Tim Cook explains why Apple chooses China for manufacturing.
Can America replace this? pic.twitter.com/MKu0OSydyv
— ADAM (@AdameMedia) April 11, 2025
Het probleem met de productie van iPhones in Amerika is niet dat ze $ 3.500 per stuk zouden kosten. Het is dat ze helemaal niet geproduceerd zouden worden.
Je hoeft tenslotte niet naar de Apple Store te rennen. De iPhone en andere belangrijke elektronische apparaten bleven vrijdag gespaard van de “wederzijdse invoerrechten” van president Donald Trump – waaronder 125 procent importheffingen op China – in een ondoorzichtige mededeling van de Amerikaanse douane en grensbewaking.
Hoewel Trump zondag ontkende dat de mededeling iemand vrijliet en via Truth Social zei dat de “HELE ELEKTRONICA-TOEVOEGINGSKETEN” onderworpen zou worden aan een nieuwe “categorie” aan tarieven, is het nog steeds zo dat elektronica die in China wordt gemaakt, voorlopig “slechts” onderworpen is aan tarieven van 20 procent.
Niemand weet waar de tarieven volgende week zullen liggen, laat staan over drie maanden. De onzekerheid die dit veroorzaakt voor bedrijven en consumenten is pijnlijk. Als Apple een omzetwaarschuwing zou afgeven op basis van het tariefrisico, welke cijfers zou het dan gebruiken in hun berekeningen? Het beleid van de regering zorgt voor zo’n enorme terugslag dat Apple de omzetverwachting dit kwartaal net zo goed zou kunnen verhogen , nu Amerikaanse consumenten zich haasten om iPhones te kopen uit angst voor hogere prijzen en producttekorten.
Wat zeker is, is dat zowel de VS als China Apple nodig hebben om succesvol te zijn, zij het om heel verschillende redenen. Het meest waardevolle bedrijf ter wereld bevindt zich nu in een koude oorlog tussen twee supermachten die willen scheiden, maar er wel voor moeten zorgen dat hun kind er baat bij heeft.
Voor Washington is Apple een symbool van technologische macht. Het is ’s werelds meest waardevolle bedrijf en een bedrijf dat enorme rijkdom genereert voor zijn (grotendeels Amerikaanse) aandeelhouders.
Het vooruitzicht dat Apple een biljoen dollar aan waarde verliest, zoals het bedrijf deed in de paar weken voordat Trump vorige week een pauze van 90 dagen aanbood voor de meeste importtarieven (uitgezonderd China), zou gevolgen hebben voor vrijwel iedereen met een 401(k)-rekening.
In China is Apple de Grote Leraar. Al een kwart eeuw investeert de techgigant enorm in apparatuur en stuurt duizenden topingenieurs naar honderden fabrieken in het hele land om Chinese werknemers te trainen in het voldoen aan bijna onmogelijke technische normen en het opschalen van de productie tot enorme volumes.
Volgens een schatting van CEO Tim Cook hebben de Chinese toeleveranciers van Apple 3 miljoen mensen in dienst. Als Apple zijn activiteiten naar een ander land zou verplaatsen, zou China te maken krijgen met een groot banenverlies. Misschien nog erger: het zou de baanbrekende lessen mislopen die het tot ’s werelds favoriete hub voor technologische productie maken.
Washington heeft legitieme redenen om de productie van technologie terug te willen halen naar de VS, maar Trump-regeringsfunctionarissen zoals minister van Handel Howard Lutnick zijn hopeloos wereldvreemd in hun bewering dat er op korte termijn een oplossing is. Ze doen alsof de verplaatsing van de toeleveringsketen door Apple een kwestie is van wilskracht en kosten. Maar het probleem met de productie van iPhones in Amerika is niet dat ze $ 3500 per stuk zouden kosten; het is dat ze helemaal niet geproduceerd zouden worden.
Een slimme lezer zou kunnen antwoorden: “Niet waar! Kijk eens naar Tesla’s ultramoderne productie in Texas.” Maar dit argument gaat voorbij aan de enorme omvang van Apples productie.
Elke iPhone bestaat uit 1000 componenten. Om een miljoen exemplaren per dag te kunnen verzenden, heeft Apple honderden fabrieken in Ch ina nodig die dagelijks een miljard onderdelen produceren. Het is een van de meest complexe toeleveringsketens ter wereld. En dat geldt alleen voor de iPhone. De nachtmerrieachtige complexiteit neemt toe als je iPads, MacBooks, Macs, AirPods en AirTags meerekent. Apple verzendt op een drukke dag meer producten dan Tesla in een heel jaar.
Bovendien zouden Amerikaanse werknemers het zware werk dat de toeleveringsketen van Apple met zich meebrengt, niet pikken.
Denk maar aan de fabriek in Shanghai, die in 2014 werd gerund door de Taiwanese toeleverancier Pegatron. Er waren zelfs momenten dat het bedrijf 25.000 werknemers per maand verloor, aldus een voormalig Apple-manager in China. Dit betekende dat “ze er 25.000 moesten aannemen om de stabiele situatie te behouden”, vertelde hij. Een destijds gepubliceerd “uitstroommemorandum” van Apple bevestigde dit: “Het personeelsverloop bij Pegatron Shanghai bedroeg gemiddeld 6 procent per week, en de gemiddelde aanstelling was slechts 68 dagen.” (Het is niet moeilijk te begrijpen waarom: deze banen bestaan vaak uit 12 uur per dag, 6 dagen per week, en zijn enorm monotoon.)
Als de regering-Trump serieus een aanzienlijk deel van de iPhone-productie naar Amerika zou verplaatsen, zou ze minstens 20 procent van het personeel in de Chinese toeleveringsketen moeten overplaatsen, aldus Michael Hillman, die 16 jaar lang toezicht hield op hardwareprojecten bij Apple. Dat zou betekenen dat er een gericht visumprogramma voor 600.000 mensen moet worden opgezet.
Apple mag dan wel de meest geavanceerde toeleveringsketen ter wereld hebben, maar het heeft nog nooit logistieke stappen van deze omvang gezet. In 2011 kreeg Apple te maken met twee grote natuurrampen: de overstromingen in Thailand, die maar eens in de honderd jaar voorkomen, en de tsunami in Japan. Beide zorgden ervoor dat de toelevering van kritieke componenten wekenlang werd verstoord. Ter vergelijking: het verplaatsen van de productie van elk onderdeel van de iPhone zou jaren duren, als dat überhaupt mogelijk was.
“Het gebouw, de fysieke uitrusting – dat is het makkelijke gedeelte,” zei Hillman. “Maar menselijk kapitaal – de investering in mensen, de ervaringskennis – dat is het lastige gedeelte.”
Het spreekt voor zich dat een gericht programma om een half miljoen Chinese werknemers aan te nemen, niet zal aanslaan bij MAGA-aanhangers. Bovendien zou Peking op verschillende manieren kunnen reageren om Apple schade te berokkenen.
Peking heeft in het verleden inderdaad stilletjes zijn macht uitgeoefend. Toen Xi Jinping eind 2012 aantrad, ontdekten Apple-ingenieurs dat regels die hun verblijf in het land beperkten, plotseling werden gehandhaafd. Sommigen moesten zelfs ter plekke boetes betalen. Soms stuitten leveringen van de ene Apple-leverancier naar de andere op onverklaarbare obstakels. Een medewerker van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken die destijds in China woonde, herinnert zich dat dergelijke ongemakken – in het Mandarijn bu fang bian genoemd – van relatief zeldzaam vóór Xi’s aantreden veranderden in wijdverbreid.
De Chinese overheid verkeert in een positie waarin ze Apples diversificatie-inspanningen pijnlijk kunnen maken. “Ze kunnen de hausse op een miljoen verschillende manieren temperen”, aldus Brady MacKay, een voormalig Amerikaans speciaal agent en attaché bij de Amerikaanse ambassade in Peking, die de Chinese Communistische Partij verschillende tactieken tegen andere bedrijven heeft zien inzetten om haar punt te maken. “Zoals grondstoffen – die kunnen ze in een oogwenk uitschakelen”, zei hij. “Elektriciteit – die is ineens nog maar vier uur per dag beschikbaar.”
Apple’s 25-jarige consolidatie in China heeft het bedrijf enorm kwetsbaar gemaakt. Hoewel Cook graag zegt dat de iPhone “overal wordt gemaakt”, verwijzend naar de manier waarop honderden leveranciers uit minstens 40 landen bijdragen aan de productie ervan, leiden alle wegen via China. Zelfs de telefoons met het label “made in India” worden daar gewoon geassembleerd – na uitgebreid bewerken, stempelen, vormen, etsen en het monteren van alle materialen en onderdelen in China.
Ondertussen hebben Apple’s technische lessen aan de Chinese topleveranciers nu steeds minder effect. De nieuwste telefoons van de Chinese topmerken Huawei en Oppo evenaren, en overtreffen, misschien wel de vlaggenschepen van Apple. De student, zoals ze zeggen, wordt de meester.
Hillman, een 16-jarige Apple-veteraan, vergeleek Beijing met “een Shaolin-meester die zijn tegenstander kan uitschakelen met slechts een kneep in een zenuwknelpunt met twee vingers”. Het is een goede analogie; helaas zorgen grillige beleidswijzigingen ervoor dat Washington steeds meer op Beverly Hills Ninja lijkt, het personage van Chris Farley uit 1997 dat bekendstaat om de slag die hij zichzelf met de nunchucks in zijn kruis sloeg.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
NVIDIA gaat 500 miljard investeren in een supercomputer naar mijn idee al een verloren race maargoed de EU doet 800 miljard smijten in een veel diepere bodemloze put.
China heeft de beste werknemers ter wereld.
Trump mag nog tarieven heffen zoveel hij wil, daar verandert hij niets aan.
Het heeft niets met lage lonen te maken.
Anders zou iedereen fabrieken bouwen in zwart Afrika.
Maar dat doet niemand, omwille van de zeer slechte kwaliteit van de werknemers.
Een insider liet hier op het internet weten: Indien de Amerikaanse werknemer dubbel zo hard zou werken als dat ze gewoon zijn ,nog kunnen zij niet aan de efficientie van een Chinese werknemer
Ja de Amerikaanse werknemers zijn niet meer wat ze 100 jaar geleden waren. Onze werknemers ook niet.
Maar in China, Japan, Korea, Vietnam, daar is de werkethos beter bewaard gebleven. Hier bij ons is de werkethos overboord gegooid, samen met de traditionele christelijke cultuur.
In de USA komt nu enorm veel verspilling, corruptie en mistoestanden aan het licht bij de federale overheid, door Musk en Doge, maar als ze de EU eens zouden onderzoeken, maar zijn de misbruiken en de verspilling minstens even groot.
daar zijn de misbruiken…. bedoel ik
Ik zag gisteren een filmpje waarin diverse Amerikaanse afgestudeerden geen 3 landen konden noemen, niet wisten hoeveel minuten er in een kwartier zaten, of hoeveel weken een jaar had.
Het duurt minstens 20 jaar om dat op te lossen.