De verzoening tussen Saoedi-Arabië, leider van de soennitische moslimwereld, en Iran, leider van de sjiitische moslimwereld, maakt eindelijk een tijdperk van vrede in het Midden-Oosten mogelijk. Het werd mogelijk gemaakt door Rusland, bondgenoot van de twee broers, en werd eerst onderhandeld in Irak en Oman voordat het werd gesloten door China, de duizendjarige bondgenoot van Iran, die onpartijdig handelde. Deze overeenkomst maakt een einde aan elf jaar van oorlogen en westerse invloed.

Het is een belangrijke gebeurtenis waarvan het belang buiten het Midden-Oosten niet wordt waargenomen: Saoedi-Arabië en Iran hebben zich verzoend… in China. Drie handtekeningen onderaan een document herschikken alle kaarten in deze regio, schrijft Thierry Meyssan.

Sinds de 19e eeuw is de Arabische wereld eerst gedomineerd door het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk op de ruïnes van het Ottomaanse Rijk, daarna door de Verenigde Staten. Deze machten brachten zowel vrijheid als onderdrukking. Het Verenigd Koninkrijk blonk uit in het verdelen van de actoren in de regio en het manipuleren van hen tegen elkaar om met minimale militaire betrokkenheid de rijkdom van de regio te exploiteren. Frankrijk was verdeeld tussen de ergste soort kolonisatoren en de meest verlichte dekolonisatoren. De Verenigde Staten hebben altijd een imperiale visie op de regio gehad, behalve enkele jaren aan het eind van de Tweede Wereldoorlog toen zij de nationalisten steunden.

Deze periode is zojuist afgesloten met de komst van China. Zoals altijd heeft China heel lang toegekeken en langzaam, met onwrikbare volharding, gehandeld.

Aan deze overeenkomsten gingen langdurige onderhandelingen vooraf, eerst in Irak en vervolgens in Oman. Irak heeft een moslimbevolking die voor een derde uit soennieten en voor twee derde uit sjiieten bestaat. Tijdens de oorlog tegen Iran bestreden de Iraakse sjiieten de Iraanse sjiieten zonder scrupules. Vandaag moest de sjiitische leider Muqtada al-Sadr naar Riyad om zijn soennitische landgenoten te laten zien dat hij niet onderdanig is aan Iran. Irak heeft deze vrede meer dan ooit nodig om te overleven. Oman daarentegen is strikt genomen noch sjiitisch noch soennitisch. Het sultanaat beweert een derde stroming te zijn, het Ibadisme. Het kan dus met recht beweren een bemiddelaar te zijn tussen soennieten en sjiieten.

Tijdens zijn reis naar Riyad in december 2022 probeerde de Chinese president Xi Jinping zijn gesprekspartners niet te vleien om preferentiële olieprijzen te verkrijgen. Integendeel, hij was zachtjes bot: zolang de regio het toneel was van onophoudelijke confrontaties, zou het niet mogelijk zijn de zijderoutes aan te leggen en de handel er te ontwikkelen. Evenmin probeerde hij de miskende belangen van zijn Iraanse bondgenoten te verdedigen. Terwijl deze laatste aanspraak maken op eilanden in de Perzische Golf en de Straat van Hormuz, de Kleine en Grote Tunb en Abu Musa, heeft president Xi zijn steun aan de Verenigde Arabische Emiraten opgenomen in het gezamenlijk communiqué dat hij met de Samenwerkingsraad van de Golf heeft ondertekend [1]. Dankzij deze autoriteit kon hij verzekeren dat hij ervoor zou zorgen dat Iran nooit een atoombom zou krijgen. De Chinezen zijn al duizenden jaren bondgenoten van Iran. Chinese beelden zijn te zien in de oude stad Persepolis en op de oude zijderoute werd geen Mandarijn gesproken, maar Farsi (Perzisch). Peking, dat deelnam aan de 4+1 onderhandelingen over de Iraanse nucleaire kwestie, weet zeker dat de westerse beschuldigingen over Iraanse ambities vals zijn.

Iedereen zag toen dat Peking zich niet positioneerde volgens zijn eigen belangen of die van zijn bondgenoten, maar volgens zijn principes. China bleek een betrouwbare partner te zijn, of in ieder geval betrouwbaarder dan het Westen.

China heeft een zekere panache om moslims met elkaar te verzoenen, terwijl het Westen het beschuldigt van het martelen van zijn moslimminderheid in Xinjang en zelfs beweert dat het 1,5 miljoen Oeigoeren gevangen houdt. Maar zoals president Xi zijn parlement vorige week in herinnering bracht, hebben 150 miljoen toeristen vrij door het land kunnen reizen en kunnen zien dat de islam een godsdienst is als alle andere en dat er geen infrastructuur is om zoveel mensen gevangen te zetten.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog ondertekenden de Verenigde Staten het USS Quincy-pact met koning Ibn Saud, de stichter van de staat die zijn naam draagt, Saudi-Arabië. Dit document, waarvan de exacte tekst nooit is gepubliceerd, garandeerde dat Washington Saudische olie zou ontvangen voor zijn militairen (niet voor de civiele economie) in ruil voor zijn toezegging de Saudische dynastie te beschermen. President George W. Bush heeft het in 2005 verlengd.

Vervolgens was het Westen, in navolging van de Amerikaanse president Jimmy Carter, van mening dat de toegang tot olie uit het Midden-Oosten geen kwestie was van soevereiniteit van de producerende staten, maar van hun “nationale veiligheid” [2]. Dit betekende dat de Arabieren en Perzen zich moesten onderwerpen aan een buitenlandse militaire aanwezigheid. Daartoe richtte Washington in 1983 een regionaal commando op, CentCom, en opende er een aantal militaire bases. De regionale “onderkoning”, zoals het Pentagon hem noemde, kon elke staat vernietigen die weigerde hem zijn koolwaterstoffen te verkopen. De Arabieren en Perzen maakten overigens geen bezwaar, want de Verenigde Staten betaalden beter dan de Britten en Fransen.

Deze overheersing betekende vanaf het begin het ongeluk van de bevolking. Washington, teleurgesteld door de anti-imperialistische koppigheid van Ayatollah Rouhollah Khomeini, die het had geholpen de Sjah Reza Pahlevi omver te werpen, zette een van zijn agenten, president Saddam Hoessein, ertoe aan een oorlog tegen Iran te beginnen. Acht jaar lang (1980-88) heeft het Westen, dat beide partijen tegelijk steunde, hen een miljoen levens ontnomen.

In 1987 stonden gewelddadige botsingen tegenover Iraanse pelgrims en de Saoedische politie in Mekka. Iran verbrak voor het eerst de diplomatieke betrekkingen, tot 1991.

Op dat moment ging het voor Washington niet om een tegenstelling tussen soennieten en sjiieten, maar tussen Arabieren en Perzen. Zodra de USSR verdween, organiseerde het Pentagon de oorlog in Bosnië-Herzegovina (1992-95), een Europese moslimstaat. Het was voor de Amerikaanse strategen een kwestie van het testen van de mogelijkheid om een land (Joegoslavië) op te delen en hun bondgenoten te mobiliseren tegen de bevolkingsgroepen van de Russische cultuur (de Serviërs, de Montenegrijnen en de Macedoniërs). Zij vertrouwden de organisatie van de moslimtroepen toe aan een andere van hun agenten, Osama Bin Laden, die militair adviseur werd van president Alija Izetbegović. Hij coördineerde de Saoedische projectietroepen en de Iraanse Revolutionaire Garde op het slagveld [3].

Mannen die geschiedenis schrijven worden zelden gemotiveerd door theologisch muggenziften. Zij verdedigen wat zij als de belangen van hun volk beschouwen. Het feit dat de Saoedische en Iraanse strijdkrachten gedurende drie jaar niet tegen elkaar, maar naast elkaar zijn opgebouwd, belet hun theologen niet om altijd tegen elkaar te fulmineren. Het is noodzakelijk de politiek te onderscheiden van de rol van geestelijken. Ik zeg niet religies, maar geestelijken, en om ze niet te overschatten.

In 2011 lanceerde Buitenlandse Zaken de operatie Arabische Lente naar het model van de “Grote Arabische Opstand” van 1916-1918 (die van Lawrence of Arabia). Londen wilde regeringen omverwerpen waarop het geen invloed had, maar het volk probeerde echte vrijheid te krijgen en overal ontstonden rellen. Veel van de revolutionairen namen hun voorbeeld aan Imam Khomeini. Er brak een revolutie uit in Bahrein, waar het volk, grotendeels sjiitisch, probeerde de soennitische heersende familie omver te werpen. Uit angst stuurde Saoedi-Arabië zijn tanks en sloeg de opstand neer. Iran steunde de sjiitische revolutionairen tegen de Saudische tanks. Op dat moment, en niet eerder voor zover het de recente geschiedenis betreft, splitste het Midden-Oosten zich tussen soennieten en sjiieten.

Deze scheiding zou zich tijdens de Syrische oorlog alleen maar verdiepen. Het Westen steunde de Moslim Broederschap, waarbij het Pentagon probeerde alles te vernietigen en algemene chaos te verspreiden (Rumsfeld/Cebrowski doctrine), terwijl de As van Verzet (rond Iran) zich daartegen verzette.

Twee dingen kloppen echter niet:

• Enerzijds heeft de alliantie tussen Syrië en Iran niets te maken met de gebeurtenissen. Het dateert uit de tijd dat de Sjah van Iran zichzelf zag als de gendarme van de regio. De Verenigde Staten vroegen hem een bondgenootschap aan te gaan met Syrië als tegenwicht tegen Israël.
• Aan de andere kant, vanaf 2015, toen Syrië begon te verzwakken en Iran weinig had om het te helpen, greep Rusland militair in om de Arabische Republiek Syrië te steunen tegen de jihadisten.

De gebeurtenissen raakten in een stroomversnelling. Een nieuwe stormloop vond plaats in 2015 tijdens de bedevaart naar Mekka, waarbij onder meer Iraniërs werden gedood zonder dat de Saoedische politie ingreep. In Jemen steunt Iran de Partizanen van God (Ansarallah) tegen de Saoedi’s die samen met Israël het land proberen te controleren om de olierijkdom te exploiteren [4]. Tot slot executeerde Riyad in 2016 de leider van zijn interne oppositie, de sjiitische sjeik Nimr al-Nimr, samen met jihadisten [5]. Iran reageerde op deze provocatie en beëindigde zijn diplomatieke betrekkingen met Saoedi-Arabië.

Zeven jaar lang is het Midden-Oosten verlamd geweest. Geen enkel conflict kan zich ontwikkelen omdat het altijd tegenover de twee kanten van de Islam staat. Dit is precies wat het Westen wilde en wat Israël in stand heeft gehouden. Het is daarom niet verrassend dat de enige mensen die verontwaardigd zijn over de Saoedisch-Iraanse vrede de Israëli’s zijn.

Over het zojuist ondertekende akkoord is door China onderhandeld op basis van niet-inmenging in binnenlandse aangelegenheden. De Iraniërs waren misschien bang dat de Saoedische sjiieten de prijs zouden betalen, zoals zes jaar geleden met sjeik Nimr al-Nimr. Maar Teheran heeft begrepen dat de tijden zijn veranderd. Riyad zal zijn sjiitische minderheid respecteren, omdat ook zij belang heeft bij vrede. Dat neemt niet weg dat de discriminerende vooroordelen van de Saoedische soennieten nog lang in hun gedrag zullen blijven.
De internationale betrekkingen die Peking en Moskou bevorderen zijn gebaseerd op wederzijds respect en niet op confrontatie. Tegenover de verdeeldheid en oorlogen van het Westen stellen zij uitwisselingen, handel en samenwerking.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/03/11/nieuwe-klap-voor-vs-hegemonie-saoedi-arabie-en-iran-herstellen-banden-in-door-china-bemiddelde-overeenkomst/