Deze week bereikten Brazilië en China een akkoord om te handelen met hun eigen valuta in plaats van met de Amerikaanse dollar. De Chinezen komen hun gelofte van februari na om een ​​verrekenkantoor te openen om in yuan luidende transacties in Brazilië af te wikkelen, nadat ze eerder soortgelijke verrekenkantoren in Pakistan, Kazachstan en Laos hadden aangekondigd.
In veel opzichten is deze ontwikkeling onvermijdelijk. Vanaf 2021 is China goed voor 31,3% van de Braziliaanse export en 22,8% van de import, het grootste aandeel van alle landen. De Verenigde Staten komen op een verre tweede plaats met slechts 11,2% van de Braziliaanse export en 17,7% van de import. China is al veertien jaar de grootste handelspartner van Brazilië. Op een gegeven moment zouden beide partijen de vraag stellen waarom hun handel een valuta van een derde partij zou moeten gebruiken, schrijft Philip Pilkington.
Op dezelfde dag dat de Braziliaanse handelsovereenkomst werd aangekondigd, trof een ander belangrijk verhaal de wereldwijde valutamarkten: China schikte zijn eerste LNG-handel in yuan. Deze ontwikkeling alleen al zou belangrijk genoeg zijn om kritisch te worden bekeken, gezien de veelgeroemde status van de Amerikaanse dollar als energievaluta – de ‘petrodollar’ – maar verder lezen dan de krantenkoppen onthult iets dat zelfs nog verrassender is. De handel werd niet afgewikkeld met een energiebedrijf in een of ander ver land in het Midden-Oosten, maar met TotalEnergies, de Franse grootmacht. Met een omzet van meer dan 182 miljard dollar en meer dan 100.000 werknemers is TotalEnergies verreweg het grootste bedrijf in Frankrijk.
Deze energieovereenkomst suggereert dat ‘yuanisering’ niet beperkt zal blijven tot de mondiale periferie. Tot voor kort werden de suggesties dat de BRICS+-landen de dollar zouden dumpen en naar nieuwe valuta’s zouden verhuizen, met spot ontvangen. De Braziliaanse handelsovereenkomst maakt een einde aan die scepsis. Maar het lijkt er nu op dat de yuan zijn intrede doet in Europa. Hoewel de snelheid van deze verandering schokkend is, zelfs voor degenen onder ons die opletten, werden deze ontwikkelingen voorspeld door het controversiële bezoek van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz aan Peking afgelopen november.
https://dissident.one/2022/12/27/duitsland-en-china-bespreken-strategische-autonomie-los-van-de-wereldwijde-maffiastaat-vs/
De vraag die hier logischerwijs op volgt is cui bono – voor wie komt dit ten goede? Het is duidelijk dat de yuanisering de Chinezen wind in de zeilen geeft. Hun doel is duidelijk om een ​​alternatief wereldwijd handelsregime uit te werken dat kan wedijveren met het door Amerika geleide model dat sinds 1945 van kracht is. De landen die aan boord van de BRICS+-bandwagon springen, zullen waarschijnlijk ook profiteren.
De meest voor de hand liggende verliezer zijn de Verenigde Staten. Het gebruik van valuta in de wereldhandel is een nulsomspel. Elke yuan die voor goederen en diensten op de wereldmarkt van eigenaar wisselt, is een dollar die niet van eigenaar wisselt. Amerika heeft lang vertrouwd op de hegemoniale status van zijn munt voor zijn vermogen om meer te consumeren dan te produceren en voor zijn soft power projectie. De geopolitieke strategie van Amerika, die grotendeels gebaseerd is op het opleggen van sanctieregelingen, valt uiteen als er geloofwaardige alternatieven voorhanden zijn.
👀 pic.twitter.com/Eoqv0g19u3
— The_Real_Fly (@The_Real_Fly) April 3, 2023
Voor Europa is de situatie minder duidelijk, zoals de recente ontwikkelingen aldaar aantonen. De Europeanen zijn lange tijd niet tevreden geweest met het spelen van de tweede viool voor de Amerikanen in de mondiale economische betrekkingen, en dit tegengaan was een deel van de grondgedachte voor de lancering van de euro rond de millenniumwisseling. Het bezoek van Scholz aan Peking geeft aan dat Europa zou kunnen proberen zich te positioneren tussen Amerika in het Westen en China in het Oosten, een potentieel bruikbare langetermijntruc om te profiteren van de ontwikkelingen in beide grote economieën.
Groot-Brittannië daarentegen bevindt zich in een ongewoon kwetsbare positie. Sinds de jaren tachtig is de Britse industrie dramatisch gekrompen en is de Britse levensstandaard steeds afhankelijker geworden van een financiële dienstensector die in de City van Londen is geconcentreerd. In werkelijkheid is de City een buitenpost van de Amerikaanse financiële macht. Dit betekent dat de dedollarisering de City minder belangrijk maakt op het wereldtoneel – en het proces kan zelfs een Amerikaanse reactie uitlokken om hun financiële diensten naar het buitenland te verplaatsen, waardoor Groot-Brittannië een zware slag wordt toegebracht.
De stad staat al een tijdje onder druk. Grote FTSE-genoteerde bedrijven zijn naar New York verhuisd, terwijl IPO’s van een klif zijn gevallen. Voorafgaand aan de Amerikaanse wending tegen China leek de stad een belangrijke speler te worden in de handel in yuan. Maar dit lijkt onwaarschijnlijk nu de Chinees-Amerikaanse betrekkingen zijn verzuurd, en Groot-Brittannië en de VS zo eensgezind zijn in hun buitenlands beleid. Als Groot-Brittannië ooit de evenwichtsoefening van de Europeanen zou willen nastreven, zou het land waarschijnlijk opnieuw lid moeten worden van de Europese Unie – met alle problemen van dien. Al die tijd kan de invloed van China zich alleen maar uitbreiden, en het Europese vasteland zou daar wel eens een belangrijk onderdeel van kunnen zijn.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2023/03/31/frankrijk-koopt-lng-uit-china-in-yuan-brazilie-en-china-tekenen-pact-om-de-dollar-te-verlaten-india-rusland-en-china-streven-naar-het-creeren-van-een-munt/
