De “disconnect” tussen de operationele en industriële planning van het Pentagon die door RAND is geïdentificeerd, zal blijven bestaan. En ook de Amerikaanse militaire impotentie.
Op 29 juli publiceerde de door het Pentagon gefinancierde “denktank” RAND Corporation baanbrekende beoordeling van de staat van het Amerikaanse leger en Washington’s 2022 National Defense Strategy (NDS), opgesteld door een door het Congres in het leven geroepen commissie van “niet-gouvernementele experts op het gebied van nationale veiligheid”. De bevindingen zijn grimmig, een onverbiddelijk sombere analyse van elk aspect van de opgeblazen, aftakelende wereldwijde militaire machine van het imperium. Kort samengevat zijn de VS op geen enkele zinvolle manier “voorbereid” op serieuze “concurrentie” met hun belangrijkste tegenstanders – en kwetsbaar of zelfs duidelijk overklast op elk gebied van oorlogvoering, schrijft Kit Klarenberg.
De NDS van 2022 werd in oktober van dat jaar uitgebracht, met veel fanfare. De inhoud ervan verkondigde bombastisch een gedurfde, uitgebreide routekaart te bieden voor hoe de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat, en al zijn afdelingen, zich zouden ontwikkelen en aanpassen aan “dramatische veranderingen in geopolitiek, technologie, economie en ons milieu.” De introductie van de strategie beloofde de hegemonie van Washington te beschermen voor “de komende decennia”, en verklaarde hooghartig dat het Pentagon verplichtingen had jegens het Amerikaanse leger en het publiek:
“Om een duidelijk beeld te geven van de uitdagingen waarmee we naar verwachting in de komende cruciale jaren te maken krijgen – en we zijn hen een duidelijke en rigoureuze strategie verschuldigd voor het bevorderen van onze defensie- en veiligheidsdoelen… Van het helpen beschermen van het Amerikaanse volk, tot het bevorderen van de wereldwijde veiligheid, het grijpen van nieuwe strategische kansen en het realiseren en verdedigen van onze democratische waarden.”
Snel door naar vandaag, en de beoordeling van de NDS door de RAND-commissie kan niet vernietigender zijn. Het begrip van het Pentagon van de economische, militaire en politieke bedreigingen voor de “Amerikaanse belangen” die China en Rusland vormen, en het opkomende, wereldbepalende partnerschap van het paar – voor zover ze überhaupt werden erkend – blijkt gevaarlijk gebrekkig te zijn, zo niet onbestaand. En de voorstellen van de NDS om deze problemen te overwinnen en de wereldwijde dominantie van het Imperium te behouden, worden beoordeeld als op zijn best jammerlijk ontoereikend, op zijn slechtst ronduit waanvoorstellingen.
‘Meerdere tegenstanders’
De NDS had één ding goed – China en Rusland vormen grote bedreigingen voor het Rijk en proberen actief “de Amerikaanse invloed wereldwijd te ondermijnen”. Beijing werd met name gebrandmerkt als een “pacing challenge” op economisch en militair gebied, gezien de buitengewone snelheid en omvang van zijn wetenschappelijke en technologische innovatie en groei. De NDS ging er echter van uit dat Washington een grote ‘voorsprong’ had op zijn rivaal en dat het vergroten van die kloof snel en gemakkelijk te realiseren was. Het RAND-rapport is het daar op zijn zachtst gezegd niet mee eens:
“Wij geloven dat de omvang van de bedreigingen waarmee de VS wordt geconfronteerd, wordt onderschat en aanzienlijk erger is… In veel opzichten overtreft China de VS… in defensieproductie en groei in troepenmacht en, steeds meer, in troepenmachtscapaciteit en het is vrijwel zeker dat dit zo zal blijven… [Beijing] heeft het Amerikaanse militaire voordeel in de westelijke Stille Oceaan grotendeels tenietgedaan door twee decennia van gerichte militaire investeringen. Zonder significante verandering door de VS zal de machtsbalans blijven verschuiven in het voordeel van China.”
Deze nijpende situatie wordt nog verergerd door China’s “grenzeloze” partnerschap met Rusland, dat in februari 2022 werd ondertekend en expliciet “gericht is op het uitdagen van het internationale leiderschap van de VS”. De ontluikende alliantie van het paar met het Zuiden, in het bijzonder Iran en Noord-Korea, verergert de situatie nog. Alliantie en samenwerking tussen deze landen betekent dat ze allemaal “stoutmoediger” worden, wat weer ten koste gaat van Washingtons “troepenplanning en troepenstructuur… ontworpen om agressie door anderen af te schrikken, wanneer de VS elders in een conflict verwikkeld is.”
Deze steeds verder ontluikende unie van ontevreden landen – door RAND op verstikkende wijze “Een as van groeiende kwaadaardige partnerschappen” genoemd – betekent dat “pogingen om deze staten te isoleren en te dwingen door middel van internationale middelen – zoals sancties, embargo’s en censuur – veel moeilijker zullen zijn.” Nog ernstiger is dat het “de waarschijnlijkheid vergroot dat een conflict met een van hen zich zal uitbreiden naar meerdere fronten, wat gelijktijdige eisen aan de Amerikaanse en geallieerde hulpbronnen met zich meebrengt”:
“De VS zou er op zijn minst van uit moeten gaan dat als het een direct conflict aangaat met Rusland, China, Iran of Noord-Korea, dat land zal profiteren van economische en militaire hulp van de anderen… Deze nieuwe opstelling van landen die tegen de Amerikaanse belangen zijn, creëert een reëel risico, zo niet waarschijnlijkheid, dat een conflict waar dan ook een multitheater- of wereldoorlog kan worden… Omdat Amerikaanse tegenstanders nauwer samenwerken dan voorheen, moeten de VS en haar bondgenoten voorbereid zijn om een as van meerdere tegenstanders het hoofd te bieden.”
–
Het partnerschap tussen Beijing en Moskou is sinds februari 2022 alleen maar dieper geworden. In de woorden van het Stockholm Institute for Security and Development Policy: “de wereldorde is veel ongunstiger en vijandiger geworden in de Russische en Chinese opvattingen, en heeft nauwere banden en onwrikbare wederzijdse steun gerechtvaardigd.” De revolutionaire geopolitieke gevolgen van hun alliantie waren overduidelijk toen de NDS datzelfde jaar werd gepubliceerd. Toch werd in dat document helemaal niet verwezen naar de “no limits”-relatie.
Het voor de hand liggende vooruitzicht dat de VS oorlog zou voeren tegen een van de twee, onvermijdelijk zou betekenen dat er oorlog zou komen met de ander – een dreiging die nu nog dodelijker is door de uitbreiding van de alliantie – werd eveneens niet overwogen. Het Empire mag zich gelukkig prijzen dat er in de twee jaar sinds de publicatie van de NDS geen dergelijk conflict heeft plaatsgevonden. Zoals het rapport van de commissie in forensisch detail uiteenzet, zou Washington in zo’n scenario vrijwel volledig weerloos zijn en waarschijnlijk vrijwel direct verslagen.
Meerdere passages bekritiseren het gebrek aan “gereedheid” van het Amerikaanse leger voor een groot conflict. Recente “crises”, waaronder de genocide van de zionistische entiteit in Gaza, “hebben geleid tot ongeplande inzet van troepen in Europa en het Midden-Oosten, waardoor er een grote vraag is ontstaan naar ‘gestresste’ troepenelementen met meerdere vereisten in verschillende theaters, zoals luchtverdediging en luchttanken.” Tegelijkertijd heeft “de constante vraag naar aanwezigheidsoperaties, oefeningen en veiligheidssamenwerkingsactiviteiten de uitdagingen op het gebied van gereedheid verergerd, vooral in combinatie met de trainingsvereisten om zich voor te bereiden op concurrentie en conflicten tussen grootmachten.”
Ondertussen:
“De Amerikaanse marine heeft ook te kampen met paraatheidsproblemen die het gevolg zijn van het hoge operationele tempo, verouderende schepen, achterstanden op scheepswerven en vermoeidheid van de bemanning. Voortdurende ongelukken op zee en in de militaire luchtvaart vormen een risico voor de veiligheid van de troepen en zijn symptomatisch voor een afnemende paraatheid, die zowel een gebrek aan ervaring als de toegenomen complexiteit van de toekomstige oorlogsvoering weerspiegelt. De gestage eisen van het voeren van campagnes voor een kleinere krijgsmacht – en een nog kleiner aantal responsieve, gemoderniseerde en gevechtsklare troepen – heeft de paraatheid van de troepen onder druk gezet.”
‘Betaalbare kosten’
Het te dun verspreid zijn op het Grand Chessboard betekent niet alleen dat de militaire machine van het Rijk “zowel de mogelijkheden als de capaciteit mist die nodig zijn om er zeker van te zijn dat het kan afschrikken en zegevieren in een gevecht”. Munitie, of het gebrek daaraan, is een fatale gevoeligheid. “Buitengewone” niveaus van ‘consumptie en vraag’ naar Amerikaanse wapens ‘door bondgenoten en partners in Europa,’ gecombineerd met de hebzuchtige honger van de Zionistische entiteit naar zware bommen, hebben ertoe geleid dat Washingtons eigen voorraden ‘nu al ontoereikend zijn voor een hoogstaand conflict’.
Het vernieuwen van die voorraden, laat staan het uitrusten van het Empire voor toekomstige oorlogen, zal niet makkelijk zijn. De RAND Commission ontdekte dat Washingtons “defensie-industriële basis” totaal “niet in staat is om te voldoen aan de behoeften aan apparatuur, technologie en munitie” van de VS, laat staan van haar bondgenoten. “Een langdurig conflict, vooral in meerdere theaters, zou een veel grotere capaciteit vereisen om wapens en munitie te produceren, onderhouden en aan te vullen” dan momenteel het geval is, zo merkt het rapport op. Het heropbouwen van die capaciteit “vereist een grotere urgentie en middelen” en “zou een topprioriteit moeten blijven” voor het Pentagon.
Decennialang heeft het Amerikaanse leger “de allernieuwste technologie gebruikt om er een beslissend voordeel uit te halen.” Deze “veronderstelling van onbetwiste technologische superioriteit” van de kant van het Imperium betekende dat Washington “de luxe had om voortreffelijke capaciteiten te bouwen, met lange acquisitiecycli en weinig tolerantie voor falen of risico.” Die dagen zijn echter allang voorbij, met China en Rusland die “technologie in een steeds sneller tempo incorporeren,” en “zelfs relatief onervaren actoren” zoals Ansar Allah uit Jemen “in staat zijn om moderne technologie (bijvoorbeeld drones) te verkrijgen en te gebruiken voor strategische doeleinden.”
Het Imperium kan het nu al niet bijhouden en zal in elke toekomstige oorlog “nieuwe technologieën moeten blijven ontwikkelen, adopteren en herhalen met een hogere snelheid en schaal en tegen een betaalbare prijs,” terwijl tegelijkertijd “bestaande munitie” moet worden aangevuld voor een “langdurige” periode, “om gelijke tred te houden met de behoeften van de oorlogsvoerders.” De huidige onderzoeks- en ontwikkelings- en inkoopsystemen van het Pentagon werden door de Commissie als volstrekt ontoereikend voor de taak beoordeeld. En Amerika’s “defensie-industriële basis” brokkelt vandaag de dag af, bezaaid met een veelvoud aan schadelijke problemen:
“Deze tekortkomingen omvatten de verslechterende staat van defensiedepots, problemen met de prestaties van contractonderhoud en de onderproductie van reserveonderdelen, naast vele andere. Het resultaat is een Amerikaans leger dat vandaag minimaal operationeel gereed is, maar waarschijnlijk morgen niet gereed zal zijn… [De VS] is niet in staat om de wapens, munitie en andere apparatuur en software te produceren die nodig zijn om zich voor te bereiden op en deel te nemen aan een grootmachtconflict. Consolidatie en onderinvestering hebben geleid tot te weinig bedrijven, gaten in de beroepsbevolking, onvoldoende productie-infrastructuur en kwetsbare toeleveringsketens.”
Om deze problemen aan te pakken, roept de Commissie op tot enorme bedragen die binnenlands moeten worden uitgegeven aan “de capaciteit om” munitie te bouwen, “de herkapitalisatie van wapenfabrieken” en “geavanceerde productie en verdere opslag van munitie. Ondertussen moet het Pentagon “samenwerken met andere landen om de productiecapaciteit voor munitie uit te breiden”, terwijl het ervoor zorgt dat “het alle munitie op voldoende schaal kan kopen om de gewenste operationele effecten te leveren.”
Natuurlijk blaast het Imperium al buitensporige bedragen uit om zijn bestaande, minder bewapende, minder numerieke, minder geproduceerde militaire machine operationeel te houden, die het eerste contact met een echte oorlog niet zou overleven. Om dat te doen, moeten er verbazingwekkende hoeveelheden dollars worden gedrukt, wat op zijn beurt zo’n hoge inflatie veroorzaakt dat wapenleveranciers nu contracten met het Pentagon afwijzen en bestaande contracten verscheuren, omdat ze “geldverliezers” zijn geworden. Wat is de reactie van Washington? Het Amerikaanse defensiebudget reserveert nu meer dan $ 1 miljard aan nieuw gedrukt geld om hen te compenseren voor inflatiegerelateerde verliezen.
We zijn een vreemd, laat-stadium Empire-tijdperk binnengegaan, vergelijkbaar met de Glasnost van de Sovjet-Unie , waarin elementen van de Amerikaanse imperialistische denktank met verblindende helderheid kunnen zien dat Washingtons hele hegemonische wereldwijde project snel en onomkeerbaar struikelt door zijn laatste daden, en dat ook publiekelijk aankondigen – maar hun inzicht vertaalt zich niet in ontwijkende overheidsacties in eigen land. Het rapport van de RAND-commissie kreeg helemaal geen mainstream-aandacht, wat een duidelijk bewijs is dat er geen gelijktijdige poging is om toestemming te creëren voor zijn radicale, verstrekkende voorschriften.
Als we in een unipolair tijdperk zouden leven, zou er onmiddellijk een veelzijdige PR-campagne volgen om Amerikanen te overtuigen van de rechtvaardigheid van de missie van het Imperium en de noodzaak om miljarden, zo niet biljoenen, te investeren in de Amerikaanse “verdediging”. Het stilzwijgen van de media over de bevindingen van de Commissie weerspiegelt per definitie een oertà onder de Amerikaanse politieke klasse. De “disconnect” tussen de operationele en industriële planning van het Pentagon die door RAND is geïdentificeerd, zal blijven bestaan. En ook de Amerikaanse militaire impotentie.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Zonder een gezonde binnenlandse economie is het ONMOGELIJK om nog iets te betekenen in de wereld op economisch of militair gebied.
Natuurlijk streven Rusland en China de US en EU voorbij op elk gebied.
Ze hoeven daarvoor niet eens iets te doen behalve afwachten.
Het is als een marathonwedstrijd.
Degene die 3 dagen niet gegeten heeft, en niet eens schoenen draagt, zal zeer zeker niet de eindstreep halen.
Minder slim vooral want wat kan het simpel zijn om een tegenstander te elimineren.