Heersers en verkrachtingsbendes: hoe verraders aan de top het niet-Blanke kwaad hebben geïmporteerd en gekweekt

Verkracht door Pakistaanse moslims, verraden door de elite van Labour: een blank meisje uit de arbeidersklasse in Groomed: A National Scandal ( videofragmenten hier )

Waar was de koningin toen? Waar is de koning nu? En waar is de kerk altijd geweest? Nergens. Noch de individuen, noch de instelling hebben ook maar één woord gesproken ter veroordeling van de groeiende Britse verkrachtingsbendes van niet-blanke afkomst, noch ter verdediging van de blanke slachtoffers, schrijft Tobias Langdon. En noch de individuen, noch de instelling kunnen onmogelijk zeggen: “We wisten het niet.”

In 2020 wist het hele land het. De verkrachtingsbendes waren herhaaldelijk ontmaskerd in de nationale media en niemand kon de kennis ontkennen. Maar de Britse heersers staan ​​duidelijk aan de kant van de verkrachters, niet van de verkrachtten. Elizabeth the Evil, Chuck the Cuck [i] en de Church of Mudzone hebben dat duidelijk gemaakt door hun stilzwijgen. Onze huidige Labour-leiders hebben het duidelijk gemaakt door hun spotten. Het spotten in kwestie kwam als reactie op Groomed: A National Scandal, een aangrijpende documentaire over de verkrachtingsbendes die in april 2025 op de nationale televisie werd uitgezonden. Lucy Powell, een elitaire Labour-apparatsjik, werd tijdens een radiodebat gevraagd of ze de documentaire had gezien. Ze antwoordde onmiddellijk: “Oh, we willen nu op die kleine trompet blazen, toch? Ja, oké, laten we die hondenfluit tevoorschijn halen.” Met “hondenfluit” bedoelde ze “vermomde oproep aan racisten.” En het is duidelijk dat Powell, die niemand minder is dan de leider van het Lagerhuis, namens de hele Labour-elite sprak. Zij en haar fel feministische kameraden zijn er allemaal van overtuigd dat het verkeerd en racistisch is om de georganiseerde verkrachting van tienduizenden of zelfs honderdduizenden blanke meisjes uit de arbeidersklasse door Pakistaanse moslimverkrachtingsbendes in door Labour gecontroleerde steden en dorpen in heel Groot-Brittannië te noemen.

Hoe je crimethink kunt identificeren

En juist omdat haar grijns overduidelijk was, moest ze zich voordoen alsof het tegenovergestelde het geval was. De volgende dag bood ze een onoprechte en ontwijkende verontschuldiging aan: “In de hitte van de discussie op AQ [ Any Questions, het radiodebat] wil ik graag duidelijk maken dat ik kwesties van kinderuitbuiting en -grooming uiterst serieus neem. Het spijt me als dit onduidelijk was. Ik wilde de politieke kritiek eromheen aanvechten, niet de kwestie zelf. Als parlementslid voor mijn kiesdistrict heb ik met afschuwelijke gevallen te maken gehad. Deze regering zet zich in om de waarheid te achterhalen en gerechtigheid te bewerkstelligen.”

Sterker nog, zoals ik uitlegde in “Carry on Raping“, handelt de Labour-regering om de waarheid te verhullen en de rechtvaardigheid te ondermijnen. En met “politieke punten scoren” bedoelde Powell “elke verwijzing naar de verkrachtingsbendes door een gedachtecrimineel”. En hoe weten we dat iemand een gedachtecriminee is? Dat is makkelijk te beantwoorden. Als je verwijst naar de verkrachtingsbendes, ben je een gedachtecrimineel en het is daarom verkeerd en racistisch van je om naar de verkrachtingsbendes te verwijzen. Catch-22, denker!

Lucy Powell, grijnzende verdediger van niet-blanke verkrachtingsbendes

Dat is de officiële maar onuitgesproken houding van de Labour-partij. Tenminste, die zou onuitgesproken moeten blijven. Maar Lucy Powell liet het masker vallen. De Labour-partij, opgericht om op te komen voor de blanke arbeidersklasse, is nu een toegewijde en meedogenloze vijand van de blanke arbeidersklasse. Net als de koningin, de koning en de Anglicaanse Kerk staat de Labour-elite aan de kant van de niet-blanke verkrachters, niet van de blanke meisjes die verkracht zijn. En nog steeds verkracht worden. Zoals zelfs The Guardian toegeeft, heeft Groomed duidelijk gemaakt dat de pathologie blijft toenemen in het door joden geteisterde koninkrijk.

Ketters tegen linkse orthodoxie

Maar Groomed maakte ook iets anders duidelijk: dat niet alle linksen samenwerken met of proberen de verkrachtingsbendes te verbergen. De documentaire werd gemaakt door een linkse genaamd Anna Hall, die bijna dertig jaar geleden voor het eerst aan dit onderwerp begon te werken. De documentaire werd uitgezonden door Channel 4, een door en door linkse zender. Julie Bindel, een gedeeltelijk joodse linkse lesbische journaliste, begon in de jaren 1980 de verkrachtingsbendes te ontmaskeren. Dat deed ook de linkse politica Ann Cryer, Labour-parlementslid voor het kiesdistrict Keighley in Yorkshire. De linkse maatschappelijk werkster Jayne Senior en de linkse politica Sarah Champion, Labour-parlementslid voor Rotherham, volgden Cryers voorbeeld in de 21e eeuw. Net als Cryer, Bindel en Hall vóór hen, werden ze bestempeld als “racisten” en “islamofoben”.

Al deze vrouwen hebben morele moed. Daarom worden ze dissidenten, ketters tegen de linkse orthodoxie – en niet representatief voor het linksisme als geheel. Dus ja, niet alle linksen collaboreren met de verkrachtingsbendes, maar de linkse elite doet dat zeker wel. Het linksisme als beweging is verantwoordelijk geweest voor het importeren en incuberen van dit niet-blanke kwaad. En de verkrachtingsbendes zijn slechts een deel van dat kwaad. Het importeren van mannen uit de verkrachtingsvriendelijke derde wereld heeft zeker enorme schade en leed veroorzaakt aan jonge blanke vrouwen. Maar het heeft ook enorme schade en leed veroorzaakt aan oudere blanke vrouwen. Je kunt er zeker van zijn dat deze gruwelen die in Zweden worden beschreven, overal in het rijke Westen hebben plaatsgevonden:

Deze satire van Nick Bougas weerspiegelt nauwkeurig de linkse realiteit in Zweden

Het Zweedse schandaal rond verkrachting van ouderen

Seksueel misbruik van oudere vrouwen door migrantenverzorgers werd schandelijk genegeerd

In de herfst van vorig jaar werd Zweden opgeschrikt door een schandaal dat verontrustende overeenkomsten vertoont met het schandaal rond de grooming gangs in Groot-Brittannië. Het schandaal is echter veel kleinschaliger. Maar in Zweden, net als in Groot-Brittannië, lijken veel kwetsbare personen verkracht en seksueel misbruikt te zijn, terwijl de mensen die hen hadden moeten beschermen, dit niet hebben gedaan. Bovendien bagatelliseerden of verzwegen machthebbers soms de beschuldigingen vanwege hun lage dunk van de slachtoffers en mogelijk de identiteit van sommige daders.

Het grote verschil tussen wat er in het Verenigd Koninkrijk en Zweden gebeurde, is dat de slachtoffers geen jonge meisjes waren. Het waren oudere dames die afhankelijk waren van externe verzorgers. Ze beweren dat sommige van deze verzorgers hun vertrouwenspositie bruut misbruikten.

Het schandaal brak begin september vorig jaar echt uit, toen de 84-jarige Elsa (die het pseudoniem ‘Vera’ gebruikte) besloot zich uit te spreken in een interview met het regionale dagblad Upsala Nya Tidning ( UNT ). [Ze was verkracht door haar niet-blanke ‘verzorger’, die linkse functionarissen ondanks haar herhaalde klachten over zijn verontrustende gedrag naar haar huis bleven sturen.] Toen UNT Elsa afgelopen september interviewde, gebruikte ze het pseudoniem ‘Vera’, omdat ze zo bang was voor wat mensen van haar zouden denken. Maar haar moed bleek een wake-up call te zijn voor Uppsala en, in veel opzichten, voor Zweden als geheel. Binnen een paar dagen begonnen meer oudere dames naar voren te komen om te beweren dat ook zij waren mishandeld door hun verzorgers. In het bijzonder was er Siv, ook uit Uppsala. Ze vertelde verslaggevers hoe ze regelmatig werd verkracht door drie verschillende verzorgers ‘uit hetzelfde [niet-blanke] land’. Een van deze mannen was de man die Elsa verkrachtte. Ze bezochten haar niet alleen wanneer ze moesten werken, maar begonnen ook ’s avonds te verschijnen. Dit ging maandenlang zo door. Siv zegt dat ze in shock was en bang was om er ook maar iets over te zeggen – tenminste, totdat Elsa haar interview gaf. Al snel begonnen andere media aandacht aan het verhaal te besteden. En het door de overheid gesteunde Zweedse Agentschap voor Gendergelijkheid begon met het opstellen van een rapport over gewelddadige mishandeling van ouderen.

Het misbruik ging duidelijk verder dan slechts een paar gevallen. De UNT nam contact op met de Zweedse Inspectie voor Volksgezondheid en Sociale Zorg (IVO) en eiste inzage in alle meldingen van seksueel misbruik van ouderen in het Zweedse zorgsysteem van de afgelopen vijf jaar. Het bleek dat gemeenten in heel Zweden maar liefst 45 meldingen hadden ontvangen. Sommige van deze meldingen betroffen meer dan één dader die één slachtoffer mishandelde. Andere betroffen meerdere slachtoffers die één dader meldden. […] In 2024 interviewde televisiezender TV4 een 80-jarige vrouw genaamd Ylva. Ylva, zittend in een rolstoel, vertelde dat ze in 2023 twee keer was verkracht door haar verzorger. Toen ze met het management van haar thuiszorg sprak, zeiden ze dat ze haar mond moest houden en tegen niemand iets moest zeggen. Ze deed wat haar werd opgedragen. Pas toen ze een jaar later het UNT -artikel over Elsa zag, verzamelde ze de moed om erover te praten. ‘Elsa is een held’, zei ze. De manager van Ylva’s thuiszorgdienst ontwijkt nog steeds alle vragen van journalisten.

De gevallen van ouderenmishandeling blijven maar komen. Op 13 januari van dit jaar werd Baasim Yusuf, een 28-jarige man van Somalische afkomst, door een rechtbank in Uppsala veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf voor twee gevallen van verkrachting en drie gevallen van aanranding, die hij allemaal filmde. Sommige van zijn slachtoffers, die leden aan een slecht geheugen, konden zich pas herinneren wat hen was overkomen toen de politie hen de video-opnames liet zien. De publieke woede nadat Elsa zich had uitgesproken en een stortvloed aan gruwelijke beschuldigingen had geuit, was voelbaar. Deze werd alleen geëvenaard door de vastberadenheid van de autoriteiten om het schandaal te onderdrukken. (“Sweden’s elder rape scandal“, Spiked Online, 27 april 2025)

Delroy Easton Granten Emmanuel Adeniji, zwarte gerontofiele verkrachters geïmporteerd door linkse activisten

Engeland heeft een productieve gerontofiele verkrachter gehad genaamd Delroy Easton Grant, een Jamaicaanse zwarte. Ierland heeft een productieve gerontofiele verkrachter gehad genaamd Emmanuel Adeniji, een Nigeriaanse zwarte. Het importeren van mensen uit de derde wereld betekent het incuberen van pathologieën van de derde wereld en het toebrengen van horror aan blanke vrouwen van alle leeftijden. Gedurende Groot-Brittannië’s import, incubatie en insult zijn de monarchie en de Church of England stil gebleven. Dat is een grof verraad en het bewijs dat we verraders aan de top hebben. Ondertussen vond er een ander grof verraad plaats lager in de sociale ladder, in een instituut dat traditioneel niet als links wordt beschouwd, namelijk de Britse politie. De documentaire Groomed staat vol met voorbeelden van hoe één vitale deugd volledig lijkt te ontbreken onder de macho mannen van de Britse politie, net zoals het volledig lijkt te ontbreken onder de macho mannen van de Britse strijdkrachten. Het heet morele moed en voor zover ik weet heeft geen enkele mannelijke politieagent die getoond in reactie op verkrachtingsbendes, net zoals geen enkele mannelijke soldaat, matroos of piloot die heeft getoond in reactie op de homoseksualiteit van het leger. Gewone militairen en politieagenten zullen gemakkelijk de dood en ernstig letsel onder ogen zien, omdat dat hen maatschappelijke goedkeuring en de lof van hun leiders oplevert. Ze zullen zich echter niet openlijk verzetten tegen linkse ideeën, omdat dat hen maatschappelijke afkeuring en de veroordeling van hun leiders zou opleveren. Daarom is morele moed veel zeldzamer dan fysieke moed.

Waarom zijn er geen stakingen geweest door de gewone Britse politie uit protest tegen de manier waarop hun verraderlijke leiders hen hebben geweigerd de wet te handhaven tegen niet-blanke kinderverkrachters? Ja, het is illegaal voor de politie om te staken, maar dat is des te meer reden om het te doen. Net als de monarchie en de Church of England boven hen, heeft de politie de macht om het kwaad aan de kaak te stellen en de publieke opinie te mobiliseren op een manier die niet kan worden gecensureerd of ontkend. Maar net als de monarchie en de Church of England heeft de politie die macht nooit gebruikt. Stel je het effect voor van een toespraak van de koningin in de jaren zestig of zeventig, waarin ze de invasie van haar blanke, christelijke rijk door gewelddadige en onproductieve niet-blanken uit corrupte en door criminaliteit geteisterde derdewereldculturen aan de kaak stelde. En stel je het effect voor van stakingen door de politie in hetzelfde tijdperk waarin ze de georganiseerde en officieel gedoogde verkrachting aan de kaak stelden die al zichtbaar was in dorpen en steden door het hele land.

Hoe een einde maken aan de pathologieën uit de Derde Wereld

Maar de koningin heeft nooit zo’n toespraak gehouden en de politie heeft nooit zulke stakingen gehouden. De koningin was een verrader en de politie miste morele moed. De mannelijke, tenminste. En bijna alle vrouwelijke ook. Maggie Oliver was een eervolle uitzondering. Ze was politieagente in Manchester, maar was niet bereid zich bij de rest van de politie aan te sluiten in hun impliciete beleid van “Continue Raping“. Manchester is een van de grote steden die ik heb omschreven als “Veel Erger Dan Rotherham“. Hoe erg de verkrachtingsbendes in Rotherham ook waren, hun misdaden hebben zich op veel grotere schaal herhaald in steden als Manchester, Birmingham, Leeds en Bradford. Steeds meer blanken erkennen dat. Ze erkennen ook de medeplichtigheid en collaboratie van de linkse elite van Groot-Brittannië.

Een echte koningin en een echte verrader: Elizabeth I (1533-1604) en Elizabeth II (1926-2022)

Maar het allerbelangrijkste is dat steeds meer blanken erkennen dat er maar één oplossing is voor de pathologieën in de Derde Wereld die door mensen uit de Derde Wereld worden veroorzaakt. De pathologieën zullen pas verdwijnen wanneer de mensen verdreven worden. Ik gaf Elizabeth de Kwaadaardige die bijnaam omdat ze geen echte christen en geen echte koningin was. Als ze dat wel was geweest, zou ze het voorbeeld van haar werkelijk illustere naamgenoot uit de zestiende eeuw hebben gevolgd. Dit is de ware koningin Elizabeth I die de verdrijving van “diverse Blackmoores” uit haar rijk beval:

Een open brief aan Lord Maiour van Londen en zijn broeders, de schepenen, en aan alle andere schepenen, sheriffs, enz. Hare Majesteit begrijpt dat er de laatste tijd verschillende Blackmoores naar het Koninkrijk zijn gebracht, en dat dit soort mensen hier allemaal klaar is om te worden getransporteerd, gezien hoe God dit land heeft gezegend met een grote toename van mensen van onze eigen natie als elk ander land ter wereld, waarvan velen, door gebrek aan dienstbaarheid en de middelen om hen aan het werk te zetten, tot luiheid en grote nood vervallen; het is daarom Hare Majesteits welbehagen dat dit soort mensen naar het land wordt gestuurd. En met dat doel is er opdracht gegeven aan deze drager, Edwarde Banes, om van die Blackmoores die tijdens deze laatste reis onder Sir Thomas Baskerville naar dit Koninkrijk zijn gebracht, een aantal te nemen om door hem uit het Koninkrijk te worden vervoerd. Waarin wij van u verlangen dat u hem bijstaat en ondersteunt, indien hij daartoe aanleiding heeft, en dat u daarin niet faalt. (Zie de “Open brief van Elizabeth I” in het Nationaal Archief) [ii]

Wat Elizabeth I in de zestiende eeuw beval, kan in de eenentwintigste eeuw worden bereikt. Niet-blanken moeten terugkeren naar waar ze thuishoren. Daarna moeten we de verraders berechten en ervoor zorgen dat de toekomstige leiders van Groot-Brittannië nooit vergeten dat ze ofwel de ware Britten dienen, ofwel de pijnlijke gevolgen ondervinden van het verraden van de ware Britten. En de enige ware Britten zijn natuurlijk de blanken.

[i]   Net als zijn moeder roept Chuck the Cuck een fascinerende vraag op. Wat is groter: zijn kwaadaardigheid of zijn domheid? Die laatste sprong naar voren in zijn recente bewering dat de geallieerde overwinning in de Tweede Wereldoorlog het “resultaat was van eenheid tussen naties, rassen, religies en ideologieën” en “een krachtige herinnering blijft aan wat er bereikt kan worden wanneer landen samenstaan ​​in het aangezicht van tirannie.” De belangrijkste “bondgenoot” en “ideologie” in de overwinning was natuurlijk de massamoordende tirannie van het Sovjetcommunisme, dat Chucks vermeende religie, het christendom, haatte en in 1918 Chucks familieleden, de Russische koninklijke familie, had afgeslacht.

[ii]   De Joodse historicus Miranda Kaufmann ontkent dat “zwartemannen” massaal uit Engeland zijn verdreven. Het maakt deel uit van haar campagne om te doen alsof zwarten al lange tijd een belangrijk onderdeel van de Britse geschiedenis vormen, maar er bestaat geen twijfel over het bestaan ​​van Elizabeths brief of het feit dat zwarten een kleine en onbeduidende groep vormden in het Elizabethaanse Engeland.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over