Joden zijn het probleem

“Daarom kan geen enkele Jood, orthodox of niet, zich gewetensvol onthouden van samenwerking met de rest voor de verheffing van het gehele Jodendom.” — Moses Hess, pionier van het zionisme en communisme, The Revival of Israel: Rome and Jerusalem (1862)

De apostel Mattheüs schrijft dat Jezus leerde dat “elke gezonde boom goede vruchten draagt, maar de zieke boom slechte vruchten.” (Mattheüs 7:17) Dit geldt zeker voor het jodendom, waarvan de ‘slechte vruchten’ het zionisme, communisme, feminisme, talmoedisme, roofzuchtig kapitalisme, holocaustisme, pornografie en het homohuwelijk omvatten, om er maar een paar te noemen, schrijft Wyatt Peterson.

Nu de “oorlog” van Israël op het moment van schrijven dag 457 ingaat en de Israëlische strijdkrachten Amerikaanse munitie blijven gebruiken om de laatste overgebleven ziekenhuizen in Gaza te vernietigen, is het eindelijk sociaal acceptabel geworden om Benjamin Netanyahu en aspecten van zijn militaire campagne in het Midden-Oosten te bekritiseren. Veel pas ontdekte critici zijn echter niet geneigd om ook maar één denigrerend woord te uiten over ‘de Joden’ of de onaantastbare Joodse religie, ondanks dat Netanyahu Amalek aanhaalt om het afslachten van mannen, vrouwen en kinderen in de regio te rechtvaardigen.

Vorige week ontving ik een e-mail van een oude vriend van mij die Israël al steunt zolang ik hem ken. We hebben zes jaar samengewerkt, vanaf het midden van de jaren 2000, en in die tijd was het Israëlisch-Palestinaconflict een van de kwesties waar we het het meest over oneens waren. Omdat hij een beetje een cementhead was wiens brein versteend was tijdens het Reagan-Bush-tijdperk, was hij vaak een lastige man om een ​​gesprek mee te voeren, vooral als het om abstracte thema’s ging. (Zijn reactie op mijn bewering dat 9/11 een inside job was, was zoiets als ‘Hoe durf je! Er zijn die dag veel Amerikanen gestorven!!’) Dat gezegd hebbende, was ik aangenaam verrast om te zien dat zijn e-mail een link bevatte naar een artikel in de New York Times met de titel ‘State Dept. Tells Congress It Plans to Send $8 Billion in Arms to Israel.’ Onder de link stond een kort commentaar waarin werd geklaagd over het feit dat de Amerikaanse overheid niet eens haar eigen veteranen kan voeden en huisvesten, maar er toch op de een of andere manier in slaagt om miljarden dollars aan buitenlandse hulp en militair materieel naar Israël te sturen.

In mijn antwoord bedankte ik hem voor het sturen van het NYT-artikel en gaf aan dat het leuk zou zijn om binnenkort eens af te spreken voor een kopje koffie om de zaken verder te bespreken. Ik informeerde hem dat de buitenlandse/militaire hulp die Amerika aan Israël geeft slechts het topje van de ijsberg is en ik gaf een paar links naar aanvullende nieuwsberichten waarvan ik dacht dat hij ze nuttig zou kunnen vinden, waaronder een naar een recent artikel dat ik schreef met de titel ‘The Jewish Stranglehold’, waarin ik vermeld dat nadat orkaan Harvey de stad Dickinson, Texas in 2017 verwoestte, stadsfunctionarissen federale noodhulpfondsen afhankelijk maakten van steun aan Israël. Wetende dat hij zichzelf een echte ‘America First’-patriot vindt, dacht ik zeker dat de opruiende informatie mooi zou aansluiten bij zijn nieuwe scepsis ten aanzien van Amerika’s ‘speciale relatie’ met de Joodse staat. Ik hoef niet te zeggen dat ik teleurgesteld was toen hij terugschreef en mij berispte voor mijn gebruik van de term ‘Joodse wurggreep’, en suggereerde dat ik in toekomstige artikelen zou kunnen overwegen om ‘Joods’ te vervangen door ‘Zionistisch’ om te voorkomen dat gewone Joden, die helemaal niets te maken hebben met duistere activiteiten, van streek raken. Net als iedereen die schrijft en/of zich uitspreekt over Joods suprematisme, ben ik deze suggestie al vaker tegengekomen. Het is een vrij typisch advies, vaak gegeven door een opgeblazen betweter die onlangs een video van Abby Martin heeft bekeken en uit die ervaring is gekomen als een expert op het gebied van wereldzaken.

Het probleem met de redenering van mijn vriend ligt in de onnauwkeurigheid ervan; er zijn veel problematische aspecten van het Jodendom die niet netjes onder het ‘Zionistische’ bladerdak passen. Vaak manifesteren sommige van de ergste elementen van het Jodendom zich binnen ultraorthodoxe sekten die het Zionisme en de staat Israël volledig verwerpen op religieuze gronden. Orthodoxe tradities beweren zelfs dat de stichting van de ware staat Israël niet vooraf moet gaan aan de komst van de Joodse Messias:

“het volk werd bezworen niet collectief terug te keren naar het Land van Israël door het uitoefenen van fysieke kracht, noch om ‘in opstand te komen tegen de naties van de wereld’, noch om ‘het Einde te bespoedigen’. Kortom, van hen werd verwacht dat ze wachtten op de hemelse, volledige, wonderbaarlijke, bovennatuurlijke en metahistorische verlossing die totaal verschilt van het domein van menselijke inspanningen.”

De ultraorthodoxe oppositie tegen het moderne Israël maakt deze groeperingen echter niet automatisch heiliger dan de slachters van Netanyahu’s Israëlische leger. Dit in tegenstelling tot wat poortwachters die hun grieven beperken tot het zionisme, beweren.

De basisleer van het orthodoxe jodendom is afgeleid van de Babylonische Talmoed (ook bekend als Torah SheBa’al peh ), een verzameling rabbijnse werken die door Wikipedia wordt beschreven als “de centrale tekst van het rabbijnse jodendom en de primaire tekst van de joodse wet ( halacha ) en joodse theologie.” De Talmoed is verdeeld in twee secties: de Misjna (instructie) en de Gemara (voltooiing). De Misjna is een geschreven verzameling joodse tradities die de mondelinge Thora vormen, die naar verluidt door God aan Mozes op de berg Sinaï is overgedragen en mondeling is bewaard gedurende ongeveer 1600 jaar totdat deze in de derde eeuw na Christus op schrift werd gesteld; de Gemara is een compendium van commentaren en debatten over de Misjna. Ik ben geen expert op het gebied van wereldgodsdiensten, maar ik zou durven wedden dat het orthodoxe jodendom het enige is waarvan de heiligste teksten uitgebreide debatten bevatten over de toelaatbaarheid van seksueel misbruik van kinderen. Zo stelt het traktaat Sanhedrin 54b van de Talmoed, waarvan de halachische autoriteit Moses Maimonides uit de 12e eeuw bevestigde dat het de juiste interpretatie van de rabbijnse wet was, onder meer:

“[D]e Thora beschouwt de gemeenschap van iemand die jonger is dan negen jaar niet als de gemeenschap van iemand die minstens negen jaar oud is, aangezien de minimumleeftijd voor de gemeenschap van een man negen jaar is om de wettelijke status van volledige gemeenschap te hebben. . . Daarom, net zoals iemand die actief gemeenschap heeft niet aansprakelijk is als hij jonger is dan negen jaar, aangezien de gemeenschap van zo’n kind niet de halachische status van gemeenschap heeft, zo is ook, als een kind dat jonger is dan negen jaar passief homoseksuele gemeenschap heeft, degene die gemeenschap met hem heeft niet aansprakelijk.”

Een soortgelijke mening over seksueel misbruik van jonge meisjes werd naar voren gebracht door Rabbi Rava, een van de meest geciteerde rabbijnen in de Talmoed, en is te vinden in traktaat Ketubot 11b:

“Een volwassen man die seks heeft gehad met een minderjarig meisje jonger dan drie jaar heeft niets gedaan, want seks met een meisje jonger dan drie jaar is net zoiets als een vinger in het oog prikken. In het geval van een oog, nadat er een traan uit is gevallen, vormt zich een andere traan om deze te vervangen. Op dezelfde manier wordt het gescheurde maagdenvlies van het meisje jonger dan drie jaar hersteld.”

Er zijn talloze debatten en overpeinzingen als deze te vinden in de smerige bladzijden van de Talmoed. De bizarre relatie tussen ultraorthodoxe Joden en kleine kinderen is terug te zien in het metzitzah b’peh- besnijdenisritueel, dat vaak verantwoordelijk is voor de overdracht van herpes, wat in sommige gevallen heeft geleid tot de dood van het onfortuinlijke kind.

Gezien dit alles is het niet verrassend dat de obscure ultraorthodoxe sekte Lev Tahor onlangs in het nieuws is gekomen vanwege beschuldigingen van ontvoeringen, gedwongen huwelijken en verkrachting van kinderen.

Lev Tahor houdt zich aan een strikte interpretatie van de rabbijnse wet en verzet zich krachtig tegen de politieke ideologie van het zionisme op Talmoedische gronden. Hoewel de groep in 1988 in Jeruzalem werd opgericht door rabbijn Shlomo Helbrans en een aanzienlijke aanwezigheid heeft in de Israëlische stad Beit Shemash, wordt de groep binnen de Joodse staat grotendeels verafschuwd, wat hem de denigrerende benaming “De Joodse Taliban” opleverde. In 1990 verplaatste rabbijn Helbrans de groep naar de VS en vier jaar later werd hij gearresteerd en gevangengezet nadat hij was beschuldigd van het ontvoeren van een 13-jarige jongen. Tijdens zijn gevangenschap (hij zat twee jaar van een straf van vier jaar uit) beschuldigden voormalige leden van de groep Helbrans van seksueel misbruik van een aantal kinderen die onder zijn hoede waren, iets wat helemaal niet ongewoon is binnen de gelederen van Lev Tahor. Na zijn vrijlating uit de gevangenis werd Helbrans gedeporteerd naar Israël en in 2001 verplaatste hij de groep naar Canada, waar ze bleven totdat ze in 2008 naar Guatemala vluchtten, te midden van beschuldigingen van ontvoering, het promoten van minderjarige huwelijken en seksueel misbruik. In 2014 werd Lev Tahor verdreven uit een dorp in West-Guatemala na een “bittere ruzie” met de inheemse gemeenschap, die “de Joden ervan beschuldigde de dorpelingen te mijden en hun religie en gebruiken op te leggen” terwijl ze “het katholieke geloof ondermijnden dat overheerste in San Juan La Laguna”, volgens een BBC-rapport van 30 augustus 2014. Na dit incident verhuisden leden van de groep naar het Mexicaanse stadje Huixtla, waar hun jungle-complex in 2022 werd overvallen door de politie die twintig Joden arresteerde, die later allemaal ontsnapten uit het detentiecentrum waar ze werden vastgehouden na rellen en aanvallen op de bewakers.

In juli 2024 werden Yoil, Yakov en Shmiel Weingarten, alle voormalige leiders van Lev Tahor, schuldig bevonden aan de ontvoering van twee kinderen en werden veroordeeld tot 12 en 14 jaar gevangenisstraf. Vijf maanden later vielen de Guatemalteekse autoriteiten het complex van Lev Tahor in de stad Oratorio binnen en redden 160 kinderen die ervan verdacht werden slachtoffer te zijn van mishandeling. Binnen enkele dagen bestormde een Joodse menigte bestaande uit 100 Lev Tahor-leden het “zorgcentrum” waar de kinderen werden vastgehouden in een mislukte poging om ze weer gevangen te nemen, waarbij ze de banden van overheidsvoertuigen lek prikten en gewelddadige confrontaties met de politie aangingen. Het laatste nieuws kwam slechts enkele dagen geleden, toen Jonathan Emmanuel Castillo, een leider van Lev Tahor, in El Salvador werd gearresteerd op beschuldiging van mensenhandel, verkrachting en mishandeling van minderjarigen.

Verdedigers van de synagoge zullen beweren dat Lev Tahor slechts een marginale sekte is die op geen enkele manier het wijze orthodoxe geloof vertegenwoordigt. Maar als Lev Tahor een onbeduidende sekte is die wereldwijd slechts een paar honderd leden telt, kan hetzelfde niet gezegd worden van de ultraorthodoxe groep Satmar.

Satmar werd in 1905 in Hongarije opgericht door rabbijn Joel Teitelbaum en verhuisde na de Tweede Wereldoorlog naar Brooklyn, New York. Sindsdien is het uitgegroeid tot een van de grootste chassidische dynastieën ter wereld. Het overtreft zelfs de internationale politieke grootmacht Chabad Lubavitch, waarvan vertegenwoordigers sinds Jimmy Carter door elke president in het Witte Huis zijn ontvangen.

In november 2013 interviewde journalist Christopher Ketcham rabbijn Nuchem Rosenberg, een klokkenluider binnen de Satmar-gemeenschap, en publiceerde zijn bevindingen in een onthullend artikel voor het tijdschrift Vice met de provocerende titel ‘The Child-Rape Assembly Line’:

Tijdens een bezoek aan Jeruzalem in 2005 ging rabbijn Rosenberg een mikwe binnen in een van de heiligste wijken van de stad, Mea She’arim. “Ik opende de deur die naar een schvitz leidde,” vertelde hij me. “Overal dampen, ik kan nauwelijks zien. Mijn ogen passen zich aan en ik zie een oude man, van mijn leeftijd, met een lange witte baard, een heilig uitziende man, in de dampen zitten. Op zijn schoot, met zijn gezicht van hem af, zit een jongen, misschien zeven jaar oud. En de oude man heeft anale seks met deze jongen.”…”Deze jongen werd op de man gespietst als een dier, als een varken, en de jongen zei niets. Maar op zijn gezicht – angst. De oude man [keek naar me] zonder enige angst, alsof dit een gangbare praktijk was. Hij stopte niet. Ik was zo boos dat ik hem confronteerde. Hij haalde de jongen van zijn penis en ik nam de jongen apart. Ik zei tegen deze man: ‘Het is een zonde voor God… Wat doe je met de ziel van deze jongen? Je maakt deze jongen kapot!’ Hij had een spons op een stok om zijn rug schoon te maken en hij sloeg me ermee in mijn gezicht. ‘Hoe durf je me te onderbreken!’ zei hij. Ik had al lang van deze dingen gehoord, maar nu had ik het gezien.”

De crisis van kindermisbruik in het ultraorthodoxe jodendom, net als in de katholieke kerk, heeft de afgelopen jaren voor schokkende koppen gezorgd. In New York en in de vooraanstaande orthodoxe gemeenschappen van Israël en Londen zijn beschuldigingen van kindermisbruik en verkrachting wijdverbreid. De vermeende misbruikers zijn schoolmeesters, rabbijnen, vaders, ooms — figuren van mannelijk gezag. De slachtoffers, net als die van katholieke priesters, zijn meestal jongens. Rabbijn Rosenberg gelooft dat ongeveer de helft van de jonge mannen in de chassidische gemeenschap van Brooklyn — de grootste in de Verenigde Staten en een van de grootste ter wereld — slachtoffer is geweest van seksueel misbruik gepleegd door hun ouderen. Ben Hirsch, directeur van Survivors for Justice, een organisatie in Brooklyn die opkomt voor slachtoffers van orthodox seksueel misbruik, denkt dat het werkelijke aantal hoger ligt. ‘Op basis van anekdotisch bewijs kijken we naar meer dan 50 procent. Het is bijna een overgangsrite geworden.’ Ultraorthodoxe Joden die zich uitspreken over deze misstanden worden geruïneerd en veroordeeld tot verbanning door hun eigen gemeenschap. Dr. Amy Neustein, een niet-fundamentalistische orthodox-joodse socioloog… vertelde me het verhaal van een aantal chassidische moeders in Brooklyn die ze leerde kennen en die klaagden dat hun kinderen werden uitgebuit door hun echtgenoten. In deze gevallen “gaan de beschuldigde mannen heel snel en effectief in op de rabbijnen, de orthodoxe politici en machtige orthodoxe rabbijnen die rijkelijk doneren aan politieke clubs.” Het doel, vertelde ze me, is “de moeder uit het leven van het kind te verwijderen.” Rabbijnse rechtbanken zetten de moeders opzij en de gevolgen zijn permanent. De moeder wordt “geamputeerd.” Een vrouw die bevriend was met Dr. Neustein… verloor het contact met al haar zes kinderen, inclusief een baby die ze borstvoeding gaf toen ze gescheiden werden.

Ketcham beschrijft vervolgens wat er gebeurt met klokkenluiders als rabbijn Rosenberg, die proberen een kritisch licht te werpen op de perverse grenzen van het ultra-orthodoxe jodendom:

Als rabbijn Rosenberg zich wil wassen in een mikwe in Brooklyn om zichzelf te reinigen, wil niemand hem hebben. Als hij naar de synagoge wil, wil niemand hem hebben. “Hij is klaar in de gemeenschap, afgeslacht,” zei een collega-rabbijn die alleen anoniem wilde praten. “Niemand zal naar hem kijken en degenen die met hem praten, mogen dat niet laten weten. De druk in onze gemeenschap, het is ongelooflijk.”

Orthodoxe Jodendom heeft strenge wetten met betrekking tot moisers of ‘informanten’, die een Jood verbieden om een ​​andere Jood te verraden, ongeacht zijn overtreding. Het is niet ongewoon dat een familie die beschuldigingen van seksueel misbruik bij de autoriteiten meldt, wordt gemeden door hun mede-Joodse medestanders. Een artikel in de New York Times van 9 mei 2012 met de titel ‘Ultra-Orthodox Shun Their Own for Reporting Child Sexual Abuse’ onderbouwt Ketchams berichtgeving terwijl het de beproevingen van de familie Jungreis beschrijft, wiens geestelijk gehandicapte zoon seksueel werd misbruikt door een lid van de Joodse gemeenschap:

De eerste schok kwam toen Mordechai Jungreis hoorde dat zijn geestelijk gehandicapte tienerzoon werd misbruikt in een Joods ritueel badhuis in Brooklyn. De tweede schok kwam nadat meneer Jungreis een klacht had ingediend en de man die van het misbruik werd beschuldigd, werd gearresteerd. Oude vrienden begonnen hem en zijn familie op straat in Williamsburg voorbij te lopen. Hun huisbaas zette ze uit hun appartement. Anonieme berichten vulden hun antwoordapparaat, waarin meneer Jungries werd vervloekt omdat hij een mede-Jood had aangegeven. En, zei hij, de moeder van een kind in een rolstoel confronteerde de schoonmoeder van meneer Jungreis en zei dat dezelfde man haar zoon had misbruikt en dat zij “deze misdaad niet had gemeld, dus waarom moest uw schoonzoon dat dan doen?”… Slachtoffers van misbruik en hun families zijn van religieuze scholen en synagogen gestuurd, gemeden door mede-ultra-orthodoxe Joden en het doelwit geworden van intimidatie met als doel hun bedrijven te vernietigen.

Het spreekt voor zich dat zieke individuen in alle lagen van de bevolking voorkomen, niet in de laatste plaats binnen de katholieke kerk en andere christelijke sekten. Het verschil is dat wanneer een katholieke priester of een protestantse dominee een kind misbruikt, hij handelt in strijd met de fundamentele leringen van zijn geloof, terwijl de Talmoedische rabbijn handelt in overeenstemming met zijn geloof! Hoewel veel Joden die vandaag de dag politieke macht uitoefenen waarschijnlijk de Talmoed niet lezen of zelfs niet naar de synagoge gaan, lijken ze toch vergelijkbare kenmerken te bezitten als degenen die dat wel doen (Jeffrey Epsteins onheilige vriendenkring komt meteen in gedachten). Ron Unz gaf in een artikel uit 2018 getiteld ‘Oddities of the Jewish Religion’ een redelijke verklaring voor dit fenomeen:

“…het is belangrijk om in gedachten te houden dat tot een paar generaties geleden bijna alle Europese Joden diep orthodox waren, en zelfs vandaag de dag zou ik denken dat de overgrote meerderheid van de Joodse volwassenen orthodoxe grootouders had. Zeer onderscheidende culturele patronen en sociale houdingen kunnen gemakkelijk doorsijpelen in een bredere bevolking, vooral een die onwetend blijft over de oorsprong van die gevoelens…”

Dominee Ted Pike doet een soortgelijke observatie in zijn artikel ‘Pedofilie: Het vuile geheim van de Talmoed’:

“Vrijwel alle mediamagnaten die Hollywood en de drie grote tv-netwerken hebben opgericht, waren immigranten, of hun kinderen, uit overwegend orthodoxe Joodse gemeenschappen in Oost-Europa. Eind 19e eeuw waren de meeste Europese Joden een volk van het boek. Maar hun boek was niet de Bijbel. Het was de Babylonische Talmoed. Tot op de dag van vandaag is de Talmoed het hoogste morele, ethische en juridische gezag van het Jodendom.”

Ik las onlangs een boek met de titel Jews Are The Problem, geschreven door de zwarte activist Ayo Kimathi. Het boek is relatief kort, met 160 pagina’s in 5,5″ X 8,5″ formaat, maar het weet een breed scala aan onderwerpen te behandelen. Hoewel ik bekend was met veel van de gepresenteerde informatie, vond ik Jews Are The Problem een ​​interessante leeservaring en ik zou het aanbevelen als een goede introductie tot de Joodse kwestie voor iedereen die wil begrijpen waarom onze moderne wereld eruitziet zoals hij eruitziet. Dhr. Kimathi verdient aanzienlijke lof, niet alleen voor wat hij heeft geschreven, maar ook voor de naam die hij koos voor zijn boek. Hij had zijn boek gemakkelijk “Zionisten zijn het probleem” of “Seculariserende activisten zijn het probleem” of “Talmoedische wijzen zijn het probleem” kunnen noemen, of een willekeurig aantal minder opruiende, maar onnauwkeurige titels die ongetwijfeld smakelijker zouden zijn geweest voor de gemiddelde man op straat. In plaats daarvan koos hij ervoor om openhartig te spreken, waarbij hij “grote stoutmoedigheid van spreken” tentoonspreidde. (2 Korintiërs 3:12)

Op de achterkant van zijn boek schrijft de heer Kimathi het volgende:

Zijn we bereid om de realiteit te accepteren dat het Joodse verlangen om de planeet te controleren en de meerderheid van de mensen, zwart, wit, geel en bruin, uit te roeien, echt is? Zijn we bereid om de realiteit te accepteren dat hun plan voor wereldwijde verovering bijna voltooid is? Geloven we werkelijk dat er geen gemeenschappelijke link is tussen wereldwijde voedseltekorten, COVID-19, pedofilie op scholen, transgendernormalisatie, torenhoge brandstofprijzen, de ineenstorting van de dollar en georganiseerde kinderseks- en orgaanhandel? Dit boek biedt de link. JODEN ZIJN HET PROBLEEM

Ik begrijp waarom mensen terugdeinzen als ze het woord ‘Jood’ horen als het in een negatieve context wordt gebruikt. Na een leven vol conditionering zijn veel mensen in het Westen eraan gewend geraakt te geloven dat elke kritiek op Joden onvermijdelijk tot een soort holocaust zal leiden. Bovendien weet ik zeker dat bijna elke Amerikaan wel iemand kent die in een Joods gezin is geboren en een fatsoenlijk burger is (zelfs Hitler maakte Emil Maurice in 1935 tot ere-Ariër). De gezichten van het aardige Joodse gezin verderop in de straat behoren ongetwijfeld tot de eerste beelden die in het hoofd van de Sally Soccer Moms en Joe Six-Packs opkomen als er harde woorden over Joden worden gesproken. Maar als we niet openlijk kunnen spreken en het probleem niet kunnen aanpakken zoals het werkelijk is, niet zoals we het zouden willen, hebben we geen hoop om een ​​coherente verklaring te geven voor de fundamentele bedreiging waarmee onze wereld vandaag de dag wordt geconfronteerd. De inzet is hoog en de tijd van slimme eufemismen en flauwe ontwijkingen is voorbij. Het is hoog tijd dat we meer dan alleen oorlogszionisme en Bibi Netanyahu als obstakels voor wereldvrede identificeren. Als ze allebei morgen op de een of andere manier zouden verdwijnen, zou de rotte vrucht van de zieke boom van het jodendom de wereld blijven vergiftigen. Ayo Kimathi heeft gelijk: Joden zijn het probleem.

Headerafbeelding: Het martelaarschap van Sint Simon van Trento voor Joodse rituele moord” Kunstenaar: Giovanni Gasparro

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

De Khazar Theorie is een ‘Limited Hangout’

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen