Ineenstortend imperium: de waan van de Amerikaanse luchtmacht

Sinds 15 maart bestookt Washington Sanaa vanuit de lucht, waarbij talloze onschuldige burgers omkwamen en gewond raakten, terwijl vitale infrastructuur werd verwoest, schrijft Kit Klarenberg.

Zo vielen Amerikaanse straaljagers op 2 april een reservoir in West-Jemen aan, waardoor meer dan 50.000 mensen geen toegang meer hadden tot water. Drie dagen later plaatste Donald Trump op sociale media een gruwelijke video van een tribale bijeenkomst die in brand werd gestoken door een Amerikaanse luchtaanval. De president beweerde ten onrechte dat de betrokkenen “Houthi’s waren die bijeen waren gekomen om instructies te krijgen voor een aanval”.

Advertisement

Door een huiveringwekkend toeval werd de bloedstollende clip gepubliceerd op de 15e verjaardag van de publicatie van “Collateral Murder” door WikiLeaks. Het waren hartverscheurende beelden van drie jaar eerder waarop Amerikaanse Apache-helikopterpiloten lukraak schoten op een groep Iraakse burgers en Reuters-journalisten, terwijl ze zich misselijkmakend vergaapten aan het bloedbad dat ze aanrichtten. Hoewel die onthulling internationale verontwaardiging en schandalen veroorzaakte en WikiLeaks-oprichter Julian Assange tot een internationaal gezocht man maakte, is het openlijk adverteren van gewetenloze oorlogsmisdaden nu blijkbaar officieel beleid van de Amerikaanse overheid.

Amerikaanse functionarissen hebben beloofd dat de hernieuwde vijandelijkheden tegen Jemen “voor onbepaalde tijd” zullen voortduren, terwijl Trump opschepte over hoe “meedogenloze aanvallen” AnsarAllah hebben “gedecimeerd”. Toch meldde de New York Times op 4 april dat functionarissen van het Pentagon “in besloten kring” een briefing gaven dat, hoewel de huidige bombardementencampagne “consequent zwaarder is dan de aanvallen van de regering-Biden”, de inspanningen “slechts beperkt succes hebben geboekt bij de vernietiging van het enorme, grotendeels ondergrondse arsenaal aan raketten, drones en lanceerinrichtingen van de Houthi’s”. AnsarAllah’s anti-genocide blokkade van de Rode Zee blijft dus ongehinderd voortbestaan.

Bovendien “heeft het Pentagon in slechts drie weken tijd voor $ 200 miljoen aan munitie gebruikt, naast de immense operationele en personeelskosten voor de inzet van twee vliegdekschepen, extra B-2-bommenwerpers en straaljagers, evenals Patriot- en THAAD-luchtverdediging in het Midden-Oosten.” De totale kosten van de operatie tot nu toe zouden “volgende week ruim boven de $ 1 miljard” kunnen uitkomen. Dit betekent niet alleen dat er “aanvullende fondsen” voor de operatie bij het Congres moeten worden gezocht, maar er bestaan ​​ook ernstige interne zorgen over de beschikbaarheid van munitie:

“Er wordt zoveel precisiemunitie gebruikt, vooral geavanceerde munitie met een groot bereik, dat sommige noodplanners van het Pentagon zich steeds meer zorgen maken over de totale marinevoorraden en de gevolgen voor elke situatie waarin de Verenigde Staten een poging tot invasie van Taiwan door China zouden moeten afslaan.”

De New York Times merkte ook op dat het Witte Huis niet heeft aangegeven “waarom het denkt dat zijn campagne tegen de groep zal slagen”, nadat de langlopende Operatie Prosperity Guardian van de regering-Biden er op beschamende wijze niet in slaagde de blokkade van de Rode Zee te doorbreken. Het antwoord is simpel: het Rijk wordt al dertig jaar verteerd door een gevaarlijk zelfmisleidend geloof in het primaat van luchtmacht boven alle andere vormen van oorlogsvoering. Daarom gelooft de regering-Trump dat AnsarAllah uiteindelijk zal instorten als ze de bombardementen op Jemen maar intensiveert.

De mythe van de ‘aanzienlijke schade’

In april 1996 verklaarde Ronald R. Fogleman, de toenmalige stafchef van de Amerikaanse luchtmacht, stoutmoedig dat er een “nieuwe Amerikaanse manier van oorlogvoeren” in opkomst was. Terwijl het Britse Rijk traditioneel “had vertrouwd op grote troepenmachten met massa, concentratie en vuurkracht om vijandelijke troepen uit te schakelen en te verslaan”, konden technologische vooruitgang en “unieke militaire voordelen” – met name op het gebied van luchtmacht – nu worden gebruikt “om een ​​tegenstander te dwingen onze wil te doen tegen de laagste kosten voor de VS aan mensenlevens en middelen.”

In die tijd koesterde het Amerikaanse imperium nog steeds het succes van de door de NAVO geleide Operatie Deliberate Force, een elf dagen durend tapijtbombardement op Bosnië in augustus en september van het voorgaande jaar. Verschillende Amerikaanse defensiefunctionarissen waren enthousiast over deze operatie, die een einde had gemaakt aan de drie jaar durende burgeroorlog in de voormalige Joegoslavische republiek en die tot een onderhandelde oplossing had geleid. Ze verzuimden echter te vermelden dat het militaire voordeel van deze luchtaanvallen vooral was dat Bosnische en Kroatische strijders, bewapend, getraind en aangestuurd door de Verenigde Staten, de Bosnisch-Servische posities konden overnemen zonder noemenswaardige weerstand. Daarmee zouden ze de eerder gesloten vredesovereenkomst schaamteloos saboteren.

Niettemin drong het narratief dat oorlogen alleen met luchtmacht gewonnen kunnen worden, en dat de VS en hun bondgenoten zouden moeten investeren in en hun militaire machinerie daarop zouden moeten afstemmen, zich daarna duidelijk op. De illegale bombardementen op Joegoslavië van maart tot juni 1999 gaven het Rijk de kans om deze theorie op de proef te stellen. 78 dagen lang bestookte de NAVO meedogenloos de civiele, overheids- en industriële infrastructuur in het hele land, waarbij talloze onschuldige mensen – waaronder kinderen – omkwamen en het dagelijks leven van miljoenen mensen werd ontwricht.

Het vermeende doel van deze aanval was het voorkomen van een geplande genocide op de Albanese bevolking van Kosovo door Joegoslavische troepen. Zoals een Britse parlementaire commissie in mei 2000 echter concludeerde, begon Belgrado pas na het begin van de bombardementen met de aanvallen op de provincie. Bovendien was deze poging expliciet gericht op het neutraliseren van het door de CIA en de MI6 gesteunde Kosovo Bevrijdingsleger, een aan Al Qaida gelieerde extremistische groep, en niet op het aanvallen van Albanese burgers. Ondertussen oordeelde een VN-rechtbank in september 2001 dat de acties van Joegoslavië in Kosovo niet genocidaal van aard of opzettelijk waren.

Op 3 juni 1999 gaf de Joegoslavische leider Slobodan Milosevic onder Russische druk toe en stemde ermee in de troepen van Belgrado uit Kosovo terug te trekken. Terwijl westerse functionarissen een klinkende overwinning voor de NAVO, en de luchtmacht in het algemeen, vierden, vertelden de mainstream media – althans aanvankelijk – een heel ander verhaal. De LA Times merkte op dat het Joegoslavische leger “nog steeds 80% tot 90% van zijn tanks, 75% van zijn meest geavanceerde grond-luchtraketten en 60% van zijn MIG-gevechtsvliegtuigen bezit.” Ondertussen waren de belangrijkste kazernes en munitiedepots geen spat beschadigd.

De New York Times meldde dat Kosovo na de oorlog verstoken was van “de verschroeide karkassen van tanks of ander militair materieel dat NAVO-functionarissen hadden verwacht aan te treffen”. Hoewel NAVO- en Pentagon-apparatsjiks “[beweerden] aanzienlijke schade te hebben toegebracht” aan de Joegoslavische strijdkrachten, erkende de krant dat de eenheden van Belgrado die zich uit Kosovo terugtrokken “eerder energiek en uitdagend leken dan verslagen”. Ze namen honderden tanks, manschappenvoertuigen, artilleriebatterijen, voertuigen en “militair materieel geladen op vrachtwagens” mee die volledig ongeschonden waren gebleven door de bombardementen.

‘Campagne-analyse’

De vrijgegeven dossiers van het Britse Ministerie van Defensie onderstrepen ruimschoots de catastrofale mislukking van de Blitzkrieg van het Rijk in Joegoslavië. Nadat Milosevic uiteindelijk capituleerde en de NAVO en de VN-vredesmacht ongehinderd toegang tot Kosovo kregen, worstelden ze om ook maar één “uitgebrande tank” of andere aanwijzingen voor voertuig- of materieelverlies op de grond te vinden. Een “campagneanalyse” van 7 juni merkte op: “De NAVO deed er veel langer over, vergde veel meer inspanning en beschadigde minder dan we misschien aan het begin van de luchtcampagne dachten te kunnen bereiken.”

Het voegde eraan toe dat de Joegoslavische “oorlogsvoeringsdoctrine” “grote nadruk legde op verspreiding, het gebruik van camouflage, nepdoelen, verhulling en bunkers” om detectie te voorkomen, en “vroege evaluaties wijzen erop dat ze deze doctrine zeer succesvol lijken te hebben toegepast.” Slechte weersomstandigheden werden ook routinematig uitgebuit als dekmantel voor anti-UCK-operaties. Het memo vermeldde verder dat “er geen bewijs was… van desintegratie van Servische troepen in Kosovo”, en dat de Joegoslavische militaire operaties onverminderd doorgingen totdat Milosevic ermee instemde zich uit de provincie terug te trekken, “en zelfs daarna”.

Toch bleven deze vernietigende observaties geheim. Tijdens een persconferentie op 11 juni 1999 toonde de Amerikaanse voorzitter van de Joint Chiefs General Henry Shelton trots een reeks kleurrijke grafieken, waarin hij opschepte over hoe honderden Joegoslavische tanks, manschappenvoertuigen en artilleriestukken door de NAVO waren gedecimeerd, zonder dat de alliantie ook maar één slachtoffer had geleden. Zijn kromme verslag van de bombardementen bleef algemeen bekend, totdat een onderzoek van Newsweek in mei 2000 de omvangrijke “doofpotaffaire” aan het licht bracht waarmee het Pentagon de “ineffectieve” aanval als een daverend succes had gepresenteerd.

Toen de opperbevelhebber van de NAVO, Wesley Clark, die toezicht hield op de bombardementen, hoorde dat het Joegoslavische leger ter plaatse in Kosovo duidelijk geen schade had opgelopen, stuurde hij een speciaal team van USAF-onderzoekers naar de provincie. Ze “doorzochten Kosovo wekenlang per helikopter en te voet” en vonden bewijs van slechts 14 vernietigde tanks. Van de 744 aanvallen op militaire apparatuur en installaties in Joegoslavië die door functionarissen van het Pentagon worden geclaimd, zijn er slechts 58 bevestigd.

Daarentegen identificeerde de USAF ruimschoots bewijs van de buitengewone vaardigheid van het Joegoslavische leger in misleiding. Ze ontdekten dat een belangrijke brug beschermd was tegen NAVO-bommenwerpers “door 300 meter stroomopwaarts een nepbrug van polyethyleen over de rivier te spannen”. De NAVO “vernietigde” de “nepbrug” meerdere malen. Bovendien werden “artilleriestukken nagemaakt van lange zwarte boomstammen die op oude vrachtwagenwielen waren geplakt, en werd “een luchtdoelraketwerper vervaardigd van het met metaal beklede papier dat gebruikt werd voor de productie van Europese melkpakken.”

Verbijsterd “hield Clark vol dat de Serviërs hun beschadigde apparatuur hadden verstopt en dat het team niet goed genoeg had gezocht.” Dus werd er een nieuw rapport volledig verzonnen, waarmee de fictie over de omvangrijke vernietiging van de Joegoslavische strijdkrachten door de NAVO werd bevestigd. Newsweek merkte op dat de bevindingen “zo verstoken waren van harde gegevens dat functionarissen van het Pentagon het gekscherend ‘vezelvrij’ noemden.” Een officieel “After-Action Report to Congress” van het Ministerie van Defensie over de bombardementencampagne citeerde de cijfers uit het rapport, maar benadrukte dat er geen ondersteunend bewijs werd geleverd. Met een griezelige vooruitziende blik concludeerde Newsweek:

Deze verdraaiing zou toekomstige beleidsmakers ernstig kunnen misleiden… Na de presidentsverkiezingen van november 2000 zal het Pentagon een van zijn vierjaarlijkse evaluaties uitvoeren en prioriteiten voor de uitgaven vaststellen. De luchtmacht zal het leeuwendeel opeisen… Het risico is dat beleidsmakers en politici nog meer gehecht raken aan mythes zoals ‘chirurgische aanvallen’. De les van Kosovo is dat burgerbombardementen werken, hoewel ze morele bezwaren oproepen… Tegen militaire doelen worden bombardementen op grote hoogte overschat. Elke opperbevelhebber die deze harde realiteit niet onder ogen ziet, houdt zichzelf voor de gek.

‘Ongelooflijk anders’

De “verdraaiing” dat de NAVO-bombardementen op Joegoslavië een militaire triomf waren, is sindsdien blijven bestaan. Het heeft niet alleen gediend als rechtvaardiging voor meerdere daaropvolgende rampzalige westerse “interventies”, zoals de vernietiging van Libië in 2011, maar de USAF blijft ook “het leeuwendeel” van de Amerikaanse defensie-uitgaven opeisen. Volgens cijfers uit 2024 is meer dan een kwart van Washingtons totale defensiebudget – $ 216,1 miljard – bestemd voor de luchtmacht. Daarnaast wordt $ 202,6 miljard uitgegeven aan de marine, die doorgaans nauw samenwerkt met de USAF.

Deze cijfers mogen dan op papier intimiderend groot lijken, ze vertalen zich niet in serieuze oorlogsbekwaamheid, zoals Operatie Prosperity Guardian ruimschoots onderstreepte. Een weinig opgemerkt verslag van Associated Press van juli 2024 over de terugkeer van Amerikaanse gevechtspiloten na negen maanden mislukken in het verijdelen van de blokkade van de Rode Zee door AnsarAllah, vermeldde dat de strijd tegen een vijand die in staat was om terug te vechten “in de meest intense zeeslag die de marine sinds de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt” psychologisch zeer ingrijpend was geweest voor alle betrokkenen.

Als gevolg hiervan onderzochten Pentagon-functionarissen hoe ze duizenden piloten en matrozen die schade hadden ondervonden van hun betrokkenheid bij de gewelddadige aanval, konden helpen, “inclusief counseling en behandeling voor mogelijke posttraumatische stress.” Een piloot vertelde Associated Press: “De meesten van [ons]… waren er niet aan gewend om beschoten te worden, gezien de eerdere militaire inzet van het land in de afgelopen decennia.” Hij beschreef de ervaring van AnsarAllahs vergelding als “ongelooflijk anders” en “traumatiserend”, omdat beschoten worden “iets is waar we niet veel over nadenken.”

Het mag dan een nieuwe ervaring zijn, maar Washington moet zich er dringend aan aanpassen. Een rapport van RAND Corporation uit juli 2024 concludeerde dat het Amerikaanse leger hopeloos slecht was toegerust om een ​​groot conflict met “gelijkwaardige concurrenten” zoals China langdurig te kunnen volhouden, terwijl het tegelijkertijd te maken had met aanzienlijke dreigingen van “relatief onervaren actoren” zoals AnsarAllah, die “in staat waren om moderne technologie (zoals drones) te verkrijgen en strategisch te gebruiken.”

Sindsdien heeft Axios gemeld dat Bill LaPlante, wapenleverancier van het Pentagon en een ervaren ingenieur en natuurkundige, onder de indruk is van AnsarAllahs gebruik van “steeds geavanceerdere wapens”, waaronder raketten die “geweldige dingen kunnen doen”. Hij beweert dat de capaciteiten van de verzetsgroep “angstaanjagend” worden. Als de VS er opnieuw niet in slaagt om AnsarAllah te verpletteren, kunnen we meer van hun arsenaal in het spel zien – en op hun beurt weer een historische nederlaag van het Rijk, zoals Jemen die toebracht in de loop van Operation Prosperity Guardian.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over