Kan Trump Amerika van zichzelf redden ?

De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov wees vorige week de geopperde vredesvoorstellen van Team Trump voor Oekraïne af als onbevredigend. In essentie is de Russische visie dat de oproepen voor een bevroren conflict precies het punt missen: vanuit het Russische perspectief zijn dergelijke ideeën – bevroren conflicten, wapenstilstanden en vredeshandhavers – niet te kwalificeren als het type op een verdrag gebaseerde, ‘Big Picture’-deal waar de Russen sinds 2021 voor pleiten, schrijft Alastair Crooke.

Zonder een duurzaam, permanent einde aan het conflict zullen de Russen er de voorkeur aan geven om te vertrouwen op een uitkomst op het slagveld – zelfs met het grote risico dat hun weigering voortdurende escalerende – zelfs nucleaire – Amerikaanse oorlogszucht met zich meebrengt.

De vraag is eerder: Is een duurzame vrede tussen de VS en Rusland überhaupt mogelijk?

De dood van voormalig president Jimmy Carter herinnert ons aan de turbulente beleidsrevolutie van de jaren zeventig, die werd vastgelegd in de geschriften van Zbig Brzezinski, Carters nationale veiligheidsadviseur. Deze revolutie heeft de betrekkingen tussen de VS en Rusland vanaf dat moment tot op de dag van vandaag geplaagd.

Het Carter-tijdperk kende een belangrijk kantelpunt met Brzezinski’s uitvinding van het bewapende identitaire conflict, en zijn omarming van dezelfde identitaire instrumenten – maar dan breder toegepast – om westerse samenlevingen onder controle te brengen van een technocratische elite die  “[voortdurend] toezicht [uitoefende] op elke burger … [samen met] elitemanipulatie van het gedrag en het intellectuele functioneren van alle mensen …”.

Brzezinski’s invloedrijke boeken pleitten kortom voor een beheerde kosmopolitische identitaire sfeer, die de gemeenschappelijke cultuur zou vervangen – dat wil zeggen nationale waarden. Het is in de vijandige reactie op deze technocratische ‘controle’-visie dat we de huidige problemen die overal, op alle mondiale fronten, uitbreken, kunnen wortelen.

Simpel gezegd zijn de huidige gebeurtenissen in veel opzichten een herhaling van de turbulente jaren zeventig. De huidige mars richting antidemocratische normen begon met het  baanbrekende The Crisis of Democracy (1975) van de Trilaterale Commissie  – de voorloper van  WEF (‘Davos’) en Bilderberg – waarbij (in de woorden van Brzezinski) internationale banken en multinationale ondernemingen werden gekroond als de belangrijkste creatieve kracht in plaats van de “natiestaat als fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens”.

Brzezinski’s vertroebelde perceptie van Rusland was niet nieuw. Het gaat eerder terug tot het Hudson Institute in de jaren 70 en tot senator Henry “Scoop” Jackson, twee keer kandidaat voor de Democratische nominatie voor de presidentsverkiezingen van 1972 en 1976. Jackson (van Noorse afkomst) haatte het communisme gewoon; hij haatte de Russen en hij had veel steun binnen de Democratische Partij.

Brzezinski, jood van Poolse afkomst, deelde Scoop Jacksons Russofobie. Hij overtuigde president Carter (in 1979) om een ​​geradicaliseerde, jihadistische identiteitscultuur in Afghanistan te introduceren om de seculiere socialistische cultuur van Kabul, die Moskou steunde, uit te dunnen. De uitkomst van de Afghaanse oorlog werd vervolgens afgeschilderd als een enorme Amerikaanse overwinning (wat het niet was).

En toch – en dat is het punt – de claim op de overwinning ondersteunde niettemin het idee dat islamitische opstandelingen de ideale ‘oplosmiddelen’ zijn in projecten voor regimewisseling (en dat zijn ze nog steeds, zoals we vandaag de dag in Syrië zien).

Maar Brzezinski had nog meer advies voor president Carter. In zijn  Grand Chessboard uit 1997 betoogde Brzezinski dat Amerika en Kiev mogelijk oude culturele en taalkundige complexiteiten (zoals in Afghanistan) zouden kunnen gebruiken om het scharnier te vormen waar de macht van het Heartland omheen zou kunnen worden ontbonden door Rusland de controle ov er Oekraïne te ontzeggen:

“Zonder Oekraïne zou Rusland nooit de Heartland-macht worden; maar met Oekraïne kan en zal Rusland [een Heartland-macht zijn]”,  hield hij vol. Rusland moest verstrikt raken in een soortgelijk Oekraïens cultureel identiteitsmoeras, zo bepleitte hij.

Waarom was dit beleidsbesluit zo schadelijk voor de vooruitzichten op uiteindelijke vrede tussen de VS en Rusland? Dat kwam doordat Kiev, aangespoord door de CIA, de volkomen valse identiteitsclaim propageerde dat ‘Europa eindigt bij Oekraïne’ – en dat daarachter ‘de Slaven’ liggen.

Deze manipulatie alleen al zorgde ervoor dat Kiev kon transformeren in een icoon voor de totale culturele identiteitsoorlog tegen Rusland, ondanks het feit dat de Oekraïense taal (correct bekend als Roetheens) geen Germaanse taal is. Ook is er geen Viking (Germaans) DNA te vinden onder de hedendaagse westerse Oekraïners.

In haar verlangen om Kiev te steunen en Biden een plezier te doen, sprong de EU in op dit Oekraïense strategische revisionisme: ‘Oekraïne’ opgevat als ‘Europese waarden’ ter verdediging tegen ‘Russische’ (Aziatische) waarden. Het was een pijler, zij het een valse, waarrond Europese eenheid kon worden gesmeed op een moment dat de realiteit was dat de eenheid van de EU aan het verdwijnen was.

Dus, is ‘duurzame vrede’ met Rusland mogelijk? Als het zou worden geprobeerd in termen van het in stand houden van een restje Oekraïne als een oorlogszuchtige landengte van ‘Europa en zijn waarden’ tegenover de ‘regressieve Slavische sfeer’, dan is vrede niet mogelijk. Want de onderliggende premisse zou volkomen nep zijn en zou in de toekomst zeker leiden tot een nieuw conflict. Moskou zou een dergelijke deal vrijwel zeker afwijzen.

Toch groeit de angst onder de Amerikaanse bevolking dat de oorlog in Oekraïne voorgoed lijkt te escaleren. Er is een duidelijke publieke angst dat Biden en de ‘haviken’ in het Congres de VS richting een ‘nucleaire holocaust’ sturen.

Moeten wij – de mensheid – aan de rand van de afgrond blijven balanceren als een ‘deal’ van Trump – beperkt tot Oekraïne – in Moskou wordt geweigerd? Het is duidelijk dat we de escalatie dringend een halt moeten toeroepen, maar de politieke manoeuvreerruimte wordt steeds kleiner …

Maar vanuit het perspectief van Team Trump is de taak om met Poetin te onderhandelen allesbehalve rechttoe rechtaan. Het westerse publiek is simpelweg nooit psychologisch geconditioneerd om de mogelijkheid van een sterker Rusland te verwachten. Integendeel, ze hebben westerse ‘experts’ moeten verdragen die spotten met het Russische leger; de Russische leiding als incompetent bestempelen; en hun leiding op hun tv’s als puur slecht presenteren.

…

Het idee dat zodra de afgezanten van Trump in eerste instantie in Moskou zijn geweest en met lege handen zijn weggegaan, dat Trump dan zal toesnellen om een Oekraïne-deal te sluiten, weerspiegelt niet wat Moskou eindeloos heeft benadrukt. Wat nodig is, is een ‘Big Picture’ verdragsgebaseerde deal die de veiligheidsarchitectuur en grenzen tussen de veiligheidsbelangen van het Heartland en het Rimland regelt.

Maar zal een dergelijke deal door veel Amerikanen worden gezien als ‘zwakte’; als het opgeven van Amerika’s ‘leiderschap’ en ‘Grootheid’? Natuurlijk zal het zo worden gezien – omdat Trump in feite Amerika’s nederlaag zou bezegelen en de VS zou herpositioneren als één staat onder gelijken in een nieuw Concert der Machten – d.w.z. in een multipolaire wereld.

Het is een grote ‘vraag’. Kan Trump het doen – zijn Amerikaanse trots inslikken? Een haalbare weg vooruit zou zijn om terug te keren naar de oorspronkelijke Gordiaanse knoop en die te ontknopen: d.w.z. om de knoop te ontknopen van het feit dat er na de Tweede Wereldoorlog geen geschreven verdrag is dat de voortdurende voorwaartse beweging van de NAVO afbakent, en daarmee een einde te maken aan de pretentie dat de verplaatsing van de NAVO naar waar dan ook niemand iets aangaat behalve zichzelf.

Helaas kan de andere mogelijke manier om de schijn van een Amerikaanse en NAVO-nederlaag in Oekraïne te ‘compenseren’, door Trumps havikistische adviseurs worden gezien als het verpulveren van Iran – als een signaal van Amerikaanse ‘viriliteit’.

Onderhandelingen gaan uiteindelijk over belangen en het vernuft om het raadsel op te lossen dat twee partijen zien hoe ‘de ander’ zichzelf ziet – als zwakte of als kracht. Trump zou, als hij vastloopt in een letterlijke impasse over Oekraïne, de metafysische trap kunnen escaleren om simpelweg te zeggen dat alleen hij de visie heeft om Amerika te redden van WO3. Om Amerika van zichzelf te redden.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Om grote conflicten te vermijden, creëert Trump kleinere conflicten

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over