Karl Richter beweert dat Oekraïne een naderend einde tegemoet gaat door de dominantie van Rusland in het lopende conflict, de zwakke militaire en economische steun van het Westen en het eigen nationalisme van Oekraïne, waarbij hij zich beroept op voorspellingen van verschillende westerse militaire deskundigen en voorspelt dat de westerse regeringen binnenkort het volslagen falen van hun Oekraïne-beleid zullen moeten rechtvaardigen.

De gezichten van de Oekraïense aanhangers worden nu zichtbaar langer. In feite wordt het nu interessant. In de komende maanden zal de centrale leugen van de westerse politiek barsten: Oekraïne loopt ten einde. Geen miljarden dollars meer die in het moeras van Kiev verdwijnen, en zeker geen handvol westerse gevechtstanks, mochten die er ooit komen, zullen veel verschil maken voor de gebeurtenissen. Rusland zit in de bestuurdersstoel en heeft alle middelen om te escaleren tot zijn beschikking, terwijl het Westen economisch, militair en niet in de laatste plaats moreel op zijn laatste benen loopt.

Ten minste vier westerse militaire deskundigen die iets van hun vak weten, hebben de afgelopen weken de gangbare berichtgeving tegengesproken en voorspellen nu de beslissende weken voor het voortbestaan van Oekraïne. Onder hen bevindt zich de Oostenrijkse kolonel Markus Reisner, een overtuigd Oekraïnesympathisant. In een van zijn laatste analyses wijst Reisner op de aanzienlijke Russische middelen en moet hij toegeven: “Oekraïne zou verschillende rondes kunnen winnen, maar er is nog geen knock-out. De Russische kant, zegt hij, beschikt nog steeds over voorraden van minstens tien miljoen artilleriegranaten, plus 3,4 miljoen nieuwe granaten die elk jaar worden geproduceerd. ‘Zij zijn dus in staat deze oorlog nog langer uit te vechten’, terwijl het voor Kiev nu krap wordt.

Erich Vad, ex-brigadier-generaal en voormalig militair beleidsadviseur van de Duitse bondskanselier Angela Merkel, is explicieter. Hij ziet Rusland “duidelijk in opmars” en is het eens met de Amerikaanse stafchef (!) Mark Milley “dat een militaire overwinning van Oekraïne niet te verwachten is”. Hij is echter verbaasd over de uitgebreide “synchronisatie van de media, zoals ik die in de Bondsrepubliek Duitsland nog nooit heb meegemaakt”. Dit is pure opinievorming”. Men vraagt zich echter af in welke wereld de geachte ex-generaal de afgelopen decennia heeft geleefd.

Het vierde lid van de groep is de voormalige adviseur van het Pentagon en voormalig VS-kolonel Douglas Macgregor. In verschillende recente interviews (waaronder die van het onafhankelijke Amerikaanse portaal Redacted) gaat hij niet alleen in op de immense verliezen van de Oekraïners – in sommige gevallen tot 70 procent van de oorspronkelijke bataljonssterkte – maar ook op de ongebreidelde repressie van de Oekraïense binnenlandse inlichtingendienst SBU tegen de eigen bevolking – een zeker teken dat het einde nabij is. Als het Kievse leiderschap niet snel instemt met onderhandelingen, blijft er van Oekraïne weinig meer over dan een rompstaat ten westen van de Dnjepr, zegt Macgregor. Hij wil de mogelijkheid van een staatsgreep tegen de Kievse junta niet uitsluiten, gezien de verschrikkelijke verliezen aan het front – zo niet, dan zou Moskou zelf gedwongen zijn de “klus” te klaren en het Selenskyj-regime op te ruimen. Een nieuwe Oekraïense regering zou waarschijnlijk zo verstandig zijn om vredesonderhandelingen aan te gaan. In het beste geval zou Rusland dan ook zijn oorlogsdoel van “denazificatie” van Oekraïne hebben bereikt.

Zelfs een mainstream krant als het Duitse dagblad Die Welt moest onlangs (31 januari) toegeven dat Rusland binnen afzienbare tijd niet alleen militair, maar ook politiek als overwinnaar uit het conflict tevoorschijn zal komen: Oekraïne zal weliswaar geen van zijn doelen bereiken, zeker niet de herovering van de Krim, maar Rusland zal in de loop van een onvermijdelijke onderhandelingsregeling afdwingen dat het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne “binnen afzienbare tijd wordt uitgesloten” – niets anders werd door Moskou geëist voordat de oorlog bijna een jaar geleden begon. En: “Het resultaat zal een geamputeerd Oekraïne zijn.

Men kan zich erop verheugen hoe de westerse regimes binnenkort de volledige mislukking van hun Oekraïne-beleid aan hun bevolking zullen uitleggen. Noch zal Oekraïne gewonnen hebben, noch zal Rusland “geruïneerd” zijn, waarvan de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock ten onrechte heeft beweerd dat dit het doel is van het Duitse regeringsbeleid. Als het afgelopen is met Oekraïne, zullen de westerse regimes niet alleen gigantische miljardenbedragen in Kiev hebben gestoken, maar ook de betrekkingen met Rusland permanent hebben vergiftigd, hun eigen energievoorziening hebben vernietigd en hun eigen strijdkrachten met succes hebben ontwapend. Dit is werkelijk een ongekende prestatie, die alleen kan worden omschreven als openlijk verraad. Het zal de Europeanen duur komen te staan. In ‘normale’ tijden zouden de verantwoordelijken ter verantwoording worden geroepen. Deze rekening blijft openstaan. Het huidige leiderschap – niet alleen in Duitsland – zal hoe dan ook zonder residu vervangen moeten worden, willen we ook maar enigszins verstandig weer in gesprek komen met Rusland.

De dagen van Oekraïne zoals wij die kennen zijn nu geteld. Eerder vroeger dan later zal het waarschijnlijk als een sterk gereduceerde rompstaat in onbeduidendheid verzinken. De tragedie is dat het zich door het Westen, vooral door Washington, op bijna suïcidale wijze heeft laten instrumentaliseren voor doelen die niet de zijne zijn. De uitdrukking dat de Amerikaanse regering vecht “tot de laatste Oekraïner” is een gangbare uitdrukking geworden.

Last but not least is Oekraïne het slachtoffer geworden van zijn eigen nationalisme. In de Sovjettijd werd dit slechts provisorisch onder de oppervlakte gehouden, om kort na 1991 krachtig te worden aangewakkerd door Amerikaanse stichtingen, met van meet af aan een anti-Russische inslag. Vandaag is Oekraïne een door nationale haat verteerd pseudo-staatje, dat in zijn huidige vorm niet langer levensvatbaar is. Als men historisch perspectief wil toepassen, komen overeenkomsten met Tsjecho-Slowakije en Polen van voor de Tweede Wereldoorlog in beeld. Beide landen bleken niet in staat om op een verstandige manier met hun etnische minderheden om te gaan als gevolg van hun nationalisme en de agitatie van de westerse mogendheden. Kiev plukt momenteel de gevolgen van dit beleid, vergelijkbaar met Tsjecho-Slowakije in 1938 en Polen in 1939.

Wat Polen betreft, zou het een bijzonder bittere ironie van de geschiedenis zijn als Polen zijn vroegere oostelijke gebieden in Galicië zou terugnemen in de loop van de regeling van Oekraïne. De voorbereidingen daarvoor zijn al maanden in volle gang – interessant genoeg in volledige overeenstemming met het Kievse cokehoofd-regime. Men kan dit zonder veel moeite onderzoeken. Het valt niet uit te sluiten dat Moskou achter de schermen al lang aan boord is. Het Kremlin zou wel eens lachend kunnen toekijken hoe Poolse en Oekraïense nationalisten elkaar in de toekomst de hersens inslaan. De bloedbaden van Volhynia in 1943/44, toen de Oekraïners tot 300.000 Poolse boeren afslachtten achter de Duitse linies, zijn nog niet vergeten. Binnen de kortste keren zou de EU weer een brandhaard op haar handen hebben waar zij in de toekomst haar miljarden in kan steken. Een volwassen prestatie alom.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/02/25/de-verschrikkelijke-betekenis-van-de-toespraak-van-poetin-op-21-februari/