Heroverweging van de Amerikaans-Chinese betrekkingen na de schipbreuk met de tarieven

Toen president Donald Trump op 2 april zijn vergaande tarieven invoerde, had hij twee hoofddoelen:

1. Verminder de handelstekorten
2. Breng banen en productie terug naar de Verenigde Staten

Dit waren de gestelde doelen, maar zoals we al snel ontdekten, was het werkelijke doel China te verzwakken door te voorkomen dat het goederen aan Amerikaanse consumenten zou verkopen, schrijft Mike Whitney.

De regering-Trump gebruikte de tarieven ook om China te isoleren door prikkels te bieden aan de landen die ermee instemden hun handel met Peking te verminderen. Kortom, de tarieven waren het belangrijkste wapen in een handelsoorlog met een concurrent die de VS op bijna elk gebied van industriële en technologische productie heeft ingehaald.

Gelukkig mislukte Trumps plan en werd hij gedwongen de tarieven te verlagen zonder zijn belangrijkste doelen te bereiken. De reden dat we “gelukkig” zeggen, is dat het tariefbeleid nooit de belangen van het Amerikaanse volk heeft gediend. Integendeel, Amerikanen worden geschaad door eenzijdig beleid dat de regels van de internationale handel negeert en onnodig de toeleveringsketens verstoort. Het enige wat dat doet, is de prijzen opdrijven, de werkgelegenheid verminderen en de groei vertragen. Bovendien schendt het manipuleren van tarieven met de bedoeling een rivaal te vernietigen een aantal algemeen aanvaarde WTO-regels die de belangen van iedereen beschermen.

In tegenstelling tot de VS handelde China op een manier die consistent was met hun bredere sociale filosofie, die geworteld is in hun unieke interpretatie van het socialisme. Ze namen het morele standpunt in, handelden vanuit principes en weigerden toe te geven aan Trumps dwang. Ze namen alleen tegenmaatregelen als reactie op Trumps tariefcampagne, die de regels van de Algemene Overeenkomst inzake Tarieven en Handel (GATT) volledig negeerde. Deze bepaalt dat landen niet willekeurig “gebonden tarieven” mogen overschrijden of selectief één land mogen targeten met tarieven van 145% (wat gelijkstaat aan een embargo). Door alleen te handelen, toonde Trump in feite zijn minachting voor het internationale systeem en voor alle juridische beperkingen op zijn eigen macht. Dit is afkomstig uit de Global Times:

Het multilaterale handelssysteem, met de WTO als kern, vormt de hoeksteen van de internationale handel en speelt een belangrijke rol in het wereldwijde economische bestuur . Alle partijen moeten meningsverschillen en geschillen oplossen door middel van een gelijkwaardige dialoog binnen het kader van de WTO, gezamenlijk multilateralisme en vrijhandel hoog houden en de stabiliteit en soepele werking van wereldwijde industriële en toeleveringsketens bevorderen. Global Times

Met andere woorden, Trumps verlies was een overwinning voor het internationale handelssysteem. Maar het was ook een overwinning voor China, omdat China ‘vasthield’ en weigerde te buigen voor de intimidatie van Washington. Hier is meer van Bloomberg:

Xi Jinping’s besluit om stand te houden tegen Donald Trump had voor de Chinese leider nauwelijks beter kunnen uitpakken.

Na twee dagen van belangrijke onderhandelingen in Zwitserland kondigden handelsvertegenwoordigers van ’s werelds grootste economieën maandag een massale de-escalatie van de tarieven aan. In een zorgvuldig gecoördineerde gezamenlijke verklaring verlaagden de VS de invoerrechten op Chinese producten van 145% naar 30% voor een periode van 90 dagen, terwijl Peking de heffing op de meeste goederen verlaagde naar 10%.

De dramatische verlaging overtrof de verwachtingen in China en zorgde voor een sterke stijging van de dollar en aandelen – wat Trump, die onder druk staat nu de inflatie in eigen land lijkt te versnellen, broodnodige verlichting op de markt opleverde. Ook Chinese aandelen stegen. De deal voldeed uiteindelijk aan bijna alle kerneisen van Peking. Het verhoogde “wederkerige” tarief voor China, dat Trump op 2 april op 34% vaststelde, is opgeschort – waardoor Amerika’s grootste rivaal hetzelfde tarief van 10% krijgt als het Verenigd Koninkrijk, een oude bondgenoot….

“Dit is misschien wel de beste uitkomst waarop China had kunnen hopen – de VS gaven toe”, aldus Trey McArver, medeoprichter van onderzoeksbureau Trivium China. “Dit zal de Chinese kant ervan overtuigen dat ze in de toekomst invloed op de VS kunnen uitoefenen bij eventuele onderhandelingen.”, Swiss Info

Herhaal: Dit is de beste uitkomst waarop China had kunnen hopen – de VS gaven toe.”

Het Amerikaanse beleid ten opzichte van China is niet alleen diep immoreel, het is ook contraproductief. Iedereen die de recente gebeurtenissen in de buitenlandse pers heeft gevolgd, begrijpt dat de Verenigde Staten zichzelf ernstig hebben geschaad door hun intimidatietactieken. Wat mensen buiten de Verenigde Staten zagen, was een ouder wordende en verzwakte prijsvechter die de ring betrad met een woeste jonge bokser die hem in de eerste ronde knock-out sloeg. In minder dan zes weken schafte Trump het grootste deel van de tarieven af, waardoor er nog maar 30% overbleef om zijn gezicht te redden bij zijn achterban. In ruil daarvoor kreeg hij helemaal niets van China. Peking deed geen enkele concessie, behalve dat Trump de tarieven op Chinese importen mocht verhogen van 20 naar 30%, wat betekent dat de arbeiders – Trumps meest fervente aanhangers – 10% extra zullen betalen bij hun favoriete warenhuis. Dus terwijl Trump enorme nieuwe belastingverlagingen belooft voor de superrijken, zagen werkende mensen hun belastingen zojuist met maar liefst 10% stijgen. Hier is meer van The Guardian:

Donald Trump zal de tijdelijke wapenstilstand van maandag in de handelsoorlog tussen de VS en China onvermijdelijk als een overwinning beschouwen, maar de financiële markten lijken het te hebben geïnterpreteerd voor wat het is: een capitulatie… .

Met andere woorden, de president is gezwicht. Hij is misschien beïnvloed door de schommelingen op de markt, maar het lijkt aannemelijker dat de dreigende waarschuwingen van retailers over lege schappen – ondersteund door gegevens waaruit blijkt dat de leveringen aan Amerikaanse havens instorten – de handelsgematigden in de regering sterker hebben gemaakt.

Geconfronteerd met waarschuwingen over een tekort aan speelgoed, vertelde Trump verslaggevers dat kinderen blij zouden moeten zijn met “twee poppen in plaats van 30 poppen”, en dat ze “een paar dollar meer zouden kosten” dan normaal. Maar het is moeilijk voor te stellen dat zelfs deze meest optimistische president de aanvallen zou kunnen weerstaan ​​die hem te wachten zouden staan ​​als hij verantwoordelijk zou worden gesteld voor de Covid-achtige tekorten aan belangrijke goederen in ’s werelds grootste economie.

In plaats daarvan lijkt het Witte Huis te hebben gekozen voor een tactische terugtrekking. Het conflict tussen China en de VS was altijd al het heetste strijdtoneel in Trumps handelsoorlog, met een langere geschiedenis en grotere publieke steun dan zijn quixotische aanvallen op Mexico en Canada.

Als Trump inderdaad bereid is toe te geven, zelfs aan Peking, geeft dat een signaal af dat sommige andere agressieve aspecten van zijn handelsbeleid mogelijk onderhandelbaar zijn. Trump zou de overwinning op de Chinese importheffing kunnen claimen – maar dit is Capitulatiedag, aldus The Guardian.

Wat Trumps uitgesproken doelen betreft (het verminderen van de handelstekorten en het terugbrengen van banen en productie naar de VS), faalde de president op beide punten. Maar wat betreft zijn onuitgesproken doelen (het verzwakken en isoleren van China) faalde hij ook. En de reden dat hij faalde, is te wijten aan drie dingen:

1. China kon de wereldwijde handelsstromen in stand houden door diversificatie (ze vonden andere kopers voor de export naar de VS)
2. China reageerde snel op de behoefte aan begrotingsstimulansen en overheidsingrijpen (waardoor de groeidoelstellingen werden gehandhaafd)
3. China kon de VS ernstige schade toebrengen door haar export te blokkeren. Hierdoor kwamen de havens aan de westkust in grote problemen.

Wat China heeft bereikt, komt zo dicht bij een volledige overwinning als je je maar kunt voorstellen. Toch schoten de aandelenmarkten omhoog kort nadat een schikking was aangekondigd, en daarom lijkt niemand zich druk te maken om Trumps gênante blunder.

Een van de merkwaardigheden van de importheffingsrel was dat het team van Trump nooit had voorzien dat China wraak zou nemen. Het is eigenlijk verbazingwekkend. De regering leeft in zo’n informatiebubbel dat ze dachten dat China zou instorten na hun komische aankondiging op “Bevrijdingsdag”. Wat dachten ze wel?

We weten wat minister van Financiën Scott Bessent dacht, want hij deed een aantal publieke uitspraken waarin hij aangaf dat de VS een voorsprong had op China omdat ‘wij het land waren met het begrotingstekort’. Dit zei hij in een interview met CNBC:

“Wij zijn het land met een tekort. Ze verkopen bijna vijf keer zoveel goederen aan ons als wij aan hen. Het is dus aan hen om deze tarieven af ​​te schaffen. Ze zijn onhoudbaar voor hen.” Hij haalde schattingen aan dat China 5 tot 10 miljoen banen zou kunnen verliezen als de tarieven aanhouden, wat de economische kwetsbaarheid van China benadrukt.

Dit is idioot. Het is alsof je zegt dat de lompe bedelaar op de hoek van de straat een voorsprong heeft op de rijke zakenman met miljoenen op de bank. De VS heeft een schuld van 36 biljoen dollar, terwijl China een overschot van 3 biljoen dollar heeft! Hoe kan ‘bankroet zijn’ ons ‘het voordeel’ geven? We mogen van geluk spreken dat China onze munt nog steeds accepteert, en toch denkt onze minister van Financiën dat armoede ons de ‘overhand’ geeft. Zo iemand zou geen minister van Financiën moeten zijn. Hij heeft herhaaldelijk laten zien dat hij geen flauw benul heeft van hoe de economie werkt of welk beleid de Amerikaanse belangen zal bevorderen. Hier is Grok over Bessent:

Bessents publieke verklaringen weerspiegelen een strategische focus op de tekortpositie van de VS als onderhandelingsvoordeel, ondersteund door China’s economische kwetsbaarheid en de uiteindelijke overeenkomst van Genève. China’s exportverschuiving naar Zuidoost-Azië, doorvoertactieken en binnenlandse economische veerkracht suggereren echter dat hij het vermogen van Peking om tarieven te weerstaan ​​heeft onderschat, wat de voorsprong van de VS beperkte. Beide partijen hadden te maken met kosten, maar China’s aanpassingsvermogen betekende dat het tekortvoordeel minder doorslaggevend was dan Bessent beweerde. (Grok)

Dat is een nogal omslachtige manier om te zeggen dat de Bessent het in alle opzichten bij het verkeerde eind had.

We zouden allemaal dankbaar moeten zijn dat Trump zijn ’tariefstrategie’ heeft opgegeven voordat deze de Amerikaanse economie nog meer schade toebrengt. We kunnen alleen maar hopen dat hij zal reflecteren op wat er de afgelopen weken is gebeurd en de zelfvernietigende relatie van Washington met China serieus zal heroverwegen. De consensus onder westerse elites, de media en de gehele politieke klasse is dat de opkomst van China een ernstige bedreiging vormt voor Amerika’s bevoorrechte positie in de wereldorde. Het is deze misplaatste aanname die het Amerikaanse beleid ten aanzien van China vormgeeft en ons allemaal op koers zet voor een militaire confrontatie. We moeten dit destructieve idee bij de wortel uitroeien en zoeken naar constructieve manieren om met China samen te werken aan projecten die bijdragen aan het verbeteren van de veiligheid, het vergroten van de welvaart en het beëindigen van oorlog.

China is niet onze vijand en zoekt geen confrontatie met de Verenigde Staten. Wat China wil, is wat de meeste gewone Amerikanen willen: vrede, veiligheid en “een menselijke gemeenschap met een gedeelde toekomst in een open, inclusieve, schone en mooie wereld.” Dat zijn de woorden van de Chinese premier Xi Jinping. Zijn gevoelens klinken oudere lezers wellicht bekend in de oren, die zich wellicht de even krachtige woorden van president John F. Kennedy herinneren, die zei:

Want uiteindelijk is onze meest fundamentele gemeenschappelijke link dat we allemaal op deze kleine planeet leven. We ademen allemaal dezelfde lucht in. We koesteren allemaal de toekomst van onze kinderen. En we zijn allemaal sterfelijk.

YouTube – John F. Kennedy’s toespraak bij zijn afstuderen aan de American University, ‘Een strategie voor vrede’

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over