Terwijl Trump tekeergaat met zijn wereldwijde landroofprojecten, brachten multipolaire visionairs in Valdai de daadwerkelijke, tastbare territoriale routes in kaart die de geopolitiek en geo-economie van deze eeuw zullen bepalen.
De 14e Midden -Oostenconferentie van de Valdai Club in Moskou werd midden in de conferentie getroffen door een geopolitieke bunkerbom: de aankondiging, door de Amerikaanse president Donald Trump zelf, van een soort toekomstig Trump Gaza Riviera Resort en Casino in Palestina, schrijft Pepe Escobar.
Zelfs voordat de internationale verontwaardiging begon over te slaan, van het BRICS-front tot ASEAN en de Arabische wereld (die het als Nakba 2.0 zien), en zelfs het Trump-vriendelijke Saoedi-Arabië en belangrijke Amerikaanse bondgenoten in Europa bereikte, ontstond er bij Valdai al verbijstering onder de meeste geleerden en academici.
Twee opvallende uitzonderingen waren professor Mohammad Marandi aan de Universiteit van Teheran en voormalig Brits diplomaat Alastair Crooke – altijd al delicaat genuanceerde analisten van West-Azië. Beiden hebben lang betoogd dat naarmate het Amerikaanse imperium gedwongen wordt zich terug te trekken, het veel meedogenlozer zal worden en grotere risico’s zal nemen.
Marandi kwalificeert Trump als “een geschenk” aan de wereldwijde neergang van Amerika. Crooke vraagt zich op zijn beurt af of de extreemrechtse premier van Israël, Benjamin Netanyahu, Trump echt in een moeras heeft gevangen, terwijl het misschien andersom is. Trump lijkt Netanyahu, die hij in feite veracht, nu precies te hebben waar hij hem wil hebben: gunsten verschuldigd.
Stuk van Alastair Crooke
Trump deed een hoop bombastische beloftes, die Netanyahu als een groot succes kan verkopen aan de oorlogsstokers uit Tel Aviv die zijn regering vormen. Dus zijn coalitie zal standhouden – voor nu. Maar in ruil daarvoor zal Israël nog steeds de volgende stappen van het verachte staakt-het-vuren-project moeten volgen. En dat zou, in theorie, leiden tot het einde van de oorlog. Netanyahu wil een oneindige oorlog, met onbeperkte uitbreiding en annexatie van Eretz Israel. Dat is nog lang geen uitgemaakte zaak.
Zoals het er nu voorstaat, heeft Trump in één klap genocide, etnische zuivering en de reductie van de tragedie in Gaza genormaliseerd tot een smakeloze vastgoeddeal op een “fenomenale locatie”. Het geaccumuleerde effect van “de VS zal de Gazastrook overnemen”, “wij zullen het bezitten” en “… de site met de grond gelijk maken” stelt de VS niet alleen open voor een schokkend illegale buitenlandse annexatie, maar het is ook het beschamend ouderwetse “er zijn geen Palestijnen”-trope op steroïden.
Maar dit is verre van “pure waanzin”, zoals gedefinieerd door Amerikaanse denktanks overal. Het is een natuurlijke uitbreiding van het proberen Groenland te kopen, het proberen Canada te annexeren (in beide gevallen een toename van de Amerikaanse grondstoffenbasis), het grijpen van het Panamakanaal en het hernoemen van de Golf van Mexico tot de Golf van Amerika.
Het gaat erom het onderwerp en het overheersende verhaal te veranderen in plaats van de echte bedreiging voor het Imperium aan te pakken: het strategische partnerschap tussen Rusland en China.
In dit geval wordt de nieuwe Gaza Riviera, gebouwd op een piramide van schedels, niet alleen gesteund door de genociden in Tel Aviv, maar is deze ook al in gedachten bij hen. Zij werken samen met Trumps miljardairdonoren, die een belangrijke rol spelen in de Israëlische lobby in de VS.
Trumps visie, volgens New Yorkse insiders, kwam van zijn schoonzoon Jared Kushner, die minder dan een jaar geleden al sprak over het onroerendgoedgoud dat de kust van Gaza vertegenwoordigt. Kushner is nu nog gevaarlijker nu hij achter de schermen handelt in Trumps tweede termijn: hij is de belangrijkste beïnvloeder op POTUS als het gaat om een mogelijke, toekomstige door de VS gesanctioneerde bezetting van Gaza.
Op dit moment hebben we een realityshow-ethos van Deporteren-Bouwen-Verkopen, toegepast op het meest onoplosbare probleem in West-Azië. Marandi noemt het het “VS-Israël-probleem.” Taha Ozhan van het Ankara Institute kwalificeert het als “de op Israël gecentreerde orde” en ook als “het Amerikaanse probleem.”
Leven onder een ‘wereldwijde regimeverandering’
De discussies in Valdai extrapoleerden uiteraard Trumps Gaza-bom. Ozhan richtte zich op de “immense stresstest” van West-Azië – van de genocide in Gaza tot “Assad moet weg” en uitzaaiend naar Al-Qaeda in pakken die Damascus besturen. Hij waarschuwt dat de huidige wereldwijde chaos nieuwe oorlogen kan veroorzaken: we bevinden ons nu in een proces van “globale regimeverandering,” waarbij “duurzame instabiliteit voorbij is.”
De Palestijnse aanwezigheid, via PLO-minister van Sociale Ontwikkeling Ahmad Majdalani, was niet bepaald bemoedigend. Hij trommelde de gebruikelijke gespreksonderwerpen op, zoals het probleem van “normalisatie van de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Israël tegen de achtergrond van de annexatie van de Westelijke Jordaanoever,” terwijl “andere moslimlanden alleen maar vanaf de zijlijn toekijken.”
Majdalani vroeg zich ook af of “BRICS in staat zullen zijn om als een effectief tegenwicht te dienen” tegen het “Amerikaanse probleem,” zoals gedefinieerd door Ozhan. Maar over de pijnlijke kwestie van de Palestijnse eenheid bood hij niets nieuws, en bleef hij maar zeuren over de onmogelijkheid van “de Abraham-akkoorden zonder het Palestijnse volk.”
De eminente Vitali Naumkin, voorzitter van het Instituut voor Oosterse Studies van de Russische Academie van Wetenschappen, publiceerde een uitstekend rapport over Syrië, dat hij samen met Vasili Koeznetsov, eveneens van het Instituut voor Oosterse Studies, schreef.
Hoewel ze benadrukken dat de val van de voormalige Syrische president Bashar al-Assad een ‘venster van mogelijkheden’ vertegenwoordigt voor Israël, Turkije en de Golfmonarchieën, nuanceren ze de nuances.
Wat is Israël nu werkelijk van plan? “Directe controle vestigen over bepaalde (welk precies?) gebieden of een brede bufferzone creëren?”
Over Turkiye is “Ankara’s interesse in het toebrengen van een strategische nederlaag aan de Koerden en het mogelijk creëren van een bufferzone langs de Syrisch-Turkse grens begrijpelijk.” Wat onduidelijk is, is “de mate van de [Amerikaanse] toewijding om te investeren in de Koerden” onder Trump.
Wat de Golfmonarchieën betreft, “zullen zij hun positie voornamelijk versterken door middel van economische hefboomwerking.” Toch “lopen de belangen van de verschillende GCC-landen uiteen, en is hun afstemming niet altijd duidelijk.”
Wat Iran betreft, wijzen Naumkin en Kuznetsov er realistisch op dat als de voormalige extremistische, nieuwe Syrische structuur “er niet in slaagt de samenleving te consolideren” – en dat is een zeer grote mogelijkheid – “Iran wellicht nog een kans krijgt om zijn invloed te herstellen.”
Voor Naumkin “zouden de Russische bases in Syrië moeten blijven” – een onderwerp dat overigens een bron is van heftige debatten in Moskous machtscorridors. Hij beargumenteert dit standpunt vooral omdat Rusland “de expansionistische plannen van sommige Turkiye-facties in Noord-Syrië in evenwicht zou kunnen brengen.”
Corridor-mania
Ook al werd het onlangs ondertekende strategische partnerschap tussen Rusland en Iran niet specifiek besproken in Valdai, merkte Marandi op dat “Iran heel snel vooruitgang boekt met wat er gebouwd moet worden, omdat dat India economisch veel dichterbij zal brengen.”
De kern van de zaak van de deal tussen Rusland en Iran is niet militair van aard: het is geo-economisch van aard en draait om de International North-South Transportation Corridor (INSTC), een belangrijk connectiviteitsproject voor de integratie van Eurazië en de BRICS-landen.
De INSTC is een feitelijke versneller van handel tussen de belangrijkste BRICS-leden Rusland, Iran en India, die gedwongen zijn om de betalingen in hun eigen valuta te verhogen: dat is precies het soort mechanisme dat Trump ertoe bracht om BRICS – ten onrechte – te “beschuldigen” van het proberen om hun eigen valuta te bedenken. Rusland en Iran, beide zwaar gesanctioneerd, handelen al zwaar in roebels en rials.
Op het bredere geo-economische front werd de meest stimulerende bijdrage aan Valdai waarschijnlijk geleverd door Elchin Aghajanov, de directeur van het Baku International Policy and Security Network. Een frisse wind uit de Zuid-Kaukasus stond in scherp contrast met de sombere geopolitieke orkanen die West-Azië bedreigden.
Aghajanov benadrukte de Azerbeidzjaanse soevereiniteit – tegen hegemonie, terwijl hij tegelijkertijd de “geostrategische aspiraties van het westen” erkende. Hij beschreef Azerbeidzjan als een “kruispunt van transportcorridors”; minstens 13 corridors, wat hem ertoe bracht deze schoonheid te bedenken: Corridor-mania (cursivering van mij). Door de geschiedenis heen is de Zuid-Kaukasus altijd een belangrijk geo-economisch knooppunt van Eurazië geweest.
Corridor-mania omvat elk project van TRACECA tot de Chinese Middle Corridor, de Trans-Kaspische en de INSTC, om nog maar te zwijgen van de hypercontroversiële Zangezur-corridor – gesteund door het westen – die over 40 km Armeens grondgebied zou moeten lopen, op de grens van Iran. Zangezur zou worden verbonden met takken van de Nieuwe Zijderoute van Xinjiang en Centraal-Azië naar Turkiye en ook met de Trans-Kaspische.
Aghajanov was onvermurwbaar dat Azerbeidzjan met Zangezur absoluut niet van plan is Armeense gebieden te annexeren. Bakoe wil ook dat de operatie via een Iran-Armenië-verbinding naar Iran gaat. Teheran is van mening dat zolang er geen annexatie plaatsvindt – in dit geval zou de betere optie ondergronds zijn – de corridor door moet gaan. Aghajanov verwees wel naar de Azerbeidzjan-Iran-verbinding over de Aras-rivier: “De overleden [Iraanse] president Ebrahim Raisi was een sterke supporter.”
Aghajanov benadrukte ook dat Azerbeidzjan, net zoals het land een “natuurlijke bondgenoot van Turkije en Pakistan” is, hetzelfde zou moeten gelden voor Iran, waar minstens 13 miljoen etnische Azeri’s wonen.
Hij definieert Rusland als een “natuurlijke strategische partner.” Hij prees ook een corridor ver naar het noorden, de Noordelijke Zeeroute: “De kortste weg van New York naar China is via Moermansk. En de kortste weg van Brazilië naar China is via Sint-Petersburg.”
Terwijl de oorlogshonden blijven blaffen, blijft de Corridor-mania aanhouden. Maar eerst moet West-Azië echt de belachelijke Trumpiaanse visie van een Gaza Riviera begraven.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
