Hoe Persbureau’s door de EU worden betaald voor de gelijkschakeling van de media

De grote nieuwsagentschappen bepalen wat de meerderheid van de bevolking te weten komt en in welke vorm. Het zou des te belangrijker zijn dat zij onafhankelijk van de machthebbers en hun agenda handelen, schrijft Norbert Häring.

In plaats daarvan worden ze betaald om te definiëren wat hun eigen journalisten en andere media als waar en nieuwswaardig moeten beschouwen. Zij vormen de spil voor het conform afstemmen van de berichtgeving over onderwerpen als Corona, klimaat en geopolitiek.

Stel je voor dat je de leiding hebt over het mediabeleid van een regering die wil dat grote mediakanalen regeringsvriendelijke nieuwsselecties maken over kwesties die belangrijk zijn voor de regering, maar controversieel in de samenleving, en die het verhaal van de regering ondersteunen. Wat heb je nodig als je bepaalde berichtgeving niet openlijk kunt censureren en verplichten?

1. Een zogenaamd onafhankelijke autoriteit die iedereen vertelt wat waar is en wat de juiste mening is
2. Stimulansen en beperkingen die ervoor zorgen dat deze specificaties worden overgenomen.

Hieronder wil ik een echte regeling presenteren die dit garandeert.

GADMO

Voor media-egalisering in het Duitstalige EU-gebied financiert de Europese Commissie het Duits-Oostenrijkse Digitale Media Observatorium, of kortweg GADMO, dat in november 2022 werd opgericht, d.w.z. een Duits-Oostenrijkse digitale media-observatorium.

Leden zijn onder meer de persbureaus DPA, APA en AFP, die dit gebied domineren, evenals het aan de overheid gelieerde en door de overheid gefinancierde onderzoekscollectief Correctiv.

De journalistiek- en statistiekspecialisten van de TU Dortmund Universiteit, die gezamenlijk een centrum voor data-ondersteunde media-analyse exploiteren, zorgen voor de data-evaluatie. Het Oostenrijkse Instituut voor Technologie en het Athens Technology Center (ATC) zijn verantwoordelijk voor de digitale technische aspecten van het monitoren van onlinemedia. De ATC “coördineert ook het SOMA-project van de EU, het “Social Observatory on Disinformation and Social Media Analysis.”

Zoals eerder gemeld heeft de EU haar observatorium voor desinformatie SOMA gegeven, een acroniem dat bij lezers van Aldous Huxleys dystopische roman Brave New World bekend staat als de naam van de drug die de machthebbers daar gebruiken om de bevolking kalm en volgzaam te houden. Het programma verbindt en ondersteunt factcheckers die loyaal zijn aan de overheid met de juiste, reeds geformuleerde verhalen over alles wat mogelijk is. Het is ook gericht op mediabedrijven, vernieuwers van sociale media, onderzoekers en politieke besluitvormers.

Over de missie van GADMO staat op hun website:

“Desinformatie en gemanipuleerde informatie bedreigen democratische samenlevingen. Ze ondermijnen het vertrouwen in democratische instellingen, voeden sociale conflicten en (…) kunnen ook van invloed zijn op komende verkiezingen. Bij GADMO werken factcheck- en onderzoeksteams uit Duitsland en Oostenrijk samen om potentieel schadelijke desinformatiecampagnes in de media, sociale netwerken en messenger-platforms tegen te gaan. (…) GADMO is onafhankelijk, onpartijdig en vrij van commerciële belangen.”

De drie persbureaus DPA, APA en AFP hebben elk hun eigen factcheckteams waarmee zij betrokken zijn bij GADMO. Daarmee wil men duidelijk de verdeeldheid in de samenleving tegengaan, dat wil zeggen een uniforme kijk op de wereld bevorderen. Dienovereenkomstig zijn de factcheckers er niet om rapporten van bureaus op juistheid te controleren voordat ze worden gepubliceerd, zoals de traditionele opvatting van de journalistiek is.

In plaats daarvan concentreren de factcheckers zich liever op veel gelezen of gezien nieuws en meningen op sociale media die het verhaal van de machthebbers tegenwerken en hen in diskrediet brengen met labels als ‘fout’, ‘gedeeltelijk verkeerd’ of ‘gebrek aan context’. Ik heb in veel artikelen geanalyseerd hoe eenzijdig en dubieus de zogenaamde factcheckers in hun werk zijn. Een negatief label leidt er vervolgens toe dat de betreffende bijdragen worden verwijderd of geblokkeerd op de mediaplatforms. Correctiv geeft deze labels tegen betaling uit voor Facebooks, AFP voor Facebook, WhatsApp en TikTok.

Absoluut onafhankelijk

De beweerde onafhankelijkheid en vrijheid van commerciële belangen is een beetje twijfelachtig als je bedenkt:

• Het project wordt gefinancierd door de EU.
• Een van de leden coördineert een ander door de EU gefinancierd gerelateerd mediamonitoringproject.
• De betrokken factcheckende organisaties zijn voor hun bedrijfsmodel afhankelijk van het feit dat de EU druk uitoefent op de platforms en hen dwingt externe factcheckers in te huren die bepalen wat er moet worden geblokkeerd of vertraagd.
• De federale overheid kondigde trots de lancering van GADMO aan in haar eigen lange aankondiging.

Maar het wordt nog veel erger.

Platformtoezicht voor de EU

GADMO en haar leden hebben ook van de EU de opdracht gekregen om de implementatie van de gedragscode die de EU oplegt aan platforms ter bestrijding van desinformatie te herzien. Ze worden dus betaald door de EU zodat ze een slecht rapport kunnen geven aan de platforms waarvan ze geld ontvangen voor censuurdiensten. Dit zijn enorme belangenconflicten in het kwadraat, die er allemaal toe bijdragen dat de censuurdruk op de platforms toeneemt.

Als u dit bericht bijvoorbeeld op Facebook probeert te delen, krijgt u vrijwel zeker te horen dat uw bericht is geblokkeerd vanwege vermoedelijk gewelddadige of extreme inhoud. Dit heeft voor Facebook het voordeel dat de statistieken van de tegenmaatregelen tegen uitingen van geweld zullen verbeteren, en voor de machthebbers dat een kritisch rapport minder wordt gelezen.

Maar het wordt nog erger.

GADMO heeft een adviesraad die zogenaamd ‘bestaat uit onafhankelijke deskundigen’ die ‘begeleiding geven bij strategische beslissingen en toezien op de naleving door het projectmanagement van belangrijke richtlijnen en principes’.

Mediatoezichthouders als GADMO-toezichthouders

Geen belangenverstrengeling, maar veelbetekenend is de aanwezigheid van Josef Holnburger van Cemas, een ‘wetenschappelijk’ instituut dat gespecialiseerd is in het aan de kaak stellen van critici van de machtigen als antisemieten en complottheoretici die gebruik maken van pseudo-wetenschappelijke winderigheid.

Dan is er ook een vertegenwoordiger van de Staatsmedia-autoriteit van Noord-Rijnland-Westfalen. Deze is wettelijk belast met het toezicht op internet en omroepdiensten. Ook aanwezig was een vertegenwoordiger van Rundfunk und Telekom Regels-GmbH, die optreedt als kantoor van de regelgevende instantie KommAustria.

Het zijn dus vertegenwoordigers van de mediatoezichthouders in Duitsland en Oostenrijk die leiding geven aan dit “onafhankelijke” project, betaald door de EU, en toezicht houden op het projectbeheer.

Het Amerikaanse leger als opzichter

Maar het hoogtepunt is het laatste lid van het begeleidingsteam: SJ Terp, die in de VS woont en werkt. Haar voornaam is afgekort, mogelijk om haar moeilijker vindbaar te maken. Er wordt van haar gezegd:

“SJ Terp heeft mede het DISARM-framework ontwikkeld (voorheen AMITT), dat cybersecurity-benaderingen toepast in de strijd tegen desinformatie, en is hoofdwetenschapper van de DISARM Foundation. Ze heeft wereldwijd verkiezings- en gezondheidsgerelateerde cognitieve veiligheidsresponssystemen opgezet, bedrijven geadviseerd over desinformatierisicobeheer en een reeks tools ontwikkeld voor het exploiteren van cognitieve veiligheidsoperatiecentra. SJ doceert cybersecurity en cognitieve beveiliging aan de Universiteit van Maryland en Columbia University en is senior fellow bij de Atlantic Council.”

De Atlantic Council is een frontlijnorganisatie van de NAVO. Dat zij in de adviesraad van GADMO zit, heeft alleen zin als bij GADMO gebruik wordt gemaakt van het eerder genoemde “DISARM framework” (disarmament framework). Het wordt beschreven als een “masterframework voor het bestrijden van desinformatie door gegevens en analyses te delen en effectieve actie te coördineren.” Dat zou behoorlijk zorgelijk zijn, want op de website van Disarm Foundation staat ook (vertaald) over het DISARM-framework:

“Het is beschrijvend, niet prescriptief. We geven gebruikers geen instructies over het gebruik ervan. De reeks defensieve maatregelen van het raamwerk (..) omvat acties die worden waargenomen in landen met verschillende ethische waarden (zoals ‘censuur’, een actie die wordt waargenomen in landen met autoritaire regeringen). We zullen deze “blauwe” workshopresultaten blijven leveren terwijl we een alternatief ontwikkelen dat gebaseerd is op democratische waarden en ethiek.”

Dit raamwerk is tussen 2017 en 2019 ontwikkeld door een Credibitlty Coalition.

Deze heeft wel een website. Maar er zijn alleen maar loze zinnen over wie tot deze coalitie behoort en wat ze doen. Ze geven subsidies, maar het blijft volkomen onduidelijk waar ze hun geld vandaan halen.

In een artikel in een vakblad uit 2018 wordt uitgelegd dat genereuze subsidies van “Google News Lab, het Facebook Journalism Project, Craig Newmark Philanthropies en andere particuliere donoren” ter financiering van inspanningen om geloofwaardigheidsindicatoren te ontwikkelen vervolgens beschikbaar moeten worden gesteld aan onderzoekers, het publiek en de grote bedrijven, platforms.

De vele vermeldingen van veiligheid in het bovenstaande citaat en de geheimhouding rond de Credibility Coalition suggereren een inlichtingen- of militaire achtergrond.

Dit vermoeden wordt uiteindelijk bevestigd door een artikel in het tijdschrift Wired uit 2020 over GADMO-opziener Sara-Jayne Terp, die DISARM ontwikkelde, blijkbaar voor de Credibitlity Coalition.

Destijds waren mensen niet zo bang om de militaire oorsprong van de anti-desinformatiecampagne te onthullen als nu. Dit komt waarschijnlijk omdat de vele regels en instellingen voor het manipuleren en censureren van de internetmedia die sindsdien zijn geïntroduceerd, toen nog niet bestonden.

Destijds kon je nog op geloofwaardige wijze doen alsof je eigenlijk alleen maar desinformatieaanvallen van buitenaf wilde afweren. De eerste paragraaf van het artikel is al verraderlijk, omdat het een oefening is voor de eigen desinformatiecampagne van de Amerikaanse regering:

“Op een dag begin juni 2018 vloog Sara-Jayne Terp, een Britse datawetenschapper, van haar huis in Oregon naar Tampa, Florida, om deel te nemen aan een oefening georganiseerd door het Amerikaanse leger. Op de verjaardag van D-Day verzamelde het Amerikaanse Special Operations Command een groep experts en soldaten voor een gedachte-experiment: hoe zou de invasie van Normandië eruit zien als deze vandaag zou plaatsvinden? De operatie van 1944 was grotendeels zo succesvol omdat de geallieerden bijna een jaar lang valse informatie verspreidden, waarbij ze de Duitsers ervan overtuigden dat ze troepen plaatsten op plaatsen waar ze niet waren, valse radioberichten stuurden en zelfs dummy-tanks op belangrijke locaties plaatsten. Hoe zou je de vijand kunnen misleiden met de middelen van vandaag?”

De kern van DISARM is een catalogus van mogelijke manipulatiemaatregelen. Het enige waar we over praten is defensie, net zoals vrijwel alle militaire ministers in de wereld zichzelf “ministers van Defensie” noemen, maar nog steeds veel agressieoorlogen beginnen.

Het ligt in de aard van de dingen dat deze catalogus ook kan worden gebruikt als leidraad voor hun eigen manipulaties. Mijn indruk is dat dit op zeer grote schaal gebeurt. Het Wire- artikel over Terp, die haar carrière begon als defensieanalist voor de Britse regering, vervolgt:

“Korte tijd later hielp Terp een internationale groep veiligheidsexperts, academici, journalisten en overheidsonderzoekers samen te brengen om te werken aan wat zij ‘misinfosec’ noemde. (…) De Misinfosec-groep ontwikkelde uiteindelijk een structuur voor het catalogiseren van desinformatietechnieken, gebaseerd op het ATT&CK-framework. In overeenstemming met de tolerantie voor acroniemen in het veld noemden ze het AMITT (Adversarial Misinformation and Influence Tactics and Techniques). Tot nu toe hebben ze meer dan 60 technieken geïdentificeerd die ze toewijzen aan de fasen van een aanval. (…) Hoe meer het wordt gebruikt, hoe effectiever AMITT zal zijn, zegt Terp, eraan toevoegend dat haar groep samenwerkt met de NAVO, de EU en het ministerie van Binnenlandse Veiligheid om het systeem te testen.”

AMITT werd later omgedoopt tot DISARM.

De EU werkt samen met de NAVO en de Amerikaanse geheime diensten om het systeem te testen en het blijkbaar vandaag, vier jaar later, te gebruiken. Deze zin, en de rol van Terp als opzichter van GADMO, suggereert dat dit project de grote persbureaus zal samenbrengen om te zorgen voor berichtgeving in de media die gunstig is voor de VS (Homeland Security), de NAVO en de EU in het Duitstalige EU-gebied.

Al in 2018 verklaarde de EU de opinieoorlog over militair optreden en ‘desinformatie’, waarmee zogenaamde hybride actoren probeerden de samenleving te verdelen en de publieke opinie te beïnvloeden, tot vijand. De EU kondigde aan

Een organisatie in de VS genaamd de Global Disinformation Index, opgericht door kringen van geheime diensten en gefinancierd door aan de overheid gelieerde stichtingen, zorgt ervoor dat websites die ‘desinformatie’ exploiteren, zoals gedefinieerd door factcheckers, zichzelf niet kunnen financieren via advertenties.

Beloning inbegrepen

Zoals de federale regering in maart 2024 aankondigde, krijgt de DPA één miljoen euro van de regering voor het project ‘Jaar van de Boodschap’. In deze beeldreclamecampagne voor de gevestigde media en tegen alternatieve nieuwskanalen werkt DPA samen met de publieke omroep en enkele van de belangrijkste particuliere mediagroepen van het land.

De federale overheid doneert een miljoen euro aan persbureau dpa voor reclame en klantenbinding

De medepartner van de GmbH #UseTheNews, die voor het project werd opgericht en waar het overheidsmiljoen naartoe gaat, is het Hans Bredow Instituut voor Mediaonderzoek in Hamburg. Toevallig zit er een vertegenwoordiger van dit instituut in het GADMO-lidmaatschapsbestuur

Een netwerk door heel Europa

Natuurlijk zijn de EU, de VS en de NAVO niet tevreden met het toezicht op en de manipulatie van de uitwisseling van ideeën en informatie op internet in het Duits. Dit is wat GADMO trots zegt:

“GADMO maakt deel uit van het Europese netwerk van het European Digital Media Observatory (EDMO). Het door de EU gefinancierde initiatief coördineert een netwerk van 14 hubs die actief zijn in alle lidstaten van de Europese Unie. EDMO brengt factcheckteams, mediaprofessionals en onderzoekers samen om een ​​netwerk te creëren dat in staat is desinformatiecampagnes op te sporen en te analyseren.”

Het doel van EDMO en zijn 14 “hubs” in de EU wordt treffend beschreven op de website:

“EDMO is bedoeld als referentiepunt voor gegevens en strategieën op het gebied van desinformatie, publiek vertrouwen, mediageletterdheid en informatiekwaliteit.”

Met andere woorden. Bij EDMO ontdekken mediavertegenwoordigers wat waar en wat onwaar is vanuit een officieel perspectief.

Factcheckers aan de lijn uit de VS

Ik heb al geschreven over een andere regeling die ervoor zorgt dat de officiële factcheckers in Duitsland en Europa de juiste verhalen vanuit het Amerikaanse perspectief ondersteunen en de verkeerde in diskrediet brengen.

DPA over de gezondheidsdictatuur: gênante feitencontroles met veelzeggende draadjes voor de mensen erachter

De officiële factcheckorganisaties in Europa hebben doorgaans een zegel van het International Fact Checking Network (IFCN) van het Poynter Institute in Californië, een informele goedkeuringsinstantie en financier van zogenaamde factcheckers. Grappig genoeg dankt de DPA haar zegel aan een recensie voor de IFCN door een medewerker van het Instituut voor Journalistiek van de TU Dortmund Universiteit, het instituut waarmee de DPA nu GADMO runt.

Een IFCN-database biedt meer dan 10.000 ‘factchecks’ op COVID-19-gerelateerde ‘misinformatie’ als bron voor factcheckers, journalisten, onderzoekers en gebruikers, prees de WHO. Dus als je een factcheck moet schrijven, vind je vrijwel zeker iets geschikts bij IFCN en dan weet je in ieder geval in welke richting je moet onderzoeken en schrijven.

IFCN verbindt de officiële factcheckers en voorziet hen van de juiste officiële informatie om afwijkende informatie tegen te gaan. Zij subsidieert de factcheckers die zij licentieert en heeft een steunfonds voor factcheckers die te ver zijn gegaan in het in diskrediet brengen van hun slachtoffers en als gevolg daarvan worden aangeklaagd.

Om factcheckcontracten aan te gaan met sociale-mediaplatforms zoals Facebook, moeten factcheckers een licentie hebben van de IFCN. De IFCN heeft richtlijnen over welke soorten nieuws en nieuwsbronnen de moeite waard zijn om te controleren. De focus ligt vooral op niet-mainstream media. I

Het netwerk zelf wordt gefinancierd door onder meer het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, de National Endowment for Democracy (NED), de Omidyar Network Foundation, de Bill & Melinda Gates Foundation, Open Society Foundations, Google en Facebook.

Het mechanisme van rectificatie

Met deze ingrediënten hebben we een gedeeltelijk geautomatiseerd systeem voor het op één lijn brengen van de Europese media. De belangrijke kwesties en daarmee samenhangende waarheden worden in de VS gedefinieerd. De factcheckers daar werken deze waarheden uit in hun artikelen en stellen ze beschikbaar voor alle Europese factcheckers. Dit betekent dat ze weten over welke onderwerpen officiële waarheden te verspreiden en te verdedigen zijn, en welke dat zijn.

De door de EU gefinancierde factcheckernetwerken filteren de voor Europa en de betreffende landen relevante onderwerpen eruit en passen de factchecks aan de lokale omstandigheden aan. Deze factchecks worden op hun beurt beschikbaar gesteld aan het publiek en alle Europese factcheckers. Dit laatste gebruiken zij als basis voor hun eigen factchecks.

Het effect is als volgt: Als de fact-checkers zelf deel uitmaken van mediabedrijven, zoals AP, AFP, DPA, APA, ARD etc., hebben de fact-checks het directe effect dat alle journalisten in deze media worden geijkt aan de officiële waarheden. Immers, degenen die in hun verslagen theorieën presenteren die door hun eigen fact-checkers als onjuist en meestal ook moreel corrupt worden gepresenteerd, bevorderen niet bepaald hun carrière. Critici zouden dit onvermijdelijk oppikken en gebruiken tegen de mediaorganisatie in kwestie.

Dit zorgt ervoor dat de rapporten van het bureau, waarmee de meeste kranten en online media een groot deel van hun berichtgeving doen, het gegeven verhaal volgen. Hetzelfde geldt voor de berichtgeving op de publieke televisie.

De factchecks zullen waarschijnlijk ook een afschrikkend effect hebben op potentiële andersdenkenden onder journalisten van andere organisaties, mits zij onafhankelijk van de persbureaus rapporten schrijven. Wie wil er immers uit de bus komen als een samenzweringstheoreticus of een bedrieger? Als het in individuele gevallen niet genoeg is, bieden de factchecks hoofdredacteuren een handige manier om naleving te garanderen zonder de vrijheid van mening en onderzoek van hun eigen journalisten openlijk in te perken. Ze kunnen er simpelweg op wijzen dat een fact check heeft aangetoond dat de stelling van de ongehoorzame schrijver onjuist is.

Dit vereist uiteraard dat de hoofdredacteuren zich hier zorgen over maken. Dit is vaak het geval. Bij de media van het ‘transatlantische mediahuis’ Axel Springer zijn journalisten door een arbeidsovereenkomst gebonden om loyaal te zijn aan de transatlantische alliantie. In andere huizen gebeurt dit iets minder expliciet. Dus als het gaat om onderwerpen van geopolitieke en militaire relevantie, zullen de hoofdredacteuren waarschijnlijk bereid zijn om er discreet voor te zorgen dat het verhaal trouw is. We hebben gezien welke rol het leger speelt in GADMO en in de strijd tegen ‘desinformatie’ in het algemeen.

Er bestaat ook een sterke onderlinge afhankelijkheid tussen regeringen en persorganen. Ze krijgen ieder exclusieve informatie en worden uitgenodigd voor informele briefings, maar alleen zolang ze aansluiten bij de bijzonder belangrijke onderwerpen. Iedereen die buiten deze cirkel valt, heeft moeite om een ​​goed geïnformeerde indruk over te brengen op zijn lezers of kijkers.

In zeldzame gevallen, wanneer er een probleem is met het volgen van de lijn, bevatten de fact checks soms directe instructies aan collega-journalisten over hoe ze (niet) moeten berichten. Dit was bijvoorbeeld het geval bij een ARD fact check over foto’s en berichten over hoge materiële verliezen van het zomeroffensief in Oekraïne 2023, dat werd gehypet als een keerpunt, waarbij een analist van het Institute for Strategic Dialogue (ISD) Duitse journalisten aansprak op hun geweten:

“De media spelen de Russische propaganda in de kaart met overhaaste krantenkoppen over vermeende mislukkingen van Oekraïne,” zegt Smirnova. “De Russische media proberen het Oekraïense offensief af te schilderen als een mislukking. Vooral met betrekking tot de vermeende vernietiging van westerse technologie proberen ze westerse hulp voor Oekraïne zinloos en nutteloos te laten lijken.” (…) Duitse mediaberichten waarin het tegenoffensief als mislukt wordt beschreven, worden gemakkelijk opgepikt en verspreid door pro-Russische propagandisten, aldus Smirnova. Zo zijn er bijvoorbeeld collages van Duitse krantenkoppen gedeeld op verschillende pro-Russische Telegram-kanalen.”

In een artikel uit 2020 beschreef ik de ISD als volgt: “In het bestuur zitten mensen als voormalig minister van Defensie zu Guttenberg, Springer-baas Matthias Döpfner en veel Britse aristocraten, van wie je mag aannemen dat voor hen extremisme begint waar het narratief te wensen overlaat. Tot de adviseurs van het instituut behoren het hoofd van de Veiligheidsconferentie van München, Wolfgang Ischinger, en het voormalige hoofd van de Duitse geheime dienst, August Hanning.”

Andere pro-gelieerde analisten beweerden dat er maar een paar tanks vernietigd waren en dat het feit dat ze “onbeweeglijk” achterbleven niet noodzakelijk betekende dat ze permanent kapot waren. En de tankbestuurders leefden nog.

Slechts elf dagen later, op 18 juli, publiceerde de Wall Street Journal een rapport waarin stond dat Oekraïne zijn aanvalsdoelen had gemist en overschakelde op een “langzame aanpak” van zijn tegenoffensief vanwege de verliezen aan tanks en ander oorlogstuig. Medio oktober hoorden Duitse televisiekijkers op ZDF dat het offensief was mislukt; andere grote mediakanalen deden er veel langer over.

Conclusie

Een vanuit de VS gecoördineerde fact-checking scene, betaald door de EU en ondersteund door de Duitse regering, zorgt ervoor dat alle media worden voorzien van berichtgeving over belangrijke onderwerpen die trouw is aan het verhaal, dat zij verspreiden en trouw blijft aan het van bovenaf voorgeschreven verhaal in hun eigen berichtgeving en commentaren.

Dit standpunt verklaart ook waarom de factchecks vaak zo openlijk tendentieus zijn en de argumenten op het randje van dubieus, zoals in de bijdragen van de ARD factcheckers. Het gaat er bij deze factchecks niet in de eerste plaats om iemand te overtuigen. Hun belangrijkste functie is om aan het medialandschap bekend te maken wat de onderwerpen zijn waarover een narratief moet worden gerespecteerd en wat dit narratief is.

Ik leg bijvoorbeeld uit waarom de onderhandelingen over een pandemieverdrag van de WHO en de aanscherping van de International Health Regulations (IHR), die al drie jaar aan de gang zijn, tot voor kort vrijwel uitsluitend bestonden uit factchecks (van DPA,  Ccorrectiv, APA, BR, ZDF en Deutsche Welle ), maar er waren vrijwel geen eigen berichten waren van persbureaus en persorganen. De fact checks maakten duidelijk dat kritiek op de verdragen niet welkom was bij hoge autoriteiten en als onwenselijk moest worden beschouwd (“complottheorieën”, “wartaal”), tenminste voor zover de kritiek gericht was tegen de geplande machtsvergroting van de WHO. Omdat er in de relevante kringen geen debat was over deze verdragen zolang de gevestigde media er niet over berichtten, was zwijgen de gemakkelijkste manier om een verhaal te respecteren dat nauwelijks overtuigend verdedigd kon worden.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over