Richard Hermer moet wel heel erg geschokt zijn. Hij is de Joodse procureur-generaal voor de huidige Labour-regering en in 2024 gaf hij de Bingham Lecture, een weinig bekende maar zeer belangrijke gebeurtenis in de Britse juridische agenda. De titel van zijn lezing was “The Rule of Law in an Age of Populism” en Hermer hamerde onvermoeibaar op zijn centrale thema. Zoals ik al aangaf in “Kritarchs on Krusade“, gebruikte hij de term “rule of law” bijna zeventig keer, luid en trots verkondigend dat “de rule of law de basis is waarop” de democratie rust, schrijft Tobias Langdon.
Daarom moet Hermer zo geschokt zijn door het hernieuwde schandaal over niet-blanke moslimverkrachtingsbendes. Opnieuw staan de Britse media vol met verhalen over hoe de heilige rechtsstaat, de basis van de democratie, al tientallen jaren niet van toepassing is in steden en dorpen door het hele land. Nee, het tegenovergestelde is gebeurd: de regel van de misdaad. Decennium na decennium hebben politie, politici en maatschappelijk werkers niets gedaan terwijl niet-blanke moslimmannen zeer ernstige misdaden hebben gepleegd tegen blanke meisjes uit de arbeidersklasse. Sterker nog, de autoriteiten zijn erger dan inactief geweest: ze hebben actief meegewerkt aan de misdaden. Toen blanke vaders hun dochters probeerden te redden van verkrachting en seksuele uitbuiting door niet-blanke mannen, arresteerde de politie de vaders

Hijgend met Goldsmith
En nog erger vanuit Richard Hermers standpunt vond deze verwoesting van de heilige rechtsstaat plaats onder auspiciën van zijn eigen geliefde Labour-partij. Hij moet koken van verontwaardiging over hoe zijn eigen partij actief en gruwelijk de arbeidersklasse heeft verraden waarvoor zij in 1900 was opgericht om te verdedigen en te beschermen. Richard Hermer heeft dus zeker niet gezwegen over het schandaal. Hij heeft ongetwijfeld zijn veroordelingen van zowel de verwoesting van de rechtsstaat als het verraad van de blanke arbeidersklasse door de belachelijk verkeerd benoemde Labour-partij naar voren gebracht. We kunnen er dan ook met vertrouwen op rekenen dat Peter Goldsmith, een andere Joodse juridische reus, zich bij Hermer heeft aangesloten in het veroordelen van de verwoesting van de rechtsstaat. Goldsmith moet ook wel van afschuw zijn ingeslapen, want net als Hermer diende hij als procureur-generaal in een Labour-regering die toeliet dat de rechtsstaat werd verlaten en dat haar traditionele aanhangers het slachtoffer werden van gruwelijke misdaden.
Hebben Hermer en Goldsmith, die twee linkse juridische reuzen en schitterende ornamenten van de Joodse gemeenschap, toespraken gehouden of verklaringen afgelegd over het schandaal? Hebben ze het herstel van de rechtsstaat geëist in de steden en dorpen waar deze decennia na decennia onvergeeflijk en afschuwelijk is genegeerd? Natuurlijk niet. Dat komt omdat linkse advocaten als Hermer en Goldsmith niet in de praktijk brengen wat ze prediken. Zoals ik aangaf in “Kritarchs on Krusade“, gelooft Hermer in de heerschappij van het links, niet in de heerschappij van het recht. En de heerschappij van links heeft perfect gewerkt in alle steden die geregeerd werden door verkrachters en verlaten werden door de rechtsstaat. En de rechtsstaat heeft perfect gewerkt in alle steden en dorpen die werden geregeerd door verkrachtingsbendes en in de steek werden gelaten door de rechtsstaat. Het linksisme predikt gelijkheid en beoefent hiërarchie. In de linkse hiërarchie van ras staan niet-blanke moslimmannen ver boven blanke meisjes en vrouwen uit de arbeidersklasse. In de linkse hiërarchie van religie is de islam heilig en het christendom septisch. Daarom hebben de Labour-raad en het Labour-parlementslid in Rotherham geen vinger uitgestoken om de blanke meisjes te beschermen die werden verkracht, gemarteld en soms vermoord door niet-blanke moslimmannen.
De verborgen hand van Joden
Maar er is nog een extra factor, iets dat zelfs niet is aangepakt door de commentatoren die de verkrachtingsbendes hebben veroordeeld en het herstel van de rechtsstaat hebben geëist. Deze extra en niet-aangepakte factor is in feite niet alleen centraal in het schandaal, maar ook de onderliggende oorzaak van het schandaal. Wat is het? Het is de rol van Joden en Joodse ideologie. De Labour-parlementslid voor Rotherham die de verkrachtingsbendes negeerde, heette Denis MacShane. Toen hij in 2013 werd gevangengezet wegens fraude, werd hij door de Jewish Chronicle in Londen geprezen als “een van de grootste kampioenen van de [Joodse] gemeenschap.” Maar MacShane werd niet gekozen om Joden in het verre Londen te verdedigen. Hij werd gekozen om de blanke arbeidersklasse in Rotherham te verdedigen, een beslist on-Joodse stad in het noordelijke graafschap Yorkshire. MacShane was lid van de Labour Party, niet van de Joodse Partij. En hij heeft vaak verkondigd een overtuigd feminist te zijn.
Dus waarom diende MacShane niet degenen die hij moest dienen? Waarom liet hij blanke meisjes uit de arbeidersklasse aan hun lot over om ze te laten verkrachten, martelen en vermoorden door niet-blanke moslimmannen? Omdat hij onverzettelijk de moderne prioriteiten volgt van wat hij “mijn geliefde Labour-partij” noemde. Labour heeft haar grondbeginselen al lang geleden opgegeven en is een voertuig geworden om Joodse belangen te dienen, niet de belangen van de blanke arbeidersklasse. Linkse Joden beschouwen moslims als “natuurlijke bondgenoten” tegen blanken, daarom heeft de Labour-partij geweigerd om haar traditionele blanke aanhangers uit de arbeidersklasse te beschermen tegen moslimroofzucht. Zelfs onder blanke nationalisten begrijpen te veel mensen de Joodse rol in de islamofilie van Labour niet. Mark Gullick heeft bijvoorbeeld een interessant en inzichtelijk artikel geschreven over het schandaal genaamd “Protecting Brand Islam“. Maar hij noemt Joden geen enkele keer in het artikel. Daarom maakte hij een ernstige fout en een belangrijke omissie toen hij dit schreef:
De huidige definitie van islamofobie werd opgesteld door de All-Party Parliamentary Group on British Muslims, aangezien zij de enige etnische of religieuze minderheid zijn die een eigen parlementaire commissie van diezelfde partij hebben gekregen. De definitie luidt als volgt: “Islamofobie is geworteld in racisme en is een vorm van racisme die zich richt op uitingen van moslimheid of vermeende moslimheid.” (“Protecting Brand Islam,” Counter Currents , 6 januari 2025)
Denis MacShane zou Gullick meteen corrigeren, want moslims zijn niet “de enige etnische of religieuze minderheid die een eigen parlementaire commissie van meerdere partijen krijgt.” Joden waren er als eersten. In 2006 leidde MacShane het All-Party Parliamentary Inquiry into Antisemitism, dat, zoals hij trots opmerkte, “werd geprezen als een model in zijn soort en het overheidsbeleid veranderde.” Ja, het was een model voor de All-Party Parliamentary Group on British Muslims (APPGBM), net zoals die “definitie van islamofobie” een eerder Joods model had. Wes Streeting, de homoseksuele Labour-politicus die medevoorzitter was van de APPGBM, merkte trots op dat de definitie van islamofobie — “islamofobie is geworteld in racisme en is een vorm van racisme die gericht is op uitingen van moslimheid of vermeend moslimheid” — “werd gepresenteerd binnen een kader dat lijkt op de definitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance.”
Joodse generaals in de Oorlog tegen de Blanken
Met andere woorden, de linkse sacralisering van “Brand Islam” is geïnspireerd door en gemodelleerd naar de sacralisering van Brand Jew. Zoals ik opmerkte in “Free Speech Must Die!”, beweerde Streeting vervolgens het volgende: “In tegenstelling tot de mythe is de definitie die ik heb helpen bedenken geen bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting.” Hij loog natuurlijk. De definitie is een zeer ernstige bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting. Streeting en zijn linkse medestanders zouden hem anders niet hebben “bedacht”. Joden beschouwen moslims als “natuurlijke bondgenoten”, deels omdat moslims ook een hekel hebben aan de vrijheid van meningsuiting. In feite zijn moslims voetvolk in een oorlog tegen blanken en het Westen, geleid door joodse generaals. Net als zwarten zijn moslims een niet-blanke groep met een laag gemiddeld IQ en een laag gemiddeld opleidingsniveau. Net als zwarten hadden moslims nooit hun huidige hoogten in de linkse hiërarchie kunnen bereiken zonder de actieve hulp van joden, die veel machtiger, intelligenter en verbaal vaardiger zijn. Als u wilt zien hoe Joden zich inzetten voor de verheffing van moslims en de verheffing van blanken, volgen hier een paar koppen uit de krant:
Als je wilt zien hoe Joden moslims verheffen en blanken verlagen, dan zijn hier een paar krantenkoppen:
- Britse Joden en moslims zijn natuurlijke bondgenoten, Dr. Richard Stone, The Independent, 15 augustus 2001
- Joden en moslims zijn natuurlijke bondgenoten tegen religieuze discriminatie, Daisy Khan en rabbijn Burton Visotzky, The Hill, 24 augustus 2017
- Voormalig CST-baas zal moslimgroep helpen islamofobie te bestrijden, The Jewish Chronicle, 10 april 2014
- Moslims en Joden worden geconfronteerd met een gemeenschappelijke dreiging van blanke supremacisten. We moeten er samen tegen vechten, Jonathan Freedland en Mehdi Hasan, The Guardian, 3 april 2019
- Beiden voelen zich bedreigd, Amerikaanse moslims en joden slaan de handen ineen, Laurie Goodstein, The New York Times, 5 december 2015
- Joodse vrouwen ‘staan schouder aan schouder’ met moslimvrouwen over islamofoob misbruik, The Jewish Chronicle, 19 april 2018
- Joodse en moslimvrouwen beloven samen te werken om haat te bestrijden, The Jewish Chronicle, 24 april 2018
- Joden en moslims moeten zich verenigen in de strijd tegen racisme, The Jewish Chronicle , 28 maart 2018
- Bestuursvoorzitter Marie van der Zyl belooft ’toegewijde bondgenoot’ van moslims te zijn tijdens interreligieuze Iftar, The Jewish Chronicle, 13 juli 2018
- Onze Joodse gemeenschap moet meer doen om moslims te steunen die worden aangevallen door islamofoben, The Jewish Chronicle, 8 augustus 2018
- Joden en moslims versterken allianties na Trumps verkiezing, The Jewish Standard, 15 november 2016
- Deze jonge Joodse vrouw en een jonge moslima onderwijzen schoolkinderen over racisme, The Jewish Chronicle, 7 februari 2019
De niet-blanke moslimverkrachtingsbendes van Groot-Brittannië bestaan vanwege Joden en Joodse ideologie. De niet-blanke moslimverkrachtingsbendes van Groot-Brittannië opereren om dezelfde reden straffeloos. Maar moslims zijn natuurlijk niet de enige minderheid die Joden als “natuurlijke bondgenoten” beschouwen. Daarom zijn moslims niet de enige minderheid in Groot-Brittannië op wie de “rechtsstaat” niet van toepassing is. Margaret Hodge, een ander lid van de Joodse elite, leidde een Labour-raad in Londen die, net als de Labour-raad in Rotherham, een heilige minderheid toestemming gaf om straffeloos op kinderen te jagen:
In 1985 introduceerde Margaret Hodge, de toenmalige leider van Islington, een ‘positieve actie’-campagne om homoseksuele en etnische minderheidsgroepen te rekruteren voor functies bij de Raad, waaronder gevoelige functies bij het werken met kinderen. Tot zover ging het goed. Maar een onafhankelijk onderzoek naar de Raad onthulde hoe dit goedbedoelde beleid een einde aan effectieve wervingscontroles inluidde en een sterke ontmoediging werd om slechte praktijken aan te pakken.
De werving in Islington werd begeleid door een Equal Opportunities Unit die de waarborgen verwijderde die een veelvuldige kindermisbruiker ervan hadden kunnen weerhouden een kindertehuis te infiltreren. … Het positieve discriminatiebeleid had ernstige onbedoelde gevolgen, zo bleek uit het onderzoek. Medewerkers konden kinderen uitbuiten voor hun eigen doeleinden, terwijl managers zich niet in staat voelden om medewerkers uit gemarginaliseerde gemeenschappen te disciplineren of te ontslaan. “Het kan geen toeval zijn dat van de 32 medewerkers die in deze documenten worden genoemd, een aantal binnen deze groepen valt”, aldus het rapport.
“Intelligente en goedbedoelende vrouwen adviseerden de raad zelfs categorisch dat homoseksuele mannen minder snel kinderen mishandelden dan heteroseksuele mannen. Degenen die hun zorgen uitten over de veiligheid werden verguisd als homofoob”, aldus Eileen Fairweather, de journaliste die het verhaal van het misbruik naar buiten bracht. Wat volgde waren jaren van geweld en mishandeling van uitzonderlijk kwetsbare kinderen in door Islington gerunde tehuizen. Het tweedelige onthullingsartikel van de Evening Standard onthulde dat pooiers en roofzuchtige kindermisbruikers zowel kinderkamers bezochten als er verbleven. Verslagen van voormalige bewoners beschreven verkrachtingen en mishandelingen.
Kinderen kregen drugs, werden geïntroduceerd in porno, werden zwanger gemaakt en misbruikt in de prostitutie. Hun verhalen werden ondersteund door personeel dat had geprobeerd klokkenluidersrol op zich te nemen. The Standard beschuldigde Islington van een “slaafse aanhankelijkheid aan een verwarde ideologie” waardoor misbruikers zich konden verschuilen achter homorechten en waardoor Islington zijn critici kon afdoen als “fanatici”.
Bezorgdheid over pooiers van Afrikaans-Caribische afkomst werd afgedaan als racistisch. Neville Mighty daarentegen, een klokkenluider van Jamaicaanse afkomst die een van de eersten was die probeerde het misbruik te stoppen, werd zelf beschuldigd van ongepast gedrag en ontslagen. Margaret Hodge reageerde door de berichtgeving van de Standard af te doen als “riooljournalistiek”. Haar houding was typerend voor Islingtons “stalinistische terughoudendheid” om de feiten te bestuderen wanneer ze niet bij de theorie pasten. “Als homo’s onderdrukt worden, dan zijn alle homoseksuele mannen goed, was het simplistische credo,” schreef Fairweather in 1995 in de Independent . “Mannen die jongens pijn deden waren niet ‘homo’ – ze waren pedofielen.” (“Beware the false victim: History shows the folly of standing that certain classes of people can do no wrong,” The Critic, mei 2023)
Wat er in Islington gebeurde onder een Labour-raad is precies hetzelfde als wat er in Rotherham gebeurde onder een Labour-raad: “Kinderen kregen drugs, werden geïntroduceerd in porno, werden geïmpregneerd en misbruikt om te prostitueren.” In Islington werden degenen die “zorgen uitten over de veiligheid verguisd als homofoob” en racistisch. In Rotherham werden degenen die zorgen uitten over de veiligheid verguisd als “islamofoob” en racistisch. In Islington was het Brand Homo aan het werk. In Rotherham was het — en is het — Brand Islam. Maar die twee merken zijn in feite tegengesteld. Moslims haten homo’s, dus je kunt niet begrijpen wat er gebeurt totdat je beseft dat wat er echt aan het werk is, Brand Jew is. In Islington waren homoseksuelen en zwarten de heilige minderheden die werden bevrijd van de rechtsstaat om te verkrachten en uit te buiten zoals ze wilden. In Rotherham waren de heilige minderheden — en zijn ze nog steeds — moslims. Maar op beide plekken zijn de heilige minderheden voetvolk in een oorlog tegen de blanke heteroseksuele meerderheid onder leiding van Joodse generaals.
De goede wegen niet op tegen de slechte
Het is geen toeval dat het hoofd van de Labour-raad van Islington een Jood was, net zoals het Labour-parlementslid voor Rotherham “een van de grootste voorvechters van de [Joodse] gemeenschap” was. Minderheden werden in Islington en Rotherham bevrijd van de rechtsstaat vanwege de Joodse ideologie, die erop staat dat minderheden deugdzaam zijn en de blanke heteroseksuele meerderheid schurken. Maar het is ook belangrijk om op te merken dat het artikel over kinderverkrachting in Islington werd geschreven door een Joodse journaliste genaamd Julie Bindel, die zelf de “in Jamaica geboren klokkenluider” Neville Mighty erkende. Bindel en Mighty hebben zich ingezet tegen de schade die door de Joodse ideologie is aangericht.
Daarom kunnen we nooit beweren dat alle Joodse en zwarte individuen actief schadelijk zijn voor blanken. Maar we kunnen zeker beweren dat Joden en zwarten, als groepen, grofweg disproportioneel veel schade toebrengen aan blanken en dat we veel beter af zouden zijn zonder hen. De goede, zoals Bindel en Mighty, wegen niet op tegen de schade die door de slechte wordt toegebracht. Het komt er niet eens bij in de buurt. En tenzij de goede de schade die door de slechte wordt toegebracht aankaarten, zijn de goede medeplichtig aan die schade. De Joodse journalist Larry Auster heeft zijn mede-Joden wel aangesproken op hun centrale rol in de oorlog tegen blanken en het Westen. De Joodse journalist Julie Bindel doet dat niet.
De heerschappij van de Joden
En ondanks haar moedige standpunt tegen sommige aspecten van linkse waanzin, promoot Julie Bindel nog steeds de centrale dogma’s van linkse waanzin wanneer ze zegt “… het probleem is noch immigratie noch een bepaalde raciale of religieuze groep. Het probleem is de incompetentie van degenen die belast zijn met de bescherming van de meest kwetsbaren in onze samenleving en een strafrechtsysteem dat erop gericht is om alle slachtoffers te laten vallen.” Contra Bindel, het probleem is inderdaad immigratie en inderdaad de pathologieën van niet-blanken en moslims. En zoals Bindel zelf herhaaldelijk heeft aangetoond, is het linkse gedachtegoed niet schuldig aan “incompetentie”, maar aan actieve samenwerking met niet-blanke en homoseksuele kinderverkrachters.
Die verkrachters kunnen worden omschreven als Hermers aanvallers, dat wil zeggen, als minderheidssoldaten in een oorlog tegen blanken en het Westen, geleid door Joodse generaals als Richard Hermer, procureur-generaal in een Labour-regering die de blanke arbeidersklasse haat. Ondanks zijn fetisjistische beroep op de “rechtsstaat” is de Joodse juridische reus Richard Hermer helemaal niet geschokt door de decennialange vernietiging van de rechtsstaat ten gunste van niet-blanke moslimverkrachtingsbendes. Integendeel, Hermer heeft onvermoeibaar gewerkt om de vernietiging in stand te houden. Wanneer Joden zoals Hermer “rechtsstaat” zeggen, bedoelen ze “rechtsstaat van het linksisme” en denken ze “rechtsstaat van Joden”.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
In Israel schelden ze de moslims uit voor alles wat slecht en lelijk is, en ze geven openlijk toe dat ze niets liever zouden willen dan alle moslims (en de christenen) daar letterlijk uitroeien. Want ze willen gewoon het land van de Palestijnen stelen.
In Europa zullen ze de moslims door dik en dun verdedigen, en alle kritiek op de immigratie keihard neerslaan, want hier in Europa willen ze de blanken uitroeien, en dat gaat het gemakkelijkste door hen te overstromen met bruintjes en zwartjes.
De moslims zijn dus hun vriendjes en tegelijk hun vijanden, al naargelang waar de moslims zich bevinden.
En alles wat zo’n joodse politicus of hoge ambtenaar staat te raaskallen over “recht en orde en democratie”, dat is allemaal rookgordijn.
Want in realiteit dient hij maar één belang: dat van de joodse werelddominantie.