Het is geen toeval dat de Zweeden Democraten en de meeste andere immigratiekritische partijen in Europa zich nu richten op de islam en gehoor geven aan de minste aandrang van Israël. Het is het resultaat van doelgericht en goed gefinancierd internationaal werk dat al tientallen jaren gaande is, schrijft August Nordlander.
Hoeveel mensen kunnen zich Jörg Haider nog herinneren? In 1999 leidde hij zijn Oostenrijkse partij, de FPÖ, naar een van de opmerkelijkste rechts-populistische successen in Europa. Zijn opmars zorgde voor paniek in de internationale gemeenschap, waarop het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken de noodtoestand uitriep en de joodse Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright verklaarde dat kritiek op immigratie “onacceptabel” is binnen de “Euro-Atlantische gemeenschap”.
De charismatische Haider was gekozen op basis van minder immigratie, lagere belastingen en een sterkere nationale soevereiniteit, ten koste van de Europese integratie. Hij beschouwde zichzelf bovendien als vrij om normale betrekkingen te onderhouden, zelfs met landen die weigerden zich te onderwerpen aan de Amerikaanse buitenlandse belangen in het Midden-Oosten.
Doorslaggevend voor Haiders neergang en val was misschien wel zijn langdurige conflict met de toenmalige voorzitter van het Joodse Wereldcongres, drankmagnaat Edgar Bronfman, en de voorzitter van de Joodse Gemeenschap in Wenen, vastgoedmagnaat Ariel Muzicant. In de jaren negentig voerde dit duo campagne om Haider, de FPÖ en de voormalige Oostenrijkse president Kurt Waldheim als antisemieten te bestempelen. In plaats van publiekelijk zijn excuses aan te bieden, schilderde Haider Muzicant af als corrupt, trok hij zijn loyaliteit aan Oostenrijk in twijfel en beschuldigde hij hem ervan antisemitische dreigbrieven naar zichzelf te sturen om sympathie te winnen in de pers.
Mega Group
Wie is dan het World Jewish Congress, WJC, dat de internationale aanvallen op Jörg Haider leidde? De WJC werd in 1936 opgericht en beschrijft zichzelf als de wereldwijde diplomatieke arm van de Joden. Je hoeft geen complottheorieën te geloven om te zien dat ze in alle politieke kamers voorkomen. De organisatie omschrijft haar activiteiten als zionistisch: het gaat erom Israël op de eerste plaats te zetten, antisemitisme te bestrijden, voorlichting te geven over de Holocaust en de assimilatie van Joden in de diaspora tegen te gaan. De huidige voorzitter, Ronald Lauder, de erfgenaam van het make-upimperium Estée Lauder, is sinds de jaren negentig een van de twintig leden van de Mega Group – een exclusief netwerk bestaande uit miljardairs met nauwe banden met de Israëlische regerende partij Likoed, die al lang een belangrijke financier is van de Amerikaanse Israël-lobby.
Mega Group is al jarenlang geteisterd door schandalen. Zo was de oprichter van het netwerk, Leslie Wexner, de hoofdsponsor van Jeffrey Epstein, van wie wordt aangenomen dat hij zich tientallen jaren schuldig heeft gemaakt aan afpersingsactiviteiten tegen vooraanstaande politici en beroemdheden. Er wordt ook vermoed dat Ronald Lauder degene was die Epstein een vals Oostenrijks paspoort verschafte toen hij Amerikaans ambassadeur in het land was. Mega Group, via Ronald Lauder en Edgar Bronfman, kan ook in verband worden gebracht met Ariel Muzicant – de man die volgens Haider samen met Bronfman de aanvallen tegen hem leidde.
Na het circus rondom Haiders opkomst en ondergang kreeg de FPÖ te maken met interne conflicten en begonnen verschillende Europese nationalistische partijen na te denken over hoe ze een openlijk conflict met de liberale zogenaamde internationale gemeenschap konden vermijden. Dat de Zweden Democraten in 2003 het idee van “open Zweedsheid” opnamen in het programma van beginselen van hun partij – en daarmee de kwestie van het Zweeds-zijn reduceerden tot een kwestie van identiteit – was een teken van de tijd.
“Counter-jihadisme” wordt gecreëerd.
Door het geweld waarmee immigratie-tegenstanders op straat te maken kregen, censuur in de media en repressie van de gevestigde orde, werd het internet al vroeg een belangrijke plek voor de uitwisseling van ideeën en netwerken. Vanaf 2003 ontstonden er Engelstalige blogs die met succes een reputatie voor zichzelf opbouwden: Robert Spencers “Jihad Watch”, Edward S. Mays “Gates of Vienna” en Pamela Gellers “Atlas Shrugs”.
De Amerikaanse schrijvers betoogden dat het verzet tegen massa-immigratie deels misplaatst was – Europa maakte nu deel uit van een wereldwijde culturele strijd waarin de islam en ‘links’ samen de ‘joods-christelijke’ liberale waarden en de open samenleving van de Europese beschaving bedreigden. Israël werd door de auteurs geprezen als een pioniersland en bolwerk – niet alleen tegen de islam, maar tegen alle totalitaire ideologieën die het liberalisme bedreigden. Met verbaal jiujitsu zouden nationalisten de nieuwe antifascisten worden en de strijd tegen het ‘islamofascisme’ zou het racistische etiket uit de handen van links slaan.
Hoewel de Amerikaanse bloggers de kwestie van massale immigratie en de strijd voor nationale vrijheid reduceerden tot een kwestie van waarden, cultuur en religie, gaven ze hoop aan de groeiende groep oppositieleden in Europa, die snakten naar iets dat zij konden interpreteren als nieuwe benaderingen. Wat weinigen vermoedden, was dat de bloggers niet ontstonden als een spontane reactie op de massa-immigratie, maar in de kring van een aantal neoconservatieve denktanks die werden gefinancierd onder het mom van min of meer anonieme stichtingen. Het netwerk achter de bloggers was goed georganiseerd en de Amerikaanse schrijvers, die hun identiteit achter een aantal pseudoniemen verborgen, begonnen systematisch contacten te leggen met immigratiecritici in Europa.
Neoconservatisme voor een Europees publiek
De ideologie van het neoconservatisme vindt zijn oorsprong in het New York van na de oorlog, waar een groep intellectuele Joodse linkse radicalen zich zorgen maakte dat links zijn interesse in Israël begon te verliezen. Zij waren voorstanders van een nieuw soort Amerikaans ‘conservatisme’ dat eigenlijk meer globalistisch en sterk pro-oorlogsliberalisme was. Met behulp van de Israëlische lobby en de olie- en wapenindustrie groeide de invloed van de neoconservatieven in de loop der decennia, totdat zij in de jaren negentig de belangrijkste architecten van het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten werden. Maar het waren niet alleen de vijandige buren van Israël die de neoconservatieven zorgen baarden. In Europa groeide de onvrede over de massale immigratie en vormden nationalistische regeringen een bedreiging voor de liberale alliantie die de Verenigde Staten nodig had in de zeven oorlogen voor ‘mensenrechten’. Volgens presidentiële adviseurs waren deze allianties noodzakelijk voor de Verenigde Staten om te kunnen vechten tegen de vijanden van Israël.
De neoconservatieve denktanks David Horowitz Freedom Center (DHFC) en Center for Security Policy (CSP) fungeerden als spinnen in het web van anti-islamitische blogs die in de jaren 2000 en 2010 werden gefinancierd met tientallen miljoenen dollars van stichtingen die banden hadden met militaire, chemische en Israëlische lobbygroepen, maar ook van filantropen zoals de familie Rosenwald en Chervil van Mega Group. Met financiële middelen die veel groter waren dan die van veel Europese partijen, contacten binnen het Amerikaanse ministerie van Defensie en inlichtingendiensten – en met de architecten van de Amerikaanse ‘oorlog tegen het terrorisme’ aan hen verbonden – werkten ze eraan om het politieke speelveld in Europa te veranderen. Met name Christine Brim, vicevoorzitter en operationeel directeur van CSP, speelde een belangrijke rol bij het opbouwen van activistische netwerken en het verbinden van vertrouwde personen met verschillende projecten. Brim was de oprichter en bestuurslid van een aantal organisaties – Group 910, CVF, ICLA, Danish Trykkefrihedsselskabet en andere – die samen bijdroegen aan de opkomst van een valse volksbeweging en ideologie: ‘contra-jihadisme’.
De organisaties presenteerden zichzelf naar buiten toe als niet-hiërarchische libertaire activistische netwerken, maar in de praktijk waren het top-down fronten voor de neoconservatieve beweging en hun financiers, met als doel om potentiële isolationistische tegenstanders van massa-immigratie om te vormen tot bondgenoten in de Amerikaanse oorlog tegen ‘islamofascisme’ en ’totalitarisme’.
De Verklaring van Jeruzalem wordt ondertekend.
Naast netwerken op internet organiseerden de Amerikanen Christine Brim en Edward S. May vanaf 2007 samen met collaborateurs in Europa conferenties waar onder andere Israëlische kolonistenpolitici, voormalige Mossad-agenten en de filosoof Bat Ye’or Europese activisten onderwezen in de nieuw gecreëerde Israëlische complottheorie van “Eurabië” en “globale jihad”. Vervolgens zetten de activisten hun werk binnen de nationalistische partijen in hun landen voort. Zo werd Elisabeth Sabaditsch-Wolff in 2007 door de FPÖ ingehuurd om twee jaar lang seminars over islamisering te geven, en bij de Zweden Democraten begonnen de tweelingbroers Ted en Kent Ekeroth partijleden te onderwijzen in de theorieën.
In 2010 reisde een ‘vrijheidsalliantie’ naar Israël onder leiding van de Nederlandse politicus Geert Wilders, partijleider van de PVV. De delegatie, bestaande uit vooraanstaande politici van de Zweedse Democraten, FPÖ, PVV en het Belgische Vlaams Belang, bevestigde haar volledige steun voor het land en de oorlog in wat de ‘Jeruzalemverklaring’ is gaan heten. Wilders, wiens partij de PVV momenteel in de Nederlandse regeringscoalitie zit, is een belangrijke speler in het pro-Israëlische Europese rechtse populisme en wordt sinds 2007 met miljoenen dollars gefinancierd door de Israëlische lobby in de VS, onder meer via het David Horowitz Freedom Center en Daniel Pipes.
Een ander interessant resultaat van het feit dat de nationalistische partijen toegewijde vrienden van Israël werden, was dat ze christelijke zionisten begonnen aan te trekken, wier grootste wens het is om Israël te helpen bij het vestigen van het Grotere Israël van de Bijbel – de voorwaarde voor de wederkomst van de Messias en voor Armageddon, wanneer de krachten van het goede uiteindelijk het kwaad in de wereld zullen verslaan. In de Verenigde Staten hebben christenzionisten een belangrijke rol gespeeld bij het verankeren van de Republikeinse Partij aan het roer van de Israël-lobby. In Europa is hetzelfde patroon herkenbaar, zij het op kleinere schaal. Zo bekleden tegenwoordig meerdere zeer sterk zionistische aanhangers van de Vrije Kerk hoge posities binnen de Zweden Democraten, zoals Alexander Christiansson (woordvoerder cultuurbeleid) en Julia Kronlid (tweede vicevoorzitter van de Rijksdag).
In de jaren negentig nam de invloed van het anti-jihadisme verder toe en ontstonden er steeds meer blogs, websites en verenigingen. Tegelijkertijd begon een proces van normalisering van de anti-jihadistische omgeving, waarbij zowel partijen als activisten een ‘facelift’ kregen op grote mediaplatformen zoals het Amerikaanse Wall Street Journal en het Britse The Spectator.
Open Zweedsheid en de dood van Haider
Mattias Karlsson, de internationale secretaris van de Zweden Democraten, is een drijvende kracht geweest achter de transformatie van de partij en het aangaan van transatlantische contacten. Toen de SD haar beleid in een pro-Israëlische richting aanpaste en haar verzet tegen de uitwisseling van volkeren verving door neoconservatieve kritiek op de islam en een focus op ‘waarden’, werd de partij in de jaren negentig in een positief daglicht gesteld door verschillende belangrijke neoconservatieve ‘poortwachters’, zoals het Amerikaanse Gatestone Institute, een invloedrijke denktank die werd gefinancierd door de Israël-lobby.
Hoe is het Jörg Haider vergaan? BZÖ, de nieuwe partij waarvan Haider vóór de verkiezingen van 2008 tot leider werd verkozen, veroverde razendsnel de publieke opinie. Haider was op de terugweg. Enkele dagen na een televisiedebat waarin Haider verklaarde dat “de banken een gigantische maffia zijn die de mensen vergiftigt”, overleed hij bij een auto-ongeluk waarbij hij dronken achter het stuur zat. Dit ondanks het feit dat hij bekendstond als matig met alcoholgebruik en op weg was naar het 90e verjaardagsfeestje van zijn moeder. Het onderzoek naar de omstandigheden rond zijn dood concludeerde dat het om een tragisch ongeval ging – een onderzoek waar niet iedereen van overtuigd was. De pers zette de lastercampagne na zijn dood voort met geruchten over homoseksuele affaires, meer antisemitisme en een laakbare persoonlijke financiën. Ariel Muzicant, de aartsvijand van Jörg Haider, werd in 2012 verkozen tot voorzitter van het European Jewish Congress en vicevoorzitter van het World Jewish Congress, waarvan Ron Lauder van Mega Group nog steeds voorzitter is.
Headerafbeelding: Jeffrey Epstein, Charlie Weimers (SD) en de anti-jihadist David Horowitz.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Baudet is een jojo die de ene keer dit roept en de andere keer dat, dus voor wat het waard is:
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Headerafbeelding voor morgen voor Massie.
Had het vandaag willen doen, maar ik kan geen tweets embedden, omdat armoedzaaier Musk zijn website nog steeds niet gerepareerd heeft.
https://m3.gab.com/media_attachments/71/c3/8e/71c38ed88542ee0b311ac7e3fe5ae745.webp
https://m3.gab.com/media_attachments/d0/a0/0d/d0a00df673c45e354ef3070ff1d32b89.webp
Christenen en Alawieten worden uitgemoord in Syrie. De EU is heel tevreden.
Door hun totale macht over het financiële systeem, kunnen de joden bij wijze van spreken oneindige rijkdom voor zichzelf creëren, en met dit geld zich inkopen in de overheid, de media, de academia, de cultuursector, enz….
Wie zich niet laat omkopen, wordt met allerlei truuks en intriges buitengewerkt.
En de grote massa, die uiteindelijk een zeer beperkt inzicht heeft in de wereldgebeurtenissen, en doorgaans alleen het officiële verhaal kent, laat zich steeds bij de neus nemen. We zien dit in de overwinning van de vals-rechtse joodse marionetten in de USA en in Europa.
Zij zijn de “Emanuel Goldsteins” uit “1984” van George Orwell: de oppositie tegen Big Brother, door Big Brother zelf georganiseerd, een oppositie die expliciet joods of pro-joods is, om de echte oppositie buiten spel te zetten, en vooral om de aandacht af te leiden van het feit dat de partij van Big Brother volledig uit joden bestaat, en dat het globalistische project van Big Brother de verwezenlijking is van de joodse ideologie..