John Constable geeft deze week in The Spectator een aantal cijfers over de angstaanjagende omvang van de groene revolutie, schrijft Jo Nova.
Denk eens aan de omvang van de Sophia Offshore industriële windmolen die voor de kust van het Verenigd Koninkrijk wordt gebouwd. De wind is gratis, maar om genoeg wind te verzamelen om 2% van het land van stroom te voorzien, zal het Verenigd Koninkrijk 100 windturbines moeten bouwen, zo’n 200 kilometer verderop in de Noordzee. Elk blad is 108 meter lang en weegt 65 ton, of ongeveer net zoveel als een oplegger. Als de wind hard genoeg waait, zal er ongeveer 200 ton aan materie boven de oceaan ronddraaien. De doos die alle draaiende onderdelen bij elkaar houdt, weegt nog eens 500 ton en moet 140 meter in de lucht worden gehangen, boven de golven en tijdens stormen.
Elk van de 100 turbines zal 250 meter hoog worden, wat “slechts 60 meter onder het hoogste gebouw van Groot-Brittannië” is. Zoveel moeite en zo weinig resultaat.
Om te voorkomen dat het hele ding bij de eerste de beste wind in het water stort, moeten de turbines worden verzwaard met meer dan duizend ton beton dat in de zeebodem is verankerd.
De messen zullen “recyclebaar” zijn, zeggen ze, maar wie gaat over 30 jaar al dat beton uit de wildernis opruimen, vraag ik me af? Laten we het Greenpeace vragen!
In totaal weegt elke windmolen ongeveer 3.000 ton en de hele boerderij waar niets groeit, verbruikt 300.000 ton industrieel materiaal en beslaat 600 vierkante kilometer.
Dit alles om slechts 2% van de elektriciteit in het Verenigd Koninkrijk op te wekken, en dat hoeft niet per se op het moment dat het nodig is. Zelfs als het Verenigd Koninkrijk 50 soortgelijke centrales zou bouwen, zou het nog steeds een volledig functionerend opwekkingsnetwerk als back-up moeten aanleggen.
De Sophia-centrale kost ongeveer £3 miljard en zal niet lang meegaan (vergeleken met een normale elektriciteitscentrale). Maar het zal wel wat walvissen en arenden doden, de radars van de luchtmacht en de scheepvaart in de war brengen en wat krabben hypnotiseren. Het kan ook een paar bruinvissen doof maken, maar die zullen niet klagen. (Waar zijn de Groenen?)
Er worden ook twee complete converterstations gebouwd — één op zee en één op het land — om de groene elektronen te verzamelen en om te zetten, zodat ze door de 200 kilometer lange onderzeese kabel kunnen worden geperst. Deze dekken (hieronder in het geel) zijn gemaakt in Indonesië, waar ze nog steeds betaalbare elektriciteit hebben.
Als president Xi de hele energiecentrale zou willen uitschakelen, zou hij trouwens geen raketten hoeven af te vuren of een SWAT-team hoeven te sturen. Een Chinees vrachtschip zou zomaar per ongeluk zijn anker over de 200 kilometer lange kabel ergens heen kunnen slepen. Het is bekend dat dat gebeurt.
Zoals John Constable zegt, de 30 jaar oude kerncentrale Sizewell B gebruikt een halve vierkante kilometer en produceert nog steeds 10 TWh aan betrouwbare elektriciteit. De Sophia-windcentrale gebruikt 600 vierkante kilometer om 6 TWh aan willekeurige stroom te produceren.
De windmolen treft effectief 3000 keer zoveel van het aardoppervlak als een kerncentrale voor de hoeveelheid energie die wordt geproduceerd, maar de Groenen juichen het toe. Wat zijn ze geworden…
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Waar men in de jaren 50-90 nog gewoon goed kon nadenken en rationele beslissingen kon nemen, is het nu totaal verdwenen, nergens wordt meer echt nagedacht, maar narratieven gevolgd. Ik merk het op kleine schaal ook op m’n werk, 35 jaar geleden kon ik de beslissingen van de directie nog volgen als “logisch” nu totaal niet meer. Wat is er gebeurd met ons collectieve Gezond Verstand?