Hellstorm toont het kwaad in mensen

Het boek Hellstorm is een van de engste, maar ook een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. De omvang en de ernst van het kwaad dat mensen trof die niets te maken hadden met de misdaden waarvoor Hitler verantwoordelijk wordt gehouden, is ronduit schokkend, schrijft Fabian Fjälling.

Ik ben nu iets meer dan een jaar bezig met de vertaling van het boek Hellstorm. Het boek is een van de engste, maar ook een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. En ik heb veel gelezen. Auteur Tom Goodrich plaatst de lezer op voortreffelijke wijze midden in de hel die de Tweede Wereldoorlog voor de getroffenen betekende. Aan de hand van ruim 1000 citaten schetst Goodrich een samenhangend en volstrekt gruwelijk beeld van wat er zich afspeelde in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog, maar ook in de eerste jaren van vrede voor de Duitsers.

Het boek begint met het verhaal over hoe de rust van het beroemde dorp Nemmersdorf op gewelddadige wijze wordt verstoord wanneer de Rode Terreur het dorp overspoelt. De reden dat Nemmersdorf beroemd is, of misschien beter gezegd zou moeten zijn, is omdat het het eerste dorp was dat de Duitsers wisten te heroveren nadat het Rode Leger het dorp en de omgeving een paar dagen ongehinderd had kunnen plunderen. Slechts enkele inwoners van Nemmersdorf overleefden de korte week waarin de soldaten van het Rode Leger orgieën vol moord, marteling en verkrachting hielden. Kinderen vanaf 8 jaar en grootmoeders van 80 jaar kregen dezelfde behandeling als alle andere vrouwen in het dorp. In de meeste gevallen ging het daarbij om talloze brute verkrachtingen, waarbij de slachtoffers doodbloedden door de verwondingen die ze opliepen. De slachtoffers werden onder andere vastgespijkerd aangetroffen aan schuurdeuren, tafels en door paarden getrokken karren.

Als lezer schrik je vanaf het begin van de bodemloze haat die de soldaten van het Rode Leger toonden tegenover de weerloze Duitse burgerbevolking. Vervolgens gaat het boek elf hoofdstukken verder, waarin de duivel zijn gezicht aan de lezer toont.

Hoewel ik zelf op de hoogte was van de misstanden die plaatsvonden tegen de Duitse burgerbevolking, was ik geschokt door de onvoorstelbare omvang van het kwaad dat mensen trof die niets te maken hadden met de misdaden waarvoor Hitler verantwoordelijk wordt gehouden. Het boek maakte mij diep verdrietig. Deels omdat mensen zo slecht kunnen zijn, en deels omdat je je bedrogen voelt als je het boek uit hebt. Waarom heb ik hier op school niets over geleerd? Hoe komt het dat er geen monumenten zijn voor het lijden van Duitse vrouwen? Dit is het enige boek waar ik tranen van in de ogen heb gekregen. Het zette me ook aan het denken op een iets dieper niveau over de vraag waarom het kwaad bestaat en wat het is dat mensen ertoe kan brengen de meest beestachtige daden te plegen, terwijl ze tegelijkertijd een gevoel van rechtvaardigheid koesteren. Wat denkt de Pool die het bloed en de lichaams delen van eerdere slachtoffers opruimt, terwijl de volgende groep nauwelijks volwassen meisjes huilt en smeekt om genade of een snelle dood, en die vervolgens een metalen staaf in de vagina van het geselecteerde huilende meisje duwt tot de staaf er via haar navel uitkomt, terwijl een collega de borst van datzelfde meisje afsnijdt? Ondertussen kijken de toekomstige slachtoffers met afgrijzen naar de ellende en juicht en lacht de horde kameraden om de vernieuwende manier waarop een nauwelijks ontwikkeld meisje om het leven kan worden gebracht.

Hoe kan iemand die duidelijk het werk van de duivel op aarde doet, geloven dat wat hij doet rechtvaardig is?

De verschrikkingen van de oorlog zorgen er zeker voor dat de barrière die de meeste mensen hebben om slechte daden te begaan, afneemt. Toch vind ik het moeilijk te geloven dat de verschrikkingen van de oorlog mensen op zichzelf veranderen in de monsters die in het boek worden beschreven. Propaganda heeft ongetwijfeld een belangrijke rol gespeeld bij het creëren van een sfeer waarin soldaten, zonder blikken of blozen, een kind in groepsverband verkrachten tot de dood erop volgt, of waarin gewone burgers in Tsjechië Duitsers in een arena martelen en vermoorden, onder luid gejuich van de bevolking.

De propaganda vond grotendeels zijn oorsprong in de pamfletten van de Sovjet-Unie, Ilja Ehrenburg, die de soldaten van het Rode Leger liet geloven dat ze een goede daad verrichtten elke keer dat ze een Duitser doodden. Volgens Ehrenburg bestonden er namelijk geen onschuldige Duitsers. Zelfs de ongeboren Duitsers waren volgens hem niet onschuldig.

Nadat u dit boek gelezen hebt, beseft u hoe belangrijk het is om door propaganda heen te prikken. De gevolgen kunnen namelijk verschrikkelijk zijn als u gelooft in de propaganda dat de tegenpartij in een oorlog alleen maar uit barbaren bestaat. Als iedereen dit boek zou lezen, ben ik ervan overtuigd dat de kwaadaardige elite, die de ene oorlog na de andere aanvoert, het veel moeilijker zou krijgen om op de manier te blijven doen wat ze tot nu toe hebben gedaan.

Een ander effect dat dit boek op mij had, is dat ik nu bijna helemaal niet meer geïnteresseerd ben in geweld als entertainment. Het voelt voor mij bijna alsof je mensen die een gruwelijke dood zijn gestorven, te schande maakt als je beelden van geweld consumeert ter vermaak.

Ik hoop van harte dat zoveel mogelijk mensen dit boek lezen en ik kan u garanderen dat het u zeker zal bevallen of teleurstellen.

Headerafbeelding: Kinderen in nationaal-socialistisch Duitsland in de jaren dertig.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

De vergeten genocide op etnische Duitsers door Joden: een boekbespreking van ‘The Years of Great Silence’ van J. Otto Pohl

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over