackRock en de andere Big 3 ETF’s stemmen op de aandelen van de bedrijven; dus vanuit het oogpunt van het management zijn zij de eigenaars. En zoals opgemerkt in een artikel uit 2017 van de Universiteit van Amsterdam met de titel “These Three Firms Own Corporate America,” stemmen ze 90% van de tijd in het voordeel van het management. Dat betekent dat ze de neiging hebben om tegen aandeelhoudersinitiatieven te stemmen, tegen arbeid, en tegen het algemeen belang. BlackRock werkt eigenlijk niet voor ons, hoewel wij, het Amerikaanse volk, nu zijn grootste klantenbestand zijn geworden.
In een recensie uit 2018, getiteld “Blackrock – The Company That Owns the World“, concludeerde een multinationale onderzoeksgroep genaamd Investigate Europe dat BlackRock “de concurrentie ondermijnt door aandelen in concurrerende bedrijven te bezitten, de grenzen tussen privékapitaal en overheidszaken vervaagt door nauw samen te werken met regelgevende instanties, en pleit voor privatisering van pensioenregelingen om spaarkapitaal naar zijn eigen fondsen te kanaliseren.”
Daniela Gabor, hoogleraar macro-economie aan de University of Western England in Bristol, concludeerde na het volgen van een aantal reguleringsdebatten in Brussel dat het niet langer de banken waren die de financiële macht in handen hadden; het waren de vermogensbeheerders. Zij zei:
Ons wordt vaak verteld dat een beheerder er is om ons geld te beleggen voor onze oude dag. Maar het is veel meer dan dat. Naar mijn mening weerspiegelt BlackRock het afscheid van de welvaartsstaat. De opkomst van BlackRock gaat hand in hand met voortdurende structurele veranderingen; in de financiële wereld, maar ook in de aard van het sociale contract dat de burger en de staat verbindt.
Dat deze structurele veranderingen gepland en weloverwogen zijn, blijkt uit het witboek van BlackRock van augustus 2019, waarin een economische reset wordt beschreven die nu is doorgevoerd met BlackRock aan het roer.
Overheidsbeleid wordt tegenwoordig gemaakt op manieren die gunstig zijn voor de aandelenmarkt, die wordt beschouwd als de barometer van de economie, hoewel hij weinig te maken heeft met de kracht van de echte, productieve economie. Gigantische pensioen- en andere beleggingsfondsen controleren de aandelenmarkt grotendeels, en de vermogensbeheerders controleren de fondsen. Daardoor zit BlackRock, de grootste en invloedrijkste vermogensbeheerder, feitelijk op de stoel van de bestuurder die de economie controleert.
Zoals Peter Ewart opmerkt in een artikel van 14 mei over BlackRock, getiteld “Vossen in het kippenhok”, is het economisch systeem vandaag de dag “geen klassiek kapitalisme maar eerder staatsmonopoliekapitalisme, waar gigantische ondernemingen regelmatig met overheidsgeld worden gesteund en de grenzen tussen de staat en de financiële oligarchie vrijwel onbestaande zijn”.
Als de bedrijfsoligarchen te groot en te strategisch belangrijk zijn om op grond van de antitrustwetten te worden opgesplitst, moeten zij, in plaats van te worden gered, worden genationaliseerd en rechtstreeks in dienst van het publiek worden gesteld. BlackRock zou op zijn minst gereguleerd moeten worden als een te grote financiële instelling die van systemisch belang is om failliet te gaan. Nog beter zou zijn om het te reguleren als een openbaar nutsbedrijf. Geen enkele particuliere, niet-gekozen entiteit zou de macht over de economie mogen hebben die BlackRock heeft, zonder een wettelijk afdwingbare morele plicht om die macht in het openbaar belang uit te oefenen.
The American Vagabond: The Blackrock Takeover of America, Brought to you by Covid
Full Episodes Can Be Seen Here:
https://www.youtube.com/watch?v=nY66tFZzJ3w
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/06/10/we-zijn-beetgenomen-de-plandemie-was-een-dekmantel-voor-de-grootste-roofoverval-in-de-geschiedenis/
