Nu het tienjarig Belt and Road Initiative van Beijing zijn tiende jaar ingaat, heeft een sterk Chinees-Russisch geostrategisch partnerschap het BRI in het Zuiden nieuw leven ingeblazen, schrijft Pepe Escobar.

Het jaar 2022 eindigde met een Zoomgesprek om alle Zoomgesprekken te beëindigen: De presidenten Vladimir Poetin en Xi Jinping bespraken alle aspecten van het strategisch partnerschap tussen Rusland en China in een exclusief videogesprek.

Poetin vertelde Xi hoe “Rusland en China erin geslaagd zijn een recordgroei van de wederzijdse handel te bewerkstelligen”, wat betekent dat “we onze doelstelling van 200 miljard dollar in 2024 eerder dan gepland zullen bereiken.”

Over hun coördinatie om “een rechtvaardige wereldorde te vormen op basis van het internationaal recht” benadrukte Poetin dat “wij dezelfde opvattingen hebben over de oorzaken, het verloop en de logica van de huidige transformatie van het mondiale geopolitieke landschap”.

Tegenover “ongekende druk en provocaties uit het westen” merkte Poetin op dat Rusland en China niet alleen hun eigen belangen verdedigen “maar ook al diegenen die staan voor een werkelijk democratische wereldorde en het recht van landen om vrij hun eigen lot te bepalen”.

Eerder had Xi aangekondigd dat Beijing in 2023 het derde Belt and Road Forum zal houden. Dit is, off the record, bevestigd door diplomatieke bronnen. Het forum zou aanvankelijk tweejaarlijks plaatsvinden, eerst in 2017 en daarna in 2019. 2021 ging niet door vanwege Covid-19.

De terugkeer van het forum betekent niet alleen een hernieuwd elan, maar ook een uiterst belangrijke mijlpaal, aangezien het Belt and Road Initiative (BRI), dat in 2013 in Astana en vervolgens in Jakarta werd gelanceerd, zijn tiende verjaardag zal vieren.

BRI versie 2.0

Dat zette de toon voor 2023 in het hele geopolitieke en geo-economische spectrum. Naast de geoconomische breedte en reikwijdte is BRI tot het midden van de eeuw opgevat als het overkoepelende concept voor het buitenlands beleid van China. Nu is het tijd om de zaken aan te passen. De BRI 2.0-projecten, langs de verschillende verbindingsassen, zullen ongetwijfeld een nieuwe dimensie krijgen om zich aan te passen aan het post-Covidklimaat, de nasleep van de oorlog in Oekraïne en een wereld met een zware schuldenlast.

En dan is er de verwevenheid van het streven naar connectiviteit via BRI met het streven naar connectiviteit via de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor (INTSC), waarvan Rusland, Iran en India de belangrijkste spelers zijn.

Het feit dat Rusland, China, Iran en India in elkaar grijpende handelspartnerschappen ontwikkelen, in aansluiting op de geo-economische drijfveer van het partnerschap tussen Rusland en China zoals besproken door Poetin en Xi, moet aantonen dat de BRICS-leden Rusland, India en China, plus Iran als een van de toekomstige leden van de uitgebreide BRICS+, de “Quad” zijn die er in heel Eurazië echt toe doet.

Het nieuwe permanente comité van het Politburo in Peking, dat volledig achter de prioriteiten van Xi staat, zal zich sterk richten op het consolideren van concentrische sferen van geo-economische invloed in het Zuiden.

Hoe China de “strategische dubbelzinnigheid” bespeelt

Dit heeft niets te maken met machtsevenwicht, een westers concept dat bovendien geen verband houdt met China’s vijf millennia lange geschiedenis. Evenmin is dit een andere verbuiging van “eenheid van het centrum” – de geopolitieke voorstelling volgens welke geen enkele natie in staat is het centrum, China, te bedreigen zolang het in staat is de orde te handhaven.

Deze culturele factoren die China er in het verleden wellicht van weerhielden een bondgenootschap volgens het concept van pariteit te aanvaarden, zijn nu verdwenen als het gaat om het strategisch partnerschap tussen Rusland en China.

In februari 2022, dagen voor de gebeurtenissen die leidden tot de Speciale Militaire Operatie (SMO) van Rusland in Oekraïne, hadden Poetin en Xi persoonlijk aangekondigd dat hun partnerschap “geen grenzen” kent – ook al verschillen zij van mening over de manier waarop Moskou moet omgaan met een Kiev dat door het westen dodelijk is geïnstrumentaliseerd om Rusland te bedreigen.

In een notendop: Beijing zal Moskou niet “in de steek laten” vanwege Oekraïne – hoezeer het ook niet openlijk zijn steun zal betuigen. De Chinezen spelen hun eigen subtiele interpretatie van wat de Russen omschrijven als “strategische ambiguïteit”.

Connectiviteit in West-Azië

In West-Azië zullen de BRI-projecten vooral in Iran snel vorderen, als onderdeel van de 25-jarige overeenkomst tussen Peking en Teheran en de definitieve ondergang van het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) – of de Iraanse nucleaire overeenkomst – die zich zal vertalen in geen Europese investeringen in de Iraanse economie.

Iran is niet alleen een BRI-partner, maar ook een volwaardig lid van de Shanghai Cooperation Organization (SCO). Het heeft een vrijhandelsovereenkomst gesloten met de Euraziatische Economische Unie (EAEU), die bestaat uit de voormalige Sovjetstaten Rusland, Armenië, Belarus, Kazachstan en Kirgizië.

En Iran is vandaag waarschijnlijk de belangrijkste interconnector van de INSTC, die de Indische Oceaan en verder ontsluit en niet alleen Rusland en India, maar ook China, Zuidoost-Azië en mogelijk zelfs Europa met elkaar verbindt – ervan uitgaande dat het leiderschap van de EU ooit zal inzien welke kant de wind op waait.

Het zwaar door de VS gesanctioneerde Iran profiteert dus tegelijkertijd van de BRI, de INSTC en de vrijhandelsovereenkomst met de EAEU. De drie cruciale BRICS-leden – India, China en Rusland – zullen bijzonder geïnteresseerd zijn in de ontwikkeling van de trans-Iraanse transitcorridor – die toevallig de kortste route is tussen het grootste deel van de EU en Zuid- en Zuidoost-Azië, en zal zorgen voor sneller en goedkoper vervoer.

Voeg daarbij de baanbrekende geplande Rusland-Transkaukasië-Iran-elektriciteitscorridor, die de definitieve verbindingsverbinding zou kunnen worden die het antagonisme tussen Azerbeidzjan en Armenië kan doorbreken.

In de Arabische wereld heeft Xi het schaakbord al herschikt. Xi’s reis naar Saoedi-Arabië in december zou de diplomatieke blauwdruk moeten zijn van hoe snel een postmoderne tegenprestatie kan worden geleverd tussen twee oude, trotse beschavingen om een heropleving van de Nieuwe Zijderoute mogelijk te maken.

Opkomst van de Petro-yuan

Beijing kan enorme exportmarkten binnen het collectieve westen hebben verloren – dus moest er een vervanger komen. De Arabische leiders die in Riyad in de rij stonden om Xi te ontmoeten, zagen ineens tienduizend geslepen (westerse) messen naderen en berekenden dat het tijd was voor een nieuw evenwicht.

Dat betekent onder meer dat de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman (MbS) een meer multipolaire agenda heeft aangenomen: geen bewapening meer van het salafi-jihadisme in heel Eurazië, en een deur wijd open voor het strategisch partnerschap tussen Rusland en China. Hubris slaat hard toe in het hart van de Hegemon.

Strateeg Zoltan Pozsar van Credit Suisse wees in twee opvallende opeenvolgende nieuwsbrieven, getiteld War and Commodity Encumbrance

Pozsar begreep volledig wat Xi bedoelde toen hij zei dat China “klaar is om met de GCC (Golfstaten) samen te werken” om een “nieuw paradigma van energiesamenwerking in alle dimensies” op te zetten binnen een termijn van “drie tot vijf jaar”.

China zal op lange termijn veel ruwe olie uit de GCC-landen blijven importeren en veel meer vloeibaar aardgas (LNG). Beijing zal “onze samenwerking versterken in de upstreamsector, technische diensten en [downstream] opslag, vervoer en raffinaderij. Het Shanghai Petroleum and Natural Gas Exchange platform zal volledig worden gebruikt voor  verrekening van olie en gas handel in RMB … en we zouden kunnen beginnen met valuta swap samenwerking”.

Pozsar vatte het allemaal samen: “GCC olie die naar het Oosten stroomt + renminbi facturering = de dageraad van de petroyuan.”

En dat niet alleen. Tegelijkertijd krijgt de BRI een nieuwe impuls, want het vorige model – olie voor wapens – wordt vervangen door olie voor duurzame ontwikkeling (bouw van fabrieken, nieuwe werkgelegenheid).

En zo voldoet de BRI aan de Visie 2030 van MbS.

Afgezien van Michael Hudson is Poszar wellicht de enige westerse economische analist die de wereldwijde machtsverschuiving begrijpt: “De multipolaire wereldorde,” zegt hij, “wordt niet opgebouwd door de staatshoofden van de G7, maar door de ‘G7 van het Oosten’ (de BRICS-staatshoofden), die eigenlijk een G5 is.” Vanwege de ontwikkeling naar een uitgebreide BRICS+ is hij zo vrij geweest het getal naar boven af te ronden.

En de opkomende wereldmachten weten ook hoe ze hun betrekkingen in evenwicht moeten brengen. In West-Azië speelt China met enigszins verschillende onderdelen van dezelfde BRI-handels-/verbindingsstrategie, een voor Iran en een voor de monarchieën in de Perzische Golf.

China’s Comprehensive Strategic Partnership met Iran is een 25-jarige overeenkomst waarbij China 400 miljard dollar investeert in de Iraanse economie in ruil voor een gestage levering van Iraanse olie tegen een fikse korting. Tijdens zijn top met de GCC benadrukte Xi “investeringen in downstream petrochemische projecten, productie en infrastructuur” in ruil voor betaling van energie in yuan.

Hoe het nieuwe Great Game te spelen

BRI 2.0 kwam ook al op gang tijdens een reeks topontmoetingen in Zuidoost-Azië in november. Toen Xi tijdens de APEC-top (Asia-Pacific Economic Cooperation) in Bangkok een ontmoeting had met de Thaise premier Prayut Chan-o-cha, beloofden zij de lopende hogesnelheidsspoorlijn tussen China en Laos eindelijk aan te sluiten op het Thaise spoorwegnet. Dit is een 600 km lang project dat Bangkok verbindt met Nong Khai aan de grens met Laos en dat in 2028 voltooid moet zijn.

En in een extra BRI-stap kwamen Beijing en Bangkok overeen de ontwikkeling van China’s Shenzhen-Zhuhai-Hong Kong Greater Bay Area en de Yangtze River Delta te coördineren met Thailand’s Eastern Economic Corridor (EEC).

Op lange termijn wil China in West-Azië zijn strategie in Zuidoost-Azië kopiëren. Beijing drijft meer handel met de ASEAN dan met Europa of de VS. De huidige, pijnlijke slow motion crash van het collectieve westen kan een paar veren doen opwaaien in een beschaving die van verre de opkomst en ondergang heeft gezien van Grieken, Romeinen, Parthen, Arabieren, Ottomanen, Spanjaarden, Nederlanders en Britten. De Hegemon is tenslotte slechts de laatste in een lange lijst.

Praktisch gezien zullen BRI 2.0-projecten nu aan meer onderzoek worden onderworpen: Dit zal het einde betekenen van onpraktische voorstellen en verzonken kosten, met reddingslijnen voor een reeks landen met schulden. BRI zal een centrale plaats krijgen in de BRICS+-uitbreiding – voortbouwend op een overlegpanel in mei 2022 waaraan ministers van Buitenlandse Zaken en vertegenwoordigers van Zuid-Amerika, Afrika en Azië deelnamen en dat in de praktijk het wereldwijde scala van mogelijke kandidaat-landen liet zien.

Implicaties voor het Zuiden van de wereld

Xi’s nieuwe mandaat van het 20e Communistische Partijcongres heeft de onomkeerbare institutionalisering van het BRI, dat toevallig zijn signatuurbeleid is, gemarkeerd. Het Mondiale Zuiden trekt snel serieuze conclusies, vooral in contrast met de flagrante politisering van de G20 die zichtbaar was op de top in Bali in november.

Poszar is dus een zeldzaam juweeltje: een westerse analist die begrijpt dat de BRICS de nieuwe G5 zijn die ertoe doen, en dat zij de weg wijzen naar BRICS+. Hij begrijpt ook dat de Quad die er echt toe doet de drie belangrijkste BRICS-plus-Iran zijn.

De acute ontkoppeling van de toeleveringsketen, het crescendo van de westerse hysterie over het standpunt van Beijing over de oorlog in Oekraïne, en ernstige tegenslagen bij Chinese investeringen in het westen spelen allemaal een rol bij de ontwikkeling van BRI 2.0. Beijing zal zich tegelijkertijd richten op verschillende knooppunten in het Zuiden, met name op de buren in de ASEAN en in heel Eurazië.

Denk bijvoorbeeld aan de door Beijing gefinancierde hogesnelheidsspoorlijn Jakarta-Bandung, de eerste in Zuidoost-Azië: een BRI-project dat dit jaar wordt geopend nu Indonesië het roulerende voorzitterschap van de ASEAN bekleedt. China bouwt ook de East Coast Rail Link in Maleisië en heeft de onderhandelingen met de Filipijnen over drie spoorwegprojecten hervat.

Dan zijn er de boven elkaar liggende verbindingen. De EAEU zal een vrijhandelsovereenkomst sluiten met Thailand. Afgelopen zondag, ontmoetten ambtenaren van Iran en Saudi-Arabië elkaar met een glimlach om te praten over – wat anders – BRICS+.

Vanuit het oogpunt van Beijing kon de inzet niet hoger zijn, aangezien het doel van BRI 2.0 in het Zuiden is dat China niet afhankelijk wordt van westerse markten. Een bewijs hiervan is de gecombineerde aanpak van Iran en de Arabische wereld.

Dat China tegelijkertijd de marktvraag van de VS en de EU verliest, zou wel eens slechts een hobbel op de (multipolaire) weg kunnen zijn, ook al lijkt de crash van het collectieve westen verdacht goed getimed om China ten val te brengen.

In het jaar 2023 zal China het nieuwe grote spel diep van binnen spelen en een globalisering 2.0 tot stand brengen die institutioneel wordt ondersteund door een netwerk dat BRI, BRICS+, de SCO en met de hulp van zijn Russische strategische partner, de EAEU en OPEC+ omvat. Geen wonder dat de gebruikelijke verdachten verdwaasd en verward zijn.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/03/15/29276/